Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ

Αυτό που γίνεται εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας -για να μην επεκταθούμε στον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και ευρύτερα- ονομάζεται σφαγείο. Τελεία και παύλα. Κανένας άλλος χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αποδώσει με ευκρίνεια το μέγεθος της καταστροφής. Σφαγείο και μόνο σφαγείο. Μπορεί να είναι ένα σφαγείο σε εξέλιξη και να μη φτάσαμε στο σημείο -Θεός φυλάξοι- να μαζεύουνε τους τυμπανιαίους νεκρούς από τον δρόμο, αλλά πάντως πρόκειται για σφαγείο.

Όσες απίθανες αιτιάσεις κι αν ειπωθούν, όσα τσιτάτα του Λένιν ή ποιητών απαγγέλλει από του βήματος της Βουλής αυτή η φαιδρή και φαιά μετριότητα που ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς, η οποία μαγκίζει βλακωδώς χωρίς αιδώ, σαν να μην είναι ο πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης χώρας, το πράγμα δεν αλλάζει. Γίνεται σφαγείο. Αυτή τη στιγμή σφαγιάζονται (ακόμα και κατά κυριολεξία, αφού οι αυτοκτονίες είναι δολοφονίες, για να μην πω εκτελέσεις) ζωές, ψυχές, ελπίδες, όνειρα, προσπάθειες, τα πάντα που θα μπορούσαν να δώσουν ανάσα ζωής στον ορυμαγδό του φονικού που μας κυκλώνει. Και μας τυφλώνει. Και δεν μπορούμε να δούμε καθαρά το σφαγείο που γίνεται γύρω μας. Γιατί σφαγείο είναι όταν κατά χιλιάδες χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους και οδηγούνται στον ζόφο. Κι άσε τον πασιφανώς, πλέον, ολίγιστο Βενιζέλο στην αβαθή "φιλοσόφηση" της κατάστασης. Κι άσε τον Φώτη Κουβέλη που δηλώνει παρών, δηλαδή παρών στο σφαγείο. Και να ψηφίζει το τροχείον που λέγεται προϋπολογισμός οπλίζοντας τους φονιάδες με οξύαιχμα όργανα σφαγής. Κι άσε τα γελοία ανδράποδα της Βουλής να νομοθετούν την ίδια τους την κατάργηση χωρίς -λόγω τερατώδους αμορφωσιάς και βλακείας- να το γνωρίζουν, σαν να ήταν τα τελευταία ψοφοδεή δουλάρια μιας ανεξήγητης και μεταφυσικής πατρικής εξουσίας, ικανά μόνο να νομοθετηθούν και ουδόλως να νομοθετήσουν, αφού δεν διαθέτουν το απαραίτητο "εγώ" της ελευθερίας.

Άσε αυτά τα ταπεινωμένα οντάρια με το μυαλό κότας και ψυχή ποντικιού καταδιωκόμενου να λυζίγουν κάτω από το βάρος της ευθύνης για ελευθερία που τους ανέθεσε η Ιστορία ακόμα και με τις πιο αιματοβαμμένες εκδοχές των στιγμών της, άσε τους αυτούς τους υποτακτικούς (φαντάσου τι μυαλό μπορεί να κουβαλάει ένας δυνητικός νομοθέτης, δηλαδή συντακτικός πυρήνας του κοινώς εννοείν τη δημοκρατική συνύπαρξη, ώστε να θεωρεί τον Σαμαρά άξιο ηγέτη αυτής της προσπάθειας) να ψηφίζουν τη σφαγή.

Άσε και τα άλλα, τα ψυχρά υποκείμενα, τα σκοτεινά κοστούμια, τα στίλβοντα και αρυτίδωτα μυαλά, τα λαμπρά πρωινά της απανθρωπίας και τα λαμπρότερα βράδια της χαρούμενης ιδιώτευσης -σε στενό κύκλο- των δολοφόνων, άσε την ταξική "γενναιότητα" μιας τάξης -ας μην το ξεχνάμε αυτό- που κερδίζει. Πάντα. Και κόβει νόμισμα από το αίμα. Γι' αυτό και το σφαγείο που συμβαίνει εδώ και τώρα, εδώ και πάντοτε, της είναι απαραίτητο. Η ύλη του νομίσματος αυτής της τάξης είναι το αίμα. Το μοναδικό ένυλο υλικό του νομίσματος, του δρεπανηφόρου νομίσματος ζωής των ανθρώπων, της ομορφιάς των ανθρώπων, του πένθους και του έρωτα, του λυγμού και του γέλιου, της άφεσης και της έντασης, της ποιητικής βραδύτητας και της ποιητικής ταχύτητας που δημιουργεί τον κόσμο. Αυτά και τόσα άλλα. Το νόμισμα, δηλαδή, της απέραντης, ανεπανάληπτης ζωής, όπως τουλάχιστον την όριζε ο Γιάννης Ρίτσος (αν ο Σαμαράς εννοεί τι εννοώ): "Ζωή???? ένα τραύμα στην αθανασία". Αυτό το τραύμα. Το μοναδικό ένυλο τραύμα που μας αξίζει, σφαγιάζεται. Όλα τα υπόλοιπα είναι λογιστικές εγγραφές άυλων νομισμάτων περί την ίδια τη ζωή. Άυλες φασματικές προσχώσεις σε πραγματικές ανάγκες και επομένως: άυλοι φόβοι, άυλες αντιμαχίες των σφαγείων, άυλες διαφυγές, άυλες κρυπτείες και άυλες τζογείες. Θέλω να πω, η όλο και μεγαλύτερη εξάμβλωση της πληρωμής.

Αλλά το σφαγείο είναι εδώ. Το σφαγείο. Αισχρά αιτιολογημένο και αισχρά νομοθετημένο. Διότι η σφαγή δεν γίνεται να αιτιολογηθεί και δεν γίνεται να νομοθετηθεί. Ουδέποτε συνέβη μέσα στην τραγική κατάσταση που λέγεται Ιστορία. Από τον Αισχύλο μέχρι τον Χομπσμπάουμ, η Ιστορία λυγρά υπενθυμίζει ότι ουδέποτε η σφαγή ανήκε στα χρειώδη. Και επίσης υπενθυμίζει η Ιστορία, από τον Τζορντάνο Μπρούνο μέχρι τον Πολ Τοτ, ότι η αναγκαιότητα της θυσίας παίζει πάντοτε ένα περίπλοκο και μαρτυρικό παιχνίδι με τη σφαγή. Που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά υπάρχει αφού ο κόσμος ακόμα αντέχει τη σφαγή του. Πικρό να το λες, αλλά πικρότερο το ότι υπάρχει. Διαφορετικά όλες αυτές οι χρωματικές κηλίδες που έχουν σβήσει μέσα στο πρόσωπό τους θα έπρεπε να έχουν διαγραφεί από την πραγματικότητα. Όμως όχι. Εφευρίσκουν διαρκώς τον εαυτό τους μέσα στο σφαγείο που προκαλούν. Εφευρίσκουν το βουλιαγμένο χώμα της εκατόμβης και προχωρούν. Μεταλλαγμένοι ηλίθιοι. Φονικοί ηλίθιοι. Μέσα -ωστόσο- στην ίδια σφαγή που είμαστε κι εμείς. Οι θυματοποιημένοι ηλίθιοι του σφαγείου. Και η Ιστορία προχωράει. Ισορροπώντας ανάμεσα στην απειλή και στην ελπίδα. Δεν σταματάει. Κι αύριο Ιστορία είναι.
                                     "ΑΥΓΗ"-(18/11/2012)

========================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)