ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ,
ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ
Αυτή τη στιγμή τα δύο μνημονιακά
κόμματα τρέχουνε -όπως έλεγε και ο μουλάς Ομάρ- πέρα - δώθε σαν αποκεφαλισμένα
κοτόπουλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τηρήσει όλο το προηγούμενο διάστημα σθεναρή και
σταθερή στάση, έχει ήδη κερδίσει το ευήκοον ους ενός πολύ ευρύτερου ακροατηρίου
απ' αυτό που έχει συνηθίσει. Ενός ακροατηρίου που προέρχεται πολιτικά από
άλλους χώρους αλλά που κοινωνικά, ταξικά στρέφει την ελπίδα του στην Αριστερά
και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο σημείο αυτό κρίνονται πολλά.
Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε συνηθίσει, κινούμενοι στον αριστερό μικρόκοσμο, να
δίνουμε τη μάχη της διατύπωσης, τη μάχη του αριστερόμετρου απευθυνόμενοι σε
πολίτες διαφορετικά εκπαιδευμένους. Τώρα, απευθυνόμαστε σε έναν κόσμο ο οποίος όχι
μόνον δεν μπορεί να διακρίνει τις επιμέρους διαφορές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εν
πολλοίς θεωρεί ένα ενιαίο πράγμα όλον το χώρο από την αναρχία μέχρι τον
Κουβέλη. Σήμερα πρέπει να αποφασίσουμε αν είναι σημαντικότερο να περάσει στο
10% του κόσμου το 100% του προγράμματός μας ή αν θα περάσει στο 20% του κόσμου
το 70% ή το 80% της αντίληψής μας. Είναι ένα πρόβλημα στο οποίο το ΚΚΕ, φερ'
ειπείν, έχει απαντήσει οριστικά με ένα υπερήφανα σεχταριστικό "λίγοι και
καλοί".
Ένα αντίστοιχο ζήτημα
εμφανίζεται και στον εκτός ΚΚΕ χώρο της Αριστεράς λιγότερο ως σεχταρισμός και
περισσότερο ως ελιτισμός ή καλύτερα ως φόβος της διάδρασης. Εκεί που η
συγκροτημένη αριστερή ψυχή μας έρχεται σε επαφή με τους "άλλους",
κολώνει. Ακόμα κι όταν είναι "οι άλλοι" αυτοί που μας προσεγγίζουν.
Αυτή η δυσλειτουργία, η οποία στην
πραγματικότητα υπονομεύει τη δυνατότητά μας να επιτύχουμε τον βασικό πολιτικό
μας στόχο, που είναι να ξηλώσουμε το Μνημόνιο και τα αστικά κόμματα από την
κυβέρνηση, εκφράζεται με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι η υπόθεση Καμμένου. Μια
κίνηση πανικού του Σαμαρά και του Βενιζέλου που απαντάται με δεκάδες
κατεδαφιστικά επιχειρήματα κατέληξε αντικείμενο αυτοενοχοποιητικής συζήτησης
μέσα στην ίδια την Αριστερά. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να κάνουμε πράξεις
εκλογικής αριθμητικής πριν από μια κάλπη που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα
έχει ως αποτέλεσμα ένα τελείως νέο πολιτικό σκηνικό και μια Βουλή που δεν θα
έχει καμία απολύτως σχέση με αυτήν που μάθαμε επί 40 χρόνια.
Ο άλλος τρόπος είναι επίσης η
υπόθεση Καμμένου: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν λόγο να ανοίγεται στις πολιτικές
εκπροσωπήσεις αυτών που από μόνοι του τον προσεγγίζουν. Δεν έχει κανέναν λόγο
να κοιτάει τα νούμερα ως μεγέθη, μετρώντας μάλιστα τον εαυτό του με τα μέτρα
του 2009. Αν μέχρι τώρα έχει πετύχει να καταξιωθεί στη συνείδηση του λαού, αυτό
το έχει επιτύχει εφαρμόζοντας την πολιτική "Ούτε βήμα πίσω" και
περνώντας διά πυρός και σιδήρου, έχοντας απέναντί του ως μια γροθιά ολόκληρο το
πολιτικό και μιντιακό σύστημα, δίνοντας μάχες που φάνταζαν αυτοκτονικές. Μέσα
από αυτή τη διαδικασία ενηλικιώθηκε και λογικά θα έπρεπε να έχει χτίσει μια
ισχυρή αυτοεκτίμηση, να πορεύεται με αυτοπεποίθηση και όχι να φοβάται τη σκιά
του.
Η εκλογική προϊστορία έχει
δείξει ότι την τελευταία εβδομάδα κρίνονται πολλά και οι πεπονόφλουδες πάνε σύννεφο.
Το σύστημα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Ευτυχώς όμως είναι σε πανικό.
Έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να μην ερμηνεύουμε τους σπασμούς του ως
γκράντε κινήσεις που μπορούν να μας βλάψουν. Δεν πρέπει όμως να κάτσουμε και
ακίνητοι, κρατώντας την αναπνοή μας μην τυχόν και δώσουμε καμία
"αφορμή". Ούτε πρέπει να κοιτάμε χαμηλά, προσέχοντας μην πατήσουμε
την πεπονόφλουδα, γιατί τότε θα κινδυνεύσουμε να χάσουμε από τα μάτια μας τον
κόσμο, αυτούς στους οποίους απευθυνόμαστε. Δεν μπορούν να μας νικήσουν αν δεν
τους το επιτρέψουμε και αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε στον εαυτό μας.
Τουλάχιστον, αν θέλουμε να λέμε ότι αγωνιζόμαστε για την επικράτηση των ιδεών
μας στην κοινωνία και όχι μέσα μας.
ΑΥΓΗ 29/4/2012
========================================================
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου