Δεν είναι που πυκνώνουν τα σύννεφα
αυτές τις μέρες. Είναι που πυκνώνει ο καιρός, καθώς η κρίσιμη ύλη συσσωρεύεται
με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό και καλό θα ήταν να έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα (μαζί
με το μυαλό) τα μάτια της ψυχής μας, που θα έλεγε και ο Σολωμός. Έτσι που να
αντιλαμβανόμαστε την καταιγίδα από την οσμή της κι από τον πανικό του
ηλεκτρισμού που αυξάνει απειλητικά τα φορτία του. Καλό, λοιπόν, θα ήταν να
συνειδητοποιήσουμε ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες, δύσκολες έως αγριότητας.
Όχι μόνο από τις ατσάλινες συνθήκες μέγκενης που επιβάλλονται από την
εφαρμοζόμενη πολιτική, αλλά και από τον πανικό στον οποίο βρίσκεται το σύστημα
εξουσίας μπροστά στον κίνδυνο ανατροπής του πολιτικού σκηνικού. Είναι ηλίου
φαεινότερο ότι το σύστημα παραληρεί υπό το κράτος του πανικού. Απαμφίεται
διαρκώς από τα χρυσοποίκιλτα ιερατικά ενδύματα της ισχύος και αναφαίνονται τα
ράκη της ιδεολογικής και θεωρητικής του ένδυσης, καθώς και η εκχειλίζουσα
πάχυνση, το ασυγκράτητο λίπος της εκτρωματικής του υπόστασης που επιζητεί ολοένα
και περισσότερη τροφή -τροφή ανθρώπων που την καταπίνει βουλιμικά αμάσητη-
προκειμένου να επιβιώσει. Ας έχουμε τον νου μας. Το σύστημα βρίσκεται σε
παραληρηματικό πυρετό. Άρα είναι ικανό για όλα. Κάτι σαν τον Βενιζέλο δηλαδή,
που είναι μεν ικανός, αλλά ικανός για όλα. Και γι' αυτό ανίκανος εν τη ουσία,
αφού στην κρίσιμη στιγμή της σχάσης αδυνατεί να παράγει κρίση και αντ' αυτής
παράγει οχετό βοθρολυμάτων ακατάσχετης και ανερμάτιστης πολυλογίας. Απόδειξη,
ότι -όπως και το σύστημα- δεν είναι μόνο τώρα ικανός (ικανότατος καλύτερα) για
όλα, αλλά ότι μέχρι τώρα υπήρξε ικανότατα ικανός για όλα όσα έφεραν τη χώρα και
τον λαό της μέχρι εδώ. Ας έχουμε τον νου μας λοιπόν. Το σύστημα παραληρεί και
είναι επικίνδυνο διότι, ολίγο κατ' ολίγο απώλεσε την αίσθηση της πραγματικότητας
και τη μετέτρεψε σε βουλησιαρχική πεποίθηση. Επομένως αδυνατεί -επιμένω:
αδυνατεί, διότι δεν διαθέτει πλέον θεωρητικά εργαλεία, δικά του φυσικά
θεωρητικά εργαλεία- να κατανοήσει και να αποδεχθεί ότι ηττάται σ' αυτό το
συγκεκριμένο σημείο πύκμανσης του ιστορικού χρόνου. Δεν είναι ψιλά γράμματα η
ανικανότητα τευχοθεσίας του ιστορικού χρόνου. Είναι η καταγωγική συνθήκη του
επικίνδυνου παραληρηματικού πανικού στον οποίο βρίσκεται ολόκληρο το σύστημα
εξουσίας αυτής της χώρας. Μια συνθήκη όπου, αν δεν έχουμε τον νου μας
προσηλωμένο στην πορεία εξέλιξης των πραγμάτων, τότε κινδυνεύουμε να βρεθούμε
μπροστά σε τραγικές εκπλήξεις, τις οποίος μπορεί και να αδυνατούμε να
αντιμετωπίσουμε. Βοά η κατάσταση. Όταν το συστημικό οπλοστάσιο είναι ένα απλό
χυδαιολόγιο από τον Βενιζέλο μέχρι τον Πάγκαλο, από τον Πρετεντέρη μέχρι τον
Κρανιδιώτη, από τον Χρύσανθο Λαζαρίδη μέχρι τον επ' εσχάτοις εισελθόντα στο
πάνθεο της επιδεικτικής βλακείας Σίμο Κεδίκογλου, από τον πανταχού (συστημικώς)
παρόντα Φώτη Κουβέλη (μαζί με την οικτρή διάψευση και χαίνουσα σκαιά πλήγη στη
δική μου σκέψη που ονομάζεται Αντ. Μανιτάκης) μέχρι τον φασίζοντα υπουργό
Προστασίας του Πολίτη, Δένδια, όταν απροκάλυπτα το Mega ανταμείβεται ως
χειραγωγικός άξονας προπαγάνδας με τραπεζικό δάνειο - μαμούθ και απροκάλυπτα
αποκρύπτει, διαστρέφει, στρεβλώνει και ανασκολοπίζει την αλήθεια, τότε το
πράγμα είναι επικίνδυνο. Γιατί το σύστημα εξουσίας γνωρίζει πως στην ουσία δεν
υφίσταται, είναι φάος. Κάτι σαν λογιστική εγγραφή σε μια οικονομία - φούσκα,
όπου χρήμα δεν υπάρχει και υπάρχει μόνο το ατσάλινο (τελευταίο όμως, όπως και
το πάλαι ποτέ τελευταίο επιχείρημα του Αυτοκράτορα που είναι τα κανόνια)
επιχείρημα του πειθαναγκαστικού φόβου ότι τάχα το χρήμα υπάρχει. Πού 'ν 'το;
Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις. Διότι χρήμα είναι ο φόβος μέσα στο μυαλό. Ο φόβος
ότι το χρήμα υπάρχει. Όλο το παιχνίδι λοιπόν παίζεται στο γήπεδο του φόβου. Ή
εμείς θα φοβόμαστε ή αυτοί. Και αυτή τη στιγμή ο φόβος και ο πανικός είναι στο
δικό τους γήπεδο. Με την ομάδα τους απαράσκευη, απροπόνητη, χωρίς αρχή, μέση
και τέλος, που λένε και οι ειδικοί, που έμαθε να νικάει μονίμως χάρις στην
"παράγκα" του συστήματος. Ένα απλό παράδειγμα: Αν αφήσει κανείς κατά
μέρος όλο τον ορυμαγδό, όλη την κατακλυσμιαία συστημική βαρβαρολογία
αντιπαλότητας προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, τι απομένει ως πολιτική πρόταση εκ μέρους
τους για το ξεπέρασμα της κρίσης εκτός από τη μεγαλοφυή ιδέα του ξεβρακώματος
και της δουλοφροσύνης την οποία έτεινε ως καθολική χειρονομία αυτή η σπάνια
μικροφυΐα σε θέση πρωθυπουργού που ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς; Ε; Τι απέμεινε;
Μα η μεγαλοφυής πρόταση του Πέτρου Δούκα (ρε παιδιά, ο άνθρωπος δεν ξετίναξε τα
ασφαλιστικά ταμεία επειδή ήτανε τομάρι, ηλίθιος ήταν ο άνθρωπος και τον
παρεξηγήσαμε) για δωρεάν εργασία των ανέργων και η βραδύνους άποψη ενός Ε. Στυλιανίδη
(που ως υπουργός Παιδείας περιδιάβαινε κλαυθμαίνων ένα -τηλεοπτικώς και μόνο-
κατεστραμμένο σχολείο, εναγκαλιζόμενος μια ελληνική σημαία την οποία μόλις προ
ολίγου και εντελώς τυχαία είχε τοποθετήσει ανέμελα ένας δούλος του, ο ίδιος
υπουργός που παρέμεινε στα μπουζούκια όταν σκοτώνανε τον Α. Γρηγορόπουλο) ότι ο
Καραμανλής αποτελεί "εθνική εφεδρεία". Προσοχή λοιπόν, οι άνθρωποι
είναι επικίνδυνοι. Κι ας μην ξεχνάμε ότι στις συνταγματικές εκτροπές έχουμε ήδη
εθιστεί. Τι θα ακολουθήσει;
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου