της Ευγενίας Λουπάκη
*pidiese = “να ζητούσα” στα ισπανικά
Ανάμεσα στη μισή Αθήνα που “πηδάει”
και την άλλη μισή που “πηδιέται” στριμώχνεται η μικρή Αθήνα που ερωτεύεται. Που
κάνει έρωτα, ψάχνοντας έρωτα και ντρέπεται να το πει. Διότι δεν υπάρχει καμία
“μαγκιά” κανένα “αντριλίκι” αλλά ούτε και κανένα “καμένο σουτιέν” σε τέτοιες
τρυφερές αναζητήσεις. Άσε που δεν γίνονται ποτέ αντικείμενο δημόσιας
αντιπαράθεσης και άρα δημόσιας προβολής των εμπλεκομένων.
Ένα δημόσιο πρόσωπο που έγινε δημόσιο
με τον συνήθη στις μιντιακές μας μέρες τρόπο, δηλαδή μέσω των τηλεοπτικών
πάνελ, κατακτά εύκολα μια θέση στη θεσμοθετημένη πολιτική, γιατί τα λέει “έξω
απ’ τα δόντια” και όχι ξύλινα όπως οι επαγγελματίες εκπρόσωποί της. Εξίσου
εύκολα ρίχνεται στην πυρά για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Το κακόμοιρο το έρκος
οδόντων. Και οι ίδιοι ακριβώς που περιφρονούμε την αηδή ομοιογένεια του
πολιτικού λόγου και την επίπλαστη ευγένεια, την υποκρισία στην εκφορά του,
φρίττουμε για μια φράση που ξέφυγε απ’ το πολιτικά ορθό. Το, κατά τη γνώμη μας,
πολιτικά ορθό της Αριστεράς.
Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα: Να
λατρεύουμε και να επιβραβεύουμε τα χύμα και τσουβαλάτα λόγια ενός δημοσίου
(μιντιακώς) προσώπου, όσο τα μπινελίκια του είναι στο πλευρό μας. Και να τον
στέφουμε βουλευτή μετά βαΐων και κλάδων, μέχρις ότου μας στρέψει την πλάτη και
ανακαλύψουμε ξαφνικά πόσο ρηχός, κενός και χυδαίος είναι ο λόγος του, αυτός ο
ίδιος λόγος που μας είχε γοητεύσει.
Ο σεξισμός αναμφίβολα είναι χωμένος
στη φράση “έχω πηδήξει”, ακόμα κι αν δεν αφορά τη μισή Αθήνα. Και ο φόβος του
ομοφοβικού, και ό,τι άλλο θέλετε. Αναρωτιέμαι όμως τι κρύβεται στην έκφραση
“έχω πάρει”, “έχω παρθεί” (βελτιωμένη έκδοση του προηγουμένου) ή και στο
ανάλογο του “πηδάω”, το “πηδιέμαι”. Τι κρύβεται στις ιαχές των οργισμένων
διαδηλωτών “μπάτσοι μουνιά”; Ή στο θυμωμένο νεολαιίστικο σύνθημα “άντε γαμήσου
σύντροφε Κουβέλη”, που μάλλον με ενθουσιασμό αντιμετωπίστηκε, αφού όλοι μας το
έχουμε αφομοιώσει ως ακραία τιμωρητική προτροπή...
Άστραψαν και βρόντησαν τα σόσιαλ
μίντια από τις καταδίκες για την παρεκτροπή. Αλλά παρήχθη και απίστευτη
ποσότητα γέλιου. Εγώ τουλάχιστον γέλασα πολύ. Και ομολογώ ότι δεν περίμενα τη
βλοσυρή συνέχεια. Κυρίως επειδή μπήκε στο ίδιο τσουβάλι όχι μόνο η περί
πηδήματος δήλωση, αλλά όλη, μα όλη η προσωπικότητα, η επαγγελματική διαδρομή
και οι προθέσεις του ανθρώπου- συγγραφέα, τον οποίο δεν έχω συναντήσει ούτε μία
φορά στη ζωή μου - να εξηγούμαστε. Στέκομαι ιδιαιτέρως στις προθέσεις. Έχει
ματώσει πολύ η Αριστερά από τις δίκες προθέσεων. Και με τρομάζει η ευκολία με
την οποία ξαναστήνονται.
Οι λέξεις παίρνουν το νόημα που τους
δίνουμε. Και κάποιες λέξεις μεταλλάχθηκαν σε βρισιές γιατί τα στερότυπα τα
'χουμε καταπιεί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Αν πεις σ’ έναν Ισπανό “πηδιέσαι”
θα σε κοιτάξει ανέκφραστος, περιμένοντας. Θα ήθελα, λοιπόν, pidiese* λιγότερη
παραφορά στους εξοστρακισμούς...
*pidiese = “να ζητούσα” στα ισπανικά
"ΑΥΓΗ"-27/11/2012
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου