ΣΤ.ΚΑΠΑΚΟΣ:ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΜΕΤΑΞΥ της άποψης του Ηροδότου: "οι άνθρωποι εξαρτώνται από τις περιστάσεις" και της θέσης του Ναπολέοντα: "εγώ κάνω τις περιστάσεις" υπάρχει ασφαλώς χάσμα μεγάλο. Την "αντίφαση" αυτή ήρθε να λύσει ο Μαρξ με την θέση του για τον ρόλο του ανθρώπινου παράγοντα στην Ιστορία. "Οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία" έλεγε και αυτό "πέρασε" ως μαρξιστική αντίληψη, πιο κοντά στη βολονταριστική άποψη.

Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Ο Μαρξ ιδιοφυώς προσέθεσε στη συνέχεια τη φράση: "όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι έχουν επιλέξει, αλλά σε συνθήκες που έχουν καθοριστεί έξω από αυτούς". Επομένως η διαλεκτική του Μαρξ είναι πολύ πιο σύνθετη από τον αγοραίο βολονταρισμό ότι τα πάντα είναι υπόθεση πολιτικής βούλησης, καθώς επιχειρεί να συναρθρώσει την παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα με τις συνθήκες και τους περιορισμούς, διεθνείς και εθνικούς, που επενεργούν στο ιστορικό γίγνεσθαι.

ΣΗΜΕΡΑ βρισκόμαστε μπροστά σε μια κομβική περίοδο κατά την οποία γίνονται μεγάλες ανατροπές. Η τάση αλλαγής των συσχετισμών είναι ισχυρή, παραμένει όμως ζητούμενο αν θα ανοίξει ο δρόμος προς τα αριστερά ή προς αυταρχικές μορφές συντηρητικής αναδίπλωσης, όπως έχει γίνει σε άλλες ιστορικές περιόδους. Υπό την έννοια αυτή, το ερώτημα από πού πάνε Αριστερά δεν είναι πλέον ρητορικό.

Η ιστορική Αριστερά στην Ευρώπη έχει πλέον μπροστά της ως οδηγό τη στρατηγική που ακολούθησε με ενθαρρυντικά αποτελέσματα ο Μελανσόν στη Γαλλία. Ενωτική στρατηγική αλλαγής των συσχετισμών μέσα από εναλλακτικές όσο και ρηξικέλευθες προτάσεις για την οικονομία και την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης. Σκληρή κριτική της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς. Ανάδειξη του οικολογικού σχεδιασμού. Επαναφορά στο προσκήνιο των λαϊκών στρωμάτων μέσα από τα οραματικά προτάγματα της Γαλλικής Επανάστασης για αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ελευθερία.

Η ΗΓΕΣΙΑ του ΚΚΕ, όχι όμως και η λαϊκή του βάση, με πάθος νεοφώτιστου, απορρίπτει αυτή τη στρατηγική, επιμένοντας σε μια "ανάδελφη" αντίληψη τύπου Βόρειας Κορέας. Αρνείται ακόμη και επιμέρους συγκλίσεις ή συνεργασίες σε τοπικό επίπεδο. Η πολιτική αυτή αποτελεί ιστορικό αναχρονισμό κι αν δεν υπήρχαν οι βαθιές ρίζες του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία, η επιρροή του, με αυτή την πολιτική, θα ήταν περιθωριακή.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ χωρίς τις ουμανιστικές αξίες κινδυνεύει να μετατραπεί σε ολοκληρωτισμό και αυτό έπρεπε να είναι αυτονόητη αλήθεια, τουλάχιστον μετά την κριτική που άσκησε στον Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ για την αφυδάτωση και τον μαρασμό των δημοκρατικών θεσμών, που αποτελούν κατάκτηση και όχι περιττή πολυτέλεια.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανανεωτική Αριστερά και στην αναμόρφωση του σοσιαλιστικού χώρου, ενώ ορισμένα στελέχη της αλληθωρίζουν προς “εθνικές” επιλογές. Σπαταλά έτσι την όποια δυναμική έχει το μεταρρυθμιστικό της εγχείρημα για την έκφραση ενός υπαρκτού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Εξαιτίας της “μέθης” που της προκαλεί η δημοσκοπική έκρηξη χάνει την επαφή της με το οικολογικό ρεύμα και την αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ και μετατοπίζεται βαθμιαία προς άλλους, άγονους δρόμους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ο μοναδικός εκφραστής στη χώρα μας της ευρωπαϊκής στρατηγικής της "ενωτικής και ανυποχώρητης Αριστεράς" που εξέφρασε ο Μελανσόν, με εξαίρεση βεβαίως την επιλογή για τον δεύτερο γύρο, δηλαδή τη στρατηγική του αριστερού “πόλου". Το θέμα αυτό, που θα δίχαζε τον ΣΥΡΙΖΑ, εκ των πραγμάτων δεν τίθεται στην Ελλάδα. Και αυτό γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι κολλημένο στο Μνημόνιο και τις πολιτικές - σοκ, των οποίων οι κατακλυσμιαίες επιπτώσεις δεν είναι πίσω, αλλά μπροστά. Ακόμη η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εμμένει στη μετεκλογική συνεργασία με την Ν.Δ. χρησιμοποιώντας την κεντροαριστερά μόνο επικοινωνιακά, ενώ έχει καίρια ευθύνη και για την κατάρρευση της χώρας.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ "παρασύρεται" από μια κοινωνική δυναμική, την οποία ίσως δεν έχουν αντιληφθεί οι οργανωμένες δυνάμεις που τον συγκροτούν. Αν μάλιστα συνεχίσει χωρίς αναστολές και εμμονές σε "ιερά” κείμενα το δύσκολο εγχείρημα της προγραμματικής του ανανέωσης, χωρίς να φοβηθεί ακόμη και ανορθόδοξες θέσεις, όταν και όπου χρειαστεί, μπορεί να αποτελέσει είτε τον πόλο γύρο από τον οποίο θα συγκροτηθεί ένας νέος συνασπισμός εξουσίας είτε τον κύριο φορέα πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ μάχη της 6ης Μαΐου δεν κρίνονται μόνο οι συσχετισμοί της επόμενης ημέρας στη βάση των οποίων θα κυβερνηθεί η χώρα, πράγμα έτσι κι αλλιώς πολύ σημαντικό, αλλά και η οικοδόμηση της ηγεμονίας στην νέα ιστορική περίοδο. "Η υποτίμηση του αντιπάλου είναι δείγμα της δική σου κατωτερότητας", έλεγε ο Γκράμσι. Πλήρωσαν ήδη την "αβλεψία" τους αυτή ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου. Θα την πληρώσει όποιος αγνοεί αυτή την απλή αλήθεια της γκραμσιανής λογικής.

========================================================

Κεραμιδόγατος

 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)