ΑΠΟ ΤΟ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ ΣΤΗ ΜΕΡΚΕΛ

του Κώστα Καίσαρη

από το 

Η πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα δεν είναι κάτι το καινούργιο. Την εποχή του "ψυχρού πολέμου" η αναμέτρηση Ανατολής και Δύσης στα Στάδια είχε κορυφωθεί.

Δεν πρόκειται για κάποιο καινούργιο φρούτο, που βγήκε τώρα με τη Μέρκελ και κάνει αντιπαθείς τους Γερμανούς και κατ επέκταση την εθνική τους, ποδοσφαιρική ομάδα. Σε ανόητους και αφελείς βέβαια, που ψηφίζουν όλα αυτά τα χρόνια Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Βενιζέλους και Σαμαράδες και θεωρούν ότι αυτή που φταίει για την κατάντια τους είναι η Τρόικα κι αυτή η γκιόσα η Μέρκελ.

Τα παλιά χρόνια τουλάχιστον υπήρχαν ιδεολογίες. Σωστές ή λάθος, αλλά υπήρχαν. Ο σοσιαλισμός εξέφραζε την ελπίδα για έναν καινούργιο κόσμο. Από την δεκαετία του '60 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80, καθεστώτα και κοσμοθεωρίες κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, δεξιοί και αριστεροί μετέφεραν την αντιπαράθεση τους σε γήπεδα και στάδια. Χαρακτηριστικός είναι ο εξής αστικός μύθος.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 όταν στο Καραϊσκάκης η Εθνική Ελλάδας είχε υποδεχθεί τη Σοβιετική Ένωση. Και νωρίς το μεσημέρι μάλιστα για να καταρρεύσουν οι Σοβιετικοί από τη ζέστη! Τελικά αυτή που κατέρρευσε ήταν η ελληνική ομάδα, χάνοντας το παιχνίδι με 1-4.

Ο αστικός μύθος λοιπόν λέει ότι στις εξέδρες ήταν διασκορπισμένοι αστυφύλακες και χωροφύλακες με πολιτικά, για να ελέγχουν την κατάσταση. Για να κόβουν φάτσες και να τσεκάρουν αντιδράσεις των αριστερών, που χαμογελούσαν κι έδειχναν ευχαριστημένοι κάθε φορά που σκόραραν οι Σοβιετικοί. Με κάποιους πιο θερμόαιμους μάλιστα να φωνάζουν "γκολ" δείχνοντας ότι είναι "ανθέλληνες" και "προδότες".

Στη διάρκεια της δικτατορίας 1967-74, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972, κάθε φορά που κάποιος Σοβιετικός αθλητής κατακτούσε χρυσό μετάλλιο, η στιγμή της απονομής, για τους Έλληνες κομμουνιστές ήταν ιερή!

Να βλέπουν δηλαδή την κόκκινη σημαία (έστω και σε ασπρόμαυρο δέκτη) με το σφυροδρέπανο να κυματίζει και να ακούν τον Σοβιετικό ύμνο, της τρίτης διεθνούς! Οι κομμουνιστές πανηγύριζαν τις νίκες των αθλητών της Ανατολικής Γερμανίας.

Του Χουαντορένα και του Θεόφιλο Στίβενσον της Κούβας. Πανηγύρισαν την ιστορική νίκη της Σοβιετικής Ένωσης επί της Αμερικής στο μπάσκετ. Στους Ολυμπιακούς του Μονάχου που λέγαμε. Με σκορ 50-49 και τον Σεργκέι Μπέλοφ να βάζει το νικητήριο καλάθι στην τελευταία επίθεση διάρκειας τριών δευτερολέπτων.

Σε κάθε Ολυμπιάδα, υπήρχε η αγωνία για το ποια από Σοβιετική Ένωση και Αμερική θα κατακτούσε τα περισσότερα μετάλλια. Για να κερδίσει ο σοσιαλισμός τον καπιταλισμό. Με την Αμερική να μποϊκοτάρει τους αγώνες του 1980 της Μόσχας με τον Μίσα και τους Σοβιετικούς αντίστοιχα να μην στέλνουν αθλητές στους επόμενους αγώνες το 1984 στο Λος Άντζελες. Περιττό να αναφέρουμε ότι σε κάθε Μουντιάλ, οι κομμουνιστές ήταν με την Σοβιετική Ένωση.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, η πολιτικοποίηση αφορούσε τους ίδιους τους αθλητές: Αριστερός και θαυμαστής του Μάο Τσε Τουνγκ ο Πολ Μπράιτνερ, είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στην εθνική Γερμανίας στο Μουντιάλ του 1978, εκφράζοντας έτσι την αντίθεσή του στο δικτατορικό καθεστώς του Βιντέλα. Η κούρσα των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς του 1968 έμεινε στην ιστορία. Για τη διαμαρτυρία των δύο Αμερικανών μαύρων αθλητών, όταν ανέβηκαν στο βάθρο. Ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, πρώτος και τρίτος νικητής αντίστοιχα, φορώντας μόνο κάλτσες (για να δείξουν τη φτώχεια των μαύρων) και μαύρο γάντι στο χέρι, ύψωσαν τις γροθιές τους. Κατά τα πρότυπα του χαιρετισμού της οργάνωσης των "Μαύρων Πανθήρων". Ο δεύτερος νικητής μάλιστα, ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν, σε ένδειξη συμπαράστασης είχε φορέσει αντιρατσιστική κονκάρδα.

Όλα αυτά, όπως είπαμε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '80 όταν ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σωστό ή λάθος ο τότε φανατισμός και ειδικότερα της νεολαίας, είχε τη γοητεία του. Είχε τον ρομαντισμό του.

Αντίθετα, η σημερινή πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου, είναι μια σαχλαμάρα και μόνο. Ανόητοι και βλάκες να επιτίθενται στον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, επειδή τόλμησε να δώσει συγχαρητήρια στην ομάδα της Γερμανίας για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Να αποδοκιμάζουν τον Αλέξη Σπυρόπουλο επειδή έκανε το αυτονόητο: Aποθέωσε τους νικητές. Είναι όλοι αυτοί οι νεοέλληνες, της γενιάς του "πειρατικού", του "είναι βαριά η που... του τσολιά" την προηγούμενη δεκαετία, και του "έτσι γαμ... αυτοί που σας χρωστάνε" από το Μνημόνιο και εντεύθεν.

Όλοι αυτοί που υποστήριζαν την Αργεντινή όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους, όχι επειδή γουστάρανε την μαστοριά του Μέσι και τη μαγκιά του Μασεράνο, αλλά επειδή, δεν θέλουν να σηκώσουν το κύπελλο οι κακοί Γερμαναράδες. Αυτοί που πίνουν το αίμα των λαών με το μπουρί της σόμπας. Τρίχες κατσαρές. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ σοβαρό για να το μπερδεύουν διάφοροι καραγκιόζηδες, με προεξέχοντες και λειτουργούς του Τύπου, σε τόσο φτηνή πολιτική αντιπαράθεση. Λες και όλοι οι Γερμανοί είναι κακοί λες και όλοι οι Γερμανοί καλοπερνάνε.

Ενώ αντίθετα, όλοι οι Έλληνες, πχ που έγιναν φτωχοί μέσω του Μνημονίου, είναι καλοί. Δύο φορές, τρίχες κατσαρές. Όσοι δηλαδή θεωρούσαν τη Γερμανία σαν την καλύτερη ομάδα του τουρνουά, και κατά συνέπεια άξια (όπως αποδείχθηκε) να σηκώσει το χρυσό αγαλματάκι, ήταν Χριστοφοράκοι, δοσίλογοι; Κι ο Τράγκας που βρίζει νύχτα-μέρα την Μέρκελ ο μεγάλος Έλληνας;

Δεν είναι τόσο απλά τα πράματα. Την διαφορά δεν την κάνει το διαβατήριο. Ο τραπεζίτης είτε για Έλληνα πρόκειται, είτε για Γερμανό, είτε για Αργεντίνο, στον ίδιο Θεό πιστεύει: Στο χρήμα. Μόνο στο χρήμα και πουθενά αλλού.

Όποιος νομίζει ότι έχει την ίδια πατρίδα με τον τραπεζίτη, επειδή τυγχάνει να είναι και δύο Γερμανοί ή και δύο Έλληνες είναι άξιος της τύχης του.

====================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)