Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Όταν οι άλλοι κάνουν παρέλαση σαν γατιά έξω από την πόρτα του γαλατά (ΔΝΤ),εμείς βγαίνουμε στα κεραμίδια.

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΠΩΛ ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ:ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ


Η κατάσταση είναι τρομακτική εδώ [στην Πορτογαλία], καθώς το ποσοστό της ανεργίας ξεπερνά το 13%. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, ακόμη και την Ισπανία, και η Ευρώπη ως σύνολο μοιάζει να γλιστρά πίσω στην ύφεση.
Γιατί όμως έγινε η Ευρώπη ο «μεγάλος ασθενής» της παγκόσμιας οικονομίας; Όλοι γνωρίζουν την απάντηση. Δυστυχώς, τα περισσότερα από όσα ο κόσμος γνωρίζει επ΄ αυτού δεν είναι αληθινά και οι ψεύτικες ιστορίες γύρω από τα βάσανα της Ευρώπης διαστρεβλώνουν τον διάλογο για την οικονομία στις ΗΠΑ.
Όποιο άρθρο γνώμης, ή συχνά κάποιο υποτιθέμενο ειδησεογραφικό ρεπορτάζ, κι αν διαβάσετε για την Ευρώπη είναι πολύ πιθανό να συναντήσετε μία από τις δύο παρακάτω εκδοχές-ιστορίες. Εγώ τις αποκαλώ το «ρεπουμπλικανικό αφήγημα» και το «γερμανικό αφήγημα» αντίστοιχα. Και οι δύο εκδοχές-ιστορίες δεν έχουν καμιά σχέση με τα γεγονότα.
Το «ρεπουμπλικανικό αφήγημα» - ένα από τα βασικά σκέλη της προεκλογικής εκστρατείας του Μιτ Ρόμνι - είναι πως η Ευρώπη έχει πρόβλημα διότι το παράκανε βοηθώντας τους φτωχούς και τους άτυχους, και ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του κράτους πρόνοιας. Πρόκειται για μια αγαπημένη, πατροπαράδοτη αντίληψη της Δεξιάς: πίσω στο 1991, όταν η Σουηδία υπέφερε από μια τραπεζική κρίση που προκλήθηκε εξαιτίας της «απορρύθμισης» το συντηρητικό ινστιτούτο Cato δημοσίευσε μια θριαμβευτική έκθεση για το πώς η κρίση απεδείκνυε την αποτυχία ολόκληρου του μοντέλου του κράτους πρόνοιας.
Να θυμίσω μήπως ότι η Σουηδία, όπου εξακολουθεί να λειτουργεί ένα πολύ γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας, σημειώνει εξαιρετικές επιδόσεις, παρουσιάζοντας υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από οποιοδήποτε άλλο πλούσιο κράτος;
Αλλά ας δούμε το θέμα λίγο πιο συστηματικά. Δείτε τα 15 ευρωπαϊκά έθνη που σήμερα χρησιμοποιούν το ευρώ - αφήνοντας απέξω την Μάλτα και τη Κύπρο - και ας τα ταξινομήσουμε με βάση το ποσοστό του ΑΕΠ που ξόδευαν για κοινωνικά προγράμματα πριν την κρίση. Μήπως ξεχωρίζουν τα κράτη της προβληματικής «GIPSI» (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) για τις ασυνήθιστα υψηλές κοινωνικές δαπάνες τους; Όχι, καθόλου: μόνο η Ιταλία βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα των κρατών πρόνοιας, αν και συγκριτικά οι κοινωνικές δαπάνες της είναι μικρότερες από εκείνες της Γερμανίας.
Συνεπώς, τα προβλήματα δεν προκλήθηκαν λόγω της διόγκωσης των κρατών πρόνοιας.
Το «γερμανικό αφήγημα», από την άλλη μεριά, αποδίδει τα πάντα στην δημοσιονομική ανευθυνότητα. Μια ιστορία που δείχνει να ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά μόνον σε αυτήν. Η Ιταλία είχε μεγάλα δημόσια ελλείμματα στα χρόνια πριν την κρίση, αλλά όχι πολύ μεγαλύτερα από εκείνα της Γερμανίας: το τεράστιο χρέος της Ιταλίας είναι η κληρονομιά ανεύθυνων πολιτικών που εφαρμόστηκαν πριν πολλά χρόνια. Τα ελλείμματα της Πορτογαλίας είναι πολύ μικρότερα αναλογικά, ενώ η Ισπανία και η Ιρλανδία, στην πραγματικότητα, παρουσιάζαν πλεονάσματα, όχι ελλείμματα!
Μην ξεχνάμε πως και οι χώρες που δεν είναι στο ευρώ τα καταφέρνουν μια χαρά στην δημιουργία ελλειμμάτων και χρεών, και μάλιστα χωρίς καν να πλήττονται από κρίσεις. Η Βρετανία και οι ΗΠΑ μπορούν να δανείζονται μακροπρόθεσμα με επιτόκιο περίπου 2%. Η Ιαπωνία, που έχει πολύ περισσότερα χρέη από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, περιλαμβανομένης της Ελλάδας, πληρώνει επιτόκιο μόλις 1%.
Με άλλα λόγια, η «ελληνοποίηση» του οικονομικού διαλόγου στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία όλοι μας απέχουμε μόλις ένα-δύο χρόνια μακριά από το να γίνουμε μια νέα Ελλάδα λόγω των ελλειμμάτων μας, δεν έχει καμιά βάση.
Πού «πονάει» λοιπόν η Ευρώπη; Η αλήθεια είναι πως η ιστορία είναι κατά βάση νομισματική. Η εισαγωγή ενός κοινού νομίσματος, χωρίς την δημιουργία των θεσμών που θα του επέτρεπαν να λειτουργήσει, οδήγησε την Ευρώπη να «ανακαλύψει» ξανά όλα τα ελαττώματα του Κανόνα του Χρυσού - ελαττώματα που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην πρόκληση αλλά και την χρονική διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Πιο συγκεκριμένα, η δημιουργία του ευρώ δημιούργησε μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών, που απελευθέρωσαν τεράστιες ροές κεφαλαίων στα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Ως αποτέλεσμα, τα κόστη και οι τιμές αυξήθηκαν, η βιομηχανική παραγωγή κατέστη μη ανταγωνιστική, τα κράτη που είχαν ισοσκελισμένα λίγο πολύ εμπορικά ισοζύγια το 1999 βρέθηκαν να συντηρούν μεγάλα εμπορικά ελλείμματα. Και μετά, η μουσική σταμάτησε.
Αν τα περιφερειακά κράτη είχαν ακόμη τα δικά τους νομίσματα, θα μπορούσαν να ανακτήσουν γρήγορα την ανταγωνιστικότητα τους μέσω υποτιμήσεων. Αλλά δεν έχουν πια τα δικά τους νομίσματα, και αυτό σημαίνει πως έχουν μπροστά τους μακρά περίοδο μαζικής ανεργίας και αργού, βασανιστικού αποπληθωρισμού. Οι κρίσεις χρέους δεν ήταν παρά ένα υποπροϊόν αυτής της θλιβερής προοπτικής, διότι οι οικονομικές υφέσεις οδηγούν σε μεγαλύτερα δημόσια ελλείμματα και ο αποπληθωρισμός μεγεθύνει το φορτίο του χρέους.
Η κατανόηση της φύσης των ευρωπαϊκών προβλημάτων προσφέρει περιορισμένα οφέλη στους ίδιους τους Ευρωπαίους. Όποια επιλογή κι αν κάνουν τα κράτη που έχουν πληγεί, θα είναι κακή: είτε θα υποφέρουν από τα βάσανα του αποπληθωρισμού, είτε θα κάνουν το δραστικό βήμα και θα αποχωρήσουν από το ευρώ, κάτι που δεν θα είναι πολιτικά εφικτό παρά μόνο αν αποτύχουν όλες οι άλλες οδοί - ένα σημείο στο οποίο δείχνει να πλησιάζει η Ελλάδα.
Η Γερμανία θα μπορούσε να βοηθήσει αντιστρέφοντας την δική της πολιτική λιτότητας και αποδεχόμενη έναν υψηλότερο δείκτη πληθωρισμού, αλλά δεν θα το πράξει.
Για τον υπόλοιπο κόσμο, όμως, η σωστή αντίληψη των προβλημάτων της Ευρώπης μπορεί να κάνει την διαφορά, διότι οι ψεύτικες ιστορίες για την Ευρώπη χρησιμοποιούνται για την προώθηση σκληρών, καταστροφικών πολιτικών. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε να χρησιμοποιείται το ευρωπαϊκό παράδειγμα ως δικαιολογία για την καταστροφή του αμερικανικού δικτύου κοινωνικής ασφαλείας και την περικοπή δαπανών εν μέσω μιας στάσιμης οικονομίας, πρέπει να ξέρετε πως όσοι τα λένε αυτά, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
========================================================
Κεραμιδόγατος
 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π) 

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΟΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΔ.ΠΕΠΕΛΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΔΑ
16-2-2012


“Αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, 

από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν 

για επιβεβαίωση και αξιώματα.”

Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα. 
.
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.

Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.
Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.
Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.
Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.
Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.
Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.



Για τον Κώστα Σημίτη: “Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής.”

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;
Ναι, ναι, ναι… Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται η πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά;  Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού;  Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;
Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.
Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;
Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη; 
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.
Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.
Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;
Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.
Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης; 
Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.
Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο; 
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.
Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε;  Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!
Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.
Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν; 
Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε;  Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.
Του χα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε;  Ξέρεις τι λέει για σένα;  Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.
Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας
Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.
Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;
Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.
Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας;  Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.
Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.
Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;
Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.
========================================================
Κεραμιδόγατος
 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π) 

ΣΤΑΘΗΣ:ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


ΖΙΓΚ ΜΠΟΥΝΤΕΣΜΠΑΝΓΚ




Δεν παίζονται οι άνθρωποι! (αν είναι άνθρωποι).
Άκουγα χθες το ραδιοφωνικό ρεπορτάζ απ’ τον  Real FM και δεν πίστευα στα αυτιά μου! Προς στιγμήν νόμισα ότι οι δύο πεπειραμένοι δολοφόνοι της Ελληνοφρένειας σκαρώνουν πάλι κάποια πλάκα - πλην όμως, φευ, η πραγματικότης για μιαν ακόμα φορά υπερακόντισε ακόμα και την δαιμονιώδη φαντασία των δύο ελληνοφρενών θυμάτων του ΕΣΡ.
Η Μπούντεσμπανκ!
Εξέδωσε η κορωνίς αυτή και πεμπτουσία του πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος (το 2009) μια σειρά ομολόγων, η απόδοση των οποίων βασιζόταν στο προσδόκιμο ζωής 500 Αμερικανών... ηλικιωμένων!
Με έναν λόγο, η Τράπεζα (που σε αυτήν την περίπτωση είναι ο ευφημισμός του δόκτορος Μένγκελε) έδωσε στους πελάτες της (10.000 ευυπόληπτους επενδυτές) την δυνατότητα να τζογάρουν (200.000.000 ευρώ), ποντάροντας στον χρόνο θανάτου των 500 Αμερικανών ηλικιωμένων, οι οποίοι (γνώστες με το αζημίωτο του θέματος), καθώς η συνέχεια απέδειξε, αργούσαν να πεθάνουν, μειώνοντας έτσι τα κέρδη εκείνων που δεν είχαν υπολογίσει σωστά τα κέφια του Χάρου.
Μακάβριο;
Μόνον;
Και καλά η Μπούντεσμπανκ - τα ήθελε ο κώλος της να κάμει ορισμένες απ’ τις θυρίδες της κρεματόρια. Οι πελάτες της όμως; - τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που ποντάρουν στον χρόνο που μπορεί  (η μάλλον πρέπει) να τα κακαρώσει ο παππούλης τους;
Είπαμε, αχρείος ο καπιταλισμός των τοκογλύφων, αλλά και τόσον «νεκρές ψυχές» οι πελάτες του;
Πλην όμως η ευπρέπεια, ευπρέπεια!
Μόλις οι πελάτες άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι χάνουν λεφτά, διότι οι γέροντες αργούν να πεθάνουν, κι ότι συνεπώς η Τράπεζα τους εξαπάτησε έχοντας υπολογίσει αυτούς τους θανάτους πιο κερδοφόρους, αμέσως η Μπούντεσμπανκ έκανε πίσω, αναγνώρισε το δίκαιο των ρηξικέλευθων επενδυτών κι άρχισε να τους αποζημιώνει,
χωρίς μάλιστα να καταφύγει στα φθηνά κόλπα που κατέφυγε ο Σημίτης όταν έλεγε «ας πρόσεχαν» για τους Ελληνες που τους έφαγε τα λεφτά στο Χρηματιστήριο.
Α, όλα κι όλα! Καμμία σχέση με το Βαλκανικό καρκατσουλιό οι Γερμανοί. Αν γίνει κάποιο λάθος, ακόμα και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, αμέσως το θύμα αποζημιώνεται (εκτός κι αν είναι Ελληνας θύμα πολέμου).
Τι να πω;
Αποκαλύπτομαι μπροστά στον γερμανικό ορθολογισμό, την τευτονική μεθοδικότητα και την καλβινιστική  ηθική.
  
Δεν ξέρω αν η Μπούντεσμπανκ και οι εκλεκτοί πελάτες της έχουν ποντάρει για το πότε θα πεθάνει ο κυρ (χερ) Σόιμπλε, αλλά, ως φαίνεται, ο πονηρός γέρων έχει προλάβει να ποντάρει πρώτος αυτός για το πότε θα τα κακαρώσουν οι Ελληνες
ομού μετά της μαμάς Ελλάδος...
Δεν παίζονται οι άνθρωποι...
========================================================
Κεραμιδόγατος
 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π) 

DIE LINKE:ΧΑΙΚΕ ΧΕΝΣΕΛ-ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ(VIDEO)

         Η ομιλία της Χάικε Χένσελ 
στο Γερμανικό κοινοβούλιο
========================================================
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ 
CHRISTINE BUCHHOLZ 
"Σήμερα καταψηφίζω το νομοσχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης με τον παραπλανητικό τίτλο «Οικονομική βοήθεια για την Ελληνική Δημοκρατία». Με αυτό προσπαθεί να μας πείσει ότι θέλει τάχα να βοηθήσει τους Έλληνες. Αυτό είναι ένα ψέμα. Ούτε ένα σεντ από τα 130 δισεκατομύρια ευρώ του σχεδίου δεν θα πάει στον ελληνικό λαό. Το ελληνικό κράτος θα πάρει τα λεφτά για να ξεπληρώσει τα χρέη του στις γερμανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες. Η δήθεν βοήθεια δε δίνεται στον ελληνικό λαό, αλλά στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Καταψηφίζω σήμερα, επειδή δε θέλω να επιβραβευθούν αυτοί που ευθύνονται για την κρίση. Και καταψηφίζω επειδή θα είναι οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι φτωχοί που στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα άλλων. Κάθε ευρώ που δίνεται θα πρέπει να ξεπληρωθεί με εξαιρετικά ψηλούς τόκους. Θα κληθούν να πληρώσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι που οι μισθοί τους έχουνε αγγίξει τα όρια της πείνας, που καθημερινά χάνουν τις δουλείες τους και που καταληστεύονται οι συντάξεις τους.
Καταψηφίζω γιατί είναι εμφανές ότι αυτή η πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί μόνο με διατάγματα από τα Έξω. Το δήθεν σχέδιο διάσωσης είναι στην πραγματικότητα ένα όπλο με το οποίο η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία επί της δημοσιονομικής της πολιτικής. Η Τρόικα, αποτελούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Κομισιόν και το ΔΝΤ καταστρέφει τη δημοκρατία για τη διεξαγωγή ενός ανελέητου οικονομικού πολέμου εναντίον της ελληνικής εργατικής τάξης.
Και στη Γερμανία οι εργαζόμενοι πληρώνουν για αυτή την πολιτική. Είναι τα δικά τους λεφτά που θα πάνε στα σχέδια διάσωσης των τραπεζών. Για να μας παραπλανήσουν μας παρουσιάζουν τους Έλληνες εργαζόμενους σαν τους ενόχους. Όχι, οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι «τεμπέληδες». Ούτε ζούσαν «πάνω από τις ανάγκες τους». Καταψηφίζω γιατί αρνούμαι να λάβω μέρος σε αυτό το παιγνίδι που στρέφει τον ένα Ευρωπαίο εργαζόμενο ενάντια στον άλλο.
Χρειαζόμαστε την εδώ και τώρα εθνικοποίηση των τραπεζών. Η δράση των χρηματιστηριακών αγορών πρέπει να περιοριστεί. Μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει η καιροσκοπική χρεωκοπία ολόκληρων κρατών.
Το «Όχι» μου στη Βουλή είναι συνάμα ένα «Ναι» στην αντίσταση. Υποστηρίζω τις απεργίες των ελληνικών συντεχνιών ενάντια στις περικοπές της Τρόικας. Και υποστηρίζω επίσης τις προγραμματιζόμενες κινητοποιήσεις στο τραπεζικό κέντρο της Φρανκφούρτης τον επόμενο Μάιο. Μόνο η αλληλεγγύη στην αντίσταση μπορεί να ανατρέψει τα διατάγματα και τις περικοπές της άρχουσας τάξης."
CHRISTINE BUCHHOLZ βουλευτής του Γερμανικού κόμματος της Αριστεράς (DIE LINKE)
                                         Βερολίνο, 27 Φεβρουαρίου 2012
========================================================
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ 
ΠΟΥ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΕ ΟΥΤΕ Η ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.
Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΦΑΝΕΡΗ.
ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΑΘΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΠΛΕΚΑΝΕ ΠΟΥΛΟΒΕΡ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΦΑΝΕΡΟ.
                                         
                                                     ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ
========================================================

Ο υπεύθυνος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής της ΔΗΜ.ΑΡ. Γεράσιμος Γεωργάτος, σημειώνει:
"Τουλάχιστον απογοήτευση προκάλεσε η καταψήφιση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα από το κόμμα "Aριστερά" (Die Linke), κατά τη σημερινή ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή. Αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επαναστατικό δρόμο του συμβιβασμού με το λαϊκισμό. Ευτυχώς, άλλες προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις - SPD και Πράσινοι -, δεν ακολούθησαν τον ίδιο ολισθηρό δρόμο στο γερμανικό κοινοβούλιο..."
  
========================================================
Κεραμιδόγατος
 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π) 

Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ:ΟΝΕΙΡΟ Η ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ ΣΑΜΑΡΑ


Σαρκαστικά σχόλια προκάλεσαν οι αποκριάτικες δηλώσεις του αρχηγού της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά ότι δήθεν δεν θέλει ούτε να ακούει περί μετεκλογικής συγκυβέρνησης του κόμματός του με το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ήδη συγκυβερνά! Ισχυρίστηκε μάλιστα ο πρόεδρος της κυβερνητικής Δεξιάς ότι κάθε συζήτηση περί συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ είναι εκ του πονηρού και αποσκοπεί στο να προκαλέσει πολιτική φθορά στη ΝΔ. Προφανώς ο Α. Σαμαράς έχει την εντύπωση ότι απευθύνεται σε ηλιθίους.
Ο ίδιος προσωπικά πήρε την απόφαση να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ υπό την πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου και τώρα έχει την πολιτική αναίδεια να λέει πως κάθε συζήτηση περί συνέχισης της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και μετά τις εκλογές αποσκοπεί στην... υπονόμευση της ΝΔ! Υποκρίνεται δηλαδή πως αγνοεί ότι ουδείς είναι σε θέση να προκαλέσει μεγαλύτερη πολιτική φθορά στη ΝΔ από την επί τετράμηνο ήδη συνεχιζόμενη συγκυβέρνησή της με το ΠΑΣΟΚ, την αποκλειστική ευθύνη για την οποία συγκυβέρνηση έχει ο ίδιος και μόνο αυτός!
Δεν γνωρίζουμε αν ο Α. Σαμαράς είχε εκ των προτέρων συνειδητοποιήσει πλήρως ότι αφ' ης στιγμής συμμετείχε σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, δεν θα υπήρχε πλέον ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να κερδίσει η ΝΔ αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Το γεγονός όμως ότι προκειμένου να υπερψηφίσει από κοινού με το ΠΑΣΟΚ το νέο Μνημόνιο τον οδήγησε στη διαγραφή 21 βουλευτών του και μάλιστα σχεδόν όλων από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της αντιμνημονιακής γραμμής του, σίγουρα τον βοήθησε να αντιληφθεί ότι βαδίζει προς εκλογικό Βατερλό.
Αποπειράται έτσι να «παραμυθιάσει» τους οπαδούς της Δεξιάς ότι σε αντάλλαγμα της «πολιτικής κωλοτούμπας» του και της πλήρους απάρνησης των θέσεών του όχι μόνο θα φέρει τη ΝΔ στην εξουσία, αλλά θα τη φέρει και μόνη της, ώστε να λεηλατήσουν τα κρατικά ταμεία μόνοι τους οι δεξιοί!
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο Α. Σαμαράς έχει πλήρη επίγνωση του ότι η ΝΔ είναι πλέον το κατεξοχήν, το κύριο, το σημαντικότερο κόμμα του Μνημονίου, αντικαθιστώντας το μισοδιαλυμένο ΠΑΣΟΚ.
Γι' αυτό άλλωστε και στις αποκριάτικες δηλώσεις του ο αρχηγός της Δεξιάς εκθείαζε ανενδοίαστα το νέο Μνημόνιο, προσπαθώντας προσχηματικά να το αντιδιαστείλει με το πρώτο Μνημόνιο που είχε απορρίψει.
Πέρα από τα παιδαριώδη φληναφήματα υπεράσπισης του νέου Μνημονίου, η πολιτική ουσία έγκειται στο ότι τις Αποκριές ο Α. Σαμαράς έστειλε μήνυμα στους ξένους επικυρίαρχους της πατρίδας μας ότι πλέον υπερασπίζεται ευθέως το νέο Μνημόνιο εξανδραποδισμού των Ελλήνων εργαζομένων, νέων και συνταξιούχων και δεν αρκείται πλέον να διακηρύσσει ότι το ψήφισε επειδή ήταν δήθεν αναγκαίο κακό. Προσπαθεί να τους πείσει δηλαδή ότι είναι πλέον πρωθυπουργήσιμος - και όντως είναι...
Υπάρχει βεβαίως ακόμη μια δευτερεύουσα «λεπτομέρεια»: για να γίνει πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς πρέπει όχι μόνο να βγει πρώτο κόμμα η ΝΔ στις εκλογές, αλλά και να βρει συμμάχους που θα τη στηρίξουν μετεκλογικά και μαζί τους να συγκεντρώνει στη Βουλή πάνω από 151 βουλευτές, πράγμα καθόλου μα καθόλου εύκολο.
Αν μάλιστα στο αντιμνημονιακό κόμμα που ίδρυσε ο Πάνος Καμμένος συμμετάσχουν ο Γιάννης Μανώλης και μερικοί από τους διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ και επιπροσθέτως οι κινήσεις της Λούκας Κατσέλη οδηγήσουν στη συγκρότηση αντιμνημονιακού κόμματος και στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, τότε καθίσταται εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο η ΝΔ όχι μόνο αυτοδυναμία να μην πάρει, αλλά να μην μπορούν ούτε καν από κοινού με το ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώσουν 151 βουλευτές!
Ετσι, μπορεί μεν ο Αντώνης Σαμαράς δημοσίως να παίζει θέατρο ότι δήθεν «ξορκίζει με τον απήγανο» το ενδεχόμενο μετεκλογικής συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, μέσα του όμως σίγουρα προσεύχεται να βοηθήσει ο Θεός το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει αρκετές έδρες για να τις «τσοντάρει» σε εκείνες της ΝΔ ώστε μαζί να ξεπεράσουν το φράγμα των 151...
ΜΝΗΜΟΝΙΟ-Ο Καρνάβαλος των κομμάτων
Απερίγραπτο είναι πλέον το κομματικό αλαλούμ γύρω από τη στήριξη ή την απόρριψη των δύο Μνημονίων. Το ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ και του πρώτου και του δεύτερου Μνημονίου. Η ΝΔ απορρίπτει μετά βδελυγμίας το πρώτο Μνημόνιο, αλλά υιοθετεί ενθουσιωδώς το δεύτερο. Το αντίθετο δηλαδή από τις θέσεις του ΛΑΟΣ, το οποίο απορρίπτει κατηγορηματικά το δεύτερο Μνημόνιο, αλλά θεωρεί «πατριωτική στάση» να υποστηρίξει το πρώτο Μνημόνιο. Ενας απίθανος κομματικός Καρνάβαλος χωρίς καμία θέση αρχής και με μοναδικό στόχο να καλύψει τις πολιτικές κωλοτούμπες των ηγετών τους. Κερδισμένοι ο Αδωνις και ο Βορίδης: ψήφισαν το πρώτο λόγω ΛΑΟΣ, ψήφισαν και το δεύτερο λόγω ΝΔ, άρα είναι πλέον έτοιμοι να πάνε στο... ΠΑΣΟΚ!

========================================================
Κεραμιδόγατος
 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)