Τι καινούργιο είπε την Παρασκευή ο Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο και στην κοινοβουλευτική του ομάδα; Τίποτε. Ακριβώς τίποτε. Εκτός αν θεωρήσει κανείς είδηση τη βάφτιση του πακέτου των σκληρών μέτρων που έρχονται σε Οδικό Χάρτη -καμιά πρωτοτυπία κι εδώ, τα ράφια της ανθρωπότητας έχουν γεμίσει τελευταία από οδικούς χάρτες που κανένας δεν χρησιμοποιεί. Κατά τα άλλα βαρετές επαναλήψεις για την εντατική στην οποία βρισκόμαστε, για το κουράγιο του ΠΑΣΟΚ που σε αντίθεση με τη Ν.Δ. δεν το έβαλε στα πόδια, για τη βία και την ανομία που πρέπει να παταχθούν και για το Ελληνικό που θα γίνει το σύμβολο της νέας Ελλάδας. Κι ένας μακροσκελής κατάλογος των μεγάλων επιτυχιών της κυβέρνησης -σκονάκια που του έδωσαν οι διάφοροι υπουργοί και τα οποία δεν ήταν σε θέση ούτε να διαβάσει με κάποια αυτοπεποίθηση.
Αν δεν υπήρχε όμως ούτε καν υποψία είδησης σε όσα είπε ο Παπανδρέου, αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι το πολιτικό event που στήθηκε για λόγους επικοινωνίας και πειθάρχησης της κοινοβουλευτικής ομάδας δεν έδωσε καμιά είδηση. Έδωσε δύο ειδήσεις και μάλιστα πολύ σημαντικές και πάντως απείρως σημαντικότερες από τις φθαρμένες κορώνες των επίσημων λόγων. Η πρώτη είναι ο ίδιος ο Παπανδρέου και η δεύτερη είναι οι ίδιοι οι βουλευτές. Αν με δυο λόγια έκλεινε κανείς τον ήχο της τηλεόρασής του και απλώς έβλεπε πρόσωπα και κινήσεις, θα εισέπραττε όσα δεν μπορούν να του πουν χιλιάδες λέξεις, τόσο από την εικόνα του πρωθυπουργού, όσο και από την εικόνα των βουλευτών του.
Η ΕΙΚΟΝΑ του πρωθυπουργού πρώτα-πρώτα δεν ήταν απλώς η εικόνα ενός κουρασμένου ανθρώπου. Το μάτι, το σώμα, οι κινήσεις, τα σαρδάμ, η επίπεδη και αγχώδης -άντε να ξεμπερδεύουμε- ανάγνωση της ομιλίας του έδειχναν έναν ηγέτη φθαρμένο και παραιτημένο. Δεν πιστεύω όσα λέω αλλά πρέπει να τα πω ήταν το μήνυμα που έδιναν τα μάτια και το σώμα του, παραπέμποντας σε άθεο παπά που υποχρεωτικά κάνει κήρυγμα για τον Θεό και την αιώνια ζωή. Κι όσο πιο μεγαλόστομα περιέγραφε με το αγχωμένο, σχεδόν φοβισμένο ύφος του τις επιτυχίες του και τους επικείμενους θριάμβους, όσο πιο πολύ επέμενε στη διαβεβαίωση του λαμπρού μέλλοντος που μας περιμένει, τόσο πιο θλιβερή, σχεδόν για κλάματα γινόταν η εικόνα. Ο Παπανδρέου του αισιόδοξου, στα όρια της άγνοιας κινδύνου, χαμόγελου, δεν εμφανίστηκε ούτε για μια στιγμή προχτές. Η εικόνα του ήταν ακόμα χειρότερη από του Καραμανλή στη μοιραία εκείνη προεκλογική ΔΕΘ, που αποτέλεσε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της κυβέρνησής του.
ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ συμπλήρωσαν αυτή την πένθιμη τελετή. Σταυρωμένα χέρια την ώρα που ο άγνωστος λογογράφος επιζητούσε με τις κατάλληλες ατάκες κάποιο χειροκρότημα για τον Παπανδρέου, συνοφρυωμένα στα όρια της μαυρίλας πρόσωπα, μεγαλύτερη προσοχή στα νύχια τους παρά στον ομιλητή και σχεδόν καμιά επαφή μαζί του. Είναι αμφίβολο αν έχουμε παρακολουθήσει ποτέ τέτοια και τόσο επιτάφια συνεδρίαση κοινοβουλευτικής ομάδας κυβερνώντος κόμματος. Ακόμα και το χειροκρότημα αβροφροσύνης στο τέλος της ομιλίας ήταν άτονο, τυπικό στα όρια της εχθρότητας -τα είπες, εντάξει, άντε πήγαινε τώρα στο καλό. Ενώ την καταθλιπτική εικόνα έκανε ακόμα χειρότερη η αίθουσα των γραφείων του ΠΑΣΟΚ με τα πλαστικά καθίσματα και τα κομματικά σύμβολα, όπου κάποιος φωστήρας σκέφτηκε να μαντρώσει την κοινοβουλευτική ομάδα.
ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; Και λοιπόν αυτά. Αυτός ο πρωθυπουργός κι αυτή η κυβέρνηση, στηριγμένοι σε αυτή την κοινοβουλευτική ομάδα, δεν δείχνουν να έχουν πολλά ψωμιά. Αν η παγερότητα των βουλευτών αποτελεί ένδειξη της δυσφορίας τους για την ασκούμενη πολιτική και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν με τους ψηφοφόρους τους, η εικόνα παραίτησης του Παπανδρέου δείχνει ότι έχει αρχίσει ίσως να συνειδητοποιεί ότι ο δρόμος που πήρε -και στον οποίο μας έβαλε εκόντες άκοντες όλους- δεν οδηγεί παρά σε καταστροφικά αδιέξοδα τη χώρα, σε συγκρούσεις την κοινωνία και σε εμφύλιο το ίδιο του το κόμμα. Αν θα κάνει κάτι και τι στις συνθήκες αυτές δεν μπορεί να προβλέψει κανείς, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ένα: Αυτός ο Παπανδρέου που είδαμε προχτές μικρή σχέση έχει με τον πέρα βρέχει Παπανδρέου του Καστελόριζου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου