ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΚΚΕ;

Καμία εντύπωση δεν μου έκανε η ανακοίνωση του ΜΑΣ με αφορμή τα γεγονότα με τον πρύτανη του ΕΚΠΑ, Θεόδωρο Φορτσάκη, και τη συνεδρίαση της Συγκλήτου την οποία διέκοψαν φοιτητές όταν ενημερώθηκαν πως δεν είχαν την άδεια να παραστούν.

Η ιστορία του πανεπιστημίου –για όσους δεν τη γνωρίζουν ή δεν έχουν ενημερωθεί πλήρως- δεν έχει καμία διαφορά από όλα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα:...

επιβολή ιδιωτικών υπηρεσιών σεκιούριτι από εργολάβους ελαστικής εργασίας, συνεργεία καθαριότητας με ανθρώπους χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πλήρης απαξίωση των υποδομών και της λειτουργίας των πανεπιστημίων με σκοπό την αντικατάστασή τους από ιδιωτικά, αποψίλωση των διοικητικών υπαλλήλων με αποτέλεσμα την αδυναμία της διοικητικής λειτουργίας τους, ελλιπής σίτιση των φοιτητών, ανοργάνωτες και ανύπαρκτες σε πολλές περιπτώσεις φοιτητικές εστίες, έλλειψη βοηθών καθηγητών και διδακτικού προσωπικού, και πολλά, πολλά ακόμη.

Όλα αυτά είναι «παράνομα». Όπως «παράνομη» είναι για τον πρύτανη Θεόδωρο Φορτσάκη, τα κανάλια και τις εφημερίδες των μεγάλων μιντιακών ομίλων, το ΜΑΣ, το ΚΚΕ και τους ανθρώπους του, η είσοδος των φοιτητών στη συνεδρίαση της συγκλήτου του ΕΚΠΑ.

Η κατηγορία του «τυχοδιωκτισμού» από πλευράς ΚΚΕ δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Έχει ξαναγίνει πολλές φορές στο παρελθόν, και σίγουρα θα το δούμε και πάλι στο μέλλον.

Τι εξυπηρετεί όμως το Κόμμα και τους ανθρώπους του αυτή η στάση, δύο μέρες πριν τη «μεγάλη πανελλαδική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που θα αποτελέσει νέο ξεκίνημα πάλης και αγώνων για την οριστική απαλλαγή από τα μνημόνια και την ανασφάλεια;». Η απάντηση είναι εύκολη. Τίποτα.

Η νεολαία του ΚΚΕ έχει να επιδείξει από το 2012 και μετά πολύ σημαντικά επιτεύγματα εποικοδομητικής παρεμβατικότητας στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Τον Τσίπρα καρτούν, τον ΣΥΡΙΖΑ κλόουν, τα βιντεάκια κατά όσων εκείνων θεωρούνται «απολειφάδια» (κατά τον ίδιο τον γγ του ΚΚΕ) και μερικές ακόμη χαριτωμενιές που αβίαστα βρήκαν φιλόξενη διέξοδο στα «καθεστωτικά» δελτία των 8.

Τι είναι αυτό για το οποίο καμαρώνουν οι νέοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες του ΚΚΕ; Φαντάζομαι όχι η πρόσφατη ανακοίνωση του ΜΑΣ. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η υπεράσπιση ενός ανθρώπου του συστήματος που θέλει να δημιουργήσει πανεπιστημιακές δομές καταστολής, αποτελεί μια προσωπικότητα η οποία χαίρει κομμουνιστικής συμπάθειας.

Κι εδώ έρχεται το εξής μεγάλο ερώτημα. Τι είναι

τελικά το ΚΚΕ;

Όταν ο Τζίμης Πανούσης αποκαλούσε στην ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια τους επικεφαλής του ΚΚΕ «Γιεχωβάδες» το ίντερνετ έγινε ένα απέραντο μπάχαλο. Οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν κατάφεραν να τον μαζέψουν και η εκπομπή τελείωσε με συγγνώμες και κομμουνιστικές συμπάθειες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σε καμία εκτίμηση τον Τζίμη Πανούση. Όμως η παπικού τύπου αντίληψη του αλάνθαστου η οποία περιβάλλει τους ανθρώπους που λαμβάνουν τις αποφάσεις στο Κόμμα, αλλά και η πρόσχαρη εκτέλεση των «διαταγών» τους από τα κεντρικά και περιφερειακά όργανα, σε αυτόν τον «γιεχωβαδισμό» παραπέμπει.

Είναι όμως αυτό το πράγμα το ΚΚΕ;

Όχι, είναι η απάντηση. Το ΚΚΕ δεν είναι ο ανεπάγγελτος γενικός του γραμματέας που βρέθηκε από πρωτοετής φοιτητής να κολυμπά στα –αφιλόξενα τότε- νερά του κομματικού σωλήνα. Δεν είναι η Λιάνα Κανέλλη και οι φιλοφρονήσεις από φασίστες στις παρουσιάσεις βιβλίων δίπλα στον Τάκη Μπαλτάκο και τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι το μόνιμο κυνήγι αριστερών φαντασμάτων υπό τη διακυβέρνηση ενός φασιστικού συστήματος το οποίο χειροκροτά με πάθος κι ευχαρίστηση τους «κουραμπιέδες» του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ δεν έχει χάσει απλώς το δρόμο του. Έχει επιλέξει να λοξοδρομήσει. Ο φόβος της απώλειας των ιστορικών του κεκτημένων και η στροφή μιας στρατιάς «παιδιών» του προς τα πλέον σκληρά και αντιλαϊκά κέντρα εξουσίας –με κορωνίδα τα κατορθώματα δεκάδων δημοσιογράφων του που μετατράπηκαν στους πιο πιστούς παπαγάλους τους- ενεργοποίησε τέτοιους μηχανισμούς πολιτικής αυτοάμυνας, που μετέτρεψαν το ίδιο το Κόμμα σε μια αντιπαθητική σέχτα με μοναδικό λόγο ύπαρξης την αντίδραση για τα μάτια του κόσμου.

Όμως επιμένω. Το ΚΚΕ είναι οι άνθρωποί του. Μιλώντας με πολλούς κομμουνιστές και μέλη του κόμματος από τότε που ο ανεπάγγελτος Κουτσούμπας πήρε το δαχτυλίδι από την Αλέκα, εξέφρασα την απορία για το τι ακριβώς είναι αυτός ο άνθρωπος και τι θα σημάνει η εκλογή του από τα όργανα του κόμματος.

Άγνοια. Δεν ήξεραν να μου απαντήσουν. Στην πορεία η απάντηση ήρθε από μόνη της, μέσω της δικής του γλώσσας. Στην εκδήλωση για τα 95 χρόνια του κόμματος χαρακτήρισε όσους έφυγαν από το ΚΚΕ, «απολειφάδια του οπορτουνισμού» κι απέφυγε να δώσει ίχνος οράματος, περιοριζόμενος μόνον σε μια επαναλαμβανόμενη διαπίστωση ότι το ΚΚΕ είναι ακόμη εδώ, παρά τη αντίθεση κάποιων. Σημαντική διαπίστωση, δε λέω, όμως αν φιλτράρεις κάθε λόγο και πράξη του Κόμματος, σε δύο πράγματα καταλήγεις. Ότι όλοι αρκούνται με την ικανοποίηση της απλής παρουσίας «στα πράγματα» και πως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι αυτός που κυβερνά, αλλά εκείνος που θέλει να κυβερνήσει.

Θαρρείς ότι μοναδική αποστολή των ανθρώπων του Κόμματος είναι η καταστροφή του αντιπάλου. Κάποτε το ΚΚΕ έδινε όραμα – ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να κάνει. Τα τελευταία 20 χρόνια το όραμα μετατράπηκε σε μια αποστολή αποδόμησης των θέσεων άλλων. Φυσικά, δεν απαντά ποτέ σε καμιά πρακτική ερώτηση για τις δικές του θέσεις γιατί πολύ απλά κανείς δεν το ρωτάει. Είναι ευχαριστημένο και –δυστυχώς- συμβιβασμένο με την ανοχή εκείνων που αποκαλεί «πλουτοκρατία» και «κεφάλαιο», και με το γεγονός ότι έχει κερδίσει τη –μερική τους- συμπάθεια ακόμη κι αν γνωρίζει πολύ καλά ότι οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν ως μια συμπαθητική γραφικότητα.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι υπάρχει ελπίδα να γίνει το ΚΚΕ το κόμμα που θα εκφράζει τους εργαζόμενους – όπως εκείνο θέλει να λέει. Είμαι όμως απολύτως βέβαιος ότι μπροστά στην χειρότερη εργατική κρίση που πέρασε ο πληθυσμός της χώρας μετά τον πόλεμο και τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη σύγχρονή ιστορία της, το Κόμμα έδωσε εξετάσεις και κατατροπώθηκε. Και το χειρότερο γι’ αυτό είναι ότι κανείς από τους ανθρώπους του δεν το έχει καταλάβει ακόμη.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΣ

πηγή:Blog ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ

http://polyfimoss.wordpress.com/

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΑΜΦΙΠΟΛΗ:ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

πηγή:

 Πιτσιρίκος

Ο ενθουσιασμός για τον τάφο της Αμφίπολης έδωσε την θέση του στην απογοήτευση, αφού η ανασκαφή πλησιάζει στο τέλος της και τα ευρήματα δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες κοινού και αρχαιολόγων. Αυτά παθαίνεις, όταν εναποθέτεις όλες τις ελπίδες σου σε ένα τάφο. Θάβεις μόνος σου τις ελπίδες.

Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς περίμεναν να βρουν οι αρχαιολόγοι στον τάφο της Αμφίπολης, ούτε γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες έπαθαν ντελίριο με έναν αρχαίο τάφο.

Ό,τι κι αν είναι ένας τάφος, τάφος είναι. Σιωπή. Μούγκα. Νέκρα.

Βέβαια, και η σημερινή Ελλάδα ένας τάφος είναι. Ένας αρχαίος τάφος.

Μπαίνεις στη σημερινή Ελλάδα και έχεις μεγάλες προσδοκίες -εξαιτίας του ένδοξου παρελθόντος του τόπου- αλλά γρήγορα απογοητεύεσαι.

Σκάβεις, σκάβεις αλλά τίποτα δεν βρίσκεις.

Οι σημερινοί «πνευματικοί άνθρωποι» της χώρας -όλοι κρατικοδίαιτοι- είναι παντελώς άγνωστοι στο εξωτερικό και δεν αφορούν κανέναν πέρα από χαζογκόμενες του Facebook.

Θλιβερές παρέες «διανοουμένων» αλληλοαποθεώνονται και γίνονται οι τζουτζέδες και οι σφουγγοκωλάριοι της εκάστοτε κυβέρνησης.

Σχεδόν κάθε Έλληνας πιστεύει πως είναι μια παρεξηγημένη και αδικημένη μεγαλοφυΐα που έχει κάποια ιστορική αποστολή σε αυτό τον κόσμο -ένα ζουρλομανδύα γρήγορα- αλλά το τέλος της ημέρας τον βρίσκει αγκαλιά με τον Παντελίδη και τον Σεφερλή.

Τα αρχαία μνημεία είναι εκεί αλλά είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τους σημερινούς Έλληνες και τον «πολιτισμό» τους.

Ο μόνος λόγος που διατηρούνται τα αρχαία μνημεία στην Ελλάδα είναι για να πληρώνουν εισιτήριο οι τουρίστες.

Αν σταματήσουν να έρχονται οι τουρίστες να πληρώνουν εισιτήριο, τα μνημεία θα ρημάξουν.

Αν ρωτήσεις τους Έλληνες περαστικούς στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου τι είναι και τι συμβολίζει η Ακρόπολη, δεν θα βρεις πολλούς που να ξέρουν την απάντηση.

Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτες σκέψεις που έγιναν μετά την ανακάλυψη του τάφου της Αμφίπολης ήταν πως θα έρθουν τουρίστες και θα πέσει κονόμα στην περιοχή.

Και τώρα απογοήτευση.

Για να πουλήσεις τον τάφο, πρέπει να ξέρεις ποιος ήταν ο νεκρός· έχει και ο τουρίστας τις απαιτήσεις του· θέλει να ξέρει το όνομα του νεκρού.

Τι θα πει ο τουρίστας στους φίλους του όταν τους δείχνει τις φωτογραφίες από τον τάφο; «Πήγα στον τάφο ενός άγνωστου;»

Εσύ, όμως, ξέρεις ποιος είναι ο νεκρός.

Ο νεκρός είναι η Ελλάδα.

Όλη η χώρα ένας τάφος.

Και έρχονται οι τουρίστες.

Αλλά όσοι Έλληνες είναι ακόμα ζωντανοί φεύγουν.

(Θα ενθουσιάζονταν ποτέ οι αρχαίοι Έλληνες επειδή βρήκαν έναν παλαιότερο τάφο;)

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΠΟΙΟΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΛΟΒΕΡΔΟ ΤΟΝ Α';

Πηγή:

Στέλιος Κούλογλου

Στην αρχή λες δεν μπορεί, θα είναι τρολιά: είναι δυνατόν, την ώρα που στα ΑΕΙ πλακώνονται πρυτάνεις με βουλευτές και φοιτητές και τα σχολεία έχουν σοβαρές ελλείψεις από δάσκαλους και καθηγητές, ο υπουργός Παιδείας να διατάζει Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) γιατί δεν τον κάλεσαν στην δοξολογία; Είναι όμως αλήθεια και, αν το δεις ιστορικά, βγάζει νόημα: γιατί καλύτερος ήταν ο Ναπολέοντας που συνομιλούσε με το άλογο του;

Λίγο πριν το κυβερνητικό Βατερλό, τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα ακριβώς γιατί αυτοί που μας κυβερνούν είναι αλλού: ο κ. Σαμαράς διατάζει το πρωθυπουργικό γραφείο να καταγγείλει με επίσημη ανακοίνωση του γελοιογραφία, που - σε τρίτη ανάγνωση - αμφισβητούσε το ερωτικό του λίμπιντο. Με τα ποσοστά της αντι -δημοφιλίας του να συναγωνίζονται αυτά του Μιχαλολιάκου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρεται σαν αντιβασιλέας σε Μοναρχία, τον οποίο ο Θεός έχει διορίσει να κυβερνά εφ’ όρου ζωής.  Και αντί να διατάξει ΕΔΕ επειδή το υπουργείο του δεν αξιοποίησε ούτε ένα ευρώ από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για γάλα στα σχολεία ενώ μαθητές λιποθυμάνε από την πείνα, ο πρίγκιψ Λοβέρδος ο Α’ ψάχνει να βρει ποιος ευθύνεται που δεν πήγε στην εκκλησία.

Ότι έγινε στις παρελάσεις προχθές, δείχνει ότι οι κυβερνώντες έχουν τρελάνει και όλη την χώρα: οι επίσημοι χωρίζονται από τους θεατές με κιγκλιδώματα, λες και είμαστε κάπου στην Αρχαία Ρώμη. Πλεύρης και Γεωργιάδης διαμαρτύρονται γιατί στο Χαλάνδρι παρήλασαν με τον ύμνο του ΕΑΜ, την ώρα που στο ελληνικό ρεπερτόριο υπάρχει και το τραγούδι του 1967 «Μέσα στα Απρίλη την γιορτή το μέλλον χτίζει η νιότη, αγκαλιασμένη, δυνατή, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο το στρατιώτη». Δεν θα ταίριαζε και με τον αξιωματικό, που βγαίνει και λέει «Έλληνες ψηλά το κεφάλι"; Την ίδια ώρα δεκάδες site, ακόμη και μεγάλης επισκεψιμότητας, ασχολούνται με την ξανθιά καθηγήτρια καλλονή που έκλεψε την παράσταση στην παρέλαση. Και μέσα στον γενικό χαμό το υπουργείο Πολιτισμού, εγκαινιάζοντας μια διεθνώς πρωτοπόρα μέθοδο προπαγάνδας, τις βιντεοσκαφές,  δίνει στην δημοσιότητα βίντεο από τις ανασκαφές την Αμφίπολη, όπου όλη η χώρα ψάχνει αγωνιωδώς τον νεκρό.

Που θα καταλήξουν όλα αυτά, όταν ο Σαμαράς επιμένει ότι θα «γυρίσει το παιχνίδι» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είναι πλέον δεδομένο ότι, αν κάνει εκλογές, θα τις χάσει;

Όταν ο αντιπρόεδρος είναι προσκολλημένος στην εξουσία και για τον λόγο ότι φοβάται τις συνέπειες για τον ίδιο, αν απομακρυνθεί από αυτήν;

Που τα spread ανεβαίνουν και το Χρηματιστήριο συνεχίζει να πέφτει; Που ο αξιωματικός «ψηλά το κεφάλι» ανακηρύσσεται σε ήρωα από  ΜΜΕ;

Τουλάχιστον για τον πρίγκιπα Λοβέρδο τον Α’ τον ΕνορκοΔιοικητικοΕξεταστή, υπάρχει λύση: γιατί μετά τις πριβέ παρελάσεις δεν του οργανώνουν μια πριβέ δοξολογία;

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ 1-0 -"ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΡΑ"

πηγή:

Κώστας Καίσαρης

 «Εις το φέρετρο θα έμπω και στο μνήμα της θα μπω να με θάψουν νεκροθάφται με αυτήν που αγαπώ». Σουρεαλιστικοί στίχοι του Μέντη Μποσταντζόγλου, που είχε μελοποιήσει πριν πενήντα χρόνια ο Γιάννης Μαρκόπουλος και τραγούδησε ο Γιώργος Ζωγράφος.

Έτσι ή αλλιώς σοβαρή κουβέντα για ποδόσφαιρο σε ότι έχει να κάνει με το ντέρμπι δεν μπορεί να γίνει. Ένα γκολ ο Αυλωνίτης, ένα σφύριγμα αλά-τροχονόμος ο Καλογερόπουλος, όταν σταμάτησε τον Ατζαγκούν και δεν τον άφησε να σουτάρει. Κι αυτό ήταν όλο κι όλο. Πέραν τούτων ουδέν. Ούτε η πρωτοβουλία του Μήτρογλου να εκτελέσει και να χάσει το πέναλτι συνιστά έκπληξη. Το έχει ξανακάνει και θα το ξανακάνει. Ούτε η παρατεταμένη γκρίνια του Αναστασίου για τη διαιτησία. Μονοτονία επίσης συνιστά ο παράλληλος μονόλογος Γιάννη Αλαφούζου-Σάββα Θεωρίδη.

Ο ένας να καταγγέλλει κι ο άλλος να απαντάει. Τα ίδια και τα ίδια. Φαντασία μηδέν. Η βελόνα σε ότι έχει να κάνει τον Αλαφούζο έχει κολλήσει στα "πακιστανικά και τα κινέζικα" τηλέφωνα. Όταν υπάρχουν εξ ίσου καλές και φθηνές συσκευές από Ταϊβάν και Κορέα.

Τι θέλει αν πει ο ποιητής; Έχεις σαν Παναθηναϊκός βουνό δίκιο σχετικά με το δήθεν χέρι του Πέτριτς, που ανακάλυψε ο Καλογερόπουλος. Κι έχεις κάθε δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να βγεις να το πεις και να το καταγγέλλεις. Τις σάλτσες για τα κινέζικα τηλέφωνα τι τις θέλεις; Άλλαξε ρεπορτόριο. Δεν είσαι ο Γιώργος Νταλάρας να λες εδώ και σαράντα χρόνια "έχω έναν καφενέ".

Όπως επίσης οφείλει να ανανεωθεί κι ο Σάββας Θεοδωρίδης. Που καταλήγει κάθε φορά όταν κάνει δηλώσεις στο "ζήτω ο Ολυμπιακός, ζήτω ο πρόεδρος μας". Την επόμενη φορά να το πάει ακόμη παραπέρα: "ζήτω ο μέγας Ολυμπιακός, ζήτω ο μέγιστος πρόεδρος μας".

Η "κηδεία" που κατέληξε στον ΣΚΑΪ

Κάπως έτσι, λοιπόν κι αφού μπάλα δεν είδαμε την παράσταση την έκλεψε η νεκρώσιμος ακολουθία το βράδυ του Σαββάτου. Που κατέληξε με την εναπόθεση του φερέτρου έξω από τα γραφεία του ΣΚΑΪ. Το μήνυμα, δηλαδή, ότι "αύριο σας κάνουμε την κηδεία".

Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι σχετικά με τα φέρετρα έχουν συμβεί και ακόμα χειρότερα. Εξού και η αναφορά των "νεκροθαπτών" στον πρόλογο. Φαινόμενο, μάλιστα, που κατά σύμπτωση ευδοκιμεί στον Πειραιά, όπου υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα, όπως σε ματς του Ιωνικού με τον Μακεδονικό στη Β' Εθνική, όταν την ομάδα την είχαν Μελισσανίδης-Σπανός.

Με τις δύο ομάδες να έχουν προηγούμενα και τον Ιωνικό παράπονα για τη "φιλοξενία" στον πρώτο γύρο, μόλις έκαναν την εμφάνιση τους στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες του Μακεδονικού έπεσε από την κεντρική εξέδρα, μέσα στο γήπεδο ένα φέρετρο!

Υπάρχει επίσης κάτι ακόμα πιο μακάβριο. Σε κάποιο ματς του Ιωνικού ο διαιτητής τον είχε αδικήσει. Την άλλη μέρα το πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι του, είδε έξω από την πόρτα ένα φέρετρο! Και σε όλη τη γειτονιά κολλημένα στις κολώνες νεκρόσημα που ανέφεραν τον θάνατο του και γνωστοποιούσαν την ημέρα και την ώρα της κηδείας. Στον Πειραιά επίσης και σχετικά πρόσφατα μάλιστα εστάλη ένα ανάλογο "μήνυμα".

Ποδοσφαιρικός παράγοντας βγαίνοντας από το πρωί από το σπίτι του, είδε την πόρτα να έχει διαφορετικό χρώμα. Από άσπρη που ήταν κάποιοι το προηγούμενο βράδυ την είχαν βάψει και την είχαν κάνει μαύρη. Το χιούμορ είτε εντός, είτε εκτός των ορίων ποτέ δεν έλειψε από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ

πηγή

20/10/2014

Όταν το Τείχος έπεσε στις 9 Νοεμβρίου και ο Έριχ Χόνεκερ κατέφυγε λίγο αργότερα στη Σοβιετική Ένωση, έμειναν στα κρύα του λουτρού όχι μόνον 17 εκατομμύρια Γερμανοί, αλλά και χιλιάδες λυκόσκυλα.  

Είναι αλήθεια ότι στη δεύτερη περίπτωση έλειπε η άμεση σχέση ανάμεσα σε αφέντη και σκύλο. Ο Χόνεκερ δεν γνώριζε προσωπικά τα τόσα και τόσα πιστά τετράποδα που υπηρετούσαν στο Τείχος. Άλλωστε, δεν φρουρούσαν το σπίτι του στο Βάντλιτς, αλλά το γύρω κράτος. Ωστόσο, η ιστορική τομή της 9ης Νοεμβρίου έπληξε πρώτα αυτά τα βαθιά συνδεμένα με τους Γερμανούς ζώα. Με την πτώση του Τείχους, έχασαν από τη μία μέρα στην άλλη όχι μόνο τους γκριζοφορεμένους ανωτέρους τους, που ξαφνικά δεν ήθελαν πια ούτε να τα ξέρουν, αλλά και το σπίτι τους, στις μάντρες για σκυλιά που υπήρχαν κοντά στο Τείχος. Η τύχη των ορφανεμένων σκυλιών συγκίνησε βαθιά τους Γερμανούς και από τις δύο πλευρές του Τείχους. (…)

(…) Η είδηση ότι χιλιάδες γερμανικά λυκόσκυλα είχαν μείνει αδέσποτα τη νύχτα της 9ης προς 10η Νοεμβρίου, απλώθηκε σαν πυρκαγιά. Στη συλλογική φαντασία των Βερολινέζων, τα εγκαταλειμμένα, απελπισμένα σκυλιά στις μεθοριακές εγκαταστάσεις ούρλιαζαν τη νύχτα το φεγγάρι, τον μόνο εργοδότη που τους είχε απομείνει. Ο κόσμος ήταν επίσης έτοιμος να δει τα άστεγα ζώα, σε άγρια μπουλούκια, να αλωνίζουν τον δυτικό τομέα της πόλης, που ξαφνικά είχε γίνει προσιτός.

Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Αμέσως μετά το άνοιγμα του Τείχους, η δυτικογερμανική Εταιρεία Προστασίας των Ζώων άρχισε διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της ΓΛΔ. Έπειτα από μακρές και κρίσιμες συνομιλίες, η δυτικογερμανική Εταιρεία Προστασίας των Ζώων ανακοίνωσε, στις 18 Ιανουαρίου 1990, ότι μέσα σε οκτώ βδομάδες 2.500 σκυλιά του Τείχους θα μετανάστευαν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Από εκείνη τη στιγμή, το τηλέφωνο της Εταιρείας Προστασίας των Ζώων δεν έπαψε να χτυπάει. Εκατοντάδες συμπονετικοί μαγκούφηδες, δεκάδες πολύτεκνες οικογένειες, εκδήλωσαν αυθόρμητα την προθυμία τους να δεχτούν τα σκυλιά. Αλλά μια σκιά έπεσε πάνω σ' αυτά τα αυθόρμητα σημάδια βαθιών ιστορικών δεσμών. Τα σκυλιά του Τείχους έγιναν αφορμή μιας υποδειγματικής διαμάχης ανάμεσα σε δυτικογερμανούς και ανατολικογερμανούς ειδικούς -μιας διαμάχης που χαρακτηριζόταν από τόση οξύτητα, ώστε δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τη διένεξη των ιστορικών.

Η αναγγελία της μεταφοράς των λυκόσκυλων προκάλεσε θύελλα αγανάκτησης στο δυτικογερμανικό Σύνδεσμο Φίλων του Λυκόσκυλου (ο οποίος δεν πρέπει να συγχέεται με την Εταιρεία Προστασίας των Ζώων, αρμόδια για κάθε είδους ζώα). Ο Σύνδεσμος κατηγόρησε την Εταιρεία για άγνοια και επιπολαιότητα. Τα μεθοριακά σκυλιά, αποφάνθηκε ο δυτικογερμανικός Σύνδεσμος Φίλων του Λυκόσκυλου, ήταν άκρως “επικίνδυνα” για τους άπειρους φιλόζωους. Τα σκυλιά είχαν διατηρηθεί “χωρίς κοινωνικές επαφές με ανθρώπους”, με προϊούσα ηλικία ήταν “δύσκολη η ενσωμάτωσή τους σε οικογένειες” και ήταν “πρακτικά αδύνατη η αναπαιδαγώγησή τους για συνηθισμένες, καθημερινές ανάγκες”. Ήταν πολύ προτιμότερο για τα “έντονα βεβαρυμένα” σκυλιά να μείνουν “απέναντι”. (…)

(…) Αυτοί οι ισχυρισμοί πλήγωσαν κατάκαρδα τους πολίτες της ΓΛΔ και ένωσαν, ίσως για πρώτη φορά, φίλους και εχθρούς των σκύλων. Οι εμπειρογνώμονες, στα ανατολικογερμανικά άσυλα αδέσποτων ζώων, μίλησαν για άνευ προηγουμένου δημαγωγική εκστρατεία, που θύμιζε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Από δύο, όλα κι όλα, κρούσματα παθολογικά δαγκωνιάρικων σκυλιών, που χρειάστηκε πράγματι να θανατωθούν, ο δυτικός σκανδαλοθηρικός Τύπος έκανε 1.000 περιπτώσεις -για ευνόητους λόγους. Αν εισέδυαν ξαφνικά στην αγορά 2.500 ανατολικογερμανικά σκυλιά -που κόστιζαν περίπου 300 ανατολικά μάρκα το καθένα- θα ήταν επόμενο να πέσουν οι τιμές. Για να μην πέσουν οι τιμές των δυτικογερμανικών σκυλιών, συκοφαντούνταν συστηματικά οι ομόφυλοί τους από την Ανατολική Γερμανία. Στην πραγματικότητα, τα σκυλιά του Τείχους δεν υπήρξαν ποτέ θύτες, απεναντίας ήταν αξιολύπητα “θύματα του σταλινισμού” και χρειάζονταν φροντίδα και κατανόηση. (…)

(…) Στο μεταξύ, τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει. Σχεδόν όλα τα σκυλιά του Τείχους βρήκαν κατάλληλους αποδέκτες και σπάνια πια ακούγονται παράπονα για προβλήματα ενσωμάτωσης.

Μερικά από τα σκυλιά που μετοίκησαν στη Δυτική Γερμανία και που αρχικά αντιδρούσαν στις ποικίλες κονσερβαρισμένες σκυλοτροφές με ζαρωμένη μουσούδα ή και με διάρροια, κατόρθωσαν στο μεταξύ να προσαρμοστούν. Τα περισσότερα έχουν υπερνικήσει στο μεταξύ και τον φόβο τους για τα ασανσέρ και τις κυλιόμενες σκάλες. Επίσης, έχουν αποβάλει τον φόβο τους για είδη σκυλιών που δεν τα είχαν μυρίσει ποτέ πριν και δεν το βάζουν πια στα πόδια, όταν πλησιάζει ένα κανίς με πλεχτό σκουφάκι και δερμάτινο παλτουδάκι. Σχεδόν όλα δείχνουν έφεση για μάθηση και μάλιστα καταλαβαίνουν πια διαταγές που δεν εκφέρονται στη σαξονική διάλεκτο.

Μόνον όταν κάνουν περίπατο με τα καινούργια, δυτικά αφεντικά τους στην πρώην περιοχή του Τείχους, κωφεύουν ξαφνικά σε κάθε κάλεσμα και εκτελούν, χωρίς να παρεκκλίνουν προς τα αριστερά ή τα δεξιά, μια προγραμματισμένη διαδρομή. Το Τείχος στο κέντρο της πόλης έχει στο μεταξύ εξαφανιστεί ολοκληρωτικά, έτσι ώστε ακόμα και βέροι Βερολινέζοι δεν είναι πια σε θέση να πουν με ακρίβεια πού υψωνόταν άλλοτε. Μόνο τα σκυλιά του Τείχους κινούνται με απόλυτη σιγουριά, σαν να τα συγκρατεί ένα αόρατο λουρί, πάνω στην παλιά μεθοριακή γραμμή, που, όπως είναι γνωστό, δεν ήταν ποτέ ευθεία, αλλά διέσχιζε την πόλη κάνοντας ένα άγριο ζιγκ-ζαγκ -σαν να ψάχνουν για κάτι ή και σαν να νοσταλγούν κάτι.

 ====================================================================

Το Τείχος του Βερολίνου, που χώριζε την πόλη σε 2 τομείς, τον ανατολικό και τον δυτικό, έπεσε στις 9 Νοεμβρίου 1989, συμπαρασύροντας σαν χιονοστιβάδα και τον τότε «υπαρκτό σοσιαλισμό». Εχουν γραφτεί πολλά για τις επιπτώσεις εκείνου του γεγονότος στην Ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου. Για τις επιπτώσεις του στα περίπου 5.000 «σκυλιά του Τείχους», που μαζί με τους Ανατολικογερμανούς φρουρούς εμπόδιζαν τις αποδράσεις απ' το Ανατολικό στο Δυτικό Βερολίνο, έγραψε ο Πέτερ Σνάιντερ, Γερμανός συγγραφέας και ποιητής (γενν. 1940). Το κείμενό του («Τα σκυλιά του Τείχους») δημοσίευσε, το 1992, σε απόδοση του Δημ. Κούρτοβικ, το λογοτεχνικό περιοδικό «Το Δέντρο». Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και, με την άδεια του εκδότη του «Δέντρου» κ. Κώστα Μαυρουδή, το αναδημοσιεύω. Οχι όλο, δυστυχώς, λόγω περιορισμένου διαθέσιμου χώρου, αλλά εκτενή του αποσπάσματα που, ελπίζω, δεν μειώνουν πολύ την αξία του.

Παναγιώτης Διαμαντής

====================================================================

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Η ΤΡΙΤΗ ΠΙΟ ΜΙΣΗΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ

Το εποικοδομητικό έργο της κυβέρνησης

=============================================================================

Δημοσκόπηση: Η τρίτη πιο μισητή 

κυβέρνηση παγκοσμίως

 είναι η Ελληνική

πηγή: news247

=============================================================================

Σε έρευνα της Gallup παρουσιάζονται οι δώδεκα κυβερνήσεις με τη μικρότερη δημοτικότητα στον πλανήτη. Οι περισσότερες κυβερνήσεις, βρίσκονται στην Ευρώπη.

Το ινστιτούτο, το οποίο λειτουργεί περισσότερα από 40 γραφεία σε 27 χώρες, έχει έδρα στην Ουάσιγκτον, ενώ το ερευνητικό κέντρο του βρίσκεται στην Ομάχα και στην Νεμπράσκα. Ιδρύθηκε από τον Αμερικανό Georges Gallup.

Πρόσφατα είχε δημοσιεύσει έρευνα για λογαριασμό της πλατφόρμας «Debating Europe» σύμφωνα με την οποία το 51% των Ευρωπαίων εκτιμούσε ότι οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται από την αρχή της κρίσης απέτυχαν.

Στην έρευνα όλες οι χώρες που βρίσκονται στις 12 πρώτες θέσεις έχουν υψηλά έως πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, με την Ελλάδα να έχει το υψηλότερο (27,3%), ενώ το ποσοστό των πολιτών που θεωρεί τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών «διεφθαρμένες» είναι στην κυριολεξία συντριπτικό, με τη χώρα μας να έχει και εδώ την πρωτιά (91%) μαζί με την Κυβέρνηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.

Ποιες είναι οι 12 κυβερνήσεις του κόσμου με την μικρότερη δημοτικότητα:

12η  θέση: Ισπανία

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 20%  (ένατο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 89% (8ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 26,1% (4ο υψηλότερο)

11η θέση: Πορτογαλία

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 20%  (ένατο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 86% (17ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 16,2% (11ο υψηλότερο)

10η θέση: Τζαμάικα

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 20%  (ένατο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 86% (17ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 15,3% (4ο υψηλότερο)

9η Θέση: Κόστα Ρίκα

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 20%  (ένατο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 84% (24ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 8,1% (44ο υψηλότερο)

8η Θέση: Ρουμανία

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 18%  (πέμπτο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 77% (8ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 7,3% (53ο υψηλότερο)

7η Θέση: Περού

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 18%  (πέμπτο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 86% (17ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 7,5% (50ο υψηλότερο)

6η θέση: Πακιστάν

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 18% (πέμπτο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 81% (34ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 6,2% (68ο υψηλότερο)

5η θέση: Μολδαβία

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 18%  (πέμπτο υψηλότερο)

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 86% (17ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 5,1% (81ο υψηλότερο)

4η Θέση: Τσεχία

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 15% 

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 87% (8ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 7% (60ο υψηλότερο)

3η Θέση: Ελλάδα

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 14% 

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 91% (8ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 27,3% (2ο υψηλότερο)

2η Θέση Βουλγαρία

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 13% 

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 79% (42ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 13% (22ο υψηλότερο)

1η Θέση: Βοσνία- Ερζεγοβίνη

Το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης ανέρχεται στο 8% 

Το ποσοστό του κόσμου που θεωρεί την κυβέρνηση διεφθαρμένη ανέρχεται στο 91% (2ο υψηλότερο)

Ποσοστό ανεργίας: 27% (3ο υψηλότερο)

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΟΛΟΣ Ο ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΜΑΖΙ. ΠΑΜΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ ΑΝΤΑΜΑ

Πηγή:

http://www.ergatikosagwnas.gr

Προτιμότερος ο παλιός κυβερνητικός συνδικαλισμός για το ΠΑΜΕ

Τις τελευταίες μέρες, σε μια σειρά δημοσιεύματα που αφορούν σε πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ για τη συγκρότηση του προεδρείου της, διάφορες ποικιλώνυμες παρατάξεις καταφέρονται ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ.

Ανατρέχοντας σε ανακοίνωση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ, στο Ριζοσπάστη της Πέμπτης 16 Οχτώβρη 2014 σελ. 12, διαβάζουμε ότι σ’ αυτή τη συνεδρίαση έβαλε υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου της ΑΔΕΔΥ, ο εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) και ότι: «Δηλώσεις στήριξης του υποψήφιου του ΜΕΤΑ και σε αυτήν τη συνεδρίαση έκαναν οι εκπρόσωποι της “Δημοσιοϋπαλληλικής Ανατροπής” (ΠΑΣΚΕ ΟΤΑ/Μπαλασόπουλος) και των “Παρεμβάσεων” (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.)». Στην ψηφοφορία που ακολούθησε, ο εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ έλαβε 7 ψήφους (3 από το ΜΕΤΑ, 2 από τη “Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή” και 2 από τις “Παρεμβάσεις”), ενώ υπήρχαν 8 λευκά (3 από την ΠΑΣΚΕ, 3 από τη ΔΑΚΕ και 2 από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο) και 2 άκυρα (1 από την ΠΑΣΚΕ και 1 από τη ΔΑΚΕ)».

Παρακάτω η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ κλείνει με το εξής: «Σε ό,τι αφορά τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, θα κάνουν ό,τι μπορούν και στην περίπτωση της συγκρότησης του προεδρείου της ΑΔΕΔΥ να μη στηριχτεί ούτε ο παλιός, ούτε ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός». Δηλαδή με αυτήν την τελευταία αποστροφή της ανακοίνωσης, οι δυνάμεις τους ΠΑΜΕ στην ουσία λένε ότι εφεξής θα κάνουν ότι μπορούν για να μη στηριχτεί ούτε ο παλιός ούτε ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός αφού μέχρι τώρα, εδώ και 10 μήνες, αποστασιοποιούμενες και από τον παλιό και από το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, απείχαν, για λόγους αρχής όπως είχαν δηλώσει, από όλες τις συνεδριάσεις που αφορούσαν στην συγκρότηση του προεδρείου της ΑΔΕΔΥ. Τώρα όμως που, συμμετέχοντας σ’ αυτήν τη συνεδρίαση, παραμέρισαν τους «λόγους αρχής» (!!!), τάχτηκαν σαφώς με την ψήφο τους, με τον παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό όπως φαίνεται και από την ανακοίνωση τους. 

Λένε στην ανακοίνωση τους: «Στην ψηφοφορία που ακολούθησε, ο εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ έλαβε 7 ψήφους (3 από το ΜΕΤΑ, 2 από τη “Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή” και 2 από τις «Παρεμβάσεις»), ενώ υπήρχαν 8 λευκά (3 από την ΠΑΣΚΕ, 3 από τη ΔΑΚΕ και 2 από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο) και 2 άκυρα (1 από την ΠΑΣΚΕ και 1 από τη ΔΑΚΕ)». (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) παλιός κυβερνητικός συνδικαλισμός – ΠΑΜΕ από κοινού στο «λευκό». Αλλά και όταν απείχαν από τις ανάλογες συνεδριάσεις που ενδεχομένως υπήρχε μοναδική υποψηφιότητα στη θέση του προέδρου μόνον από τον εκπρόσωπο του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού, άραγε ποιον συνδικαλισμό διευκόλυναν;

 Προφανέστατα τον παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό αφού η απόλυτη πλειοψηφία που ήθελε, απόντων των 2 του ΠΑΜΕ, διαμορφωνόταν επί των παρόντων, άρα με λιγότερες ψήφους.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι εμπαθείς καιροσκοπισμοί, οι ανακολουθίες, οι επιλεκτικές α λα καρτ επιλογές, οι παλινωδίες και ο αναχωρητισμός από τις διαδικασίες των συνδικάτων, όχι μόνον εκθέτουν ανεπανόρθωτα τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ αλλά και τις κάνουν συνένοχες στην παράλυση των συνδικάτων. Επειδή όμως με το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα σε αυτές τις σημερινές δύσκολες συνθήκες, δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς, θα επανέλθουμε πιο διεξοδικά.

                                                                                       ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ  

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)