ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ- ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
ΤΟΥ ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
Αποκτήσαμε λοιπόν κυβέρνηση αξιόπιστη για το ΔΝΤ, τη Μέρκελ, τον Πρετεντέρη και τους εταίρους. Θα σας γελάσω για την άποψη που διατυπώνουν οι εταίρες, άτομα κυρίαρχα πλέον στο πολιτικό σκηνικό, όπως και ο οίκος τους.
Στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όπως αιδημόνως βάφτισαν τον οίκο οι εμπνευστές της, σε περίοπτη βιτρίνα έχουν τοποθετηθεί κραυγαλέοι αστέρες της ακροδεξιάς. Ουδεμία έκπληξη: Πάγκαλος και Βενιζέλος δεν έκρυβαν, εδώ και καιρό, τον έρωτά τους για τον Καρατζαφέρη. Και σου έρχεται το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και δηλώνει σοκαρισμένο. Για τον πρόεδρό του στη Σοσιαλιστική Διεθνή και τους βοηθούς του, που διολισθαίνουν σε ένα α λα Καντάφι μοντέλο αυταρχισμού, δεν βρήκε κάτι να σχολιάσει ο... «κόκκινος» Φρανσουά Ολάντ.
Στον «σοσιαλιστικό» χώρο εσωτερικά: βούβα. Ούτε μια κουβέντα για την τιμή των όπλων. Αλλά, θα μου πεις, εδώ ο Ψαριανός, που τον έβγαλε και βουλευτή ο κόσμος της αριστεράς, έμεινε στον «άξιο Παπαδήμο». Θαρρείς και η ψήφος ανοχής θα αφορούσε μόνο τον Παπαδήμο, όχι τους γαλαζοπράσινους μεσίτες και τους αλαλάζοντες σατραπίσκους. Αυτή η κυβερνητική σύνθεση το μόνο που δύναται να κληροδοτήσει είναι το τέλειο χάος και το επόμενο σχήμα που θα μας κυβερνήσει. Το οποίο ελπίζω να ξεφύγει από τα όσα η Ιστορία δείχνει ως συνήθη επακόλουθα.
Εξηγούμαι: οι ακροδεξιοί, από τα χρόνια του Μπενίτο, του Αδόλφου, αλλά και του Γιαννάκη Μεταξά (έτσι τον αποκαλούσε η Γερμανίδα προστάτιδά του, βασίλισσα Σοφία) αρχικά ρίχνονταν στην κοινοβουλευτική μάχη και την κατάλληλη στιγμή επέβαλαν τις δικτατορίες τους εκμεταλλευόμενοι την ασυνεννοησία ή άνωθεν εντολή των αστικών πολιτικών κομμάτων. Στην Ελλάδα ο φασισμός στηρίχτηκε στους θλιβερούς πολιτικούς που διαγκωνίζονταν για την εύνοια του εστεμμένου φελλού (κατά τον πατριώτη Βλάχο) και των Βρετανών πατρώνων. Έτσι, το κόμμα του Μεταξά, που το 1936 κατέλαβε επτά έδρες στη Βουλή, με... 50.137 ψήφους, έδωσε τον ηγέτη: τα δυο μεγάλα κόμματα (με 200 έδρες) «δεν μπόρεσαν» να σχηματίσουν κυβέρνηση, και ο Γεώργιος Β΄, στις 9 Μαρτίου, διόρισε υπουργό στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά! Κανένα κόμμα, εκτός από το ΚΚΕ, δεν αντέδρασε.
Στις 14 Μαρτίου 1936 ορκίστηκε η κυβέρνηση Δεμερτζή, με αντιπρόεδρο και υπουργό Στρατιωτικών τον Μεταξά. Έναν μήνα μετά πέθανε αιφνιδίως (από ανακοπή καρδιάς, είπαν) ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής. Στις 13 Απριλίου, ο Γεώργιος Β' διόρισε τον Μεταξά πρωθυπουργό και στις 16 Απριλίου αυτός πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με 240 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. Αυτοί που τον ψήφισαν είναι οι προπάτορες των σημερινών δεξιών, κεντρώων και κεντροαριστερών…
Έχει σημασία να ακούσουμε κάποιες φωνές που φυσικά και δεν εισακούστηκαν από την πλειοψηφία τής τότε Βουλής (η ανθολόγηση από πολύ οξυδερκές άρθρο του Γ. Μαλούχου).
Πρώτα ο Φιλελεύθερος Θεμιστοκλής Σοφούλης: «Μέσα εις την ατμόσφαιραν η οποία περιβάλλει την ζωή μας, εισπνέομεν όλοι, χωρίς να το καταλάβωμεν, μία γενναίαν δόσιν υποκρισίας. Κοπτόμεθα πάντες και εκτραγωδούμεν τον κίνδυνον τον απώτερον του κομμουνισμού, διά να καλύψωμεν τον κίνδυνον τον οποίον ημείς οι ίδιοι δημιουργούμεν, οι προστάται δήθεν και υπερασπισταί του αστικού καθεστώτος».
Και ο Λαϊκός Βάσος Στεφανόπουλος: «Χθες, ακόμη, εις μίαν μακράν ολονύκτιον συνεδρίασιν ηναγκάσθημεν να κηρύξωμεν την χρεωκοπίαν του λεγομένου κοινοβουλευτισμού. (...) Και τα 240 ΝΑΙ, τα οποία εξεφώνισαν εις την αίθουσαν ημών εις την ψήφον εμπιστοσύνης, ήσαν 240 υπογραφαί κάτωθι της τρομεράς διαπιστώσεως ότι εχρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός (…)”.
Στις 4 Αυγούστου 1936, ο πολιτικός νάνος έβαλε τίτλους τέλους: έκλεισε τη Βουλή, έδεσε κι αυτούς που τον ψήφισαν, εξόντωσε κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ, αλλά και της κεντροαριστεράς, εξόρισε και φυλάκισε χιλιάδες και έκατσε πάνω στον λαό επιβάλλοντας ένα από τα πιο στυγνά δικτατορικά καθεστώτα της Ευρώπης (με τις ευχές της πάντα).
(*Αφιερωμένο στους αμνήμονες).
ΑΥΓΗ 15/11/2011
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
==================================================================
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου