ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ- ΙΡΛΑΝΔΙΑ 0-2: ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΡΛΑΝΔΟΥΣ ΠΟΥ ΚΛΩΤΣΑΝΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΧΑΣΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ

πηγή:

Κώστας Καίσαρης

========================================================================

Άμα ακούω ή διαβάζω για προπονητές που ανακατεύουνε την τράπουλα, λέω χαιρετίσματα στις φασκομηλιές. Την τράπουλα την ανακατεύουνε οι χαρτορίχτρες. Την τράπουλα την ανακατεύουνε και με ιδιαίτερη επιδεξιότητα μάλιστα, οι κρουπιέρηδες. Ο χρόνος στο καζίνο είναι χρήμα. Όσες περισσότερες παρτίδες μπλακ-τζακ παιχτούνε τόσο πιο πολλά θα κερδίσει η μάνα.

 Μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε στον Ρανιέρι: Ανακάτεψε για πρώτη φορά την τράπουλα στην πρεμιέρα του Ομίλου, με τη Ρουμανία: άφησε εκτός ενδεκάδας τους Μουντιαλικούς, Κονέ-Χριστοδουλόπουλο, για να ξεκινήσει τον Μάνταλο. Χρησιμοποίησε τον Διαμαντάκο, έξω-αριστερά.

Στη Φινλανδία έδωσε την ευκαιρία σε Μαυρία-Καρέλη. Άλλαξε πλευρά στον Τοροσίδη και κάποια στιγμή στη διάρκεια του ματς έπαιξε με τρεις στόπερ στην άμυνα.

Με την Ιρλανδία το γύρισε σε 4-2-4. Στη λογική του "τσουρουκάδες είναι αυτοί, θα παίξω με τέσσερις επιθετικούς να τους βάλω ευθύς εξ αρχής στα δίχτυα". Αφού δεν έχω χαφ, βάζω έναν παραπάνω κυνηγό.

Αποτέλεσμα: ένας πόντος σε τρία ματς. Σε ποσοστά δηλαδή ο Ρανιέρι, ακόμα χειρότερος και από τον Φώτη Κουβέλη στις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Μέχρι να έρθει η τελευταία σφαλιάρα από την Ιρλανδία και το (εύλογο) ξεπάτωμα που ακολούθησε, κοινή ήταν η διαπίστωση-παραδοχή ότι ο Ρανιέρι μαθαίνει. Ότι δεν ξέρει τους παίκτες, δεν ξέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο και για αυτό πειραματιζόμενος, πέφτει στα λάθη.

Και φτάνουμε τώρα στο δια ταύτα: Υπήρχε λόγος, δηλαδή, ντε και καλά "να προσληφθεί ο όποιος προπονητής, που δεν θα ξέρει και κατά συνέπεια θα πρέπει να του δοθεί πίστωση χρόνου μέχρι να μάθει"; Δεν θα προχωρήσω στους ισοπεδωτικούς αφορισμούς "ομάδα μοντέλο, την κάνατε μπουρδέλο". Οι ευθύνες, ωστόσο, είναι δεδομένες και συγκεκριμένες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο ποδόσφαιρο. Οι νίκες, οι ήττες, οι θρίαμβοι, οι πανωλεθρίες, έχουν τις αιτίες τους. Θα πει κάποιος αν ήσουνα εσύ ρε Καίσαρη, κουμάντο στην Ομοσπονδία και χτύπαγε την πόρτα του γραφείου σου ο Καζιάνης και σου έλεγε "έχω για την Εθνική ομάδα τον Ρανιέρι", θα απαντούσες "όχι";

Πράγματι. Από πρώτη άποψη ο Ρανιέρι έδειχνε σαν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Για αυτό και κάνεις δεν τον αμφισβήτησε. Κανείς δεν είπε ή δεν έγραψε έστω και μια κουβέντα. Έναν υπαινιγμό, μια επιφύλαξη, ότι για αυτούς και για αυτούς τους λόγους, ο Ιταλός δεν κάνει. Το βιογραφικό του, η προϋπηρεσία του στους πάγκους ομάδων όπως η Τσέλσι, έδειχνε σαν ότι καλύτερο. Αποδείχτηκε όμως εκ των υστέρων, ότι δεν είναι έτσι. Με την Εθνική μετά το Μουντιάλ και την αποχώρηση των Καραγκούνη-Κατσουράνη να βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, η επιλογή ενός προπονητή με μηδενική γνώση του ελληνικού ποδοσφαίρου, αποδείχτηκε ότι ήταν ζαριά. Κι όταν παίζεις μπαρμπούτι τα κόκαλα μπορεί να κάτσουν και στα ντόρτια.

Θα ξαναπεί κάποιος ρε Καίσαρη "γιατί δεν τα έγραφες αυτά ευθύς εξ αρχής και τα λες τώρα εκ των υστέρων"; Δεν είμαι πρόεδρος της Ομοσπονδίας για να μπω ντε και καλά στο πρόβλημα και να πάρω τη σωστή απόφαση. Κάποιοι λένε ότι η ΕΠΟ έπρεπε να κόψει το λαιμό της να βρει τρόπο, να κρατήσει τον Σάντος. Που όπως αποδείχτηκε τελικά, φεύγοντας από την Εθνική Ελλάδος, δεν είχε έτοιμη την επόμενη δουλειά του. Είτε σε ομάδα, είτε σε εθνικό συγκρότημα. Οι φίλοι του Σάντος, το πάνε παραπέρα μάλιστα και υποστηρίζουν ότι τον Πορτογάλο τον "έδιωξαν" από την Εθνική οι άνθρωποι της ΕΠΟ με τη συμπεριφορά τους.

Καλώς ή κακώς όμως ο Σάντος έφυγε. Και μαζί μ' αυτόν και οι άμεσοι συνεργάτες του. Εσύ σαν Ομοσπονδία τι κάνεις από εκεί και πέρα; Πας στο φτου κι από την αρχή ξηλώνοντας μάλιστα κι ότι υπήρχε από πίσω (Βόκολος-Φύσσας-Τσαπίδης) ή επιλέγεις κάποιον που ξέρει την αποκαλούμενη ελληνική πραγματικότητα; Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός; Ο οποιοσδήποτε.

Μπορείς να πετάς ονόματα στην τύχη: ο Τσιώλης, ο Μπλαχίν, κάποιος που θα είχε προσωπική γνώση και άποψη για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Που δεν θα ψαχνόταν, δεν θα άκουγε τι του λένε δεξιά κι αριστερά, δεν θα είχε κανένα λόγο να ανακατεύει κάθε φορά την τράπουλα. Ένας τέτοιος προπονητής δεν θα ήταν δυνατόν να κάνει θαύματα. Θα έκανε όμως καλύτερη διαχείριση. Δεν θα έκανε πειράματα.

Ενδεχόμενα, όμως, να φύλαγε τον κώλο του και να πήγαινε τη δουλειά λάου-λάου. Στα σίγουρα. Αν πχ. στα τρία μέχρι τώρα ματς στον όμιλο, η Ελλάδα είχε τρεις ισοπαλίες. Τι θα λέγαμε και θα γράφαμε σήμερα; Και πάλι θα υπήρχε δυσαρέσκεια: "Ούτε μία νίκη; Ούτε αυτούς τους τσουρουκάδες τους Ιρλανδούς, που κλωτσάνε με τους αστραγάλους, δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε;". Έστω και με γκρίνια, όμως, η ομάδα θα είχε τρεις πόντους: οι Ιρλανδοί αντί για εννιά θα είχαν εφτά και οι Ρουμάνοι, αντί για εφτά θα είχαν πέντε.

Άλλωστε όπως έχει πει ο μέγας διανοητής του ποδοσφαίρου, Ζαν Πολ Σαρτρ, "η ισοπαλία είναι το αποτέλεσμα της επόμενης ημέρας. Το ίδιο βράδυ που δεν έχεις κερδίσει είσαι μέσα στη ζοχάδα. Την άλλη μέρα το πρωί που ξυπνάς, λες κι ο ένας βαθμός καλός είναι".

Τώρα πέρα από τη γκρίνια είναι ορατό το ενδεχόμενο της καταστροφής. Κι εν πάση περιπτώσει ένα δεύτερο σακάκι αυτός ο Μαλισιώβας δεν έχει να βάλει; Αν ζορίζονται εκεί στη ΝΕΡΙΤ, να τσοντάρουμε όλοι μαζί.

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)