Οι Ισλανδοί αρνούνται με δημοψήφισμα, για δεύτερη μάλιστα φορά, να μπουν σε Μνημονιακό γύψο, αρνούνται να πληρώσει ο Ισλανδικός λαός τα χρέη των Ισλανδικών τραπεζών στις Αγγλοολλανδικές τράπεζες, προκαλώντας έτσι, ανάμεσα στα άλλα, τη φρίκη των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» με αυτό το «άτακτο έθνος». Στην Πορτογαλία το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας απάντησε διά του Γραμματέα του Τζερόνιμο Σόουζα θετικά στην πρόταση του άλλου κόμματος της Αριστεράς «Μπλόκο» για κοινή δράση εν όψει της επέμβασης του ΔΝΤ στη χώρα. Τα δύο κόμματα θα κατεβούν μεν χωριστά στις επερχόμενες εκλογές, αλλά συμφώνησαν ήδη από τώρα για τη σύμπηξη ενός Μετώπου στο οποίο θα συγκλίνουν όλες οι δυνάμεις που θα μπορέσουν να προτείνουν στον λαό μια «πατριωτική και αριστερή πολιτική» (σύμφωνα με τη διατύπωση του Κομμουνιστικού Κόμματος), για μια αριστερή διακυβέρνηση της Πορτογαλίας, υπέρ του «εθνικού συμφέροντος» και της «κοινωνικής προόδου». Η πρόταση διακυβέρνησης των δύο κομμάτων της Αριστεράς απευθύνεται στους διαφωνούντες σοσιαλιστές, στα συνδικάτα, στα μαζικά κινήματα και τις προσωπικότητες της χώρας - «οι στιγμές που βιώνει η Πορτογαλία είναι κρίσιμες για τον Πορτογαλικό λαό» - οι καιροί ου μενετοί...
Στην Ελλάδα ο διάλογος μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είναι ένα θέμα ταμπού.
Ακόμα και ο διάλογος μεταξύ δεξιών κι αριστερών μπορεί να διεξάγεται στα καφενεία και τα σπίτια, αλλά αν διεξαχθεί δημοσίως, στην αγορά, στα σωματεία, στα ΑΕΙ, συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως.
Τούτο δεν οφείλεται τόσο στο (μακρυνό πλέον) εμφυλιοπολεμικό παρελθόν, αλλά στο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει, προς ίδιον αυτού όφελος βεβαίως, να ενοχοποιήσει κάθε μορφή διαλόγου ή πολιτικής επικοινωνίας μεταξύ Δεξιάς κι Αριστεράς.
Μετά την αποτυχία της προσπάθειας για κάθαρση το 1989, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να (κατα)δικάσει την Αριστερά (για το «βρώμικο '89») και να δαιμονοποιήσει τη σύμπλευση των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα (παρ' ότι συμμετείχε και το ίδιο στην Οικουμενική), όταν η «σωτηρία της πατρίδας» το απαιτεί.
Εκτοτε η Αριστερά (που κάηκε στον χυλό) φυσάει και το γιαούρτι, ενώ η κάθαρση που απέτυχε να πραγματωθεί άνοιξε τον δρόμο προς την πραγματικά βρώμικη κατάσταση της (διαρκώς επιδεινούμενης) διαπλοκής την οποίαν υφιστάμεθα ώς σήμερα
Οπως και να 'χει, ο διάλογος μεταξύ των όποιων δυνάμεων μεταξύ τους αλλά όχι με το ΠΑΣΟΚ ποινικοποιήθηκε.
Κι έτσι δεν είναι καθόλου παράδοξο σήμερα να συνομιλεί το ΠΑΣΟΚ με τον ΛΑΟΣ, αλλά θα ήταν φρίκης φρικτότερο να συνομιλήσει η κυρία Παπαρήγα με τον κ. Σαμαρά.
*****
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει μια πολιτική πιο δεξιά από της Δεξιάς, αλλά είναι νόμιμο να συνομιλεί μαζί του ο κ. Κουβέλης, ενώ αν το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνθούν, τολμήσουν να απευθυνθούν, στη λαϊκή βάση της Δεξιάς αμέσως αρχίζουν οι ιερεμιάδες για «ανίερες συμμαχίες» - κυρίως μέσα απ' τα ΜΜΕ.
Ο λαός, λέγε, λέγε, λέγε, έχει εθιστεί τόσο πολύ σε αυτόν τον «κανόνα», ώστε να του φαίνεται ως η θεϊκή τάξη των πραγμάτων και πέρα απ' αυτήν, η αμαρτία.
Πρόκειται για αναπηρία της δημοκρατίας.
Το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να μπορεί να εκδίδει πιστοποιητικά αποδεκτού ή απαράδεκτου διαλόγου μεταξύ όλων των άλλων.
Με έναν ρατσιστικό στιγματισμό της Δεξιάς (ο οποίος υποδορίως έχει γίνει ευρέως αποδεκτός από τους απλώς αντιδεξιούς) το ΠΑΣΟΚ μπορεί να επικρίνει όποιον άλλον συνομιλεί μαζί της
παρ' ότι το ίδιο (συν)κυβερνά εναλλάξ με την «επάρατο» περίπου με την ίδια στρατηγική και τους ίδιους στόχους.
Πρόκειται για μια πολύ χρήσιμη ιδεολογική τρομοκρατία. Τώρα μάλιστα που η δεξιά πολιτική του ΠΑΣΟΚ έχει υπερβεί κατά πολύ (προς τα δεξιά) την πολιτική της Δεξιάς, αγγίζοντας τα όρια του δωσιλογισμού με το Κατοχικό Μνημόνιο που έχει επιβάλει στη χώρα, καθώς και της κοινωνικής αναλγησίας με τα άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα που παίρνει, κάθε επικοινωνία των άλλων δυνάμεων μεταξύ τους
αλλά και με προσωπικότητες της χώρας πρέπει να 'ναι εξ ορισμού ενοχοποιημένη.
Πρέπει το ΠΑΣΟΚ να μπορεί να αλωνίζει πότε χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη και πότε με άλλα δεκανίκια (εγχώρια και ατλαντικοϋπερατλαντικά), αλλά αν συζητήσουν ο κ. Σαμαράς με τον κ. Τσίπρα να ανοίγει το καταπέτασμα και να γκρεμίζεται η Ακρόπολη στη θάλασσα.
Μπορεί τη Δεξιά απ' την Αριστερά να τις χωρίζει χάος (εδώ χωρίζει χάσμα συχνά την Αριστερά απ' την Αριστερά) αλλά αυτό πρέπει να 'ναι δικιά τους δουλειά κι όχι αποτέλεσμα της πιο φαιάς προπαγάνδας που έχει λειτουργήσει σε αυτόν τον τόπο απ' τη μεταπολίτευση και πέρα.
Το ΠΑΣΟΚ ο Τιμητής
που μπορεί να εγκρίνει ή να επικρίνει τις άλλες δυνάμεις για το ποιος μιλά με ποιον και για τι, είναι μια ιστορική φάρσα που φυλακίζει τον πολιτικό βίο της χώρας σε μια παραλυτική αναποτελεσματικότητα.
Στη φορμόλη ενός πολιτικού σκηνικού σάπιου από καιρό -ενός ζόμπι
που μπορεί να στραγγαλίζει κάθε ρηξικέλευθη πολιτική κίνηση, ιδέα ή πρόταση, μάλιστα σε καιρούς
όπου αυτό είναι πιο απαραίτητο κι απαιτητό παρά ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου