ΚΛ.ΤΣΑΟΥΣΙΔΗΣ:ΣΑΜΑΡΑΣ-ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΣΤΟ ΓΕΛΟΙΟ

«Ρε πώς τη δουλεύουνε εντάξει/

στην Ελλάδα κάθε μηχανή/

όλ' οι παλαβοί να ειν' απόξω/

και οι λογικοί μεσ' το Δαφνί».

Το άσμα «Εντάξει» του Κώστα Μπέζου (που στη ρεμπέτικη δισκογραφία εμφανίζεται ως Α. Κωστής) ηχογραφήθηκε το 1935. Οχτώ δεκαετίες αργότερα, το σκωπτικό τραγουδάκι ακουμπάει κατά 50% στην πραγματικότητα, λυτρώνοντας τους γνωστικούς: δεν θα υπάρχει σε λίγο Δαφνί, αφού ο αρμόδιος υπουργός, προφανώς εξ ιδίων κρίνοντας, θεωρεί ότι δεν έχουμε χρείαν ψυχιατρείων. Αρχίζει με το κλείσιμο του Δημόσιου Ψυχιατρείου Θεσσαλονίκης, γνωστού ως Λεμπέτ*.

Ταυτόχρονα, οι ηγέτες της χώρας διολισθαίνουν από τη φτήνια και τη χυδαιότητα στο ωμό ψέμα («ουδείς πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας» ήταν η μόνιμη επωδός όλων) και τη διασπάθιση δημόσιου αλλά και ιδιωτικού πλούτου. Υιοθετούν το βλαχομπαρόκ και τη ναπολεόντεια συμπεριφορά ο ένας και την έπαρση, το εξωφρενικό και την αμετροέπεια ο συναυτουργός του.

Κι όταν ένα σκάνδαλο βοά, έρχεται η θυσία του προέδρου του ταμείου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, Στέλιου Σταυρίδη. Θυμίζω πως ήταν ο εκπρόσωπος της... «Δράσης», στις εκλογές του Μαΐου 2012, με κύριο ρόλο να διακόπτει σε όλες τις συζητήσεις τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν ήταν παρών ο Μαργαρίτης.

Μίζα; Α πα πα!

Ο κ. Στουρνάρας τον εκδίωξε χωρίς να εξηγήσει στον ελληνικό λαό το γιατί. Όχι διότι ενοχλήθηκε από την ανεπάρκεια αυτού του φωνακλά «φιλελεύθερου» ή τη σύντομη πτήση του παρέα με έναν πρωθυπουργικό -μην το ξεχνάμε- φίλο, αλλά από τη διαρροή του γεγονότος. Και σκέφτεται ο κάθε αφελής: Τι έκανε ο κ. Σταυρίδης; Τα άρπαξε;

Η λογική λέει όχι.

Διότι, αν τα άρπαζε, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Αντώνης Σαμαράς, θα τον έστελναν στον εισαγγελέα και θα ακύρωναν τη σύμβαση για το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ. Ετσι δεν κάνουν οι έντιμοι;

Επειδή κάτι τέτοιο αποκλείεται μετά βδελυγμίας, δεδομένης και της φιλικής σχέσης Μελισσανίδη - Σαμαρά, τι το μεμπτό; Από την άλλη, τι φίλος είναι αυτός, ο γνωστός ως «Τίγρης», που αφήνει τον κ. Σαμαρά να εκτίθεται;

Ακολούθησαν οι ρήσεις για τη γυναίκα του Καίσαρα (από τον υπουργό Εσωτερικών, Γιάννη Μιχελάκη) και αντίστοιχες ανοησίες από άλλους εξίσου ευφυείς κυβερνητικούς παράγοντες. Για τον Καίσαρα ουδέν. Μας θύμισαν και τους Πάγκαλους, Τσουκάτους κ.ά. για τις βόλτες με τα κότερα. Διότι τώρα, στα λίαρ τζετ, δε χρειάζεται πολιτικό έρμα**...

Από την Πόλη έρχομαι και τηγανίζεις ψάρια…

Με όλα αυτά θυμάμαι τις ανθρωποθυσίες των απριλιανών με τους Μπαλόπουλους και άλλους μακρυχέρηδες και, εκών άκων, αναρωτιέμαι γιατί ο καλαματιανός λεβέντης υιοθετεί και την αισθητική τους:

«Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός, στ' Αμερικής τ' αλώνι, κι ήρθες κι έλαμψες και ήρθες νικητής, και σ' αγαπάμε όλοι».

Του φρικαλέου γλειψίματος από άνθρωπο της τέχνης (το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού που λέγαμε...), τον κ. Σμαραγδή, προηγήθηκε το εξίσου άτσαλο πρωθυπουργικό χάδι, που αποκάλεσε τον σκηνοθέτη «μέγα ανηφορίζοντα». Δεν ξέρω αν ο κ. Σμαραγδής έφτασε σε κάποια «ανακουφιστική» καρέκλα, αλλά η ανηφόρα είναι λίαν ολισθηρή, λόγω σάλιου.

Διαβολική σύμπτωση: οι τέσσερις σημερινοί ήρωες έχουν επίθετο που αρχίζει με σίγμα. Τηςσυμφοράς ή της σήψης; Ένα και το αυτό, εκτός αν ενίσταται ο Θόδωρος Πάγκαλος.

Ο πρωθυπουργός, μ' αυτά και μ' εκείνα νιώθει άνετα έχοντας «δέσει» στο τελευταίο βαγόνι του τρένου τους σοσιαλιστές (έλα τώρα) του κ. Βενιζέλου και αποκαλύπτει το μεγαλείο του πνεύματος του. Φυσικά, όταν κλείσει ο κύκλος της νέας γελοιότητας, οι όμηροι του τελευταίου βαγονιού θα τοποθετηθούν μπροστά από την ντιζελομηχανή για να πέσουν πρώτοι και να γλιτώσει ο συνομιλητής του Υψίστου.

Κάπως έτσι ένιωθαν κι εκείνοι που πήγαν να αλλάξουν το χακί με φράκο, χωρίς να αντιληφθούν ότι ο τρόμος που είχαν επιβάλει έδινε τη θέση του στη χλεύη και την οργή.

* Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποιοι εξ ημών, βλέποντας κάτι τύπους να χτυπιούνται από τηλεοράσεως πουλώντας τυπωμένες πατσαβούρες, λέγαμε «κι άλλος για το Λεμπέτ»!

** Σαβούρα.

ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"- 22/8/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)