του Κώστα Καναβούρη
Ρε, είναι τόσο διεστραμμένοι, ώστε να
μην κρατούν ούτε τα προσχήματα; Ναι, είναι τόσο διεστραμμένοι, ώστε να μην
κρατούν ούτε τα προσχήματα.
Σε κάθε χώρα που χειμάζεται άγρια από
ανθρωπιστική κρίση και μάλιστα στανικά επιβεβλημένη ανθρωπιστική κρίση, ο
πρωθυπουργός της θα είχε τη στοιχειώδη ευπρέπεια να μην το ρίχνει στο
γλεντοκόπι, να μη διατυμπανίζει τη φιλία του με τους εκπροσώπους της τάξης
εκείνης που βαρβαροδρομεί εις βάρος ενός ολόκληρου λαού με συστηματική και
μεθοδική κλοπή. Αυτού του ίδιου του λαού που τον έφερε, έστω ως άθλια μειονεξία
της δημοκρατίας, με ένα μόλις εξαμβλωμένο 22%, στον πρωθυπουργικό θώκο.
Ένας πρωθυπουργός που οδηγεί ηλιθίως τη χώρα
του με ψυχρό βηματισμό στην εξαθλίωση, στην ατίμωση, στον ευτελισμό και του
τελευταίου ίχνους της οντότητάς της, θα είχε τουλάχιστον την τυπική
κρυπτικότητα του περιφρονητικού του εγώ. Όχι όμως ο Σαμαράς. Όχι ο
ποδηγετούμενος από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε μέχρι τον Κρανιδιώτη και τον
Μουρούτη και Κύριος οίδε ποια άλλα ερπετά των υπογείων της εξουσίας. Όχι ο
περιφρονητής του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Ο Σαμαράς είναι αλλού. Όχι πως ήταν
και ποτέ εδώ, αλλά τώρα (όπου το «τώρα» ας εννοηθεί ως πύκνωμα πορείας και όχι
ως ακατάσχετο παρόν), είναι - πώς να το πω; - πιο αλλού πιο άγρια αλλού. Σαν να
έχει ανέβει ακόμα ένα σκαλί στην κλίμακα της περιφρόνησης προς τον λαό που
καταστρέφει έως εσχάτων, όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον.
Δεν μιλώ για την καταστροφική για την
οικονομία της χώρας πολιτική του (αν η γονυκλισία στο ακατανόητο της υπέρτερης
ισχύος ονομάζεται πολιτική). Δεν μιλώ για την εξαθλίωση του δημοκρατικού
πολιτεύματος με την κατάργηση δομών και ιεραρχήσεων. Δεν μιλώ καν για την
εκτροπή του εξωθεσμικού κυβερνητισμού, η οποία συνίσταται, χωρίς προσχήματα,
στη νομική τρωκτικότητα του «έτσι γουστάρω». Αυτά, ας πούμε, πως είναι η
κεφαλαιώδης δυνατότητα του συστήματος να επιβάλλει την υπόστασή του πάνω στην
υπόσταση των καθ' έκαστα και των καθ' όλου υποκειμένων του.
Όλα αυτά, κι ακόμα περισσότερα, ας
πούμε πως είναι δεκτά λόγω του αποστασιοποιημένου πολιτικού αμοραλισμού ενός
πρωθυπουργού αυτής της υφής, αυτής της νοητικής ικανότητας και αυτής της ψυχικής
συγκρότησης. Ας πούμε ότι, μέσα στην πίεση της εξουσίας, ένας άνθρωπος σαν τον
Σαμαρά τόσο μπορεί και τόσο καταφέρνει να παρακολουθήσει τα πράγματα. Σιγά μην
κατανοεί τι θα πει κλείνω τη Βουλή για να ξεπουλήσω τη χώρα. Εδώ δεν
καταλάβαινε ο Καραμανλής ο νεότερος σε πολύ ασθενέστερα παραπτώματα (που
οδήγησαν βέβαια στα πολύ βαρύτερα).
Παρένθεση: τι χώρα όμως κι αυτή! Να
τους ψηφίζει! Και να πηγαίνει από τον Γιωργάκη στον Κωστάκη ντριπλάροντας την
Ντόρα Μπακογιάννη, καταλήγοντας - χωρίς να διαμαρτύρεται - στον υπομείονα
(εκλογικώς) αλλά και υπομείονα (δημοκρατικώς) Αντώνη Σαμαρά. Κλείνει η
παρένθεση.
Αλλά και εκτός παρενθέσεως: Τι
απαιτήσεις να έχεις - και σε ποιο μέγεθος λυγμού - από αυτή τη χώρα; Που
ξεπουλιέται και δεν διαμαρτύρεται; Που δεν αυτονομείται, έχοντας συνείδηση
δηλαδή των νόμων που διέπουν τα συμφέροντα της ταξικής της απελπισίας; Ναι. Τα
συμφέροντα της ταξικής της απελπισίας.
Οπότε, να σου ο Σαμαράς να μας γράφει
με την πιο ακραία περιφρόνηση στους αναπαραγωγικούς του αδένες. Και να πηγαίνει
στο Καστελόριζο - όπου και συμβολικά ο άλλος παρένθετος της θηριωδίας Γιωργάκης
Παπανδρέου, της ονομαστής κλινικοποιημένης κακότητας της εξουσίας είχε κηρύξει
τη καταστροφή - για τα γενέθλια του Άντριου Λιβέρις. Φίλος του λέει. Ομογενής.
(Τώρα θα μου πεις και διάφορες άλλες συνομοταξίες του ζωικού βασιλείου
ομογενείς είναι μεταξύ τους, αλλά αυτό ας μην το συζητήσουμε). Πάμε παρακάτω:
Βοούν οι φυλακές. Βοούν οι άστεγοι.
Βοούν οι άνεργοι. Βοά ο θρήνος των αποθανόντων και των αυτοκτονημένων από χρέη,
βοά στις αρμόσεις της η κοινωνία, κινδυνεύει το άπαν της αξιοπρέπειας ενός
ολόκληρου λαού, αναποδογυρίζει ολόκληρο το χώμα της πατρίδας από τη Δυτική
Μακεδονία μέχρι τις Σκουριές κι ο Σαμαράς γλεντάει στο Καστελόριζο γιατί έχει
γενέθλια ο Άντριου Λιβέρις. Σκέψου τα έξοδα μεταφοράς, τα έξοδα δεξίωσης και
πάνω από όλα τα έξοδα αναλγησίας. Ο πρωθυπουργός στο Καστελόριζο, οι
εργαζόμενοι της ΔΕΗ στην επιστράτευση κι εμείς στον εθισμό των σκληραγωγημένων
εκτροπών από ένα πολίτευμα που φτάνει μέχρι τις αμμουδιές της σιωπής. Από αυτή
την άμμο είναι καμωμένος ο Σαμαράς. Κι ο Γιωργάκης Παπανδρέου κι ο Κωστάκης
Καραμανλής. Και τα ερπετά. Και τα πτητικά υγρά των τοιχοποιημένων ανθρώπων που
ονειρεύονται την τύφλωση κάθε υποταγής.
Ρε συ; Πόσο κόστισε να πάει ο Σαμαράς
στο Καστελόριζο; Μη ρωτάς. Είναι λαϊκισμός. Ω, ναι. Καστελόριζο. Τα ωραία σολ
των κολονάτων ποτηριών. Ο Άντριου Λιβέρις. Ο Αντώνης Σαμαράς. Επιστρατευμένος
στη βάρβαρη επίδειξη πλούτου. Περιφρονητικός. Ταξίδεψε στο Καστελόριζο για την
πλάκα του, την ίδια στιγμή που η αγριότητα κατέτρωγε κι άλλες ζωές, ακόμα
περισσότερες απ' όσες υποχώρησαν και μας παρέσυραν σε βίους ηλιθίων: κόσμος που
δεν κατέβηκε στη διεκδίκηση. Κι ο Σαμαράς στο Καστελόριζο. Κόσμος που δεν
αφέθηκε στο σαγηνευτικό συλλογικό μας αίμα επιτρέποντας στον Σαμαρά να
ακκίζεται στο Καστελόριζο. Εξόδοις άλλων. Εκείνης της σιωπηλής πτωχείας που τη
χτυπά το πόδι του αυθέντη καθώς πηγαίνει να γλεντήσει. Ο Σαμαράς. Ο Άντριου
Λιβέρις. Χρήμα και χρήμα. Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών είναι
χρήμα. Η ΔΕΗ είναι χρήμα. Η ΕΡΤ είναι χρήμα. Οι ακτές είναι χρήμα.
Πενταροδεκάρες. Τόσο αξίζει η Ελλάδα
τους. Η δικιά μας πάλι όχι.
Πηγή:Εφημερίδα "Αυγή"- 13/7/2014
====================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου