ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗ.ΓΕΓΟΝΟΣ

Έως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζω τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, η οποία θα προκύψει ύστερα από την τραγική κωμωδία που παίχτηκε όλες αυτές τις ημέρες και η οποία κατέληξε στον διορισμό του κ. Λουκά Παπαδήμου ως πρωθυπουργού της Ελλάδας. Επομένως δεν γνωρίζω πόσα ακόμα τραγελαφικά επεισόδια σ' αυτό το καταστροφικό σειραϊκό μελόδραμα μπορούν να λάβουν χώρα μέχρι την Κυριακή και με ποιες απρόβλεπτες συνέπειες. Ήδη όμως η καταστροφή είναι πασιφανής και ολοκληρωτική: ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας επί έτη και έτη κατασπατάλησε τη χώρα, την οδήγησε στο μη παρέκει και τώρα, έντρομο και πανικόβλητο, αδυνατεί (γιατί δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του εκτός εξουσίας) να πράξει το απλούστερο: να φύγει. Να αφήσει τον λαό να μιλήσει. Και αυτό ίσως είναι ένα πρώτο συμπέρασμα από τις μέρες που διανύουμε. Δεν θα φύγουν εάν δεν "τους φύγουμε" εμείς. Εάν δεν απαιτήσουμε, με όλα τα είδη της νοημοσύνης και τις πρακτικές, αυτό που μας ανήκει στην κάθαρση του δράματος.

Τώρα πια τίποτα δεν διαθέτει τη νομιμότητα η οποία προκύπτει από ένα συντεταγμένο δημοκρατικό καθεστώς. Το μόνο που υπάρχει είναι τιποτένιοι άνθρωποι, μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας σε βαθμό αυτισμού, να προσπαθούν να χειριστούν ένα αποχαλινωμένο όχημα, του οποίου κατέστρεψαν όλα τα συστήματα πορείας επειδή τα χρησιμοποίησαν προς ίδιον όφελος. Και τώρα έχουν απομείνει μονάχα τα κελύφη των εννοιών, δηλαδή τα ομοιώματά τους, τα οποία τοποθετούν οική και ως έτυχε προκειμένου να αποτελέσουν το είδωλο κάποιας λύσης.

Κακά τα ψέματα. Δεν ζούμε μέρες που μηρυκάζουν έναν κίνδυνο επιβεβλημένο, έναν κίνδυνο που με κάθε βαρβαρότητα τοποθετείται στον πυρήνα επαλήθευσης της πραγματικότητας και που επαληθεύεται ως κίνδυνος απλώς και μόνο επειδή κάποια εξωθεσμικά και εξωπολιτικά κέντρα λένε πως είναι τέτοιος. Ζούμε ταυτόχρονα ως συγνωστή επαλληλία και μέρες καταισχύνης. Αυτό ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Όσο αφήνουμε το σύστημα εξουσίας να πληρώνει τα κελύφη των εννοιών, τόσο η δουλοπρέπεια θα παίρνει τη θέση της ελευθερόφρονης κρίσεως.

Τελικά έως πότε θα ξεγελιόμαστε; Πότε από την κάθε "επανίδρυση του κράτους" και τη "νέα διακυβέρνηση" ενός ανάξιου πρώην πρωθυπουργού, που μέχρι και τώρα κρύβεται γιατί δεν έχει τίποτα να πει, άρα έχει περάσει στον χώρο της καταστροφικής ηλιθιότητας με το ονοματεπώνυμο Κώστας Καραμανλής, πότε από την κάθε άθλια λογιστική ενός εκδικητικού από την ίδια του την ολιγότητα Κώστα Σημίτη και πότε από τα "λεφτά που υπάρχουν", καθώς μας διαβεβαίωσε ο τρίτος ολετήρας της Ελλάδας της οικογένειας Παπανδρέου, ο αθλητής του τίποτα Γιώργος Παπανδρέου.

Έως πότε θα ξεγελιόμαστε απ' αυτό το όνειδος του να πηγαίνουμε διαρκώς στον Άννα επειδή απογοητευτήκαμε από τον Καϊάφα και τούμπαλιν; Για να μας καθίσουν στον σβέρκο έναν δοτό πρωθυπουργό στο τέλος της μέρας, που είναι τραπεζίτης. Δηλαδή τον εκπρόσωπο εκείνης της οικονομικής εκδοχής που μας υποδούλωσε, όπως υποδουλώνει την Ευρώπη και  όλο τον κόσμο, είτε ως κεντρικός τραπεζίτης της Ελλάδας (μέγα επίτευγμά του ο λαϊκός χρηματιστηριακός καπιταλισμός επί Σημίτη που κατέστρεψε -αλλά "ας πρόσεχαν", όπως είχε δηλώσει τότε ο πρωθυπουργός- χιλιάδες πυρηνικές μονάδες της, που είναι τα νοικοκυριά) είτε ως κεντρικός Ευρωπαίος τραπεζίτης, αφού υπήρξε επί σειρά ετών αντιπρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Τίτλοι επί τίτλων. Αλλά στην ουσία πλίνθοι και κέραμοι η ζωή των ανθρώπων. Στους οποίους πλίνθους και κεράμους θα μας οδηγήσει με κάθε σοβαρότητα ο κύριος Παπαδήμος. Έχοντας πιθανώς ως υπουργό έναν Άδωνι Γεωργιάδη, και μάλιστα ταυτοχρόνως (στην υπουργική σύνθεση, η οποία συνθέτει πολιτικώς την πραγματικότητα) με έναν Ευάγγελο Βενιζέλο (μετά συγχωρήσεως).

Αυτό λέγεται σοβαρότητα. Είναι, επιμένω, καταισχύνη να δεχόμαστε αυτό το κέλυφος, αυτό το είδωλο της ανθρωποθυσίας. Η σοβαρότητα του κυρίου Παπαδήμου είναι η σοβαρότητα του ιερατείου που ξέρει τι να κάνει όταν ο χορός των μεταμφιεσμένων τελειώνει και τα φώτα της γιορτής σβήνουν. Για παράδειγμα: ένα μεταμφιεσμένο ανθρωπάκι αποδείχτηκε ο Πετσάλνικος (για τον ανεκδιήγητο Απ. Κακλαμάνη δεν το συζητάω), που νόμισε ότι ο διορισμός του στη θέση του προέδρου της Βουλής απηχεί την αξία του, η οποία φτάνει ώς την πρωθυπουργία. Και φιλοδόξησε ο κοινός φοροκλέπτης. Ακόμα και τα κνώδαλα της βουλευτικής χαμέρπειας που παριστάνουν τη νομοθετική εξουσία ξεσηκώθηκαν. Για τον αγαθό πρεσβύτη του Προεδρικού Μεγάρου ας μην πούμε τίποτα. Είναι ντροπή. Και για τον ίδιο, που 15 ετών -κατά δήλωσή του- πολεμούσε τους Γερμανούς κατακτητές, και για τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, που δείχνει την κατάντια μιας ευένδοτης Δημοκρατίας. Ο 15χρονος αντάρτης κατάντησε στα γεράματα εκπρόσωπος της Βουλής των Εφήβων. Ένας εκθέτης ιδεών. Ένα παιδάριο που μαϊμουδίζει το κενό. Το κενό εξουσίας από την απουσία μας.

Είναι καταισχύνη όλα αυτά. Και πληρώνονται με σπαταλημένο αίμα. Γεγονός πολύ σοβαρότερο από τον σοβαρό Λουκά Παπαδήμο.

                                 ΑΥΓΗ 13/11/2011

==================================================================

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)