πηγή:
Μαργαρίτα Κουλεντιανού
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ
Προχτές, λέει, η κυβερνητική
εκπρόσωπος έφαγε στο ρουφ γκάρντεν της «Μεγάλης Βρεταννίας» μοσχαράκι με
σαλάτα. Καλή η επιλογή, τόσο του χώρου όσο και του μενού, και δεν θα έμπαινε
κανείς στον κόπο να τη σχολιάσει.
Η κυβερνητική εκπρόσωπος είναι μια
καλά αμειβόμενη κρατική λειτουργός που μπορεί να φάει όσο μοσχαράκι θέλει στα
ακριβά εστιατόρια. Ο μισθός της καλύπτει και το μοσχαράκι και το σέρβις και το
επιδόρπιο, ακόμα και τον καφέ.
Το ότι έφαγε ανερυθρίαστα ένα γεύμα
που κόστιζε όσο ένα βδομαδιάτικο των νέων με «ελαστικές μορφές εργασίας», που
δουλεύουν για 270 ευρώ τον μήνα, με κυλιόμενο ωράριο και τη συμβατική υποχρέωση
να είναι διαθέσιμοι όποτε τους χρειάζεται η επιχείρηση, έτσι ώστε να μην
μπορούν να βρουν δεύτερη δουλειά, είναι αλήθεια κάπως ενοχλητικό.
Έστω κι αν η ίδια βγάζει αρκετά και
μπορεί να πληρώσει το μοσχαράκι της, είναι κάπως άκομψο, αντιαισθητικό, την
ίδια στιγμή που ο «σύντροφός» της υπουργός απειλεί ότι θα πάει τις συντάξεις
στα 300 ευρώ, η ίδια να τρώει μεμιάς το ένα τέταρτο της κατώτερης σύνταξης.
Ακόμα πιο ενοχλητικό, όμως, είναι πως δεν το πλήρωσε η ίδια το μοσχαράκι, αλλά
η άλλη κυρία που την είχε καλέσει.
Η «άλλη» ήταν η Όλγα Τρέμη, μια
γυναίκα καταξιωμένη στη δουλειά της, έξυπνη και πιθανότατα πολύ ευχάριστη ως
συντροφιά. Και ίσως να μην ήταν μεμπτό, στο διάλειμμα των κυβερνητικών της
υποχρεώσεων, η κυβερνητική εκπρόσωπος να φάει με μια φίλη της για να τα πούνε.
Όμως το γεύμα δεν ήταν φιλίας, αλλά
εργασίας. Και η κ. Τρέμη δεν είναι μια φίλη της κυβερνητικής εκπροσώπου, αλλά
μια δημοσιογράφος εν ενεργεία, που δουλεύει σε μεγάλο κανάλι. Οπότε, τι
σημαίνει αυτή η έξοδος εργασίας, αυτό το «κολλητιλίκι» θα έλεγε κανείς;
Με τι αντάλλαξε η κυβερνητική
εκπρόσωπος το μοσχαράκι που της προσέφεραν; Αν είχε ειδήσεις ή ενημέρωση να
ανακοινώσει, γιατί δεν κλήθηκαν και τα υπόλοιπα κανάλια, ραδιόφωνα και
εφημερίδες στην ενημέρωση; Αν δεν επρόκειτο για ενημέρωση, για τι μπορεί να
κουβέντιασαν οι δύο κυρίες μπροστά στα αχνιστά πιάτα τους;
Όλα αυτά, βέβαια, είναι μια σταγόνα
στον ωκεανό της απογοήτευσης. «Όλοι ίδιοι είναι», λέει ο Σ., ετών 85, που για
41 ευρώ θα έχανε τις 100 δόσεις. Τώρα δεν έχει πια να περιμένει τίποτε άλλο
εκτός από τον δικαστικό κλητήρα που θα έρθει να τον βγάλει από το σπίτι του.
Κάθεται κλεισμένος μέσα, θύμα της
ίδιας απελπισίας που έχει καταλάβει όλο τον κόσμο, έτσι όπως έντεχνα
εξυφαίνεται από πάνω μας το δίχτυ του φόβου. Με την κυβέρνηση να πετάει
διάφορες «σπόντες» για τα δεινά που πρόκειται να μας βρουν και μετά να σπεύδει
να τις μαζέψει και να τις διαψεύσει, με τον χειμώνα που κοντοζυγώνει, με τους
υπουργούς που έχουν ξεχάσει τις ευαισθησίες τους και μιλούν όλο και περισσότερο
για αριθμούς, όλο και λιγότερο για ανθρώπους.
Όμως σήμερα ο ήλιος φώτισε τα πρόσωπα
ανθρώπων, κυρίως νέων, που σε πολλές γωνιές της Αθήνας μαζεύτηκαν και ύψωσαν
φωνές διαμαρτυρίας. Για το Ασφαλιστικό, για την αύξηση των εισιτηρίων στα
λεωφορεία και την πρόταση να φυλακίζονται οι λαθρεπιβάτες, για τους πρόσφυγες,
το Δουβλίνο που ξαναχτίζεται στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τους
φράχτες στα σύνορα, τα «χοτ-σποτ» και τις ομαδικές απελάσεις.
Οι φωνές έσπρωξαν το δίχτυ του φόβου
πιο ψηλά, να μη βαραίνει τόσο πάνω μας, και όσο πυκνώνουν οι φωνές από κάτω
τόσο αυτό θα απομακρύνεται. Το έχουν αυτό το χάρισμα οι φωνές –όσο ενώνονται
τόσο ανεβαίνουν. Μπορούν μάλιστα να φτάσουν στις κορυφές των ψηλών κτιρίων, στα
αυτιά των κυβερνώντων, και να τους θυμίσουν ποιοι είναι και με ποια εντολή
βρέθηκαν εκεί πάνω.
===================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου