Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Όταν οι άλλοι κάνουν παρέλαση σαν γατιά έξω από την πόρτα του γαλατά (ΔΝΤ),εμείς βγαίνουμε στα κεραμίδια.

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ-ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ

Δεν έχει συμπληρωθεί ακόμη χρόνος από το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη και το ΔΟΛιο οικοδόμημά του καταρρέει. Καταρρέουν οι εφημερίδες, το MEGA, οι παράπλευρες επιχειρηματικές δραστηριότητες, το Ίδρυμα Λαμπράκη, ο φερώνυμος δημοσιογραφικός Οργανισμός και κυρίως το θαυμαστό υβρίδιο πολιτικοπολιτιστικής διαπλοκής που λέγεται Μέγαρο Μουσικής. Ο Παρθενώνας της νεότερης Ελλάδος όπως το ονόμασε και η ανηκέστου μνήμης Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου. Και το οποίο φέτος κλείνει 20 χρόνια λειτουργίας. Η αλήθεια αναμφισβήτητα είναι πως το Μέγαρο, η ιδεοληπτική εμμονή του μελομανούς Λαμπράκη, έβαλε τον τόπο, έστω και μέσω αποκλεισμών, σατραπισμών και μηχανορραφιών, στο σύστημα της διεθνούς σοβαρής μουσικής. Έστω και διαπράττοντας συμψηφισμούς του τύπου “ο Νταλάρας ή η Αρβανιτάκη στο Μέγαρο” για λόγους επιβίωσης. ΄Η, έστω, μη επιτρέποντας στην ΚΟΑ να κάνει πρόβες στους χώρους του. Το Μέγαρο έγραψε ιστορία. Με τι κόστος όμως και σε βάρος ποιών άλλων προτεραιοτήτων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πολύ πικρή για όσους εμπλέκονται στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας. Μιλώ έτσι γιατί είμαι ίσως από του ελάχιστους, μετά τον Χρήστο Παπουτσάκη και τον Αντώνη Καρκαγιάννη, που άσκησα κριτική στην πολιτεία Λαμπράκη κυρίως μέσα από τις στήλες του περιοδικού “Αντί” του οποίου ήμουν βασικός συντάκτης για δέκα περίπου χρόνια. Κατά καιρούς ο Κίτσος Τεγόπουλος και η “Ελευθεροτυπία” έβαλαν εναντίον του Λαμπράκη όχι όμως για να ψέξουν τις πολιτικές του παρεμβάσεις αλλά περισσότερο για λόγους ανταγωνισμού. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι σταμάτησα να γράφω τη σαββατιάτικη επιφυλλίδα μου στην εφημερίδα όταν δεν δημοσιεύτηκε, πριν από 5 περίπου χρόνια, κείμενό μου εναντίον του ΔΟΛ, μετά από παρέμβαση του τότε εκδότη Θανάση Τεγόπουλου και του τότε αρχισυντάκτη Σήφη Πολυμίλη. Σήμερα ο πρώτος είναι στο σπίτι του και ο δεύτερος στο … ΒΗΜΑ.
Πρέπει εδώ να ειπωθεί πως ο Χρήστος Λαμπράκης, άνθρωπος αγοραφοβικός και κρυψίνους, ευφυέστατος όμως και άκρως οργανωτικός, κυβέρνησε την Ελλάδα από το παρασκήνιο για περισσότερα από 30 χρόνια, ενώ παράλληλα υπήρξε, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, η τρίτη σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα που διαμόρφωσε το κλίμα της Μεταπολίτευσης.
Επίσης ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν μετά τη Μελίνα Μερκούρη, ο άτυπος πλην διαχρονικός υπουργός πολιτισμού εφόσον ο ίδιος διόριζε, συνελόντι ειπείν, κοινοβουλευτικούς υπουργούς Πολιτισμού της αρεσκείας του και εφόσον ουδείς πρωθυπουργός τολμούσε να επιλέξει προϊστάμενο στο κακόφημο κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας ο οποίος δεν θα είχε καλές σχέσεις με τον ΔΟΛ. Ο μόνος που πειραματίστηκε εν ου παικτοίς υπήρξε ο Κωστάκης Καραμανλής ο οποίος αυτοκαταστροφικός ων, τοποθέτησε το εκρηκτικό δίδυμο Τατούλη – Ζαχόπουλου στο ΥΠΠΟ μπαχαλοποιώντας ένα σύστημα που δούλευε... όπως δούλευε. Ο Τατούλης επιχείρησε να ελέγξει το ΔΣ του Μεγάρου ενώ το Megaron Plus τύποις οργανωνόταν από το υπουργείο του αλλά και πάλι ο Λαμπράκης παρέμενε αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος και έκανε ό, τι ανέκαθεν ήξερε να κάνει. Να βυσσοδομεί μέσω των πραιτοριανών του και του alter ego Σταύρου μεθοδεύοντας την υπονόμευση πρωθυπουργών ή αρχηγών κομμάτων που βρίσκονταν στα πρόθυρα της εξουσίας και στήνοντας πάνω σε άλογα νεκρούς Ελ Σιντ όπως πχ τον Έβερτ επί Μητσοτάκη, τον Βενιζέλο επί Σημίτη, τη Ντόρα επί Καραμανλή, τον Βενιζέλο επί Παπανδρέου κ.ο.κ.. Αυτά όμως είναι μέσα στους κανόνες του πολιτικού παιγνίου και τα ίδια συνέβαιναν και επί Ελένης Βλάχου τότε που στην Καθημερινή δεν έκανε κουμάντο μέχρι κι ο … Μαρινάκης. Αυτό που όμως ήταν το μέγα, το ιστορικό ατόπημα του Χρήστου Λαμπράκη σχετιζόταν με την θηριώδη χορηγία που αποσπούσε από το ΥΠΠΟ για το Μέγαρο, -παράλληλα με τις χορηγίες όλων των επιφανών οικογενειών της χώρας και των τραπεζικών οργανισμών-, αποστερώντας έτσι ζωτικά κεφάλαια από οποιαδήποτε άλλη πολιτιστική δραστηριότητα. Υπήρξαν φορές που το Μέγαρο απορροφούσε από το 1/3 ως τα 2/3 (sic) του προϋπολογισμού του ΥΠΠΟΤ αφήνοντας έτσι χωρίς πόρους πχ τεράστια ανασκαφικά προγράμματα σε όλη τη χώρα, από τη Κρήτη ως τον Έβρο, αναστηλώσεις ή ανεγέρσεις μουσείων, τη Λυρική Σκηνή, τις κρατικές ορχήστρες, τις κρατικές σκηνές, το ΕΚΕΒΙ κλπ.
Η φεουδαλική λογική του Λαμπράκη δεν ήταν απλώς το Μέγαρο αντί όλων των άλλων. Ήταν το Μέγαρο εναντίον όλων των άλλων.
Πράγμα τρομαχτικό για έναν τόπο που μόλις επιχειρούσε να χτίσει μια συνεπή πολιτιστική πολιτική. Όπως π.χ συνέβη επί υπουργίας Μπένου. Απλά πως ήταν δυνατό να υπάρξει αντίλογος στην μονοκρατορία Λαμπράκη όταν λ.χ ακόμα και η Μελίνα φοβόταν τον τότε υφυπουργό της Θάνο Μικρούτσικο επειδή τον υποστήριζε ο ΔΟΛ και τον προάλειφε για υπουργό; Όπερ βέβαια και εγένετο. Κι έπειτα, με τη σειρά του, ο Μικρούτσικος ανέβασε όπερα στο Μέγαρο, την “Ελένη” αν ενθυμείσθε, σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη. Τα γέλια που κάναμε τότε στο “Αντί” πριν ενσκήψουν οι διάφοροι ζήσηδες ακόμη ακούγονται στη Δεινοκράτους.
Αλλά έστω· κι αυτό το αμάρτημα της αλαζονείας ας είναι συγγνωστό. Το άλλο όμως της πλεονεξίας είναι ασυγχώρητο· και εδώ ο Λαμπράκης έχει συστηματικά δημιουργήσει δύο πληγές: α) Το θέμα δεν ήταν πως ο ίδιος ως παντοδύναμος ασκούσε εξουσία. Το θέμα είναι πως κι όλοι οι παρατρεχάμενοί του, εξ αυτού έλκοντες το θείον φως, ήσαν συχνά βασιλικότεροι του βασιλέως. Και, συχνότερα, ερήμην του. Δείτε ας πούμε με τι ύφος εκφωνούν τις ειδήσεις οι σταρ του Mega. Αισθάνεσαι πως αισθάνονται σαν μικροί πρωθυπουργοί. Αυτό είναι ένα επίτευγμά του το οποίο, δίκην ευεργετικού, καλύπτει όλο το φάσμα της γιαλαντζί παραδημοσιογραφίας φτάνοντας ως το …. Contra. Ο αόρατος Λαμπράκης έδωσε στον οποιοδήποτε μηντιακά εμφανιζόμενο μιαν ευλογία ισχύος θεσμικής. Αυτά πληρώνουμε σήμερα. Παράλληλα η εξουσία του απλωνόταν και εδραιωνόταν σ΄ ολόκληρο το πολιτιστικό φάσμα. Έτσι, ποικίλοι διευθυντές ή διευθύντριες μουσείων, ανώτατα στελέχη της Λυρικής ή λοιπών πολιτιστικών οργανισμών απλώς δεν υφίσταντο αν δεν είχαν την έγκρισή του. Όλες αυτές τις δεκαετίες δεκάδες πολιτιστικάριοι σταδιοδρόμησαν έχοντας σαν βασικό τους προσόν την εύνοια … Εκείνου. Εμπρός στην θέληση του Λαμπράκη οι πολιτικά υπεύθυνοι καθίσταντο ανεύθυνοι σαν … πρόεδροι Δημοκρατίας.
Κι αυτά όμως μπορούν να παραγραφούν κυρίως επειδή η παντοδυναμία Λαμπράκη κατεδείκνυε δραματικά την ανυπαρξία κράτους. Κι αυτό δεν μπορεί επ΄ ουδενί να πιστωθεί αποκλειστικά στο ΔΟΛιο άρχοντα. Πίσω από τον ικανό Λαμπράκη εκατοντάδες ανίκανοι ή τυχοδιώκτες απέκτησαν υπόσταση έχτισαν οικονομικές ή πολιτικές καριέρες, έγιναν υπουργοί, παραλίγο πρωθυπουργοί κλπ.
Και ο Κολοφώνας: β) Ο Χρήστος Λαμπράκης γράφοντας στα παλαιότερα των κατά πάγια συνήθεια πολύ παλαιών του υποδημάτων – ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά λιτά- νόμους, δικαστήρια, πολεοδομίες υπουργικές αποφάσεις – καλά τώρα!, - συμβούλια επικρατείας κλπ. επέμεινε ώσπου τελικά κατάφερε να χτίσει την εξόφθαλμα παράνομη, φαραωνική υπόγεια του όπερα μέσα στο πάρκο Τεχνών του Δήμου Αθηνών σε σχέδιο απολύτως προσωπικό και χωρίς κατ' ουσίαν αρχιτέκτονα! Παράλληλα “έσκαψε” ένα πανάκριβο εκθεσιακό-συνεδριακό κέντρο – το γνωστό και ως Αμπού Ντάμπι- θέλοντας έτσι να αφομοιώσει πλήρως την ΕΛΣ και οποιονδήποτε άλλο μουσικοκαλλιτεχνικό θεσμό, π.χ. το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, θα τολμούσε να υπάρχει εκτός Μεγάρου. Όλα αυτά στοίχισαν αμύθητα ποσά στα οποία ο Λαμπράκης δεν συνέβαλε καθόλου και για τα οποία εγγυόταν το κράτος. Από κοντά και το Μέγαρο Θεσσαλονίκης, ένα άθλιο αρχιτεκτόνημα με τεράστιες φιλοδοξίες, ανοίγματα και εξίσου τεράστια αδιέξοδα σήμερα!
Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιος θα πληρώνει για το κολοσσιαίο άνοιγμα του Μεγάρου Μουσικής; Μα βέβαια το υπερχρεωμένο και πτωχευμένο κράτος που τέθηκε εγγυητής για τα τραπεζικά του δάνεια. Όπερ σημαίνει ότι ο Χρ. Λαμπράκης έκανε το κέφι του χρησιμοποιώντας -κι αυτός- δημόσιο χρήμα και μάλιστα χωρίς να λογοδοτεί πουθενά. Σήμερα την ευθύνη του Μεγάρου έχει ένα ικανός άνθρωπος που όμως γνωρίζει πόσο αξεπέραστα είναι τα αδιέξοδα. Ο Ιωάννης Μάνος. Κυρίως γιατί ο συγκεκριμένος θεσμός σχεδιάστηκε μ΄ έναν τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εξ αρχής ανανταποδοτικός και ελλειμματικός. Το κράτος απέτυχε στη διοίκησή του όπως απέτυχε εξίσου και ο ιδιωτικός παράγων. Ο Λαμπράκης, όσο ζούσε, απλώς κέρδιζε χρόνο διευθύνοντας προσωπικά το μουσικό παίγνιο “η τυφλόμυγα”. Τώρα, οι “Φίλοι του Μεγάρου Μουσικής”, το Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία και το ΥΠ.ΠΟΤ ως ανάδοχος φορέας πληρώνουν και τυπικά και ουσιαστικά σφάλματα άλλων. Αναμφισβήτητα το Μέγαρο πρέπει να επιβιώσει, χωρίς όμως τους ηγεμονισμούς και τους βυζαντινισμούς του παρελθόντος.
Αυτόν τον Γόρδιο Δεσμό σήμερα ποιος πολιτικός μπορεί να τον λύσει;
ΥΓ. Αυτό τον καιρό στην Ελβετία οργανώνονται μουσικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα από τον θάνατο του Ιάνη Ξενάκη. Εμείς;
========================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΡΥ ΚΛΙΝ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΑ blogs

Πάγκαλος:Απειλή για τη Δημοκρατία τα ανώνυμα blogs...




Ποια Δημοκρατία κινδυνεύει ρε Πάγκαλε...

η Δημοκρατία του ΔΝΤ και της Τρόικας;

Η δημοκρατία του ΓΑΠ και του ξεπουλήματος της Εθνικής μας κυριαρχίας;

Η δημοκρατία των τραπεζών και τον τοκογλύφων;
Ή μήπως εννοείς τη δημοκρατία του “Τσοβόλα δώστα όλα”, τη δημοκρατία του Σημίτη, του χρηματιστηρίου και του “ευχαριστώ τους Αμερικάνους;”

Δεν πιστεύω βέβαια να εννοείς τη Δημοκρατία του υποβρυχιάκια (και όχι μόνο) Τσοχατζόπουλου, του παρ’ ολίγον πρωθυπουργού (αυτός θα είχε ξεπουλήσει πιο νωρίς από σας την Ελλάδα) τη δημοκρατία των μιζο-εξοπλιστικών προγραμμάτων, των δημοσίων έργων, τη δημοκρατία της ΖΗΜΕΝΣ και του Βατοπεδίου, των τοξικών ομολόγων, του Μαντέλη και του Τσουκάτου, τη δημοκρατία των αρπακτικών που “μαζί τα φάγατε”, των νταβατζήδων, των μιζαδόρων, των μεσαζόντων, των συμβουλατόρων, των ελεεινών παρατραπεζικών, των εκδοτοεκβιαστών και εκδοκουμανταδόρων τύπου Λαμπράκη, των χοντροφοροφυγάδων φίλων σας, των ημετέρων, των ανικανοδιορισμένων, των εγκαθέτων, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ΕΝΝΟΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ) των … των… των…

Δε μας χέζεις ρε Πάγκαλε, που ξαφνικά θυμήθηκες τη Δημοκρατία που την βιάσατε και την βιάζετε κατ’ εξακολούθηση εσύ και όμοιοί σου τηλεκατευθυνοπαπαροσοσιαλαρπαχτομειοδότες…

Κάντε μας τη χάρη και πάρτε δρόμο όσο ακόμα είναι νωρίς {για σας) κι αφήστε την έρμη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να της γιάνει τις πληγές αυτός που τη γέννησε, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ… Άντε μπράβο

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ ΣΤΟ ΨΑΛΙΔΙ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗ


ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 28/4/2011


ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ Ο ΜΑΝΤΟΥΜΑΝΤΑΔΟΡΟΣ   
           
Στις  23/4/2010, ένα χρόνο πριν, ο πρωθυπουργός μας ταξίδεψε στο Καστελόριζο για να μας αναγγείλει το σωτήριο μνημόνιο. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ελάχιστοι στην κυβέρνησή του πιστεύουν και στηρίζουν ενεργητικά αυτή την καταστροφική
πολιτική. Η κυβέρνηση Παπανδρέου παρέλαβε ένα δημόσιο χρέος ίσο με 115% του ΑΕΠ και το έχει φτάσει στο 150%, με προοπτική να αυξηθεί στο 160% στα τέλη του 2012. Το μνημόνιο εξελίχθηκε σε μια καταστροφική διαδικασία που υπερχρέωσε το Ελληνικό Δημόσιο φτάνοντάς το σε οικονομικό αδιέξοδο. Η πολιτική του μνημονίου οδήγησε στην ενίσχυση της ύφεσης συρρικνώνοντας και αυτόν τον λειψό παραγωγικό ιδιωτικό τομέα. Φτάσαμε στο σημείο η διαχείριση του χρέους να είναι πια πρακτικά αδύνατη. Σήμερα το χρέος έχει φτάσει στα 340 δις. Στη χώρα μας επαναλαμβάνεται το ίδιο σφάλμα με αυτό του Μεξικού αλλά και των υπόλοιπων Λατινοαμερικάνικων χωρών, δηλαδή της άρνησης ότι υπάρχει πρόβλημα δυνατότητας
πληρωμών και της παραδοχής ότι είναι ένα μεταβατικό πρόβλημα ρευστότητας. Το σφάλμα αυτό είχε κοστίσει τότε μια χαμένη δεκαετία για όλη την Λατινική Αμερική. Οι χώρες εξαντλήθηκαν από τα στείρα προγράμματα λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ για να διαφυλάξει τις πιστώτριες τράπεζες.  Την πολιτική αυτή, όπως την έζησαν οι άλλες χώρες, την ζούμε και εμείς τώρα. Είναι το πανάκριβο κόστος του φτηνού δανεισμού.  Με αυτή την πολιτική ολοκληρώνεται η απορρύθμιση της Ελληνικής οικονομίας και ξεπουλιέται έναντι ευτελούς τιμήματος ότι έχει αξία. Δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, πλουτοπαραγωγικοί πόροι στο υπέδαφός μας, υπηρεσίες υγείας, παιδείας και πάει λέγοντας. Περνώντας η διαχείριση του Ελληνικού χρέους στο ΔΝΤ οι ΗΠΑ γίνονται ρυθμιστές της Ελληνικής οικονομίας αφού εγκαταστάθηκαν στο Ελληνικό οικόπεδο για παρατεταμένη διαμονή. Εδώ να μην ξεχάσουμε τις
ασκήσεις διγλωσσίας του πρωθυπουργού μας, όπου την Παρασκευή καλεί επίσημα το ΔΝΤ να έρθει στην Ελλάδα και το Σάββατο δηλώνει ότι προσυπογράφει το πανό των διαδηλωτών να φύγει η τρόικα. Άλλωστε αυτός ήταν που άνοιξε θέμα προσφυγής της χώρας μας στο ΔΝΤ, δηλώνοντας ότι ο ίδιος πρότεινε στην ΕΕ να αξιοποιηθεί η υπερατλαντική τεχνογνωσία. Το ΔΝΤ με τον «σοσιαλιστή» πρόεδρό του Ντομινίκ Στρός Καν είναι ιστορικά το δεξί χέρι κάθε δικτατορίας. Δεν υπάρχει φασιστικό καθεστώς που να μην το στήριξε. Στον μακρύ κατάλογο της χουντοπαρέας του περιλαμβάνονται οι δικτατορίες της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Αιτής, της Βολιβίας, της Αιθιοπίας, της Νιγηρίας, του Πακιστάν, της Λιβερίας, της Κένυας, των Φιλιππίνων, της Ινδονησίας μέχρι και το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Ας μη μιλήσουμε για τις σχέσεις του με τον δικτάτορα Πινοσέτ της Χιλής. Η παράδοση της οικονομίας της Χιλής στο ΔΝΤ με την πλήρη ιδιωτικοποίηση της έφερε το 1982 την πλήρη κατάρρευσή της. Όσον αφορά το δικό μας τραπεζικό μας σύστημα που στην
ουσία αυτό προσπαθούν να διαφυλάξουν από ενδεχόμενη κατάρρευσή του, για αυτό δεν έχουν κάνει ακόμα την λεγόμενη αναδιάρθρωση ή αλλιώς το «κούρεμα», είναι για γέλια και για κλάματα. Από την μία ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλαδας να δίνει συμβουλές χωρίς να είναι σε θέση να βάλει τάξη στο διαχειριστικό και ασφαλιστικό χάος της τράπεζας, και από την άλλη οι εκπρόσωποι των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών να μας παραδίδουν μαθήματα ιδιωτικοποίησης και απελευθέρωσης των αγορών κάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι οι ίδιοι στηρίζονται ολοένα και περισσότερο στο δημόσιο χρήμα και στις αστρονομικές εγγυήσεις του δημοσίου. Οι Ελληνικές τράπεζες αρνούνται να συγχωνευθούν, να αυξήσουν το μετοχικό κεφάλαιό τους, να διεθνοποιηθούν και είναι γνωστή πια η αδυναμία τους να χρηματοδοτήσουν την
οικονομία και την επιχειρηματικότητα στην χώρα μας. Με άλλα λόγια έχουν παραδοθεί, δεν παίζουν τον ρόλο τους και στηρίζουν την ενίσχυση τους στο υπό πτώχευση Ελληνικό δημόσιο. Η κατάρρευση της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας της σημερινής κυβέρνησης είναι πλέον εμφανής σε όλους τους πολίτες. Την δυσκολία της να πείσει για τα συνεχόμενα μέτρα την κρύβει ονομάζοντας τα οδικούς χάρτες. Τα επιχειρήματά της είναι πια αφελή. Θυμίζουν την απολογία του μαφιόζου που ισχυρίζεται στο δικαστήριο ότι το θύμα έπεσε πάνω στο μαχαίρι του πενήντα φορές. Με την πλάτη. Τελικά για να σοβαρευτούμε, θα είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο που οι νεώτεροι θα πρέπει να προσαρμοστούν με την ιδέα ότι η ζωή τους θα είναι κατώτερη από αυτή των γονιών τους. Όσο για μας, πρέπει να ξέρουμε ότι από όσες χώρες πέρασε το ΔΝΤ, η φουρνιά των πολιτικών που το στήριξε κάηκε. Το ζήτημα είναι να μην τους αφήσουμε να κάψουν τη χώρα πριν καούν αυτοί.

 Κεραμιδόγατος ο μαντουμανταδόρος (Β.Π)

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Η ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ- του Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗ




Είδα (ή μήπως πρέπει να πω "διάβασα";) μια έξοχη γελοιογραφία του Γιάννη Καλαϊτζή στην "Ελευθεροτυπία" της Μεγάλης Τρίτης και όσοι δεν την είδατε, αναζητήστε την στο Διαδίκτυο και δεν θα χάσετε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ανήκει σε μια δημοσιογραφική κατηγορία που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "απόλυτο πολιτικό σχόλιο". Γιατί είναι πικρή, γιατί είναι βέβηλη, γιατί έχει καθολικότητα επίγνωσης, γιατί έχει αξιοπρέπεια (δεν καταφεύγει σε λεκτικούς ακτιβισμούς) και κυρίως γιατί δεν μπορείς να την εξηγήσεις με χίλιες λέξεις (δεν είναι δα και φωτογραφία), μπορείς όμως να την εξηγήσεις με χίλιες σιωπές. Ή και με περισσότερες. Με όσες τέλος πάντων σιωπές χωράνε μέσα στην απερίφραστη οργή και μέσα στη συλλογική αφασία που μας κυκλώνει έως ασφυξίας. Απλή, απλούστατη γελοιογραφία σε πάει κατευθείαν στο κέντρο του προβλήματος. Δείχνει απλώς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια να κολλάει αφίσες θριάμβου του πρωθυπουργού όπως τον σκιτσάρει ο Γιάννης Καλαϊτζής με το προσωνύμιο "ο 3ος Μακρύτερος". Εξαίσιο εύρημα. Χωρίς λόγια. Γιατί δεν ξέρω πόσα λόγια θα χρειάζονταν ώστε να αποτυπώσεις αυτό που λέει το σκίτσο. Αυτό το βαθύ και πικρότατο: ότι δημοκρατία δεν υφίσταται, αφού ο πρώτος της πολιτειακός παράγοντας (δηλαδή ο κορυφαίος εκπρόσωπος του κράτους και της κοινωνίας -για να μην ξεχνάμε και τι θα πει "πολιτεία") δέχεται να είναι απλός αφισοκολλητής της εκτελεστικής πρωθυπουργοκεντρικής εξουσίας. Δηλαδή να μην διαθέτει και (από τη στιγμή που δέχεται το αξίωμα του Προέδρου αυτής της Δημοκρατίας, με επίγνωση των συνταγματικών περιορισμών) να μη θέλει, οικεία βουλήσει, να διαθέτει ουδεμία αρμοδιότητα.

Όταν όμως το πρώτο πολιτειακό αξίωμα όχι απλώς δεν υφίσταται, αλλά υφίσταται δρώντας εναντίον της πολιτείας, αφού ευγενής ουδετερότητα στη συγκροτημένη κοινωνία, είτε ταξική είτε αταξική (όπως σκληρότατα η Ιστορία εδίδαξε) δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, τότε δεν υφίσταται και η δημοκρατία. Υπάρχει μόνο στις ονειρώξεις των ηλιθίων με τις ευγενείς προθέσεις και στις ψυχρές επιλογές του αργυράριθμου ιερατείου που αρέσκονται να ωραιολογούν περί τον Πρόεδρο (τον εκάστοτε) της Δημοκρατίας και να ηθικολογούν ασυστόλως περί του θεσμού και του προσώπου σε μια περίεργη, θρησκευτική, καθολικής πίστεως έμπνευση που αγιοποιεί εν ζωή το πρόσωπο, ενώ καθαγιάζει τον κατευναστικά αγιοποιημένο θεσμό. Και το κατευναστικά αγιοποιημένο πολίτευμα. Που δια του συμβολικού καθολικού (άρα και συλλήβδην αδιαβαθμήτως συλλογικού) προσώπου του Προέδρου του, λυπάται, διαπιστώνει -φιλανθρωπικώ τω τρόπω- ελλείψεις διαχειριστικής φύσεως του πολιτεύματος ενίοτε οργίζεται αιδημόνως και πάντοτε στο πλαίσιο ενός επαίσχυντου θεμελιώδους Νόμου του Κράτους και προπαντός εύχεται. Με άλλα λόγια, κάνει ό,τι και ο Ιερεύς στην Ωραία Πύλη της Εκκλησίας: Εύχεται. Ελπίζει και αναπέμπει ευχές εις τον Κύριο. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι ο Ιερεύς είναι ο ταπεινός υπηρέτης του Κυρίου και ο διαμεσολαβητής του πληρώματος της Εκκλησίας προς Αυτόν. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Ιερεύς είναι ο ταπεινός υμνωδός του Κυρίου και ότι δια της υμνωδίας επιτυγχάνεται η διαμεσολάβηση του ευσεβούς λαού προς τον Κύριο. Προς την Εξουσία.

Ένας ταπεινός αφισοκολλητής του Κυρίου είναι ο Ιερεύς. Ένας ταπεινός αφισοκολλητής της Εξουσίας είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ένα πρόσωπο (όχι φυσικά με την έννοια των φυσικών χαρακτηριστικών) προπαγάνδας μιας ορισμένης θρησκείας. Εν προκειμένω, της πολυθρύλητης δημοκρατίας μας: Ένα εφεύρημα πίστεως, άρα και καταστολής της απελεύθερης ετεροδοξίας, είναι το πρόσωπο (με κεφαλαίο Πι) του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το πρόσωπο, το φυσικό, του εκάστοτε Προέδρου μάλλον εγγράφεται εις τας Δέλτους της Ιστορίας με μικρό Πι. Είναι πικρό, πολύ πικρό να το συνειδητοποιείς αυτό. Να συνειδητοποιείς ότι άκων (χωρίς το "εκών") συμμετέχεις στην αφισοκόλληση του προσώπου ενός ολίγιστου πρωθυπουργού. Και δι' αυτού στην αφισοκόλληση των αρπακτικών του, των ηλιθίων του, της τσογλανοπαρέας του, των μίσθαρνων υπηρετών του, των ξεφτισμένων δεσμοφυλάκων του κάθε υφής, κάθε μορφής και κάθε ολκής.

Πρόκειται για εφιάλτη. Τον χειρότερο εφιάλτη, γιατί είναι ο εφιάλτης της πραγματικότητας. Αυτής της ίδιας πραγματικότητας που ωραιοποιεί ο αφισοκολλητής Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο εφιάλτης θα συνεχιστεί και αύριο: Στις φυλακές, στα νοσοκομεία, στα στέκια των τοξικομανών, στην άγρια αγορά των απολύσεων, στα ψωνιστήρια και στους φασισμούς, όπου η λαϊκότητα εκτρέπεται και σφάζει, στο ΙΚΑ, στη Μανωλάδα, στα παραπήγματα των δουλεμπόρων, στις φυλακές του trafficing, στους δρόμους, στην ανασφάλιστη εργασία, στην απελπισία των γονιών μας, στην οργή των παιδιών μας, στους αριθμούς των δυνατών που μετατρέπονται σε αριθμητική φρίκη των αδυνάτων.


Αύριο είναι Πάσχα. Σημαίνει πέρασμα. Αυτή η δημοκρατία με την ταπεινό της εκπρόσωπο θέλει να φράξει τα περάσματα. Για την Ανάσταση. Όχι την αυριανή, αυτή την προβλέπει και το Σύνταγμα. Ως αργία. Εγώ για την εργώδη Ανάσταση μιλώ. Για μια κάποια σημαιοφορία (και όχι αφισοκόλληση) της άνοιξης.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

ΣΤΑΘΗΣ-«ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΘΕ ΓΙΑ ΝΑ (ΣΥΝ)ΟΜΙΛΕΙΤΕ»:Μένιος ο μακαρίτης


Οι Ισλανδοί αρνούνται με δημοψήφισμα, για δεύτερη μάλιστα φορά, να μπουν σε Μνημονιακό γύψο, αρνούνται να πληρώσει ο Ισλανδικός λαός τα χρέη των Ισλανδικών τραπεζών στις Αγγλοολλανδικές τράπεζες, προκαλώντας έτσι, ανάμεσα στα άλλα, τη φρίκη των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» με αυτό το «άτακτο έθνος». Στην Πορτογαλία το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας απάντησε διά του Γραμματέα του Τζερόνιμο Σόουζα θετικά στην πρόταση του άλλου κόμματος της Αριστεράς «Μπλόκο» για κοινή δράση εν όψει της επέμβασης του ΔΝΤ στη χώρα. Τα δύο κόμματα θα κατεβούν μεν χωριστά στις επερχόμενες εκλογές, αλλά συμφώνησαν ήδη από τώρα για τη σύμπηξη ενός Μετώπου στο οποίο θα συγκλίνουν όλες οι δυνάμεις που θα μπορέσουν να προτείνουν στον λαό μια «πατριωτική και αριστερή πολιτική» (σύμφωνα με τη διατύπωση του Κομμουνιστικού Κόμματος), για μια αριστερή διακυβέρνηση της Πορτογαλίας, υπέρ του «εθνικού συμφέροντος» και της «κοινωνικής προόδου». Η πρόταση διακυβέρνησης των δύο κομμάτων της Αριστεράς απευθύνεται στους διαφωνούντες σοσιαλιστές, στα συνδικάτα, στα μαζικά κινήματα και τις προσωπικότητες της χώρας - «οι στιγμές που βιώνει η Πορτογαλία είναι κρίσιμες για τον Πορτογαλικό λαό» - οι καιροί ου μενετοί...
Στην Ελλάδα ο διάλογος μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είναι ένα θέμα ταμπού.
Ακόμα και ο διάλογος μεταξύ δεξιών κι αριστερών μπορεί να διεξάγεται στα καφενεία και τα σπίτια, αλλά αν διεξαχθεί δημοσίως, στην αγορά, στα σωματεία, στα ΑΕΙ, συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως.
Τούτο δεν οφείλεται τόσο στο (μακρυνό πλέον) εμφυλιοπολεμικό παρελθόν, αλλά στο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει, προς ίδιον αυτού όφελος βεβαίως, να ενοχοποιήσει κάθε μορφή διαλόγου ή πολιτικής επικοινωνίας μεταξύ Δεξιάς κι Αριστεράς.
Μετά την αποτυχία της προσπάθειας για κάθαρση το 1989, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να (κατα)δικάσει την Αριστερά (για το «βρώμικο '89») και να δαιμονοποιήσει τη σύμπλευση των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα (παρ' ότι συμμετείχε και το ίδιο στην Οικουμενική), όταν η «σωτηρία της πατρίδας» το απαιτεί.
Εκτοτε η Αριστερά (που κάηκε στον χυλό) φυσάει και το γιαούρτι, ενώ η κάθαρση που απέτυχε να πραγματωθεί άνοιξε τον δρόμο προς την πραγματικά βρώμικη κατάσταση της (διαρκώς επιδεινούμενης) διαπλοκής την οποίαν υφιστάμεθα ώς σήμερα
Οπως και να 'χει, ο διάλογος μεταξύ των όποιων δυνάμεων μεταξύ τους αλλά όχι με το ΠΑΣΟΚ ποινικοποιήθηκε.
Κι έτσι δεν είναι καθόλου παράδοξο σήμερα να συνομιλεί το ΠΑΣΟΚ με τον ΛΑΟΣ, αλλά θα ήταν φρίκης φρικτότερο να συνομιλήσει η κυρία Παπαρήγα με τον κ. Σαμαρά.
*****
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει μια πολιτική πιο δεξιά από της Δεξιάς, αλλά είναι νόμιμο να συνομιλεί μαζί του ο κ. Κουβέλης, ενώ αν το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνθούν, τολμήσουν να απευθυνθούν, στη λαϊκή βάση της Δεξιάς αμέσως αρχίζουν οι ιερεμιάδες για «ανίερες συμμαχίες» - κυρίως μέσα απ' τα ΜΜΕ.
Ο λαός, λέγε, λέγε, λέγε, έχει εθιστεί τόσο πολύ σε αυτόν τον «κανόνα», ώστε να του φαίνεται ως η θεϊκή τάξη των πραγμάτων και πέρα απ' αυτήν, η αμαρτία.
Πρόκειται για αναπηρία της δημοκρατίας.
Το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να μπορεί να εκδίδει πιστοποιητικά αποδεκτού ή απαράδεκτου διαλόγου μεταξύ όλων των άλλων.
Με έναν ρατσιστικό στιγματισμό της Δεξιάς (ο οποίος υποδορίως έχει γίνει ευρέως αποδεκτός από τους απλώς αντιδεξιούς) το ΠΑΣΟΚ μπορεί να επικρίνει όποιον άλλον συνομιλεί μαζί της
παρ' ότι το ίδιο (συν)κυβερνά εναλλάξ με την «επάρατο» περίπου με την ίδια στρατηγική και τους ίδιους στόχους.
Πρόκειται για μια πολύ χρήσιμη ιδεολογική τρομοκρατία. Τώρα μάλιστα που η δεξιά πολιτική του ΠΑΣΟΚ έχει υπερβεί κατά πολύ (προς τα δεξιά) την πολιτική της Δεξιάς, αγγίζοντας τα όρια του δωσιλογισμού με το Κατοχικό Μνημόνιο που έχει επιβάλει στη χώρα, καθώς και της κοινωνικής αναλγησίας με τα άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα που παίρνει, κάθε επικοινωνία των άλλων δυνάμεων μεταξύ τους
αλλά και με προσωπικότητες της χώρας πρέπει να 'ναι εξ ορισμού ενοχοποιημένη.
Πρέπει το ΠΑΣΟΚ να μπορεί να αλωνίζει πότε χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη και πότε με άλλα δεκανίκια (εγχώρια και ατλαντικοϋπερατλαντικά), αλλά αν συζητήσουν ο κ. Σαμαράς με τον κ. Τσίπρα να ανοίγει το καταπέτασμα και να γκρεμίζεται η Ακρόπολη στη θάλασσα.
Μπορεί τη Δεξιά απ' την Αριστερά να τις χωρίζει χάος (εδώ χωρίζει χάσμα συχνά την Αριστερά απ' την Αριστερά) αλλά αυτό πρέπει να 'ναι δικιά τους δουλειά κι όχι αποτέλεσμα της πιο φαιάς προπαγάνδας που έχει λειτουργήσει σε αυτόν τον τόπο απ' τη μεταπολίτευση και πέρα.
Το ΠΑΣΟΚ ο Τιμητής
που μπορεί να εγκρίνει ή να επικρίνει τις άλλες δυνάμεις για το ποιος μιλά με ποιον και για τι, είναι μια ιστορική φάρσα που φυλακίζει τον πολιτικό βίο της χώρας σε μια παραλυτική αναποτελεσματικότητα.
Στη φορμόλη ενός πολιτικού σκηνικού σάπιου από καιρό -ενός ζόμπι
που μπορεί να στραγγαλίζει κάθε ρηξικέλευθη πολιτική κίνηση, ιδέα ή πρόταση, μάλιστα σε καιρούς
όπου αυτό είναι πιο απαραίτητο κι απαιτητό παρά ποτέ
...

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

ΚΕΡΑΤΕΑ - ΟΙ ΠΑΓΚΑΛΟΙ ΚΑΙ Η ΚΟΤΑ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

Αγωγή κατά κατοίκου της Κερατέας κατέθεσε η σύζυγος του Θ. Πάγκαλου
Αποζημίωση ύψους 300.000 ευρώ από μία κάτοικο της Κερατέας για όσα είπε στην εκπομπή «Αλ Τσαντίρι» απαιτεί η σύζυγος του Αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, Χριστίνα Χριστοφάκη, ζητώντας μάλιστα και την κράτησή της για 12 μήνες.
Η Χριστίνα Χριστοφάκη υπέβαλλε αγωγή κατά της Ελευθερίας Ψυχογιού, καθώς η τελευταία ανέφερε την Χ. Χριστοφάκη με το επώνυμο του συζύγου της (Παγκάλου), γεγονός που ερμηνεύτηκε από την σύζυγο του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης ως προσπάθεια να την απαξιώσει.

Τα ακριβή λόγια της Ελευθερίας Ψυχογιού στην εκπομπή ήταν τα εξής: «Ως κάτοικοι του Δήμου Σαρωνικού (.) καταγγέλλουμε την κυρία Παγκάλου η οποία καταψήφισε την στήριξη στην Κερατέα. Διότι εμείς δεν φάγαμε μαζί τα λεφτά, διότι εμείς δεν φάγαμε μαζί τον Οτσαλάν, διότι και εμείς δεν φάγαμε και εκείνο το παιδάκι που δεν πρόλαβε να γεννηθεί και η καρδούλα του σταμάτησε να χτυπάει την Τρίτη που μπήκαν τα ΜΑΤ στην Κερατέα».

Όπως αναφέρει στην αγωγή της η Χ. Χριστοφάκη,

«η εναγόμενη εξαπέλυσε στοχευμένη, αήθη και απρόκλητη επίθεση εναντίον μου με τη χρήση άκρως συκοφαντικών και ψευδών ισχυρισμών που ως στόχο είχαν να με εμφανίσουν ως ηθικό ή φυσικό αυτουργό της απώλειας ενός κυοφορούμενου παιδιού αφετέρου δε, ως άνθρωπο ανήθικο. Διεφθαρμένο και αδιάφορο για τα κοινωνικά δρώμενα της περιοχής. Ακόμα η εναγόμενη επιχείρησε να ταυτίσει τις επιλογές και τις ενέργειές μου με αυτές του συζύγου μου Θεόδωρου Πάγκαλου με τελικό σκοπό να πλήξει βάναυσα την τιμή και την υπόληψή μου και να αμαυρώσει την εικόνα μου ως πολιτικού προσώπου που ασχολείται με τα κοινά του τόπου του».

Ακολουθεί η απάντηση της εναγόμενης, Ελευθερίας Ψυχογιού:

«Η σύζυγος του κ. Παγκάλου επέλεξε για τους δικούς της λόγους, παραφράζοντας τα λεγόμενα μου, υποθέτοντας ότι αναφέρομαι στο πρόσωπό της, να μου κάνει αγωγή ζητώντας μου το ποσό των 300.000 ευρώ και την προσωρινή μου κράτηση διάρκειας δώδεκα μηνών. Ο σύζυγος μου ονομάζεται Βλαβιανός. Ουδέποτε θα θεωρούσα ότι θίγεται η τιμή και η αξιοπρέπεια μου εάν με αποκαλούσε κάποιος κυρία Βλαβιανού.

Πέραν τούτου έχω κάθε δικαίωμα ως πολίτης να ισχυρίζομαι ότι δεν έφαγα τα λεφτά κανενός, ότι δεν συμμετείχα στην παράδοση του Οτσαλάν στις τουρκικές αρχές και βεβαίως ότι δεν ευθύνομαι για το θάνατο κανενός παιδιού ή εμβρύου.
Σημειωτέον, την ημέρα της εκπομπής ήταν κι η μαύρη επέτειος της παράδοσης του Οτσαλάν, που σύμφωνα με δημοσιεύματα εδιώχθη από το σπίτι του Έλληνα Πρέσβη στο Ναϊρόμπι από τον κ. Μπόμπο που για μεγάλο χρονικό διάστημα ηγείτο των επιχειρήσεων των ΜΑΤ στην Κερατέα.


Η ελευθερία της έκφρασης καθώς κι η διεκδίκηση, η αγωνία κι ο αγώνας για μια καλύτερης κοινωνίας είναι δικαίωμα και καθήκον κάθε πολίτη.
Όσοι αρνούνται το δικαίωμα αυτό καταζητούνται απ ό την σύνεση, τη λογική και την δημοκρατία. Θα συνεχίσω λοιπόν με το ίδιο σθένος να συμμετέχω στα κινήματα εκφράζοντας ελεύθερα την γνώμη και την άποψη μου, σεβόμενη το Σύνταγμα ,αρνούμενη να συμβιβαστώ ή να υποκύψω σ εκβιασμούς, εκφοβισμούς και τακτικές που δεν τιμούν την δημοκρατία κι εκτρέφουν "τέρατα" όπως λέει κι ο Μ. Χατζιδάκης.


Πιο συγκεκριμένα ο Μάνος Χατζιδάκης είπε:

«Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στη εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά συνήθισε να φοβάται.

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ' το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ' ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ' ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πω και πώς να τους το πω. Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή, ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράστασή τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ και Αισχύλο , μιασ και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι' Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ' αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασσική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο.

Το ερώτημα περνάει απ' τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πως θα αντιδράσουμε και πως δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

Θυμάστε τι έγινε στην «Ερωφίλη». Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια και την ομορφιά. Κι έτσι όταν παρουσιαζότανε η μορφή του τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπό του η μορφή του τέρατος, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πως ο χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."

Μάνος Χατζιδάκις Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ή ΟΤΑΝ ΣΚΑΝ ΟΙ ΦΟΥΣΚΕΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 20/4/2011
ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ Ο ΜΑΝΤΟΥΜΑΝΤΑΔΟΡΟΣ   
                  
Επειδή η σημερινή κρίση ξεκίνησε από την ασυδοσία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ας δούμε πόσο εύκολο είναι να αντιστραφεί ένα σχέδιο ασφαλείας και να λειτουργήσει σαν σύστημα εισαγωγής της κρίσης μέσα στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Είναι γνωστό ότι τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προσπαθούν να
διασπείρουν τον πιστωτικό κίνδυνο. Με την αύξηση όμως του μεταξύ τους ανταγωνισμού δημιουργούνται  κανιβαλικές τάσεις και ο ένας επιτίθεται στο μερίδιο του άλλου, με αποτέλεσμα να χορηγούν δάνεια χαμηλής φερεγγυότητας στο πλατύ κοινό και στις επιχειρήσεις ανεβάζοντας τις επισφάλειές τους ή να πουλάνε τραπεζικά προϊόντα εν δυνάμει τοξικά. Με την αλλαγή της οικονομικής συγκυρίας προς το χειρότερο, τα αυξημένα ενυπόθηκα δάνεια δεν εξυπηρετούνται, καταρρέουν οι τιμές των παράγωγων τίτλων, με αποτέλεσμα όλος αυτός ο μηχανισμός που σχεδιάστηκε για την διασπορά χρηματοπιστωτικού κινδύνου να
λειτουργεί αντίστροφα σαν μηχανισμός διάχυσης  της κρίσης μέσα στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το αποτέλεσμα είναι η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, δηλαδή των τραπεζών, είτε μεμονωμένα όπως της Lehman Brothers, είτε ολόκληρων Τραπεζικών συστημάτων, όπως του τραπεζικού συστήματος της Ισλανδίας. Η Lehman Brothers πουλούσε τραπεζικά προϊόντα με
αντίκρισμα σε στεγαστικούς τίτλους της Αμερικάνικης αγοράς. Μιας αγοράς φούσκας, που όπως κάθε φούσκα έσκασε με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν Τράπεζες και να χάσουν όλοι οι επενδυτές τα χρήματά τους. Στη χώρα μας προιόντα της Lehman Brothers πούλησε η Citibank, με τα περισσότερα «θύματα» συμπολίτες μας από τον Θεσσαλικό κάμπο. Όταν αρχίζει η κατάρρευση μιας  Τράπεζας, οι καταθέτες της βρίσκονται σε κατάσταση πανικού. Ο πανικός συνήθως δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος λογικής συμπεριφοράς. Και όμως εδώ έχουμε την μοναδική περίπτωση στην οικονομική θεωρία, που ο ίδιος ο πανικός δικαιολογεί τον πανικό. Σε αυτή την περίπτωση όλοι οι καταθέτες προσπαθούν
να αποσύρουν όλα τα χρήματά τους, η τράπεζα προκειμένου να αντιμετωπίσει τις μαζικές αναλήψεις ρευστοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία σε χαμηλές τιμές και οδηγείται στην πτώχευση. Όσοι καταθέτες δεν πανικοβλήθηκαν, βρέθηκαν τελικά σε χειρότερη κατάσταση από εκείνους που υπέκυψαν στον πανικό και πρόλαβαν την πτώχευση, χάνοντας ένα μέρος ή και ολόκληρη την κατάθεσή τους .  Η Ισλανδία μια χώρα 320.000 κατοίκων κυρίως ψαράδων, ξαφνικά εξελίχθηκε σε τραπεζικό παράδεισο. Μίνι τράπεζες στο Ρέικιαβικ έστησαν το λεγόμενο «icesave», (οικονομία στον πάγο), ένα ευφάνταστο
τραπεζικό προϊόν, προσελκύοντας κυρίως Άγγλους και Δανούς πελάτες  δίνοντας για τις καταθέσεις τους υψηλά επιτόκια. Τα λεφτά των καταθετών τα τοποθέτησαν στην Αμερικάνική αγορά ακινήτων. Έσκασε η φούσκα στις ΗΠΑ και η πρώτη παράπλευρη απώλεια μετά το κανόνι της Lehman Brothers, ήταν το τραπεζικό σύστημα της Ισλανδίας. Οι τράπεζες χρεοκόπησαν, η κυβέρνηση τις κρατικοποίησε και οι Ισλανδοί φορολογούμενοι καλούνται τώρα να πληρώσουν τις ζημιές. Επί πλέον  οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Δανίας αποζημίωσαν τους δικούς τους
καταθέτες με περίπου 4 δις Euro και τώρα ζητάνε πίσω τα λεφτά τους από τους Ισλανδούς. Δύο φορές με δημοψήφισμα οι Ισλανδοί απέρριψαν τις πληρωμές και το ζήτημα οδηγείται  στα Διεθνή δικαστήρια. Οι δικές μας τράπεζες που έχουν χρηματοδοτηθεί με 104 δις Euro, είναι οι πλέον κρατικοδίαιτες εταιρίες, κάτι σαν ΔΕΚΟ, χωρίς φυσικά να έχει εξαλειφθεί ο κίνδυνος της
χρεοκοπίας τους.  Είναι άμεσα εξαρτημένες από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), άλλωστε μόνο αυτή τις δανείζει, και κάποια στιγμή πολύ σύντομα θα αρχίσουν να επιστρέφουν  τα δανεικά. Τα δύσκολα για αυτές έρχονται όταν λήξει η χρονική περίοδος του μνημονίου και πάψει το Ελληνικό Δημόσιο να τις χρηματοδοτεί. Όσον αφορά το Ελληνικό Δημόσιο, πρέπει από τώρα να απαντήσει στο ερώτημα, που φυσικά δεν είναι καθόλου ρητορικό : Τι θα γίνει στην περίπτωση που οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν ανταποκριθούν στα αιτήματα χρηματοδότησης του Ελληνικού χρέους μετά την λήξη του μνημονίου;. Θα  πάμε σε νέο μνημόνιο ή θα κηρύξουμε επίσημα πτώχευση;.
ΥΓ 1:  Τα Διλήμματα του Γιώργου: Στις Δημοτικές εκλογές μας έβαλε το δίλημμα «Σγουροκαμίνηδες ή χάος». Τώρα εκβιάζει
τους βουλευτές του με το «ή ψηφίζετε ή πέφτουμε». Παλιότερα μας έβαλε το δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», σύνθημα της Ρόζας Λούξεμπουργκ που επαναλήφθηκε από τον Καστοριάδη. Μετά  από όσα έχει κάνει, θυμίζει περισσότερο τον Κόναν τον Βάρβαρο και καθόλου την Ρόζα.
ΥΓ 2: Μοιράζουν απλόχερα σκοτάδι. Τα νέα μνημόνια τα βάφτισαν οδικούς χάρτες.

Κεραμιδόγατος ο μαντουμανταδόρος (Β.Π)

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Η ΠΕΝΘΙΜΗ ΤΕΛΕΤΗ ΣΤΗΝ Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ -Καρτερός Θανάσης

Τι καινούργιο είπε την Παρασκευή ο Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο και στην κοινοβουλευτική του ομάδα; Τίποτε. Ακριβώς τίποτε. Εκτός αν θεωρήσει κανείς είδηση τη βάφτιση του πακέτου των σκληρών μέτρων που έρχονται σε Οδικό Χάρτη -καμιά πρωτοτυπία κι εδώ, τα ράφια της ανθρωπότητας έχουν γεμίσει τελευταία από οδικούς χάρτες που κανένας δεν χρησιμοποιεί. Κατά τα άλλα βαρετές επαναλήψεις για την εντατική στην οποία βρισκόμαστε, για το κουράγιο του ΠΑΣΟΚ που σε αντίθεση με τη Ν.Δ. δεν το έβαλε στα πόδια, για τη βία και την ανομία που πρέπει να παταχθούν και για το Ελληνικό που θα γίνει το σύμβολο της νέας Ελλάδας. Κι ένας μακροσκελής κατάλογος των μεγάλων επιτυχιών της κυβέρνησης -σκονάκια που του έδωσαν οι διάφοροι υπουργοί και τα οποία δεν ήταν σε θέση ούτε να διαβάσει με κάποια αυτοπεποίθηση.

Αν δεν υπήρχε όμως ούτε καν υποψία είδησης σε όσα είπε ο Παπανδρέου, αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι το πολιτικό event που στήθηκε για λόγους επικοινωνίας και πειθάρχησης της κοινοβουλευτικής ομάδας δεν έδωσε καμιά είδηση. Έδωσε δύο ειδήσεις και μάλιστα πολύ σημαντικές και πάντως απείρως σημαντικότερες από τις φθαρμένες κορώνες των επίσημων λόγων. Η πρώτη είναι ο ίδιος ο Παπανδρέου και η δεύτερη είναι οι ίδιοι οι βουλευτές. Αν με δυο λόγια έκλεινε κανείς τον ήχο της τηλεόρασής του και απλώς έβλεπε πρόσωπα και κινήσεις, θα εισέπραττε όσα δεν μπορούν να του πουν χιλιάδες λέξεις, τόσο από την εικόνα του πρωθυπουργού, όσο και από την εικόνα των βουλευτών του.

Η ΕΙΚΟΝΑ του πρωθυπουργού πρώτα-πρώτα δεν ήταν απλώς η εικόνα ενός κουρασμένου ανθρώπου. Το μάτι, το σώμα, οι κινήσεις, τα σαρδάμ, η επίπεδη και αγχώδης -άντε να ξεμπερδεύουμε- ανάγνωση της ομιλίας του έδειχναν έναν ηγέτη φθαρμένο και παραιτημένο. Δεν πιστεύω όσα λέω αλλά πρέπει να τα πω ήταν το μήνυμα που έδιναν τα μάτια και το σώμα του, παραπέμποντας σε άθεο παπά που υποχρεωτικά κάνει κήρυγμα για τον Θεό και την αιώνια ζωή. Κι όσο πιο μεγαλόστομα περιέγραφε με το αγχωμένο, σχεδόν φοβισμένο ύφος του τις επιτυχίες του και τους επικείμενους θριάμβους, όσο πιο πολύ επέμενε στη διαβεβαίωση του λαμπρού μέλλοντος που μας περιμένει, τόσο πιο θλιβερή, σχεδόν για κλάματα γινόταν η εικόνα. Ο Παπανδρέου του αισιόδοξου, στα όρια της άγνοιας κινδύνου, χαμόγελου, δεν εμφανίστηκε ούτε για μια στιγμή προχτές. Η εικόνα του ήταν ακόμα χειρότερη από του Καραμανλή στη μοιραία εκείνη προεκλογική ΔΕΘ, που αποτέλεσε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της κυβέρνησής του.

ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ συμπλήρωσαν αυτή την πένθιμη τελετή. Σταυρωμένα χέρια την ώρα που ο άγνωστος λογογράφος επιζητούσε με τις κατάλληλες ατάκες κάποιο χειροκρότημα για τον Παπανδρέου, συνοφρυωμένα στα όρια της μαυρίλας πρόσωπα, μεγαλύτερη προσοχή στα νύχια τους παρά στον ομιλητή και σχεδόν καμιά επαφή μαζί του. Είναι αμφίβολο αν έχουμε παρακολουθήσει ποτέ τέτοια και τόσο επιτάφια συνεδρίαση κοινοβουλευτικής ομάδας κυβερνώντος κόμματος. Ακόμα και το χειροκρότημα αβροφροσύνης στο τέλος της ομιλίας ήταν άτονο, τυπικό στα όρια της εχθρότητας -τα είπες, εντάξει, άντε πήγαινε τώρα στο καλό. Ενώ την καταθλιπτική εικόνα έκανε ακόμα χειρότερη η αίθουσα των γραφείων του ΠΑΣΟΚ με τα πλαστικά καθίσματα και τα κομματικά σύμβολα, όπου κάποιος φωστήρας σκέφτηκε να μαντρώσει την κοινοβουλευτική ομάδα.

ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; Και λοιπόν αυτά. Αυτός ο πρωθυπουργός κι αυτή η κυβέρνηση, στηριγμένοι σε αυτή την κοινοβουλευτική ομάδα, δεν δείχνουν να έχουν πολλά ψωμιά. Αν η παγερότητα των βουλευτών αποτελεί ένδειξη της δυσφορίας τους για την ασκούμενη πολιτική και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν με τους ψηφοφόρους τους, η εικόνα παραίτησης του Παπανδρέου δείχνει ότι έχει αρχίσει ίσως να συνειδητοποιεί ότι ο δρόμος που πήρε -και στον οποίο μας έβαλε εκόντες άκοντες όλους- δεν οδηγεί παρά σε καταστροφικά αδιέξοδα τη χώρα, σε συγκρούσεις την κοινωνία και σε εμφύλιο το ίδιο του το κόμμα. Αν θα κάνει κάτι και τι στις συνθήκες αυτές δεν μπορεί να προβλέψει κανείς, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ένα: Αυτός ο Παπανδρέου που είδαμε προχτές μικρή σχέση έχει με τον πέρα βρέχει Παπανδρέου του Καστελόριζου

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ-Ζωγράφος της Σχολής Μονάχου


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ Ο ΜΑΝΤΟΥΜΑΝΤΑΔΟΡΟΣ  


Βιογραφία
Οι γονείς του Βολανάκη κατάγονταν από την Βολάνη, ένα μικρό χωριό της περιοχής του Ρεθύμνου. Σπούδασε στο Γυμνάσιο της Σύρου, απ' όπου αποφοίτησε το 1856. Την ίδια χρονιά, με παρότρυνση των μεγαλύτερων αδελφών του, πήγε στην Τεργέστη για να δουλέψει ως λογιστής κοντά στον μεγάλο οίκο εμπορίας ζαχάρεως Αφεντούλη. Ο Αφεντούλης εκτίμησε τις καλλιτεχνικές ικανότητες του νεαρού Βολανάκη από τα πάμπολλα σκαριφήματα με βάρκες, πλοία και λιμάνια που ο τελευταίος έφτιαχνε μέσα στις σελίδες των λογιστικών βιβλίων. Έτσι, αντί να απολύσει τον άτακτο λογιστή, ο Αφεντούλης ανέλαβε να τον στείλει στην Βαυαρία για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου κοντά στον Καρλ Φον Πιλότυ (Karl von Piloty) το 1860.
Μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία του Μονάχου, ο Βολανάκης εργάστηκε στο Μόναχο, την Βιέννη και την Τεργέστη. Το 1883 επέστρεψε στην
Ελλάδα εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Από την ίδια χρονιά και μέχρι το 1903 δίδαξε στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας αρχικά το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής και αργότερα το μάθημα της Αγαλματογραφίας. Πέθανε στον Πειραιά  το 1907.
Η θάλασσα, τα πλοία και τα λιμάνια ήταν η μόνιμη πηγή έμπνευσης του Βολανάκη. Μαζί με τον Θεόδωρο Βρυζάκη, τον Νικηφόρο Λύτρα , τον Νικολαο Γύζη  και τον  Γεώργιο Ιακωβίδη, θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού,
της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Ωστόσο τα ιδιαιτέρως φωτεινά έργα του — όπως π.χ. το γνωστό Πανηγύρι του Μονάχου — δείχνουν κάποιες ιμπρεσιονιστικές  τάσεις.
Οι θαλασσογραφίες του κοσμούνε τις επισημότερες αίθουσες της Αυστρίας  και της  Ελλάδας , ακόμη και του ηλεκτρικού σταθμού (μετρό) του Πειραιά, ενώ κάποιοι άλλοι πίνακές του πωλήθηκαν σε διεθνείς
δημοπρασίες για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Το Νοέμβριο του 2008 το έργο του «Η Αποβίβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο» σημείωσε νέο ιστορικό ρεκόρ για τιμή ελληνικού πίνακα σε δημοπρασία, πλησιάζοντας το ποσό των 2 εκατομμυρίων ευρώ.


















































































ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ Ο ΜΑΝΤΟΥΜΑΝΤΑΔΟΡΟΣ 
=============================================================================
Κεραμιδόγατος 
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)