Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΑΧΑΡΟ ΠΡΑΓΜΑ

Εν τη ουσία, είναι άχαρο πράγμα για ένα αριστερό κόμμα μια προεκλογική περίοδος, πολύ περισσότερο όταν διεξάγεται (και διάγεται) υπό συνθήκες όπως οι σημερινές. Αυτές οι αφόρητες συνθήκες που συνθλίβουν και πολτοποιούν τα τελευταία ράκη ποιότητας των εννοιών που έχουν απομείνει. Από τις πιο μεγάλες, τις έννοιες της μεγάλης αφήγησης, μέχρι τις πιο μικρές του καθημερινού φασισμού είτε του αναβλύζοντας από το αφόρητο μικροπροϊόν κάθε αγωνιώσας επιβίωσης, είτε του κατεστημένου φασισμού που ξεκινάει από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Προβόπουλο (αυτός ο απίστευτα εξαγριωμένος οικονομικός φασισμός των τραπεζών και των τραπεζιτών), και καταλήγει στους ναζί της Χρυσής Αυγής.

Και εν τω μεταξύ η "Ελλάδα ταξιδεύει" μέσα στο κατακλυσμιαίο στόμα του Βενιζέλου και το φοβισμένο γερτό ιδίωμα υποταγής (ο πιο μουντός και άκυρος πολιτικός αρχηγός που είδαμε μέχρι τώρα) του -πως - τον - λένε - Σαμαρά. Και θα πω κάτι εδώ: Δείτε τα πρόσωπα των γυναικών τους. Θα καταλάβετε πολλά. Με απόλυτο σεβασμό θα πω -καθώς τα έβλεπα, ξένα μέσα σε ξένους- ότι είδα το πιο λυπημένο πρόσωπο των γυναικών αυτής της χώρας. Πρόσωπα αλλού! Όπως είναι και τα πρόσωπα αυτής της χώρας, αυτού του καιρού. Πρόσωπα που το καθένα είναι αλλού, στη δική του διάσταση της αμηχανίας, της λύπης, της οργής, της φρικιώσας άνεργης ταυτότητας, της αναθεματικής αιτίασης του καταρώμενου συμπεράσματος που ουδέποτε παιδεύτηκε μέσα στις τροχαλίες των άστρων, ώστε να αναλυώσει και να ανασυμπεράνει το χθεσινό λάθος πριν χαθεί για πάντα μέσα στο χάος της αδυσώπητης αύριο που έρχεται χωρίς μνήμη.

Κι είναι δικό μας χρέος να ανακαλύψουμε τη μνήμη, να μετατρέψουμε το αύριο σε μέλλον. Δηλαδή είναι χρέος μας αυτό το πρόσωπο που έσπασε σε χίλια κομμάτια κι έτσι όπως είναι κερματισμένο και χάνεται εύκολη λεία, καθώς είναι τα κέρματά του να το δούμε στα μάτια. Αλλά πού είναι αυτά τα μάτια; Και πού κοιτάζουν; Και πώς κοιτάζουν; Κι άλλα πολλά λυπημένα ερωτήματα (και ερωτηματικά) προεκλογικής περιόδου που είναι υποχρεωμένη να ασχοληθεί (η Αριστερά εννοώ) με τα κέρματα -και μάλιστα εν παρατάξει- κάθε συνολικής διάδρασης.

Άχαρη προσπάθεια μέσα σε μια προεκλογική περίοδο. Διότι εκεί δεν εκταχύνεται η πειθώς εκεί γρηγορούν οι φόβοι και συμφύρονται με τις ελπίδες, όλες τις ελπίδες μέσα στο συγγνωστό χάος. Άχαρο πράγμα λοιπόν να προσπαθείς αυτό που δεν γίνεται να έχεις προσπαθήσει... όσο κι αν έχεις προσπαθήσει με τα σωστά σου και τα λάθη σου. Μοιάζει οξύμωρο το σχήμα αλλά δεν είναι. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, σχήμα δεν υφίσταται.

Υπάρχει η θραύση κάθε σχήματος που αδυνατεί έτσι να γίνει σύστημα, να γίνει σύσταση ενός ολόκληρου κόσμου, ο οποίος στήνει το πύργωμα της άποψης το κοπιώδες ανυψωμένο βλέμμα που μπορεί να θέεται (εκ του Θέω: τρέχω) τον κόσμο. Αυτό το "χεζολήθαρο" που λέει και ο Νίκος Καρούζος. Ώστε: άχαρο πράγμα τα χαλίκια. Πώς να το πεις. Δεν είναι πολιτικό επιχείρημα. Δεν γίνεται να βάλεις δέκα χαλίκια (ή δέκα εκατομμύρια χαλίκια) στη σειρά και να πεις "αυτό είναι το πρόσωπό μας"! Κι ύστερα να τα πετάξεις στη θάλασσα και να πεις πάλι "αυτό είναι το πρόσωπό μας". Κι ύστερα να ψάξεις στον βυθό της θάλασσας νύχτες ολόκληρες, αιώνες ολόκληρους μέσα σε μια στιγμή για να βρεις χαλίκι το χαλίκι τη μνήμη σου και κύμα το κύμα το τρικυμισμένο σαν μέλλον. Όπου η τρικυμία βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ώθηση της τραγικότητας που κουνάει την κούνια του μωρού πάνω από το χάος του μελλοντικού του τάφου. Πράγματα λυγρά που δεν χωράνε σε μια προεκλογική περίοδο, φανερά φασιστικής προσπάθειας. Εκεί όπου είσαι αναγκασμένος να αντιπαρατίθεσαι με τα όρθια γουρούνια, τους Πρετεντέρηδες, τους Φελέκηδες, τους Καψήδες και τα αισχρά υποκείμενα της ήπιας τηλεοπτικής αριστεροσύνης.

Ναι! Είναι άχαρο πράγμα μια προεκλογική περίοδος για ένα αριστερό κόμμα, δηλαδή για την κοινωνική και την καθ' όλου πολιτική συνθήκη που συγκροτεί το αφηγηματικό παράδειγμα ενός αριστερού κόμματος. Διότι το κέρμα του προσώπου είναι χρήμα σκληρό. Και είναι σκληρό επειδή είναι νόμισμα. Υπόθεση αλήθειας δηλαδή. Υγρή υπόσταση σκληρής ελευθερίας που όπως όλα τα υγρά παίρνει το σχήμα του σκεύους όπου αποτίθεται.

Ελευθερία λοιπόν μέσα στις τράπεζες. Ελευθερία μέσα στη στοματική κοιλάδα του Βενιζέλου, σ' αυτή την εύφορη κοιλάδα των παλαιών υποσχέσεων όπου χιλιάδες έχουν πεθάνει από πείνα, σ' αυτή την ασταθή απελπισία του Σαμαρά όπου τα πατρώα ενάλια καφενεία τού κλείνουν τις πόρτες και τον αποκλείουν από κάθε αναθρώσκοντα καπνό πνευμόνων.

Δεν είναι αυτό η Δημοκρατία. Ποτέ δεν ήταν. Και είναι άχαρο πράγμα να προσπαθείς να πείσεις μέσα σε μια προεκλογική περίοδο ότι άλλο πράγμα είναι η Δημοκρατία, άλλη ευθύνη είναι η αληθινή πραγματικότητα της οιμωγής των ανθρώπων και άλλο η εξαγγελτική δημοκρατία του φόβου, που πάει να πει η προγραμματική δημοκρατία της εξαχρείωσης κάθε νοητικής διεργασίας. Αυτό λέγεται καταστροφή. Συμβαίνει ήδη. Έχει συμβεί.

========================================================

Κεραμιδόγατος

 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)