Ξέρετε τι κοινό έχουν ορισμένοι πρυτάνεις των ΑΕΙ και ο Κίμων Κουλούρης;
Όλοι τους αρνούνται να εφαρμόσουν το νόμο. Για αυτούς ισχύει το “ξέρεις ποιος
είμαι εγώ ρε;”
Βέβαια αυτή η νοοτροπία της απόλυτης ανομίας και του “l’état c'est moi” χαρακτήριζε τους περισσότερους από τους Πασόκους ανέκαθεν. Αλλά και όσους βολεύτηκαν από αυτό το καθεστώς των “δικών μας” και των “άλλων”. Τα ΜΜΕ συνέβαλαν τα μέγιστα στην εδραίωση αυτής της ιδιότυπης νομενκλατούρας των προνομιούχων και των “θυμάτων”. Άσχετο: υπάρχει άραγε ο κ. Παπαδήμος, έχει σάρκα και οστά ή είναι η ιδιότροπη φαντασία, που θα έλεγε και ο Κόντογλου, ενός ταλαιπωρημένου λαού, μια ακόμα κατασκευή του Ιζνογκούντ-Βενιζέλου, ο οποίος θέλει να παρατείνει τη φθοροποιό δράση του στη χώρα μέσα από άλλες περσόνες; (Αυτά, φίλτατοι, είναι ανώτερα μαθηματικά ή μάλλον πολύ βαθιά ψυχολογία του βάθους και χαίρομαι που τα σκέφτηκα!)
Μια αναμφισβήτητη σταρ αυτού του “θαυμαστού καινούργιου κόσμου” υπήρξε και η κ. Λαμπράκη-Πλάκα. Ξεκίνησε την λαμπερή καριέρα της στη showbiz με το colpo grosso της πανελλήνιας εκστρατείας για την απόκτηση του “Άγιου Πέτρου” του δια χειρός Ελ Γρέκο (βοήθειά μας). Τόμπολα! Ο πίνακας βέβαια ήτανε δευτεράντζα και σαφώς “μακιγιαρισμένος” όπως ωρυόταν σε όλους τους τόνους ο αείμνηστος Νίκος Κεσσανλής. Κολάκευε όμως τον εθνικό μας μύθο, πλειοδοτούσε τόσο στη Κρήτη όσο και στην παγκοσμιότητα και ήταν ό, τι έπρεπε για πανελλήνιες σταυροφορίες και για την ανάδειξη της Μαρίνας σε έναν θηλυκό Ελ Σιντ της πλάκας. Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια λοιπόν απόλυτης και προσωποπαγούς κυριαρχίας στην Εθνική Πινακοθήκη το πέρασμά της τελειώνει εκκωφαντικά με ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός: την κλοπή του Πικάσο, ενός εθνικού μας κειμηλίου! Είναι πραγματικά κρίμα όμως που σε αυτό το τελευταίο της show δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να λάμψει με τα περίφημα χαμόγελα και τα δάκρυά της εμπρός στα φλας των φωτογράφων και τις τηλεοπτικές κάμερες. Sic transit gloria mundi. Όταν όμως επέμενες φανατικά επί 20 χρόνια με γεροντικό πείσμα πως “le musée c'est moi”, ποδοπατώντας το οποιοδήποτε αντίλογο, δεν επιτρέπεται τώρα να κρύβεσαι με τέτοιο τρόπο. Επειδή τα δημόσια πρόσωπα, ιδιαίτερα τα υπερπροβεβλημένα, δεν εξαφανίζονται σαν τους αρουραίους εμπρός στο κίνδυνο ή τις δυσκολίες αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης κ. Απόστολος Μπότσος, η διευθύντρια κ. Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, επίσης η διευθύντρια συλλογών και μουσειολογικού προγραμματισμού κ. Όλγα Μεντζαφού έχουν κατά καιρούς διαπράξει καλλιτεχνικές ανοησίες αφήνοντας το μουσείο ανοχύρωτο και επενδύοντας μόνο σε δημόσιες σχέσεις και κοσμικότητες. Το πόρισμα του 2005 του κ. Λέανδρου Ρακιντζή σχετικά με τη δράση τους υπήρξε καταπέλτης άσχετα αν το έθαψε και δεν επέβαλε κυρώσεις ο τότε υπουργός πολιτισμού, ο πολύς κ. Βουλγαράκης. Όλοι αυτοί οφείλουν έστω και τώρα μιαν εξήγηση στον Ελληνικό λαό. Εκτός κι αν είναι κι αυτοί κωφάλαλοι όπως κάποιοι πρωτοκλασάτοι πολιτικοί κοινής τους ιδεολογίας οι οποίοι μιλούν τάχα μου off the record και μέσω αχυράνθρωπων-δημοσιογράφων, μελών της ΝΔ. Γι αυτό σας λέω: Είναι πολλή η κόπρος αδέλφια και ακόμα πιο πολλοί οι Αυγείες. Ηρακλή μόνο δεν βλέπω πουθενά αλλά απλώς την σκιά του Παπαδήμου. Ζούμε το δράμα του τόπου σαν σε σινεμά με τους πρωταγωνιστές να είναι απλώς ρόλοι. Το, δραματικό, σενάριο προβλέπει χιόνι και γι αυτό εδώ πέφτουν νιφάδες από καλαμπόκι.
ΥΓ. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Ο υπουργός να προκηρύξει τη θέση του διευθυντή της Πινακοθήκης και να υποβληθούν υποψηφιότητες με ανοιχτές διαδικασίες. Και βέβαια να μην διορίσει, σαν τον Καλιγούλα, το άλογο του πατρίκιο. Ή, έστω, τον ιπποκόμο.
Βέβαια αυτή η νοοτροπία της απόλυτης ανομίας και του “l’état c'est moi” χαρακτήριζε τους περισσότερους από τους Πασόκους ανέκαθεν. Αλλά και όσους βολεύτηκαν από αυτό το καθεστώς των “δικών μας” και των “άλλων”. Τα ΜΜΕ συνέβαλαν τα μέγιστα στην εδραίωση αυτής της ιδιότυπης νομενκλατούρας των προνομιούχων και των “θυμάτων”. Άσχετο: υπάρχει άραγε ο κ. Παπαδήμος, έχει σάρκα και οστά ή είναι η ιδιότροπη φαντασία, που θα έλεγε και ο Κόντογλου, ενός ταλαιπωρημένου λαού, μια ακόμα κατασκευή του Ιζνογκούντ-Βενιζέλου, ο οποίος θέλει να παρατείνει τη φθοροποιό δράση του στη χώρα μέσα από άλλες περσόνες; (Αυτά, φίλτατοι, είναι ανώτερα μαθηματικά ή μάλλον πολύ βαθιά ψυχολογία του βάθους και χαίρομαι που τα σκέφτηκα!)
Μια αναμφισβήτητη σταρ αυτού του “θαυμαστού καινούργιου κόσμου” υπήρξε και η κ. Λαμπράκη-Πλάκα. Ξεκίνησε την λαμπερή καριέρα της στη showbiz με το colpo grosso της πανελλήνιας εκστρατείας για την απόκτηση του “Άγιου Πέτρου” του δια χειρός Ελ Γρέκο (βοήθειά μας). Τόμπολα! Ο πίνακας βέβαια ήτανε δευτεράντζα και σαφώς “μακιγιαρισμένος” όπως ωρυόταν σε όλους τους τόνους ο αείμνηστος Νίκος Κεσσανλής. Κολάκευε όμως τον εθνικό μας μύθο, πλειοδοτούσε τόσο στη Κρήτη όσο και στην παγκοσμιότητα και ήταν ό, τι έπρεπε για πανελλήνιες σταυροφορίες και για την ανάδειξη της Μαρίνας σε έναν θηλυκό Ελ Σιντ της πλάκας. Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια λοιπόν απόλυτης και προσωποπαγούς κυριαρχίας στην Εθνική Πινακοθήκη το πέρασμά της τελειώνει εκκωφαντικά με ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός: την κλοπή του Πικάσο, ενός εθνικού μας κειμηλίου! Είναι πραγματικά κρίμα όμως που σε αυτό το τελευταίο της show δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να λάμψει με τα περίφημα χαμόγελα και τα δάκρυά της εμπρός στα φλας των φωτογράφων και τις τηλεοπτικές κάμερες. Sic transit gloria mundi. Όταν όμως επέμενες φανατικά επί 20 χρόνια με γεροντικό πείσμα πως “le musée c'est moi”, ποδοπατώντας το οποιοδήποτε αντίλογο, δεν επιτρέπεται τώρα να κρύβεσαι με τέτοιο τρόπο. Επειδή τα δημόσια πρόσωπα, ιδιαίτερα τα υπερπροβεβλημένα, δεν εξαφανίζονται σαν τους αρουραίους εμπρός στο κίνδυνο ή τις δυσκολίες αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης κ. Απόστολος Μπότσος, η διευθύντρια κ. Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, επίσης η διευθύντρια συλλογών και μουσειολογικού προγραμματισμού κ. Όλγα Μεντζαφού έχουν κατά καιρούς διαπράξει καλλιτεχνικές ανοησίες αφήνοντας το μουσείο ανοχύρωτο και επενδύοντας μόνο σε δημόσιες σχέσεις και κοσμικότητες. Το πόρισμα του 2005 του κ. Λέανδρου Ρακιντζή σχετικά με τη δράση τους υπήρξε καταπέλτης άσχετα αν το έθαψε και δεν επέβαλε κυρώσεις ο τότε υπουργός πολιτισμού, ο πολύς κ. Βουλγαράκης. Όλοι αυτοί οφείλουν έστω και τώρα μιαν εξήγηση στον Ελληνικό λαό. Εκτός κι αν είναι κι αυτοί κωφάλαλοι όπως κάποιοι πρωτοκλασάτοι πολιτικοί κοινής τους ιδεολογίας οι οποίοι μιλούν τάχα μου off the record και μέσω αχυράνθρωπων-δημοσιογράφων, μελών της ΝΔ. Γι αυτό σας λέω: Είναι πολλή η κόπρος αδέλφια και ακόμα πιο πολλοί οι Αυγείες. Ηρακλή μόνο δεν βλέπω πουθενά αλλά απλώς την σκιά του Παπαδήμου. Ζούμε το δράμα του τόπου σαν σε σινεμά με τους πρωταγωνιστές να είναι απλώς ρόλοι. Το, δραματικό, σενάριο προβλέπει χιόνι και γι αυτό εδώ πέφτουν νιφάδες από καλαμπόκι.
ΥΓ. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Ο υπουργός να προκηρύξει τη θέση του διευθυντή της Πινακοθήκης και να υποβληθούν υποψηφιότητες με ανοιχτές διαδικασίες. Και βέβαια να μην διορίσει, σαν τον Καλιγούλα, το άλογο του πατρίκιο. Ή, έστω, τον ιπποκόμο.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου