της ΚΑΚΗΣ ΜΠΑΛΗ
«Η Ρούσεφ παρακαλάει να
ηρεμήσουν οι Γερμανοί για να αποφύγει την επανάσταση», ήταν το sms που μου
στείλανε μετά το τρίτο γκολ της Εθνικής Γερμανίας στα δίχτυα της Βραζιλίας στο Μπέλο Οριζόντε.
Μέχρι να το διαβάσω είχε μπει και το τέταρτο. Την επόμενη μέρα της πιο βαριάς
ήττας της Εθνικής Βραζιλίας στην ιστορία του Μουντιάλ, η επανάσταση δεν
ξεκίνησε. Έγιναν βέβαια μεμονωμένα επεισόδια στο Σάο Πάολο, το Ρεσίφε, την Κόπα Καμπάνα,
αλλά αυτό που κυριάρχησε ήταν η συλλογική θλίψη - μετά τον σεισμό της
απογοήτευσης που συγκλόνισε το γήπεδο κατά την ταπείνωση της Σελεσάο.
Όλα δείχνουν ότι η άτυπη ανακωχή που
ξεκίνησε μαζί με το πρώτο ματς του Μουντιάλ θα κρατήσει μέχρι και τον τελικό
και μετά θα ανοίξει πάλι ο ασκός του Αιόλου στη Βραζιλία. Πιθανώς το ίδιο να
συνέβαινε και χωρίς αυτή την καταστροφική ήττα, ακόμη κι αν η Εθνική Βραζιλίας
έπαιρνε την κούπα. Κι αυτό διότι το ποδόσφαιρο, όσο κι αν το λατρεύουν, έχει
πάψει πια να είναι το απόλυτο όπλο της λήθης στη Λατινική Αμερική.
Οι Βραζιλιάνοι έκαναν το απαραίτητο
διάλειμμα για να απολαύσουν τα ματς -οι ελάχιστοι προνομιούχοι στα γήπεδα, οι
περισσότεροι στις γιγαντοοθόνες και στα καφενεία- αλλά είναι έτοιμοι να
επιστρέψουν μαχητικά στη σκληρή καθημερινότητα. Είναι έτοιμοι να θυμηθούν τον
θυμό τους για τα πανάκριβα γήπεδα, πλάι στα διαλυμένα νοσοκομεία, για τους
δρόμους που δεν έγιναν, για τα απλησίαστα εισιτήρια στις νέες γραμμές των μέσων
μαζικής μεταφοράς, για τις φαβέλες που ισοπεδώθηκαν, για τις μίζες που
φαγώθηκαν, για τη FIFA που επέβαλε τους όρους της και θα μαζέψει όλα τα κέρδη
αυτής της διοργάνωσης που μας κάνει -σχεδόν- όλους να ξενυχτάμε αυτό το
καλοκαίρι.
Απλώς αυτή η ιστορική ήττα μοιάζει με
κακό οιωνό. «Είμαστε μια χώρα νικητών», έλεγε λίγο πριν από την έναρξη του
Μουντιάλ η πρόεδρος της χώρας, Ντίλμα Ρούσεφ - κι όλοι τώρα της το θυμίζουν με
κακεντρέχεια. «Ντροπή» είναι η λέξη που κυριαρχεί στον βραζιλιάνικο Τύπο και η
διάλυση της Σελεσάο μέσα στο γήπεδο φέρνει μια ώρα αρχύτερα στην επιφάνεια την υποβόσκουσα
διάλυση του κοινωνικού ιστού στη Βραζιλία.
Τρεις μήνες πριν από τις προεδρικές
και βουλευτικές εκλογές, οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι μέσα στο γήπεδο του Μπέλο
Οριζόντε -σχεδόν αποκλειστικά λευκοί της μεσαίας και ανώτερης τάξης- δεν
γιουχάιζαν μόνο τον αόρατο στο γήπεδο Φρεντ, αλλά και τη Ρούσεφ. Στις φαβέλες,
εκεί που ζουν οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι, ο θυμός είναι ακόμη μεγαλύτερος.
Για του λόγου το αληθές, η Ρούσεφ και
το Εργατικό Κόμμα της έχει να παρουσιάσει πολλές επιτυχίες στον αγώνα για την
αντιμετώπιση της φτώχειας. Ακολούθησε και διεύρυνε το κοινωνικό πρόγραμμα του
προκατόχου της Λούλα ντα Σίλβα, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια το οικονομικό ράλι
της Βραζιλίας έχασε την ορμή του κι αναδείχθηκαν όλες οι ανοιχτές πληγές στο
εκπαιδευτικό σύστημα, το σύστημα υγείας, τις υποδομές και τη δημόσια ασφάλεια.
Οι Βραζιλιάνοι απέδειξαν ότι δεν ήταν
πλέον διατεθειμένοι να ξεχάσουν όλα τους τα προβλήματα μόνο και μόνο επειδή θα
φιλοξενούσαν το Μουντιάλ, παρά τους πανηγυρισμούς το 2006, όταν πήραν τη
διοργάνωση.
Έναν ολόκληρο χρόνο κράτησαν οι
μαζικές διαδηλώσεις, με πρωταγωνιστές τα παιδιά της μεσαίας τάξης που έχουν
πολλά να χάσουν, που παλεύουν για περισσότερη συμμετοχή, που δεν μπορούν πια να
ανεχθούν τη διαφθορά - η οποία τράφηκε από τις προετοιμασίες του Μουντιάλ.
Μπορεί να σταμάτησαν με το πρώτο σφύριγμα του
διαιτητή -εξαιτίας της μαζικής παρουσίας των δυνάμεων ασφαλείας, και κυρίως
επειδή και οι διαδηλωτές θέλησαν να χαρούν τα ματς-, αλλά είναι έτοιμες να
ξαναρχίσουν. Η Βραζιλία βράζει. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν θα δώσει
στη Ντίλμα Ρούσεφ μια δεύτερη προεδρική θητεία στις 5 Οκτωβρίου. Αλλά δε θα
είναι πια λευκή επιταγή, θα πιέζει δυναμικά για περισσότερη κοινωνική
δικαιοσύνη.
====================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου