Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Όταν οι άλλοι κάνουν παρέλαση σαν γατιά έξω από την πόρτα του γαλατά (ΔΝΤ),εμείς βγαίνουμε στα κεραμίδια.

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑ ΟΠΛΑ -(ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ NASH" ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ)


πηγή:
Κωνσταντίνος Πουλής

Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω την επίμαχη παράσταση και να μιλήσω σε μια εκδήλωση που οργανώθηκε από τους συντελεστές της (με ομιλητές την Ιωάννα Κούρτοβικ, τον Δημήτρη Μπελαντή, την Άννυ Παπαρρούσου, τον Σταύρο Λυγερό και την αφεντιά μου). Η χαρά μου οφείλεται πρώτον στο ότι θεωρώ ότι η παράσταση θίγει τα πιο καίρια ζητήματα που εγείρει η πολιτική των όπλων και δεύτερον στο ότι μπορώ να συνεισφέρω σε μια συζήτηση όπου εννιά στους δέκα δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν.

Εννοώ ότι η παράσταση απαρτίζεται από δύο μέρη, δεν είναι μια παράσταση με θεατρικό συγγραφέα τον Ξηρό. Ο συγγραφέας του οποίου το έργο παρουσιάζεται στο πρώτο μέρος δεν είναι ο Ξηρός, αλλά κάποιος Αλμπέρ Καμύ. Η περίπτωσή του όμως δεν προξένησε κανένα δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, για ευνόητους λόγους. Σας ζητώ να κάνετε υπομονή για να εξηγήσω τι συμβαίνει στο έργο του Καμύ, που καταλαμβάνει τη μισή παράσταση αλλά αποσιωπήθηκε στις σχετικές συζητήσεις, και μετά θα πω και την άποψή μου για τον Ξηρό.

Αρχικά βλέπουμε τους Δίκαιους του Καμύ και παρακολουθούμε όλον τον προβληματισμό του εναντίον της τρομοκρατίας. Το πρώτο ερώτημα που θέτει η παράσταση λοιπόν είναι τι άνθρωπος πρέπει να γίνεις προκειμένου να πράξεις αυτό που θέλεις. Αυτό σημαίνει η φράση του Καλιάγεφ από τους Δίκαιους, «Μας έχουν κάνει δολοφόνους». Η Ντόρα τον προειδοποιεί ότι μπορεί ο Μέγας Δούκας να έχει πονετικά μάτια, ένα μικρό κόψιμο στο μάγουλο από το ξυράφι, διότι «ένας άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος». Ο τρομοκράτης προκειμένου να πείσει τους άλλους και τον εαυτό του λέει «Δεν σκοτώνω το μεγάλο δούκα. Σκοτώνω τον δεσποτισμό». Έτσι και ο δικός μας, ο Δημήτρης Μάτσαλης, πατρινός αναρχικός του 1890, παίρνει ένα μαχαίρι και σφάζει δύο τραπεζίτες. Όταν τον ρωτούν αν τους ήξερε απαντά «εκτύπησα το κεφάλαιο, όχι τα άτομα!» «Τους εγνώριζες;» «Όχι, σε τέτοιους γαϊδάρους, ληστάρχους, δεν έδωκα ποτέ μου προσοχήν. Και τούτο διότι εξεπροσώπουν το κεφάλαιο. Ως οικογενειάρχας, τους ελυπήθην πολύ».

Ο τρομοκράτης πλανάται. Μπορεί μόνο να σκοτώσει έναν άνθρωπο. Και, αν σκοτώνεις έναν άνθρωπο και όχι έναν θεσμό, επειδή οι άνθρωποι είναι πολλοί και πρόθυμοι, η πράξη αυτή είναι πολιτικά ατελέσφορη, ακόμη και της καθαρής τυραννοκτονίας (στα τέλη του 19ου αιώνα είχαμε πέντε δολοφονίες αρχηγών κρατών). Όταν σκοτώθηκε ο τσάρος Αλέξανδρος Β΄ τον διαδέχτηκε ένας άλλος τρισχειρότερος. Όπως είχε πει ένας Ρώσος εμιγκρές στη Γενεύη, σκότωσε έναν ηλίθιο και αμέσως θα βρεθούν δύο να πάρουν τη θέση του.

Σε ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα, ο Ρενάτο Κούρτσιο έλεγε για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες ότι φτάσαμε σε ένα σημείο που είχαμε ισχυρό ανθρώπινο δυναμικό, πολλαπλασιάζονταν τα στρατιωτικά μας μέσα, αλλά απουσίαζε η δυνατότητα να βρούμε ένα χτύπημα που θα ήταν μοχλός ανατροπής του κράτους, το αποφασιστικό χτύπημα. Διότι, κατά το γνωστό ευφυολόγημα, δεν υπάρχει χτύπημα στην καρδιά του κράτους, γιατί το κράτος δεν έχει καρδιά.

Το ερώτημα είναι βεβαίως πώς κλείνει ο κύκλος του αίματος που τροφοδοτούν οι αντιτιθέμενες πλευρές, αν στη βία απαντάς με βία. Η απάντηση, από τον καιρό της Ορέστειας, είναι με το δικαστήριο, δηλαδή με τη θέσπιση ενός συστήματος όπου ένας απρόσωπος, ουδέτερος τρίτος αναλαμβάνει να επιλύσει τη διαφωνία χωρίς πάθος: η ποινή είναι η τελευταία λέξη της εκδίκησης. Προφανώς η κρίσιμη λέξη εδώ είναι το ουδέτερος. Ο Γιάννης Πρετεντέρης είχε σχολιάσει στο βιβλίο του για τη 17Ν ότι το ζήτημα είναι απλό, πρόκειται για τη δημοκρατία εναντίον των εχθρών της.


Έρχομαι λοιπόν στο δεύτερο κομμάτι της παράστασης που έχει σχέση με τον Σάββα Ξηρό και την ουδετερότητα του κράτους. Όταν συλλαμβάνεται ο Ξηρός ανακρίνεται και βασανίζεται. Ο στόχος ήταν η εξάρθρωση της 17Ν, και μπροστά σε αυτόν τον στόχο κανείς δεν τολμούσε να πει ότι υπάρχει κάποιο μέσο που δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Με ποιο σκεπτικό;

Το επιχείρημα, όπως περιγράφεται στην παράσταση, έχει ως εξής (αντιγράφω από το κείμενο της παράστασης): Ο Βίνφριντ Μπρούγκερ, διαπρεπής νομικός και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, σε άρθρο του, φτάνει μέχρι τον Καντ για να θεωρητικοποιήσει την πρόταση του να νομιμοποιηθούν τα βασανιστήρια. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιεί το μοντέλο της "ωρολογιακής βόμβας", περιγράφει δηλαδή μια κατάσταση ανάγκης, όπου ο ανακριτής πρέπει να αποσπάσει επειγόντως μια πληροφορία από τον ανακρινόμενο, προκειμένου να σώσει ζωές.

Υπάρχει μια ταινία που δραματοποιεί το επιχείρημα της ωρολογιακής βόμβας. Η ταινία αυτή λέγεται Το αδιανόητο και παίζει ο Φόρεστ Γουίτακερ. Η ταινία είναι απαράδεκτη, το προπαγανδιστικό της μήνυμα όμως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ένας τρομοκράτης έχει τοποθετήσει μία βόμβα και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Τον ρωτούν λοιπόν, Πες μας πού είναι, Δε σου λέω, Πες μας, Δε σου λέω, χωρίς αποτέλεσμα. Και η ταινία θέτει πιεστικά το ερώτημα: Δεν θα τον βασανίσεις; Και μάλιστα, μας δείχνει ότι του βγάζουν τα δόντια, του κόβουν τα δάχτυλα, και πάλι δεν ομολογεί. Δεν θα φέρεις να βασανίσεις τα παιδιά του μπροστά του; Θα πεθάνουν πέντε εκατομμύρια άνθρωποι. Η ευαισθησία σου εξαντλείται σε αυτά τα δύο παιδιά που είναι μπροστά σου, επειδή έτυχε να βρεθούν μπροστά σου; Προτιμάς να πεθάνουν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά, για να μη βασανιστούν αυτά τα δύο; Αυτό είναι το θέμα της ταινίας, που καταλήγει πολύ πονηρά με τον ανακριτή να πιέζεται να υπαναχωρήσει. Δεν βασανίζει τα παιδιά, ο τρομοκράτης δεν ομολογεί και η βόμβα εκρήγνυται. Αυτός δεν έκανε το αδιανόητο και ιδού τα αποτελέσματα, εννοείται. Μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε;

Αυτό είναι το ζήτημα που θέτει ηθικά ο βασανισμός του Ξηρού και το δεύτερο μέρος της παράστασης. Ας σκεφτούμε λοιπόν το επιχείρημα. Υπάρχει μια διάλεξη του Τζ. Γκλόβερ γι’ αυτό το θέμα, όπου αναπτύσσει μια σειρά ενστάσεων. Οι πρώτες επιφυλάξεις είναι πρακτικές, εμπειρικές. Έχετε συλλάβει κάποιον με το χέρι στον πυροκροτητή; Γιατί το Γκουαντάναμο υπάρχει και το γνωρίζουμε, ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που κρατούνται και βασανίζονται χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία, αυτός που λέτε δεν ξέρω αν υπάρχει. Γιατί αν ο επικείμενος κίνδυνος που επικαλείσθε είναι μια βόμβα που έχει ενεργοποιηθεί, καταλαβαίνω. Αν όμως είναι ένα βιβλίο που δανείστηκε κάποιος; Αυτό είναι επικείμενη απειλή; Το παράδειγμα είναι πραγματικό. Κάποιοι θα πρόσθεταν ότι οι ομολογίες που αποσπώνται με βασανιστήρια είναι διαβόητα αναξιόπιστες διότι κανείς λέει τα πάντα όταν τον βασανίζουν.

Όμως, εκτός από την αποτελεσματικότητα, το ερώτημα εδώ είναι σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε. Όπως λέμε ότι το ερώτημα για την πολιτική βία δεν είναι μόνο η αποτελεσματικότητα, αλλά αν θέλεις να είσαι φονιάς, το ερώτημα δεν είναι μόνο αν πιάνει, αλλά και αν θέλεις να ζεις σε μια κοινωνία που ανέχεται το Γκουάνταναμο. Αν θέλεις να ανεχτείς το ηθικό δηλητήριο που απλώνεται σε αυτόν που βασανίζεται, σε αυτόν που βασανίζει και στην κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια. Ακόμη και αν θεωρητικά δεχτούμε το ενδεχόμενο να προκύψει μια αξιοποιήσιμη πληροφορία από εκεί. Το θέλουμε; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται κατά την άποψή μου στο δεύτερο μέρος της παράστασης της ισορροπίας του Νας και θεωρώ ότι είναι ένα απολύτως θεμιτό ερώτημα. Συνιστά ασέβεια προς τους συγγενείς των θυμάτων αυτό; Συγγενείς θυμάτων που ζητούν να καταστρατηγηθούν τα δικαιώματα των κρατουμένων μπορεί να έχουν την κατανόησή μας, αλλά όχι τη στήριξή μας. Αυτή είναι η άποψή μου.

Τα υπόλοιπα, για τα χρήματα των φορολογουμένων κλπ είναι αδιάφορα. Τώρα σας πήρε ο πόνος για το πού πάνε τα χρήματα των φορολογουμένων; Εδώ έπαιζε ο Μαρκουλάκης στο Εθνικό.

===================================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
       

ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ. (ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ NASH" ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ)


Λυπηθείτε τους



Να ‘μαστε πάλι εδώ. Να γράφουμε τα αυτονόητα. Τα γαμημένα τα αυτονόητα.

Από τις 15 του μήνα έπαιζε στο Εθνικό Θέατρο η παράσταση «Ισορροπία του Nash» που περιελάμβανε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού και 3 μέρες πριν κατέβει οι διάφοροι τζημεροταλιμπάν της επικράτειας κατάφεραν να την κατεβάσουν με τη βία. 

«Αντιδράσεις για την παράσταση», γράφτηκε, πριν ακόμα υπάρξουν αντιδράσεις.

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό με το πρόσφατο σκίτσο του Charlie Hebdo. 

Μερικά σούργελα με κυρίαρχες θέσεις στα MME - και κατ’ επέκταση στα social media - καθορίζουν την ατζέντα και ανεβοκατεβάζουν παραστάσεις. Αν το Charlie ήταν ελληνικό, θα μαζεύαν άρων άρων τα περιοδικά από τα περίπτερα.

Κι έπειτα ήρθε η ταφόπλακα. Επίσημη διαμαρτυρία από την αμερικανική πρεσβεία για την παράσταση. Ευτυχώς, δηλαδή που δεν έβγαλε καμιά ανακοίνωση υπέρ της παράστασης η γερμανική πρεσβεία, αφού όλοι ξέρουμε ποιος την πληρώνει όταν δυο νταβατζήδες διαφωνούν μεταξύ τους: η πουτάνα.

Δεν ασχολούμαι καν με το γεγονός ότι ουδείς των σαλεμένων με τις τσουγκράνες και τις δάδες γνώριζε το ακριβές περιεχόμενο της παράστασης. Ο πιθηκισμός σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δεδομένος.

Αλλά ας δεχτούμε ότι η χρησιμοποίηση κειμένων του Σάββα Ξηρού ήταν ατυχής – που δεν ήταν. Είναι δυνατόν να λογοκρίνεται μια παράσταση από επίσημο καλλιτεχνικό φορέα; Από το ίδιο το Εθνικό Θέατρο;

Πρώτη φορά είναι που ιστορίες δολοφόνων ή εγκληματιών γίνονται παραστάσεις ή ταινίες; Ή δεν τους πειράζει επειδή αυτές ανεβαίνουν και γυρίζονται από ιδιώτες, ενώ τώρα έχουν λόγο επειδή το Εθνικό χρηματοδοτείται από το κράτος;

Γιατί εγώ να γουστάρω να πληρώνω το Εθνικό για να λογοκρίνει;

Ωραία, λοιπόν, η παράσταση κατέβηκε. Και τώρα αντιδράει ένα άλλο, μεγαλύτερο κομμάτι γι’ αυτό. Τι θα γίνει; Θα ξανανέβει; 

Όχι, φυσικά. 

Όχι, γιατί ζούμε σε μια χώρα που άγεται και φέρεται από το λουμπεναριό. Ένα λουμπεναριό που βυθίζεται μέρα με τη μέρα ακόμα περισσότερο μέσα στα σκατά – και δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό – και ξεμυτίζει για να ψελλίσει φασιστικές παπαρίτσες στο όνομα της ατομικής του ελευθερίας, την οποία έχει χάσει προ πολλού. 

Έχουν χάσει κάθε ελεγχο της ζωής τους, έχουν παραδώσει τα πάντα και θέλουν να έχουν τον έλεγχο του τι εκδίδεται, τι παίζεται, τι ακούγεται και τι γράφεται.

Δεν έχουν κανένα λόγο στον ιδιωτικό τους βίο και θέλουν να έχουν στο δημόσιο. 

Η πλήρης παράνοια.

Άνθρωποι βαθιά δυστυχισμένοι, που έχουν σιχαθεί πρώτα από όλους τους εαυτούς τους.

Δεν τους βλέπετε; Δεν τους ακούτε; 

Ουρλιάζουν για έλεος. 

Για λίγη προσοχή.

Λυπηθείτε τους.

(Ανήθικο δίδαγμα: Ή γαμήστε τους.)

===================================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

       

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΩΣ ΕΠΙΒΗΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΑΠΙΣΕΙ



Πηγή:
Πέτρος Γιώτης 

Ο αστικός Τύπος έμεινε κυρίως στα επιφαινόμενα της ομιλίας Τσίπρα στο Ταε Κβον Ντο, στη φιέστα για τον ένα χρόνο από την αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Σχολίασε τον επιθετικό τόνο κατά της αντιπολίτευσης. Τι άλλο θα έκανε, όμως, ένας πρωθυπουργός που βλέπει ολόκληρη την εργαζόμενη κοινωνία να κινητοποιείται ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησής του; Η ασφαλέστερη μέθοδος σ” αυτές τις περιπτώσεις είναι να επιτεθείς στην αντιπολίτευση (η οποία μάλιστα αρνείται να σε βοηθήσει, όπως σε βοήθησε το περασμένο καλοκαίρι) και να δημιουργήσεις μια ψευτοαναταραχή, προσπαθώντας να μεταφέρεις το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης από την ουσία της πολιτικής σου, που αμφισβητείται κοινωνικά, στην πολιτικάντικη αντιπαράθεση με τους προκατόχους σου.
Η ουσία της ομιλίας του Τσίπρα βρίσκεται στο αφήγημα που απήγγειλε ενώπιον του κομματικού στελεχιακού δυναμικού. Ο όρος αφήγημα χρησιμοποιείται με την κυριολεκτική σημασία του και όχι με την παραφθαρμένη σημασία που του έχουν προσδώσει οι από καθέδρας ψευτοκοινωνιολόγοι της αστικής διανόησης. [Για να συνεννοούμαστε·. αφήγημα είναι μια ιστορία με στοιχεία παραμυθίας. Αφήγημα δεν είναι ένα επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα μετάβασης στον κομμουνισμό].
Επειδή κάποιοι πολιτικά ανόητοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική ουράς του ΣΥΡΙΖΑ (μέχρι που αυτός υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο, προσθέτοντάς το στα δύο προηγούμενα), εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι… αριστερό κόμμα (οπορτουνιστικό μεν, αλλά αριστερό – με όλη τη σχετικότητα και την ασάφεια που έχει ο όρος της πολιτικής γεωγραφίας «αριστερός»), θα τους συστήναμε μια έστω και πρόχειρη ανάγνωση του αφηγήματος Τσίπρα, για να κατανοήσουν (αν έχουν τέτοια διάθεση), ότι δεν είναι μόνο μια μικρή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που έχει σαπίσει, αλλά ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός του. Αυτός ο μηχανισμός που χειροκροτούσε μανιωδώς τον Τσίπρα καθώς άκουγε το αφήγημά του.
Θα περίμενε κανείς, στον ένα χρόνο από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, να εξηγήσει ο πρόεδρός του και πρωθυπουργός τι συνέβη και δεν μπόρεσαν κυβέρνηση και κόμμα να υλοποιήσουν τίποτα απ” αυτά που είχαν υποσχεθεί στον ελληνικό λαό. Δεν είπε λέξη. Δεν έδωσε καμιά εξήγηση. Δεν επανέλαβε καν τα περί «εκβιασμού» και «πραξικοπήματος» που κάποιοι συριζαίοι (και αυτός ο ίδιος) έλεγαν το περασμένο καλοκαίρι. Αντίθετα, παρουσίασε το παραμύθι των παγίδων.
Σύμφωνα μ’ αυτό το παραμύθι, οι συντηρητικές δυνάμεις της ΕΕ έστησαν δύο παγίδες. Πρώτα την παγίδα της ρευστότητας και μετά την παγίδα του Grexit. Ομως, ο Τσίπρας, «σε συμμαχία με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης», όπως είπε (δηλαδή με τον Ολάντ, άντε και τον Ρέντσι), κατάφερε να ξεπεράσει και τις δυο αυτές παγίδες. Κι όχι μόνο ξεπέρασε τις παγίδες, αλλά -όπως είπε- «ζητήσαμε από το λαό να αποφανθεί και πήραμε εκ νέου και σε πείσμα όλου του κατεστημένου τη λαϊκή εντολή με τεράστια διαφορά».
Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι το «κατεστημένο» στήριζε Τσίπρα (ακόμα και η Μέρκελ, με τη γνωστή δήλωση επί βραζιλιάνικου εδάφους), σημειώνουμε πως περισσότερο κυνική τοποθέτηση δε θα μπορούσε να υπάρξει. Οι υποτιθέμενες παγίδες των ιμπεριαλιστών δανειστών είχαν -κατά τον Τσίπρα- ως στόχο να ρίξουν την κυβέρνησή του. Αυτός απέφυγε τις παγίδες, συμφωνώντας στο τέλος σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών. Και κατάφερε να ξανακερδίσει τις εκλογές με διαφορά! Αυτό είναι το σχήμα: αποφυγή των παγίδων – υπογραφή του τρίτου Μνημονίου – δεύτερη εκλογική νίκη!
Αυτοί που είχαν τάξει στον ελληνικό λαό ότι θα τον απαλλάξουν από τα Μνημόνια, αυτοί που προεξοφλούσαν ότι η Μέρκελ θα συμφωνήσει με τις προτάσεις τους «και θα “ναι ντάλα μεσημέρι», αυτοί που μέσα στην προεκλογική παραζάλη μιλούσαν για «αγορές που θα χορεύουν πεντοζάλη», έρχονται ένα χρόνο μετά και λένε ότι τίποτα απ” αυτά που υπόσχονταν δεν έγινε, ότι -αντίθετα- ικανοποιήθηκαν όλοι οι όροι των ιμπεριαλιστών δανειστών, αλλά αυτοί είναι οι νικητές, διότι κατάφεραν να παραμείνουν στην εξουσία!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Τσίπρας ανέπτυξε αυτόν τον κυνικό συλλογισμό στην αρχή της ομιλίας του. Το μήνυμα που πέρασε στο στελεχιακό δυναμικό του κόμματός του (γιατί αυτό μαζεύτηκε να τον ακούσει στο μικρό γήπεδο του Φαλήρου) είναι πως σημασία έχει μόνο η δική τους παραμονή στην εξουσία. Αυτό μπορούν και πρέπει να το ανταλλάσσουν ακόμα και με την εφαρμογή της πιο βάρβαρης πολιτικής. Μ” ένα τρίτο Μνημόνιο που ήρθε να προστεθεί στα δύο προηγούμενα και με τη συνεπή τήρηση όλων των δεσμεύσεων που απορρέουν απ” αυτό το Μνημόνιο.
Αφού διατύπωσε αυτό το εξουσιαστικό αξίωμα, το οποίο πρέπει να κανοναρχεί τη σκέψη κάθε συνεπούς συριζαίου, ο Τσίπρας πέρασε στο «δεν δικαιούστε για να ομιλείτε». Σε πρώτο πλάνο το απηύθυνε, φυσικά, στη μνημονιακή αντιπολίτευση. Παρέθεσε συνθηματολογικά όσα έγιναν από το 2010 μέχρι και το 2014, για να πει τρεις φορές τη φράση «και τώρα μας κουνάνε και το δάχτυλο».
Δεν σύγκρινε την πολιτική ΣΥΡΙ-ΖΑ με όσα είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό, αλλά τη σύγκρινε με όσα είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Τα οποία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει, χωρίς να έχει καταργήσει καν μία διάταξη! Κι όχι μόνο συνεχίζει όσα θεσπίστηκαν επί των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά προσθέτει σ” αυτά νέα αντιλαϊκά μέτρα! Τρεις φορές στην ομιλία του είπε τη φράση «και τώρα μας κουνάνε το δάχτυλο».
Την επανέλαβε και στην ομιλία του στη Βουλή, στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση της περασμένης Τρίτης. Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή ο Μητσοτάκης αναφέρθηκε στα «πρόσθετα μέτρα ύψους 1,8 δισ.» για το Ασφαλιστικό, πριν προλάβει ν” αποσώσει τη φράση του, ο Τσίπρας τον διέκοψε και του είπε: «Αφού τα ψηφίσατε»! Δηλαδή, το θέμα δεν είναι τα αντιασφαλιστικά μέτρα, αλλά ότι τα ψήφισε και η ΝΔ. Η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ δεν κρίνεται καθεαυτή, δεν κρίνεται για τη συνέπειά της με τις προεκλογικές της υποσχέσεις πριν από ένα χρόνο, αλλά κρίνεται σε σχέση με τη συνέπεια της ΝΔ και των άλλων μνημονιακών δυνάμεων της αντιπολίτευσης!
Εμμέσως, το «δεν δικαιούστε για να ομιλείτε» απευθύνεται και στον ελληνικό λαό. Ο Τσίπρας τόνισε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του Σεπτέμβρη ενώ είχε ήδη υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο. Το ότι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του τον εγκατέλειψαν προφανώς δε σημαίνει τίποτα. Πέραν αυτού, όμως, το συγκεκριμένο επιχείρημα το έχουν επικαλεστεί όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, γαλάζιες και πράσινες. Κάθε φορά που ξεσπούσε μια κινητοποίηση και τα πράγματα οξύνονταν, το επιχείρημα της εκάστοτε κυβέρνησης -ιδιαίτερα αν ήταν σχετικά φρέσκια η εκλογή της- ήταν πως αυτή ψηφίστηκε από το λαό και επομένως νομιμοποιείται να ασκεί πολιτική. Τα ίδια λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως είδαμε, το «Η Ελλάδα προχωράει», που αποτελούσε ένα από τα τρία συστατικά του κεντρικού προεκλογικού συνθήματος του ΣΥΡΙΖΑ πριν από ένα χρόνο, έγινε «Αποφύγαμε τις παγίδες και παραμείναμε στην εξουσία». Επειδή αυτό παραήταν κυνικό, κι επειδή η μετατροπή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε παχύδερμα (στη λαϊκή γλώσσα θα λέγαμε: γομάρια) θέλει λίγο σανό, δε δίστασε να καμαρώσει και για τις… μεγάλες επιτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής, που όμως τις κρύβουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και δεν τις μαθαίνει ο λαός: «Γίνονται σημαντικά πράγματα, παρά τις δυσκολίες και πρέπει να σταματήσει πια αυτή η καταστροφολογία. Πάνω που πάει να σηκώσει κεφάλι και ψυχολογία ο κόσμος, να τον τσακίζουν με καταστροφολογία, με τις λαίλαπες. Εχουμε δυσκολίες μπροστά μας, θα τις ξεπεράσουμε. Οπως πετύχαμε μέχρι τώρα, έτσι θα πετύχουμε και τους επόμενους τρεις κρίσιμους μήνες να βγάλουμε τη χώρα από το αδιέξοδο. Να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση με τον λαό μας όρθιο»! Πέραν του κυνισμού και της προκλητικότητας, με τη συγκεκριμένη αναφορά του ο Τσίπρας ομολόγησε (χωρίς να το καταλαβαίνει) πως στη δική τους αντίληψη ο λαός είναι ένα άθυρμα, που μπορούν να το πηγαίνουν όπου θέλουν με τα παραμύθια τους. Είναι η λογική των επιβητόρων της εξουσίας.
Αυτό το παραμύθι του «γίνονται πράγματα» μπορεί να αρκεί για να ναρκώσει (ή να ντοπάρει) το κομματικό απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα όμως περνάει στην εργαζόμενη κοινωνία και τη νεολαία της, που συνθλίβεται καθημερινά χωρίς να βλέπει τα «πράγματα που γίνονται». Γι” αυτό και το τελευταίο κεφάλαιο του νέου σιριζαϊκού αφηγήματος, το ιδεολόγημα έσχατης καταφυγής, είναι το «οι άλλοι είναι χειρότεροι». Τσίπρας: «Ποια θα ήταν σήμερα η κατάσταση στη χώρα, ένα χρόνο μετά, αν δεν είχαμε πάρει την μεγάλη ευθύνη να συγκρουστούμε κόντρα στους συσχετισμούς και να αναλάβουμε την ευθύνη της μάχης; Ποια θα ήταν η κατάσταση στη χώρα, αν οι Σαμαράς, Μητσοτάκης, Αδωνις Γεωργιάδης και η παρέα τους, παρέμενε στη διακυβέρνηση του τόπου;».
Ο ΣΥΡΙΖΑ που εκλέχτηκε για να «σκίσει τα Μνημόνια» και «να τ” αλλάξει όλα», έχει ως έσχατο καταφύγιο το ψευτοεπιχείρημα ότι οι άλλοι θα τα έκαναν χειρότερα. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό το επιχείρημα θα γυρίσει σαν μπούμερανγκ και θα χτυπήσει κατακούτελα τον Τσίπρα. Γιατί ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων θα πειστεί πως «και οι άλλοι τα ίδια θα έκαναν», ένα άλλο κομμάτι θα πει «ας δοκιμάσουμε και τον Κυριάκο». Αυτό όμως δεν είναι κάτι που (πρέπει να) ενδιαφέρει εμάς.
===================================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΓΙΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ (29/1/2016): ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΟ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟ ΧΑΣΕΙ- (VIDEO)



"H υπογραφή του 3ου μνημονίου είχε δρομολογηθεί, πιθανότατα και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου" 

- Το δημοψήφισμα ο κ. Τσίπρας το προκήρυξε πιστεύοντας ότι θα το χάσει "








- Γιάννα Παπαδάκου: Είναι τόσα τα θεσμικά θέματα που τρέχουν κα Κωνσταντοπούλου, να σας ευχαριστήσω κατ' αρχήν που ήρθατε, και μπαίνω αμέσως στα θέματά μας γιατί έχουμε πολλά να πούμε, θα μπορούσαμε να μιλάμε και για ένα δίωρο, όχι μόνο για ένα ημίωρο. Και θέλω να σας ρωτήσω αν εκτιμάτε ότι αυτός ο εκβιασμός που γίνεται από την ΕΕ σε σχέση με τη Σέγκεν και σε σχέση με το ότι επιχειρούν πραγματικά να μας μετατρέψουν σε αποθήκες ψυχών εδώ πέρα, να έρθουν όλοι να μείνουν, να κλείσουν τα σύνορα. Αν υπάρχει, όμως, και κίνδυνος νομικός. Επιτρέπεται να μας βγάλουν από τη Σέγκεν, σύμφωνα με τη συνθήκη που υπάρχει;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κυρία Παπαδάκου, αυτός ο εκβιασμός που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες, έχει προετοιμαστεί από το καλοκαίρι. Και στη φιλοτέχνηση αυτού του εκβιασμού συνέπραξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός όταν αποδέχθηκε από το καλοκαίρι να επαναλαμβάνει το νέο σενάριο που εκφωνείται από πλευράς ευρωκρατίας και είναι το σενάριο «ότι ολοκληρώθηκε το ελληνικό ζήτημα και τώρα το ζήτημα για την Ευρώπη είναι το προσφυγικό». Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά αυτός ο εκβιασμός με τον εκβιασμό που είδαμε να ξεδιπλώνεται και ακόμη διακινείται με θύμα την Ελλάδα από το καλοκαίρι σε σχέση με τα δημοσιονομικά και τη νομισματική πολιτική. Η Ευρώπη…

- Γιάννα Παπαδάκου
: γιατί να θέλει ο πρωθυπουργός να συσσωρεύονται εδώ τόσοι πρόσφυγες; Να έχουμε εδώ αυτά τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα; Και στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών. Ξέρετε πόσο θετική είμαι στο να υπάρξει αλληλεγγύη σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά υπάρχουν προβλήματα και στις γειτονιές για να είμαστε ειλικρινείς τώρα, έχουν αρχίσει και εκτυλίσσονται. Γιατί να θέλει, λοιπόν, να έχει τόσο οξύ πρόβλημα;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ο πρωθυπουργός, δυστυχώς, χρησιμοποιεί ως άλλοθι τους διαφόρους εκβιασμούς και δεν ασκεί την εξωτερική πολιτική και την εθνική πολιτική με τον τρόπο που οφείλει, με τον τρόπο που επιβάλλεται. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να έχει αναληφθεί ως υποχρέωση η φροντίδα και η μετακίνηση 170.000 προσώπων, οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες να έχουν καταφέρει να αναλάβουν περίπου 270 πρόσωπα και αυτό να μην αποτελεί πεδίο οξύτατης κριτικής και διεκδίκησης από πλευράς της Ελλάδας.

- Γιάννα Παπαδάκου: Λέτε δηλαδή ότι πρέπει να πάει στα ευρωπαϊκά όργανα και να το απαιτήσει;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είμαστε μάρτυρες ενός πλήρους εκφυλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών και των διεθνών και ευρωπαϊκών διαδικασιών. Είμαστε μάρτυρες μιας εκτράχυνσης του διεθνούς διαλόγου σε επίπεδο γκανγκστερισμού και είμαστε μάρτυρες μιας κυβέρνησης παντελώς ανίκανης και άβουλης να αντιμετωπίσει στο πεδίο του θεσμικού πλαισίου αυτά τα ζητήματα. Το προσφυγικό ζήτημα είναι το υπ' αριθμόν ένα ζήτημα στην ατζέντα του ΟΗΕ εδώ και 15 χρόνια. Δεν μπορεί, λοιπόν, κανείς στα σοβαρά να ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα είναι το πρόβλημα και να επισείει τον κίνδυνο της αποβολής από τη Σέγκεν.

- Γιάννα Παπαδάκου Όποιος σας ακούει θα πει ότι αυτά λέει και η Νέα Δημοκρατία.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δε νομίζω ότι θα πει ότι αυτά λέει και η ΝΔ, κα Παπαδάκου. Δεν κινδυνεύω να ταυτιστώ με τη ΝΔ, ποτέ μου δεν κινδύνεψα. Άλλοι ψήφισαν μαζί με τη ΝΔ όλα τα μνημόνια και τα χειρότερα και πιο αντικοινωνικά και κοινωνιοκτώνα μέσα και μέτρα και αυτό νομίζω ότι είναι πολύ φθηνή δικαιολογία, αν θέλετε, από την πλευρά εκείνων που αυτοπροσδιορίστηκαν ως αριστεροί και στη συνέχεια έκαναν τα πάντα και για να τελειώσουν με την Αριστερά και για να τελειώσουν με την ελπίδα στη χώρα μας και στην Ευρώπη.

- Γιάννα Παπαδάκου: Συνδέετε, και σωστά κατά τη γνώμη μου, το θέμα αυτό το προσφυγικό με τη στάση που ακολουθήθηκε από ευρωπαϊκά όργανα και την Ευρώπη για το άλλο μεγάλο θέμα, το θέμα της οικονομίας μας. Όχι, μόνο το θέμα του χρέους για το οποίο έχετε ασχοληθεί και σωστά, και το βάλατε και στη Βουλή. Προσπαθήσατε να το κάνετε και θεσμικό θέμα, το θέμα του χρέους.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Έγινε θεσμικό

- Γιάννα Παπαδάκου: Το συνδέετε και με το θέμα της οικονομίας, λέτε ότι τους ίδιους εκβιασμούς κάναν. Εγώ ξέρω ότι εκείνο το βράδυ είσαστε στου Μαξίμου κι εσείς..

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ναι, δεν είναι κρυφό.

- Γιάννα Παπαδάκου: Έχετε ποτέ μέσα σας εξηγήσει, και από την πληροφόρηση που έχετε πια στη συνέχεια, τι άλλαξε εκείνο το ξημέρωμα; Υπήρχε μία θριαμβολογία 60-40, γιατί άλλαξε;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: 62-38... Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι το δημοψήφισμα ο κ. Τσίπρας το προκήρυξε πιστεύοντας ότι θα το χάσει και θέλοντας να κρυφτεί πίσω από ένα "ναι". Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι όλη η διαδρομή που ακολούθησε μετά το «όχι" ήταν η προδιαγεγραμμένη διαδρομή που είχε χαράξει με βάση ένα "ναι". Υπήρξα μάρτυρας της μεγάλης κατήφειας που υπήρχε στο Μαξίμου. Κοιτάξτε, εγώ πήγα στο Μαξίμου μετά το αποτέλεσμα ή λίγο πιο αργά. Πήγα έχοντας στα χέρια μου και την ελληνική έκδοση του πορίσματος της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που έθεσε και θεσμικό και κεντρικό επίπεδο το ζήτημα του χρέους και έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τους δανειστές. Το μοίρασα σε όλους τους παριστάμενους. Υπήρχαν γύρω από το τραπέζι πρόσωπα που δεν κατάλαβα καν για ποιο λόγο παρίσταντο εκεί και ποιος ήταν ο ρόλος τους. Όπως ο κ. Παπαδημούλης, που δεν αντελήφθην με ποια ιδιότητα συμμετείχε σε αυτήν τη χάραξη.

- Γιάννα Παπαδάκου. Ευρωβουλευτής είναι.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βεβαίως, ευρωβουλευτής είναι και αντιπρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου. Δεν είχε ποτέ ανακοινωθεί κάποια θεσμική συμμετοχή του σε οποιαδήποτε διαδικασία χάραξης πολιτικής.

- Γιάννα Παπαδάκου: Άλλο πρόσωπο που σας έκανε εντύπωση εκείνο το ξημέρωμα;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, και ο κ. Φλαμπουράρης επίσης. Δεν είχε ανακοινωθεί να έχει κάποιο θεσμικό ρόλο για να συζητά τα ζητήματα αυτά. Η κατήφεια ήταν μεγάλη, Με το πόρισμα που έδωσα σε όλους, λέγοντάς τους ότι τώρα είναι ο χρόνος για να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί αφού δεν το κάνατε μέχρι τώρα. Δεν ασχολήθηκε, παρά μόνον ο κ. Βαρουφάκης που με ευχαρίστησε και ο κ. Τσακαλώτος που μου το ζήτησε στα αγγλικά ενώ το είχε στα αγγλικά από 15νθημέρου. Και από εκεί και πέρα ήμουν κι εγώ μάρτυρας ενός κλίματος που ήταν αναντίστοιχο με την τεράστια, με τη θριαμβευτική έκβαση του δημοψηφίσματος.

- Γιάννα Παπαδάκου: Γιατί είχε αποφασιστεί λέτε, εκτιμάτε η υπογραφή του επόμενου μνημονίου και η συνθηκολόγηση, αυτό λέτε;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κα Παπαδάκου, θα σας πω ότι αυτά είναι συμπεράσματα στα οποία έχω οδηγηθεί από την εξέλιξη των πραγμάτων. Η εκτίμησή μου είναι ότι η υπογραφή του 3ου μνημονίου είχε δρομολογηθεί, πιθανότατα και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου. Θεωρώ ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και η ψηφοφορία που κάναμε στην ΚΟ ήταν μία πρόβα generale. Η επιθετικότητα με την οποία είχε έρθει ο κ. Τσίπρας σε εκείνη την ΚΟ ζητώντας ονομαστική ψηφοφορία, η υπαναχώρησή του εντεύθεν, η προσποίηση διαπραγμαύτευσης και μάχης, και απεύθυνσης στη λαϊκή κυριαρχία και η τελική πλήρης παράδοση και συναποδοχή πολύ χειρότερων μέτρων και από αυτά που επέσειαν οι δανειστές ως εκβιασμό, με οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι εδώ είχε προαποφασιστεί μία πορεία - θεωρώ ότι και η επιλογή ΠτΔ από τη ΝΔ ήταν κομμάτι αυτού του σχεδιασμού.

- Γιάννα Παπαδάκου: Εσείς, υποδεχθήκατε αυτήν την επιλογή κατ' αρχήν θετικά..

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κα Παπαδάκου, θα σας μιλήσω με απόλυτη ειλικρίνεια. Ήταν τέτοια η ανακούφιση τότε που δεν επικράτησε η επιλογή Αβραμόπουλου η οποία ήταν η πρώτη επιλογή του κ. Τσίπρα και ήταν τέτοια η διάθεση να μην τορπιλιστεί αυτή η προσπάθεια και να στηριχθεί με όλους του τρόπους που εκείνο που έκρινα τότε ότι πρέπει να κάνω ήταν στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στον ΠτΔ αφενός να περιγράψω το πλαίσιο στο οποίο ένας ΠτΔ που είχε εκλεγεί από εκείνη τη Βουλή θα έπρεπε να κινηθεί. Και γι' αυτό αν ανατρέξετε σε αυτά που πράγματι είπα θα δείτε ότι του είπα, ότι καλείται να μην αποδέχεται αντισυνταγματικά νομοσχέδια, καλείται να μην υπογράφει μνημόνια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και, βεβαίως, αναφέρθηκα σε αυτό που κατά την άποψή μου και τότε και σήμερα ήταν μία πράξη του θετική, η στάση του δηλαδή κατά τα γεγονότα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και κυρίως η παραίτησή του όταν ενεργοποιήθηκαν παρακρατικοί μηχανισμοί μέσα στην αστυνομία προκειμένου να συγκαλύψουν τη δολοφονία.

- Γιάννα Παπαδάκου: και το θεωρούσατε, λέτε, θετικό. Και όλοι μας.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Και το θεωρούσα και το θεωρώ αλλά η συμπεριφορά του συγκεκριμένου προσώπου του κ. Παυλόπουλου, ως ΠτΔ, η ευθεία σύμπραξή του με τους δανειστές, ο τρόπος με τον οποίο συνέπραξε και στην παράκαμψη της Βουλής, ο τρόπος με τον οποίο συνέπραξε ακόμα και σε συμφωνίας με τους δανειστές πέραν των ανακοινωθεισών, όλη του αυτή η συμπεριφορά, ο τρόπος με τον οποίο συνέπραξε στην αντισυνταγματική προκήρυξη εκλογών σε συμφωνία με τους δανειστές και κατά παράκαμψη της Βουλής... όλα αυτά με πείθουν σε συνδυασμό και με τις αποκαλύψεις του κ. Στουρνάρα ότι συνωμοτούσαν στην πραγματικότητα τον Ιούλιο μαζί, με πείθουν κα Παπαδάκου, ότι ο κ. Παυλόπουλος θα έπρεπε να είναι, και στο βαθμό που περνάει από το δικό μου χέρι και επειδή η ιστορία δεν τελειώνει ούτε σήμερα ούτε αύριο θα εργαστώ προς αυτήν την κατεύθυνση, θα έπρεπε να είναι ο πρώτος ΠτΔ κατά του οποίου κατατίθεται πρόταση μομφής.

- Γιάννα Παπαδάκου: Ναι; τόσο πολύ; Είναι σκληρό αυτό που λέτε. Είναι πολύ σοβαρό

- Ζωή Κωνσταντοπούλου Το έχω ξαναπεί και το λέω μετά λόγου γνώσεως του τι σημαίνει και για ποιους λόγους υποβάλλεται πρόταση μομφής κατά ενός ΠτΔ.

- Γιάννα Παπαδάκου: Εκλογές γίνανε και ο κ. Τσίπρας πήρε πάλι την πλειοψηφία..

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Στο 50% των εκλογέων.

- Γιάννα Παπαδάκου: Παρά το σκληρό μνημόνιο που υπεγράφη, παρότι υπήρξαν φωνές εναντίον του και μέσα η ΛΑΕ, το κόμμα που ξεπήδησε από τη διαφοροποίηση, από την υπογραφή του 3ου μνημονίου - και σεις δε συνεργαστήκατε εντελώς αλλά είχατε συμπαραταχθεί.. Παρ' όλα αυτά η ΛΑΕ δεν μπήκε στη Βουλή και ο κ. Τσίπρας πήρε πάλι την πλειοψηφία και έγινε κυβέρνηση στη συνέχεια. Αυτό πως το εξηγείτε; Ο κόσμος τον αγκάλιασε ξανά.. Του έδωσε άλλη μία ευκαιρία.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δε νομίζω ότι ο κόσμος τον αγκάλιασε. Ο κόσμος αιφνιδιάστηκε από τις πρώτες εκλογές που έχουν μεταπολιτευτικά με αυτόν τον τρόπο προκηρυχθεί και υλοποιηθεί. Δεν υπάρχει προηγούμενο ιστορικό και κοινοβουλευτικό και πολιτικό και εκλογικό τέτοιων εκλογών. 50% των συμπολιτών μας δεν πήγε καν στην κάλπη. Ήταν ένα ρεκόρ αποχής, το πέτυχε όλο ο κ. Τσίπρας και, φυσικά, όσον αφορά την προσπάθεια να υπάρξει μία άμυνα απέναντι σε αυτήν την κοινοβουλευτική και πολιτική εκκαθάριση, εγώ τουλάχιστον γνώριζα καλά ότι ήταν πολύ δύσκολο να ευοδωθεί μία τέτοια προσπάθεια σε τόσο σύντομο χρόνο.

- Γιάννα Παπαδάκου: Μιλάτε για τη ΛΑΕ τώρα;

- Ζωή Κωνσταντόπουλου: Βεβαίως, δε θεωρώ λοιπόν, ότι μπορούμε να αντλήσουμε γενικότερα συμπεράσματα ή ότι ενέχουν οποιαδήποτε ακρίβεια τέτοιου είδους συμπεράσματα περί του Τσίπρα που δήθεν τον αγκάλιασε ο λαός. Άλλωστε τον βλέπουμε τον λαό σε ποια αναστάτωση είναι, ποια κινητοποίηση, εγρήγορση και διεκδίκηση. Και το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας έπαιξε παιχνίδια με τις δημοκρατικές διαδικασίες και με τις εκλογές επουδενί τον νομιμοποιεί να προσπαθεί να φορτώσει στο λαό το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε.

- Γιάννα Παπαδάκου Τώρα θα κάνατε ακριβώς τα ίδια αν προεδρεύατε της Βουλής; Μήπως κάποιες φορές μείνατε κι εσείς στον τύπο περισσότερο και δεν είδατε την ουσία...

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κα Παπαδάκου, βλέπετε αυτή τη στιγμή ποια δυστυχία και ποια αναστάτωση και ποια αδιέξοδα προκαλούν αυτά τα μέτρα και πόσοι είναι αυτοί που αντιδρούν. Και τότε και σήμερα, αν μπορούσα θα έκανα και παραπάνω για να τα αποτρέψω. Σας θυμίζω ότι είχα πετύχει στη διάσκεψη των Προέδρων να αποκρουστεί η τροπολογία για τις περικοπές των συντάξεων. Και η διάσκεψη με ψήφους 10-10 και με επικράτηση της δικής μου ψήφου, πρότεινε τότε - επικρατεί η ψήφος του/της προέδρου, πρότεινε τότε στην Ολομέλεια την απόκρουση της τροπολογίας για τις συντάξεις. Σήμερα, αυτά συζητάμε. Δε νομίζω ότι ήταν τύπος... Οι άνθρωποι που σήμερα δικαίως εγείρονται και εξεγείρονται γιατί βλέπουν ότι καλούνται να ζήσουν με το τίποτα, έχοντας όλη τους τη ζωή εργαστεί και καταβάλει εισφορές, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλα αυτά δεν είναι τύπος. Δεν είναι τυπολατρία. Είναι η ουσία της ουσίας. Επομένως, αν η ερώτηση είναι αν μετανιώνω, δε μετανιώνω. Αν μπορούσα και παραπάνω πράγματα να κάνω και πάντοτε αυτή είναι η αγωνία μου, αν υπάρχει κάτι παραπάνω που μπορεί κανείς να κάνει, να το κάνει, γιατί μιλάμε για μια μάχη που πρέπει να δοθεί. Και θα σας πω επίσης ότι σε επίπεδο ευρωπαϊκό είχαμε το προηγούμενο σαββατοκύριακο και μία διεθνή...

- Γιάννα Παπαδάκου: Θα σας ρωτήσω, έχετε και ένα πακέτο χαρτιών.. τι είναι αυτό το Plan B, Plan X το ακούσαμε, αυτό ήταν παλιά υποθέτω το Plan X... Θέλω να σας ρωτήσω και αν συνεργάζεστε με τον κ. Βαρουφάκη, έχετε κοινές εμφανίσεις στην Ευρώπη;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Με τον κ. Βαρουφάκη έχουμε μία καλή σχέση και συνεργασία, συνυπογράψαμε το κάλεσμα για τη Συνδιάσκεψη που έγινε το προηγούμενο σαββατοκύριακο, θα είμαστε μαζί στη Μαδρίτη και τον επόμενο μήνα στο πλαίσιο αυτής της συγκρότησης μιας εναλλακτικής για την Ευρώπη. Υπάρχει μία καλή σχέση και επικοινωνία.

- Γιάννα Παπαδάκου: Πρέπει να πάω σε μια υπόθεση που την είχατε πάρει πάνω σας και δικαιωθήκατε πρέπει να πω, τη λίστα Λαγκάρντ, και τις άλλες λίστες όμως. Είχατε κάνει μία ερώτηση και για τις λίστες Μπόγιαρνς. Περίεργο, από το '12. Είχατε πληροφόρηση ότι υπήρχαν τέτοιες λίστες στη Γερμανία;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είχε ανακοινωθεί, κα Παπαδάκου, ότι η Γερμανική Κυβέρνηση είχε αγοράσει και για την ακρίβεια το κρατίδιο της Ρηνανίας και της Βεστφαλίας είχε αγοράσει τέτοιες λίστες, είχαμε υποβάλει τότε, ήταν Αύγουστος του '12, μία ερώτηση με τον Παν. Λαφαζάνη και τον κ,. Κουρουπλή. Η απάντηση που είχε δώσει τότε το υπουργείο Οικονομικών επί του κ. Στουρνάρα να θυμίσω.

- Γιάννα Παπαδάκου: Έχετε μία συγκυρία με τον κ. Στουρνάρα, δε λέω θέμα… συναντιέστε…

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δε θεωρώ ότι πρέπει αυτός ο ρόλος που έχει διαδραματίσει ο κ. Στουρνάρας, την πλήρη υπονόμευση της θέσης της χώρας μας, δε θεωρώ ότι είναι ένας ρόλος που πρέπει ούτε να ξεχαστεί, ούτε να αφεθεί χωρίς λογοδοσία. Ο κ. Στουρνάρας τότε είχε απαντήσει ότι οι λίστες αυτές δεν μπορούν να ζητηθούν από τη χώρα μας γιατί είναι «προϊόν βιομηχανικής κατασκοπείας» και επ’ αφορμή αυτής της απάντησης που θεώρησα προκλητική και νομικά και θεσμικά και πολιτικά, είχαμε καταθέσει με τον κ. Κουρουμπλή και επ’ αφορμή δημοσιευμάτων είχαμε καταθέσει στους οικονομικούς εισαγγελείς ένα υπόμνημα και έτσι άνοιξε η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.

- Γιάννα Παπαδάκου: Τον κ. Πεπόνη λέτε;

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Στον κ. Πεπόνη και στον κ. Μουζακίτη. Δυστυχώς, ξέρετε στη διαδρομή της Ιστορίας κάποιοι χάνουν τον εαυτό τους ή κάποιοι βρίσκουν τον πραγματικό τους εαυτό. Αυτήν τη στιγμή αυτό που συμβαίνει στο επίπεδο αυτών των αρχείων είναι προκλητικό. Γιατί, κα Παπαδάκου, η εκτίμησή μου είναι ότι αφενός υπάρχει μία προεργασία για να θαφτεί η λίστα Λαγκάρντ και γι' αυτό μετατοπίζεται το ενδιαφέρον σε άλλα αρχεία.

- Γιάννα Παπαδάκου: Δεν πιστεύετε στην ειλικρίνεια της συνεργασίας με τον κ. Μπόγιαρνς που ήρθε εδώ στην Ελλάδα, με αυτήν την ομάδα των εισαγγελέων οι οποίοι βρίσκουν και ταυτοποιούν με τα εμβάσματα..

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Για την δικαιοσύνη δεν έχω καμία αμφιβολία χωρίς να σημαίνει ότι τη θεωρώ υπεράνω κριτικής ή υπεράνω, αν θέλετε, κρίσης. Δεν έχω όμως αμφιβολία ότι γίνεται μία προσπάθεια. Από την άλλη μεριά, κα Παπαδάκου, όταν βλέπω μία διάταξη - τη φέρνει η κυβέρνηση, η διάταξη μιλάει για παρανόμως κτηθέντα αποδεικτικά μέσα..

- Γιάννα Παπαδάκου: Κι αυτή βάλλεται η διάταξη, δεν τη δέχονται ευχαρίστως.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, εγώ ξέρω ότι υπάρχει δεδικασμένο και το ξέρω καλά...

- Γιάννα Παπαδάκου: Του Αρείου Πάγου, της Ολομέλειας του ΑΠ.

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: ...γιατί ήμουν μέλος της Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ ότι αυτά τα αποδεικτικά μέσα έχουν κτηθεί νομίμως. Για ποιο λόγο, λοιπόν, η κυβέρνηση ανοίγει ένα ζήτημα παράνομης κτήσης αποδεικτικών μέσων άρα αντισυνταγματικής χρήσης; Αυτό, κατά την άποψή μου είναι μία δόλια επιλογή, είναι άλλο από αυτό που φαίνεται. Δεν εξετάζω τα κίνητρα εκείνων που αντιδρούν και γιατί αντιδρούν γιατί εμπλέκονται πλείστα όσα συμφέροντα και πλείστες διαδικασίες. Όμως, θα έλεγα ότι είναι άκρως προβληματικό την ώρα που δεν αμφισβητείται η νομιμότητα και η εγκυρότητα της διαδικασίας, να ανοίγει ξαφνικά η Κυβέρνηση ζήτημα παράνομης κτήσης αποδεικτικών μέσων. Νομίζω ότι υπάρχει πάρα πολλή δουλειά να γίνει και σε επίπεδο πανευρωπαϊκό, ήταν και αυτό ένα από τα θέματα που θίξαμε στο Παρίσι με πάρα πολλούς ευρωβουλευτές, πολιτικούς και νέους επιστήμονες. Υπάρχει πολύ δουλειά να γίνει στο επίπεδο της απόδοσης δικαιοσύνης για ζητήματα διαφθοράς και οικονομικής εγκληματικότητας, πάρα πολλή δουλειά να γίνει στο επίπεδο της διαφάνειας και πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται.

- Γιάννα Παπαδάκου: Έχουμε πάρα πολλά να πούμε, θα σας καλέσουμε, να μιλήσουμε και για το χρέος, τι μπορεί να γίνει αυτό μας νοιάζει...

- Ζωή Κωνσταντοπούλου: Να πούμε, όμως, τι γίνεται τώρα σε μία φράση. Η κυβέρνηση παριστάνει ότι θα διαπραγματευτεί το χρέος και την ίδια ώρα έχει βάλει τον Πρόεδρο της Βουλής να εξαφανίσει το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας, την ίδια την Επιτροπή έχει κλειδώσει τα πράγματα της Επιτροπής και τα γραφεία της και δεν μας αφήνει ούτε να πάρουμε τα προσωπικά αρχεία των μελών της Επιτροπής που δούλεψε και απέδειξε ότι το χρέος είναι παράνομο, απεχθές και μη βιώσιμο. Αυτά δεν τα κάνει μία κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού
===================================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)


      

ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ: ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ


Κομμάτια και θρύψαλα, ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ


Μάνος Στεφανίδης*

Εδώ και ένα χρόνο, σχεδόν καθημερινά, διαπιστώνουμε όλοι εμείς ψηφοφόροι ή μη του Τσίπρα ότι η σύγκρουση της κυβέρνησης με την πραγματικότητα, αποδεικνύει πάντα πως η πραγματικότητα είναι λάθος.

Αν σιχαίνομαι κάτι στις ανθρώπινες συμπεριφορές αυτό είναι ο φθόνος και η μιζέρια ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται τεχνηέντως για να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.

Δυστυχώς αυτό κάνει τώρα η κυβέρνηση για να καλύψει την πολιτική της φτωχοποίησης την οποία το πτωχευμένο κράτος οφείλει να επιβάλει. Προσωπικά ποτέ δεν ζήλεψα τους πλούσιους αλλά μάλλον λυπόμουν τους νεόπλουτους για την αγραμματοσύνη και την κουφότητά τους. Πίστευα επίσης ανέκαθεν πως τα πράγματα προάγονται από την ταξική αγάπη και όχι το μονόπαντο ταξικό μίσος.

Ντρέπομαι λοιπόν που μερικοί νεόπλουτοι σαν τον Σταθάκη, τον Σκουρλέτη, τον Φλαμπουράρη, τον Κατρούγκαλο, αλλά και τον Δρίτσα κλπ. διαλύουν τη χώρα εκ του ασφαλούς μιλώντας για δήθεν ταξική συνείδηση και πουλώντας αντί στρατηγικών, ιδεοληψίες (ξεπουλώντας συγχρόνως τη χώρα χωρίς αντιστάσεις, χωρίς αιδώ, χωρίς φόβο Ιστορίας).

Διαπιστώνει επίσης κανείς πως και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ισχύει ο ιστορικός νόμος: η αριστερή ιδεολογία γίνεται φασίζουσα διακυβέρνηση. Δυστυχώς.

Παρακολουθούσα έντρομος το προπαγανδιστικό φιλμάκι στη φιέστα του Ταέ Κβον Ντο και δεν πίστευα τα μάτια μου. Κυρίως δεν πίστευα πως θα ερχόταν η στιγμή να υπερασπίσω εγώ τον Πρετεντέρη ή τον Πορτοσάλτε! Επειδή τους «εχθρούς» μας στη Δημοκρατία δεν τους λυντσάρουμε ούτε καν φραστικά αλλά τους στέλνουμε στον εισαγγελέα αν έχουμε στοιχεία. Όμως ξέχασα. Μας κυβερνάει σήμερα η χειρότερη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ μια λαϊκίστικη δημοκρατία και ένας κομματικός μηχανισμός που μοιράζει εκ περιτροπής τις προσόδους που πια δεν έχει. Γι’ αυτό και κυριαρχεί το αποκρουστικό δόγμα «Ο καθένας για τον εαυτό του». Ή, η κατάχρηση ατομικών παραδείσων οδηγεί αφεύκτως σε συλλογική κόλαση.  

Επίσης αποδεικνύεται πως η έλλειψη θεωρίας και συγκεκριμένης στρατηγικής ανατρέπει το όποιο αριστερό πρόσημο, μεταμορφώνοντας τους «δηλωσίες αριστερούς» στη χειρότερη μορφή εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό που ζούμε ένα χρόνο τώρα είναι ένα μοναδικό ρεσιτάλ λαϊκισμού και υποσχεσιολογίας που οδηγεί σε ψεύδη επί ψευδών και στην αποκρουστική διαστρέβλωση των όποιων προεκλογικών δεσμεύσεων προγραμμάτων κτλ.

Το ήθος και η παράδοση της αριστεράς υποβιβάζονται στις μούτες του Κατρούγκαλου, τον κυνισμό του Σταθάκη και τις γελοιότητες του Φλαμπουράρη. Κι άλλο ένα συμπέρασμα: η ιδεοληψία σε συνδυασμό με την αγραμματοσύνη οδηγούν σε παραλογισμούς του τύπου «καταδικάζουμε» τα πρότυπα σχολεία και την αριστεία ή στο όνομα του ασύλου επαναφέρουμε τον νόμο-πλαίσιο του Ανδρέα Παπανδρέου καταδικάζοντας τα Πανεπιστήμια σε περαιτέρω απαξίωση.
Λεπτομέρεια: Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο που η φύλαξη είναι περιορισμένη, γίνεται ντου στα κτίρια της Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου από ομάδες ληστών γιατί βέβαια υπάρχει εύκολο κέρδος (ιδιαίτερα από την κλοπή υπολογιστών και λοιπών ηλεκτρονικών μηχανημάτων) και κανένα ρίσκο… λόγω ασύλου. Μόλις πριν από μια εβδομάδα τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, άγνωστοι έσπασαν την κεντρική γυάλινη θύρα της Φιλοσοφικής Σχολής και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παραβιάσουν τα εστιατόρια και κάποιες γραμματείες. Ενημερώνω σχετικά τον κ. Φίλη επειδή όπως πάντα συμβαίνει τέτοιες ειδήσεις δεν διαρρέουν στον τύπο.

Η προσωπική μου απογοήτευση κορυφώνεται όταν σκέφτομαι πως ούτε καν στον πολιτισμό, τον άλλοτε προνομιακό χώρο της αριστεράς, έχει επιτευχθεί το παραμικρό έργο. Ούτε η παραμικρή ανατροπή ή καινούρια ιδέα. Κάτι διάβολε που να μας διαφοροποιεί από τους επαγγελματίες της εξουσίας. Αντ' αυτών κυριαρχούν ο νεποτισμός, η αναξιοκρατική προώθηση των ημετέρων, οι τραμπουκισμοί που εκλαμβάνονται ως «αγώνες», η συνδικαλιστική αυθαιρεσία που βαφτίζεται εργασιακό δικαίωμα και εν τέλει ο τρόμος απέναντι στην οποιαδήποτε αξιολόγηση, την οποιαδήποτε αξιοκρατία.

Η τεράστια κωλοτούμπα του Τσίπρα τον κατέστησε άκρως ευάλωτο και χειραγωγούμενο στο εξωτερικό και εντελώς αναξιόπιστο και πολιτικά αφερέγγυο στο εσωτερικό. Το προφανές πολιτικό του έλλειμμα επιβεβαιώνεται στην παντελή αδυναμία του να διαπραγματευθεί, να επιλέξει ικανούς συνεργάτες, να αποκαταστήσει το σμπαραλιασμένο κύρος της χώρας, να εμπνεύσει ένα στοιχειώδες όραμα σε μια κοινωνία που παρουσιάζεται κατακερματισμένη, φοβική, κατατονική. Έντρομη εμπρός σε οποιαδήποτε αλλαγή ή μεταρρύθμιση, εθισμένη στη στατικότητα και την αναβολή. Γιατί μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά σίγουρα όλοι μαζί και συνειδητά τρώμε το μέλλον των επόμενων γενιών.

Τούτων δοθέντων, το μέλλον προοιωνίζεται ακόμα πιο ζοφερό χωρίς καμιά προοπτική εξόδου από το τέλμα. Τα ψέματα και οι υπεκφυγές συνεχίζονται και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό με αποτέλεσμα η χώρα να αλυσοδένεται ακόμη πιο σφικτά στη σκληρότητα των μνημονίων και στην αυθαιρεσία των δανειστών. Ο κρατικιστής Τσίπρας απεμπολεί και τις τελευταίες ευκαιρίες παραγωγής πλούτου και επιχειρηματικότητας στη χώρα, παίζοντας ν ο παικτος και διακυβεύοντας πράγματα που είναι a priori εκτός διαπραγμάτευσης όπως π.χ. η παραμονή μας στο Σένγκεν ή το Ευρώ. Κι όλα αυτά τη στιγμή που και η ίδια η Ευρώπη νοσεί βαθύτατα, αυτοδιαλυόμενη βελούδινα, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, χωρίς συνείδηση ή προοπτική ιστορίας. Ο βορράς εξακολουθεί να απομυζά τον νότο, η Γερμανία να επωφελείται τα μέγιστα από την ελληνική κρίση, η Μεγάλη Βρετανία να προσβλέπει ήδη στην έξοδό της, η Γαλλία να μη μπορεί να αναχαιτίσει την ακροδεξιά πλημμυρίδα και η Δανία να προχωρήσει σε κατασχέσεις των τιμαλφών των μεταναστών! Η κτηνωδία υποδύεται τον πολιτικό ρεαλισμό. Δηλαδή η Ευρώπη η ίδια απεμπολεί εκείνον τον πολιτισμό στον οποίον υποτίθεται ότι στηρίζεται.

Και μέσα σ' αυτό το δυσώδες όσο και ζοφερό σκηνικό, η Ελλάδα μοιάζει με οχληρό κομπάρσο τον οποίο πλέον κανείς δεν εμπιστεύεται και που οι πάντες αισθάνονται πως εύκολα μπορούν να εκμεταλλευτούν. Τελευταία πρόταση των σοφών της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι να μεταμορφωθεί η Ελλάδα, εξαγοραζόμενη, σε ένα απέραντο κρατητήριο ψυχών, με τις θάλασσές της υγρό νεκροταφείο για όσους αποτολμούν να διεκδικήσουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και το άσυλο που ένας ανώτερος πολιτισμός υποτίθεται πως παρέχει προς κάθε χειμαζόμενο. Και είναι αυτό ακριβώς το ζήτημα στο οποίο η χώρα μας έχει βραχυκυκλωθεί δραματικά. Και πρόκειται ακριβώς για προβλήματα που σαφώς την υπερβαίνουν.

Και είναι ακριβώς η στιγμή που οι εταίροι μας, προσφέροντάς μας καθρεφτάκια, θα μας πιέσουν για τα χειρότερα. Πιο συγκεκριμένα, θα πιέσουν μια κυβέρνηση μαθητευόμενων μάγων που ούτε μπορεί αλλά ούτε και ξέρει πώς να αντισταθεί. Άρα τα χειρότερα είναι ήδη εδώ ενώ η πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου είναι σαφώς απούσες.

ΥΓ. Και ενώ δημοσιεύτηκε το συνταρακτικό πόρισμα Ρακιντζή για τα οικονομικά σκάνδαλα του ΕΛΚΕ, σώφρων σιωπή και από πλευράς υπουργείου Παιδείας αλλά και ακαδημαϊκής κοινότητας. Διερωτώμαι: Μαζί τα φάγαμε;

* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι
Αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ
===================================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
       


Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΠΕΤΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ ( ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, Ο ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ)



πηγή:
Καρτέσιος

«Το 88% των αγροτών δηλώνει εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ στις φορολογικές τους δηλώσεις» ανέφερε σήμερα ο Αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Τρύφων Αλεξιάδης μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ.

Συνδυάζουμε την παραπάνω δήλωση με εκείνη του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Βαγγέλη Αποστόλου, ο οποίος προ δύο ημερών, μιλώντας πάλι σε εκπομπή του ΣΚΑΪ – ναι, ενός από τους σταθμούς που λειτουργούν παράνομα – εξέφρασε την πεποίθησή του ότι υπάρχει φοροδιαφυγή στους αγρότες με το λογικό επιχείρημα: «Είναι σαφές αυτό από την στιγμή που ενώ η αξία της αγροτικής παραγωγής της χώρας υπολογίζεται στα 10 δισ. ευρώ, δηλώνονται στις φορολογικές δηλώσεις των αγροτών μόνο 5 δισ. ευρώ, δηλαδή τα μισά».


Επιστρέφουμε στον κ. Αλεξιάδη και στο 88% των αγροτών που δηλώνει εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ. Με δεδομένη την τεράστια φοροδιαφυγή προκύπτει ένα βασικό ερώτημα:
Είναι ολόκληρο αυτό το 88% των αγροτών φοροφυγάδες; Αν όχι, πόσοι είναι; Το 10% του 88%; Το 30% του 88%; Το 60% του 88%; Το να λες ότι το 88% των αγροτών δηλώνει εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ είναι απλά μία διαπίστωση. Τίποτε παραπάνω. Και όπως όλες οι διαπιστώσεις, είναι άχρηστη από μόνη της.

Επίσης, ως διαπίστωση δε χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο κόπο για την ανακάλυψή της. Αρκεί το πάτημα του print σε ένα από τα pc του ΥΠ.ΟΙΚ. και την έχεις στα χέρια σου. Από κει και πέρα όμως αν δε μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις, να την εξηγήσεις, να την καταπολεμήσεις, είσαι το ίδιο άχρηστος με τη διαπίστωση.

Ο Αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Τρύφων Αλεξιάδης, δεν είναι ένας αποστειρωμένος καθηγητής πανεπιστημίου που κλήθηκε ξαφνικά να βγει από μία αίθουσα διδασκαλίας και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του, εργαζόταν ως εφοριακός και μάλιστα υπήρξε Πρόεδρος του Συλλόγου Εφοριακών Αττικής και Κυκλάδων και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Εφοριακών. Άρα γνωρίζει το χώρο των εφοριακών απ’ έξω κι ανακατωτά.

Είναι δηλαδή ο τελευταίος άνθρωπος στη χώρα ο οποίος σε θέματα φοροδιαφυγής έχει το δικαίωμα να αρκείται σε διαπιστώσεις. Θα πρέπει, λοιπόν, ο κ. Αλεξιάδης να εξηγήσει γιατί επί ολόκληρες δεκαετίες οι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους, τους οποίους υπηρέτησε διά μακρόν, επέτρεψαν να γιγαντωθεί η φοροδιαφυγή. Είναι ανίκανοι οι πρώην συνάδελφοί του; Είναι διεφθαρμένοι; Είναι λίγοι και δεν αρκούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους;

Πρέπει να μας το εξηγήσει κάποια στιγμή ο κ. Αλεξιάδης αυτό και ταυτόχρονα να μας ανακοινώσει τη λύση του όποιου προβλήματος επιλέξει να χρεώσει στις πλάτες των πρώην συναδέλφων του. Ή μάλλον θα έπρεπε να μας το είχε εξηγήσει ήδη και να είχε προχωρήσει σε λύσεις. Είναι αδιανόητο να κάθεται μέχρι σήμερα στη θέση του και να ανακοινώνει διαπιστώσεις άχρηστες τόσο, όση και η προσφορά του στη μείωση της φοροδιαφυγής.


Καλό το παιχνιδάκι με τις λίστες. Έτοιμη δουλειά. Την άλλη δουλειά ποιος θα την κάνει; Ποιος θα απαντήσει πόσο ποσοστό από το 88% των αγροτών φοροδιαφεύγει, αλλά και αν στο υπόλοιπο 12% των αγροτών που δηλώνουν 5.001 ευρώ και πάνω, είναι ξεκαθαρισμένο ότι δεν υπάρχουν φοροφυγάδες. Δηλαδή δεν υπάρχει αγρότης που να βγάζει 60.000 ευρώ και να δηλώνει 5.500;

Αυτή είναι η δουλειά του κ. Αλεξιάδη και όχι να εξυπηρετεί τις κυβερνητικές ευκολίες μέσω των οποίων βαφτίζεις ως ένοχες φοροδιαφυγής ολόκληρες επαγγελματικές τάξεις ώστε να μπορέσεις να περάσεις από πάνω τους με το θεριστικό του χάρου και να επιβάλεις οριζόντιες τιμωρίες. Την ανικανότητα ή τη διαφθορά των ελεγκτών είναι ανήθικο να την πληρώνουν όλοι μαζί.
Διότι όταν συμβαίνει αυτό, τότε αυτομάτως μιλάμε για το ανήθικο μειονέκτημα της «αριστεράς». Το οποίο μειονέκτημα δεν σταματά εκεί. Με την ίδια ευκολία θα μπορεί αύριο ο κάθε κ. Αλεξιάδης να βγει και να μας πει ότι το 88% του ιδιωτικών γιατρών δηλώνει εισόδημα 12.000 ευρώ, άρα βολευόμαστε να τους βαφτίζουμε όλους φοροφυγάδες.

Όμως στα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία υπάρχουν πρωτόκολλα χειρουργείων. Γιατί άραγε δεν ελέγχει το ΣΔΟΕ τα πρωτόκολλα αυτά, να μετρήσει πόσο χειρουργεία έκανε σ’ ένα έτος ο τάδε καθηγητής μεγαλογιατρός και στη συνέχεια να τα διασταυρώσει με τα δηλωθέντα εισοδήματά του; Διότι αν ένας γιατρός εμφανίζεται να έχει χειρουργήσει σε ιδιωτικό νοσοκομείο 100 ασθενείς και έχει δηλώσει μόνο το εισόδημά του από το πανεπιστήμιο τότε δε μιλάμε για γιατρούς, αλλά για τους αγίους Αναργύρους και το ιδιωτικό νοσοκομείο θα πρέπει να είναι ίδρυμα αγγέλων.

Για τους γιατρούς δημοσίων νοσοκομείων, τα πράγματα είναι ευκολότερα. Οι αποδοχές των γιατρών είναι δηλωμένες, οπότε κάθε ευρώ παραπάνω που δε θα μπορεί να δικαιολογηθεί προέρχεται από φακελάκι ή από οποιαδήποτε άλλη παράνομη συναλλαγή. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους μεγαλοδικηγόρους, μεγαλοεπιχειρηματίες κτλ.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που ένας …. μεγαλοεφοριακός δε μπορεί να δώσει λύσεις κι εξηγήσεις, τότε για ποιον λόγο να παριστάνει τον Αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών και να αμολά ποσοστά φοροδιαφυγής, έτσι γενικά και αόριστα;

Τώρα βέβαια κι εγώ γράφω για να περνάει η ώρα, δεν απέμεινε αξία στις λέξεις. Να, και χτες είδα όσο άντεξα τη «σύγκρουση» του Κούλη με τον Αλέξη. Μα αυτό δεν ήταν συζήτηση στη Βουλή, καλλιστεία μνημονίων ήταν. Πιο μνημόνιο είναι πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο ταπεινωτικό, πιο εξολοθρευτικό και ποιος εκπρόσωπός τους λέει τις καλύτερες ατάκες.

Άνθρωποι που ξεχνάνε να δηλώσουν ένα εκατομμύριο ευρώ και εμπλεκόμενοι σε τεράστια σκάνδαλα πολυεθνικών, υποκρίνονταν ότι διαφωνούσαν για το μέλλον της οικονομίας μιας χώρας ξεπουλημένης και τελειωμένης από καιρό. Ήθελαν να γεννήσουν ελπίδες και το μόνο που κατάφεραν ήταν να γεννήσουν κάτι εκτρώματα υποτέλειας που βρωμούσαν τα χνώτα τους από δω μέχρι το Βερολίνο.


Βγήκε μέχρι κι ο Κατρούγκαλος να μας συγκινήσει με την αναδιανομή βαρών. Ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι στον άφραγκο, στον άνεργο, στο φτωχό, όσα βάρη και να ρίξεις πλέον, δεν πρόκειται πάρεις τίποτα. Δεν έχει να δώσει. Και στην τελική, το θέμα δεν είναι η αναδιανομή βαρών, αλλά των ωφελειών. Πάρε από τον πλούσιο όσα θες –σε σχέση πάντα με αυτά που δηλώνει ότι βγάζει, τα υπόλοιπα έχουν την ασυλία της ανικανότητας των ελεγκτικών μηχανισμών. Πάρε 10.000 ευρώ τον μήνα για εισφορές. Και πάρε από το φτωχό 10 ευρώ τον χρόνο. Το αποτέλεσμα είναι και για τους δύο το ίδιο. Θα πάρουν τ’ αρχίδια τους για σύνταξη.

Η διαφορά είναι ότι ο πλούσιος θα μπορεί να ζήσει χωρίς σύνταξη. Ο φτωχός, όχι. Κι επειδή δεν προσφέρεις τίποτα στον πλούσιο ανταποδοτικά, τον αθωώνεις για τη φοροδιαφυγή του και την εισφοροδιαφυγή του. Ακόμη κι ένας έντιμος με λεφτά, για πόσο καιρό να κάνει τον μαλάκα όταν έχει απέναντί του ένα κράτος που απλώς τον κλέβει, αφήνοντας ατιμώρητους όσους φοροδιαφεύγουν;

Ο Κούλης αποθεώνει το μνημόνιο. Από αυτό ζει και αυτό τον τρέφει. Ο Αλέξης προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό το μνημόνιο θα μας βγει σε καλό. Εμείς συνεχίζουμε να πεταλώνουμε τζιτζίκια. Για να είναι έτοιμα το καλοκαίρι να καλπάσουν στην έρημη χώρα.
===================================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)