Μ.ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ:ΔΑΝΙΚΕΣ-(ΓΙΑ ΤΟΝ Θ.ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ)

Τόσα κείμενα μονομιάς, τόσα λόγια! Πόσο θα χαιρόταν αν τα διάβαζε όταν τόσο πολύ τα περίμενε και του τα στερούσαν. Όλη η ανυπόφορη δηλαδή μιζέρια του ελληνικού σινεμά, τύπου Δανίκα. Της άτεγκτης κυρα-δασκάλας που τα ξέρει όλα, που βάζει εύκολα μηδέν αλλά ποτέ δέκα με τόνο. Η επίδειξη της εξουσίας βλέπετε. Ή μάλλον η τσιγκουνιά της ψυχής που είναι χειρότερη από την τσιγκουνιά της τσέπης. 

Η ζήλεια τελικά εμπρός σε ένα ταλέντο που λάμπει, που σε ξεπερνάει και ίσως γι αυτό είναι τόσο εκτεθειμένο, τόσο ανυπεράσπιστο. Τον Αγγελόπουλο, μας τον έμαθαν οι ξένοι, τον θαυμάσαμε επειδή εκείνοι τον αποθέωσαν χωρίς να τον καταλάβουμε ποτέ. Εφόσον εμάς ποτέ δε μας ενδιέφερε αληθινά το δράμα της Ιστορίας και των υποκειμένων της, ο τρόπος του Μύθου να γίνεται καθημερινότητα. Εμάς τους χαροκόπους των ανεκδότων, τους λάτρεις των κουτσομπολιών και τους «εραστές» του ωραίου, του μεγάλου, του διακοσμητικού. Των μανιακών με το happy end, καλά και σώνει. Που βάζουμε τον Picasso στην αποθήκη επειδή είναι άσχημος, φως φανάρι, και ξεχνάμε αμέσως την απώλεια του ανακουφισμένοι. Όπως θα συμβεί και με τον Θόδωρο όταν θα κοπάσουν οι επικήδειοι. Τελικά έχουμε μόνο ό,τι μας αξίζει. Ο Θόδωρος μαζί με τον Κονδύλη, τον Κανιάρη, τον Κουνέλλη, τον Τερζόπουλο. Οι πρώτοι και μάλλον οι μόνοι που κατήγγειλαν έγκαιρα τον κυρίαρχο λαϊκισμό και που αντιμετώπισαν την Ιστορία ως υλικό τέχνης εισπράττοντας αμηχανία ή και χλεύη. Μου έλεγε με πικρό χαμόγελο πως στην avant-première για τους κριτικούς της θρυλικής ταινίας "Ο Θίασος", τον χτύπαγαν όλοι στη πλάτη λέγοντας του: H επόμενη σου προσπάθεια θα είναι επιτυχημένη". Ο Θόδωρος, ο ασύγκριτα εικαστικός, ο ποιητικότατος της εικόνας, ο ζωγράφος της ομίχλης, ο άμεμπτος του χιονιού και της βροχής, ο σημαιοφόρος των κόκκινων, ο απολογητής της σκιάς και του γκρίζου, ο σκληρός λόγω τρυφεράδας. Ένας Monet που το 1905 ενθουσιάζεται όταν ζωγραφίζει τη γέφυρα Waterloo στο Λονδίνο σχεδόν αόρατη, πνιγμένη στα διάφανα λευκά και τα βιολέ! Ο Αγγελόπουλος, τα καδραρίσματα του οποίου φέρνουν στο νου τον Degas, τον Whistler, τον Miklós Jancsó, τον Tarkowsky, τον Balthus. Ο Θόδωρος του πιο υποβλητικού, του πιο υπαινικτικού σινεμά για τη φόρμα του οποίου, ξεπερνώντας όλες τις θεμιτές ή αθέμιτες αντιρρήσεις, ισχύει ο,τι έλεγε ο Cézanne για το Monet έναν αιώνα πριν: “ Ήταν μόνο ένα μάτι. Αλλά τι μάτι!” Τι να μας πούνε τώρα οι Μαρίκες, οι Λιλίκες και οι Δανίκες…
========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)