Την επόμενη φορά που θα ξεφωνίσουν τον αγαθό πρεσβύτη του Προεδρικού Μεγάρου (και εκ των δανειστών του Ανδρέα Παπανδρέου κατά το παρελθόν για το περίφημο "κωλόσπιτο" της Εκάλης, αν θέλουμε να θυμόμαστε μερικά πράγματα) και μάλιστα εν τω μέσω εορταστικών εκδηλώσεων περί κάποια εθνική επέτειο, δηλαδή με πολιτική μεγέθυνση λόγω επετειακού συμβολισμού, ας μη σπεύσει αυτός ο αγαθός πρεσβύτης να κακιώσει προβάλλοντας το νεανικό αμάρτημα του αντάρτικου παρελθόντος του. Στο κάτω-κάτω η Πολιτεία τον ετίμησε. Δηλαδή ο λαός και το κράτος εν ταυτώ, αφού αυτά τα δύο συγκροτούν τον όρο Πολιτεία και όχι η διάθεση για "επισημοποίηση" της γλώσσας από τον κάθε αδαή, μόνο τηλεοπτικό αστέρα ή επηρμένο κάλαμο του έντυπου γενικώς λόγου.
Ο λαός, λοιπόν, ετίμησε τον Κάρολο Παπούλια εκλέγοντάς τον επανειλημμένως ως εκπρόσωπό του και το κράτος τον προβίβασε (επίσης επανειλημμένως) σε υπουργικούς θώκους και έως την ύψιστη βαθμίδα του Πρώτου Πολίτη της χώρας. Ας μην κακιώνει λοιπόν, ο μειλίχιος εγγυητής του Συντάγματος όταν τον ξεφωνίζουν και πολύ περισσότερο όταν θα τον ξεφωνίσουν την επόμενη φορά. Γιατί το όποιο ΕΠΟΝίτικο παρελθόν του, δεν αποτελεί νομιμοποιητική υπόσταση και εδραία βάση των πρόσφατων (ανεπίσημων, έστω) δηλώσεών του, με τις οποίες ως μη όφειλε τοποθετείται υπέρ της κυβέρνησης Παπαδήμου, θεωρώντας πως όσοι αντιτίθενται στις επιδιώξεις αυτής της κυβέρνησης, δηλαδή αυτού του συστήματος που στανικά επέβαλε αυτή την κυβέρνηση, "του κάνουν πόλεμο". Χωρίς περιστροφές: αυτή η παρέμβαση λέγεται πραότητα συμμετοχής στην καταστροφή του λαού και του τόπου.
Διότι ο αγαθός πρεσβύτης του Προεδρικού Μεγάρου δεν επέδειξε εντός των πλαισίων του ρόλου του (δείγματος χάριν αναπέμποντας έστω ένα καταφανώς άδικο νομοσχέδιο) την ίδια παρεμβατική πρακτική, την ευθεία και άμεση υιοθέτηση συνταγματικής άρνησης, για καμία ενέργεια, για καμία διαδικασία, για καμία πολιτική επιλογή, για καμία εξόφθαλμη αιτία απ' όσες προκάλεσαν τα σημερινά δεινά. Ούτε καν όταν είχαμε να κάνουμε με πανθομολογούμενα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα για επαίσχυντους λόγους κουκουλώματος της χρηματοβόρου άσκησης της εξουσίας. Ούτε καν παρενέβη ο εγγυητής του Πολιτεύματος, το Σύνταγμα μετατρεπόταν σε ανεμώλια έπη άνευ λόγου και αιτίας, κάθε φορά που ο "ρεαλισμός" μιας ολοένα και στυγνότερης εξουσίας το επέβαλε. Ενώ τώρα; Τώρα είναι αλλιώς. Βεβαίως για τον λαό πάντοτε ήταν αλλιώς. Αυτό θα το γνωρίζει καλά ο κύριος Κάρολος Παπούλιας από τη μακρά θητεία του στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες βαρύτατη ευθύνη (έως εγκλήματος καθοσιώσεως) φέρουν για τα σημερινά δεινά. Αλλ' ούτε τότε ομιλούσε. Απλώς κυβερνούσε. Και σε ουδέν εμπόδισε αυτό το τερατώδες όργιο καθολικής διασπάθισης και κατασπατάλησης κάθε είδους "χρήματος" (δηλαδή εμπράγματης δυνατότητας χρήσεως του κόσμου) στο οποίο επιδόθηκαν με μανία σχεδόν ωμοφαγική (τι "σχεδόν" εδώ που τα λέμε...) και τα δύο κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Είναι λοιπόν φριχτή ειρωνεία να έρχεται τώρα ο κύριος Κάρολος Παπούλιας και να υπερασπίζεται ωμά μια κυβέρνηση η οποία δεν εξελέγη και μάλιστα να κατηγορεί εκείνους οι οποίοι επέλεξαν να υπερασπιστούν το Σύνταγμα και τους νόμους. Το έχω ξαναγράψει: Είναι χαιρέκακες οι ακραίες εποχές.
Γιατί φανερώνουν τον καθένα και δεν συγχωρούν τίποτα. Πολλές φορές δε, τον φανερώνουν ως τραγελαφικό αποτέλεσμα μιας πραγματικότητας η οποία δεν υφίσταται παρά μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου αποφασίζεται και διατάσσεται το τι εστί δημοκρατία, το τι εστί οικονομία, το τι εστί βερίκοκο και άλλα πολλά νόμιμα και ηθικά. Τούτων δοθέντων (που λένε), ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ας μην γλυκάζεται διαμαρτυρόμενος λόγω του μακρινότατου (και μάλλον αποξηραμένου) συγκρουσιακού παρελθόντος του. Γιατί θα πρέπει -αν επιμείνει στο επιχείρημα- ότι η παρέμβασή του αφού είναι υπέρ Παπαδήμου είναι και υπέρ της κυβερνήσεώς του, πράγμα που σημαίνει πως όσοι αντιτίθενται σ' αυτόν κάνουν πόλεμο και στον Άδωνι Γεωργιάδη και στον Μάκη Βορίδη και στα λοιπά εύοσμα άνθη της αγαθής συντροφίας. Ή μήπως όχι; Και ας μην παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει. Μια χαρά (γι' αυτόν) και δυο τρομάρες (για μας) καταλαβαίνει. Και στον καιρό της νιότης του αλήτες (με τα πρησμένα γόνατα) τους λέγανε όσους αντιστέκονταν.
Τι να κάνουμε, όμως; Είναι πολύπλοκη η ιστορική διαδικασία και πολλές φορές μοιάζει να σε κοροϊδεύει. Πρώτος πολίτης της χώρας ένα παιδί της ΕΠΟΝ, σου λέει. Κι αντί να χαιρόμαστε εμείς, χαίρονται οι τραπεζίτες, τα ερπετά και τα πτωμοφάγα αρπακτικά. Ελληνική Δημοκρατία, σου λέει. Και την αξιολογούν τα γουρούνια των διεθνών οίκων αξιολόγησης και την στέλνει στο ικρίωμα όλο το αθώο φασισταριάτο των νεαρών λύκων που ενδημούν στα χρηματιστήρια. Πώς το έλεγε, να δεις, ο Ρίτσος στο "Καπνισμένο τσουκάλι"; Έλεγε πως κάποτε θα έρθει η μέρα που θα λέμε δυνατά τη λέξη "σύντροφε". Ε, ήρθε. Από το 1981. Γεια σου, λοιπόν, σύντροφε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου