Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΖΩΟΠΑΝΗΓΥΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Είναι να απορείς μ' αυτή την άθλια ζωοπανήγυρη των ρουσφετολογικών τροπολογιών που προσπαθούν να προωθήσουν οι ζωέμποροι της πολιτικής, χώνοντας τα ζωντανά του κοπαδιού τους μέσα στο ζεστό μαντρί των εξυπηρετικών νόμων. Φυσικά όλη αυτή η αισχρότητα λαμβάνει χώρα εντός του ιερού τεμένους το οποίο ονομάζεται Βουλή των Ελλήνων, τα έδρανα του οποίου ετίμησαν με την παρουσία τους ζωέμποροι και ζωέμποροι εξαιρετικά χονδρών (και μάλιστα χονδροειδώς χονδρών) συνειδήσεων, οι οποίοι (και οι οποίες) "κατά τον ρουν των γεγονότων", που θα έλεγε και ο αξέχαστος Μίμης Φωτόπουλος, κατάπιαν τα πάντα. Από φυσικούς πόρους μέχρι την κοινή λογική. Από τεράστια χρηματικά ποσά μέχρι το χαμόγελο, ακόμα και το λυπημένο.

Όλα τα πήγαν στην αγορά των ζώων και όλα τα ξεπούλησαν και για χρόνια ολόκληρα μετρούν κέρδη, μόνο κέρδη, ποτέ ζημίες. Ζημιωμένος ήταν πάντα ο άλλος. Είτε πουλούσε μια εντιμότητα εξαθλιωμένη σε φτηνή τιμή, είτε αγόραζε ακριβά μια ανόητη ευτυχία της αγέλης που πάει όπου την πάνε και μια ανοηταίνουσα ασυνταξία της ορδής που αγριεύει και επιτίθεται όταν σκίζεται το τσίτι των βεβαιοτήτων της. Μια γενικευμένη φτήνια. Αμφιμημερής και αμφίπλευστη. Που τώρα έχει ξεφύγει. Κι όμως, οι ζωέμποροι της πολιτικής το ίδιο το βιολί, το ίδιο το βιολάκι. Εμ, θα μου πεις, ζωέμποροι είναι, αυτή τη δουλειά ξέρουν, αυτή τη δουλειά κάνουν. Τώρα θ' αλλάξουν επάγγελμα; Σωστό κι αυτό.

Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, τίποτε απ' αυτούς. Ζωέμποροι είναι, ζώα εμπορεύονται, ζώα μας θεωρούσαν (και τα κέρδη δεν τους διέψευσαν), ζωέμποροι θα εξακολουθήσουν να είναι και στο μέλλον. Ελπίζοντας (ή γνωρίζοντας;) πως το εμπόρευμα έχει απλώς αφηνιάσει, επειδή δεν προαυλίζεται αρκετά στον αύλειο χώρο της φυλακής των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων. Ελπίζοντας (ή γνωρίζοντας) πως το εμπόρευμα δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ κάποια πεποίθηση της δουλευμένης κόπωσης, όντας για πάντα υποχείριο μιας άκοπης ικανοποίησης που προβιβάζεται αυτομάτως σε αδιαφορία, δηλαδή σε ανερμάτιστη αντίληψη του κόσμου και του χρόνου. Του απέραντα πεπερασμένου προσωπικού και συλλογικού μας χρόνου.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ζωεμπόρους της πολιτικής. Ελπίζουν (ή γνωρίζουν) πως το εμπόρευμα δεν έχει αλτάρι για να ξεφύγει προς την ελευθερία. Δώσ' του λοιπόν ξερό χορτάρι να χορτάσει την πείνα του. Εξημέρωσέ το για μια ακόμα φορά. Υπάρχει χρόνος μέχρι να "πήξει το δάκρυ να γίνει νησί", που λέει και ο εξαίσιος Ε.Χ. Γονατάς. Χάιδεψε την υπομονή της σκλαβιάς του πριν το πας για τη σφαγή. Γιατί ο τελικός προορισμός αυτής της ζωοπανήγυρης που λέγεται δημοκρατία (ταξική δημοκρατία που εμπορεύεται τώρα πια καρτούν πραγματικότητας, καρτούν ελπίδας, καρτούν παιδικού φασισμού τραπεζικής αθωότητας) είναι φυσικά το σφαγείο. Εκεί όπου τα πράγματα ξεκαθαρίζουν αλλά θα είναι πλέον αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, γιατί στο σφαγείο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: υπάρχει μόνο ο σφαγέας και το σφάγιο. Η τελική κατάληξη αυτού του άθλιου ζωεμπορίου στο οποίο εισήλθαμε οικεία βουλήσει, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Έχουν άδικο; Θα δείξει.

Αυτοί πάντως τροπολογούν. Και τροπολογούν ασυστόλως την ίδια την πραγματικότητα εξαθλιώνοντας διαρκώς ακόμα και την προσχηματική και ανασκολοπισμένη και δεσποτικά χρησιμοποιημένη έννοια της πλειοψηφίας στην πιο ακραία της εκδοχή: την αγελαία προσέλευση στο παχνί της κάλπης επί έτη και έτη (εργασιακής) ειρήνης την οποία ύμνησαν στην (κομματική) εκκλησία του δήμου, συνδικαλιστικά και αλλα εξαπτέρυγα και πολυόμματα με τα σάλια να τρέχουν (Θε μου, σχώρα με) από την κνίσα του γλεντισμένου βωμού κάθε θυσιασμένης αγωνίας που δοξολογήθηκε, σε όλες τις αυτοδύναμες προοδεύσεις του ακατανόητου έναντι του εννοημένου. Στην οποία φυσικά εξακολουθούν να ομνύουν οι ζωέμποροι της δημοκρατίας και την οποία εξακολουθούν να υμνούν επιδιώκοντας αυτό που πάντοτε επεδίωκαν και το είχαν: το μουγκάνισμα του σφάγιου, αντί της κοινής λογικής.

Ακόμα και τώρα που το κουτόχορτο τελείωσε και τα χωράφια είναι χέρσα, καθ' ότι αγεώργητα επί χρόνια από τυφλότητα όχι εδάφους, αλλά ουρανού. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και γι' αυτό τα φασιστόμουτρα της Βουλής, είτε πρόκειται για πολιτικούς φασίστες όπως ο Βορίδης, είτε πρόκειται για κοινωνικούς φασίστες όπως η Διαμαντοπούλου (με αναγωγή σε Σαμαρά και Βενιζέλο), εξακολουθούν να αποπατούν επάνω στους ανθρώπους. Και γιατί φυσικά, ως τέτοιοι, είναι και ηλίθιοι. Οπότε αδυνατούν να μάθουν και την απλή γραμματοσειρά, πολύ δε περισσότερο τη γραμματική και το συντακτικό της ανθρωπιάς. Τη γλώσσα πάει να πει της ενσώματης ελευθερίας. Γιατί η γλώσσα είναι ευθύνη. Και η ευθύνη δεν είναι επικερδής. Αντ' αυτής, λοιπόν, η επιμονή στην άγλωσση ανευθυνότητα. Στη μαζική άρνηση ανάληψης ευθυνών και στη φοβική ανάθεσή τους στους ίδιους ζωεμπόρους που επαχύνθησαν από την ωμοφαγία πεποιθήσεων, ελπίδων και ονείρων (ονείρων; τι θα πει όνειρο;).

Ωμότητα, λοιπόν. Η ωμότητα που είναι τα Μνημόνια. Η ωμότητα που είναι η πολιτική ανωμαλία που ζούμε. Ωμότητα ζωοπανήγυρης. Και μπόχα. Δεν είναι αυτός αέρας ν' ανασάνουμε. Δεν είναι τόπος για να ζήσουμε αυτός. Ποτέ δεν ήταν.

========================================================

Κεραμιδόγατος

 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)