Αγριεύτηκα με την απόφαση του
τριμελούς πλημμελειοδικείου της Αθήνας που αθώωσε τους τέσσερις φονιάδες της
αστυνομίας, οι οποίοι κατηγορούνταν (με αποδείξεις και ντοκουμέντα, που όμως
ήταν πολύ λίγα για να φτάσουν στο μυαλό και στην ψυχή των δικαστών) ότι τον
Μάιο του 2008 ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον 24χρονο φοιτητή Αρχιτεκτονικής και
αθλητή κολύμβησης, ομογενή από την Τασκένδη, Νίκο Σακελλίωνα. Δεν θα σταθώ στη
φριχτή σκευωρία που στήθηκε γύρω από το πτώμα του φονευθέντος, ούτε στις
φριχτές προσπάθειες -που θα προκαλούσαν Νέμεση- αμαυρώσεως της ιερότητας ενός
θανάτου.
Δεν θα σταθώ στην ασέλγεια επί
πτώματος που πέτυχε μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου. Δεν θα σταθώ καν στα
ανθρωποβόρα ντόπερμαν του Δένδια που διέπραξαν φόνο και δικαιώθηκαν. Μεταξύ των
τεσσάρων, μάλιστα, ήταν, λόγω ποσόστωσης στη φρίκη μάλλον, και μια γυναίκα.
Πρόκειται περί κτηνωδίας, φυσικά. Θα αναρωτηθώ, όμως, γιατί το ρεπορτάζ της
"Αυγής" την Τρίτη 30 Ιουλίου 2013 δεν είχε πουθενά τα ονόματα των
φονιάδων. Αν δεν κάνω λάθος, οι δίκες γίνονται σε ακροατήριο επειδή ακριβώς
αποτελούν δημόσιο γεγονός. Προς τι, λοιπόν -εκτός κι αν κάτι καίριο μού
διαφεύγει-, αυτή η απόκρυψη των ονομάτων αθωωθέντων φονιάδων, οι οποίοι (και οι
οποία) φυσικά θα συνεχίσουν να παρέχουν τις "υπηρεσίες" τους στο
υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προς όφελος της κοινωνίας.
Επί τη ευκαιρία: πόσο κοστίζει η
φύλαξη του σπιτιού του Δένδια στο Παγκράτι, ως προϊσταμένου των φονιάδων;
Αγριεύεσαι και μόνο που ρωτάς. Αγριεύεσαι από τον καθημερινό ένστολο
συμμοριτισμό της φασιστικής μαγκιάς που όποτε γουστάρει μπορεί να σε στείλει,
στην καλύτερη περίπτωση, σε μια ομοφωνία εισαγγελέα και ανακριτή που θα σε
τραβήξει, με αισχρά ψευδείς κατηγορίες, στα κρατητήρια, σε ηλίθιες εκδικήσεις
μικρονοϊκών γουρουνιών, στη φυλακή, ενδεχομένως και σε τραβήγματα με το
παρακράτος του κράτους, τουλάχιστον για το επόμενο ορατό διάστημα της ζωής σου.
Αγριεύτηκα με την απόφαση. Αγριεύτηκα που δεν ξέρω τους φονιάδες και μπορεί να
περνάω δίπλα τους χωρίς το δικαίωμα να τους κοιτάξω στα μάτια, ενώ αυτοί με
σφραγίδα και βούλα της ανεξάρτητης δικαιοσύνης μπορούν να με σκοτώσουν στο ξύλο
έτσι, για πλάκα, γιατί για πλάκα έδειραν μέχρι θανάτου τον νεαρό ομογενή
φοιτητή Αρχιτεκτονικής -κι όλα τα υπόλοιπα είναι σκέτη φρίκη και σκέτη
ανθρωποφαγία- και να μην πάθουν τίποτα.
Στ' αλήθεια αγριεύτηκα. Και πολύ περισσότερο που την αθωωτική απόφαση την έβγαλαν τρεις γυναίκες. Η πρόεδρος του τριμελούς πλημμελειοδικείου Ελένη Κοτίτσα και οι πάρεδροι Ειρήνη Σιδέρη και Ελένη Κηπουρού. Τρεις ύαινες. Τρεις μαινάδες, ταγμένες στον θάνατο. Αγριεύτηκα με την Ελένη Κοτίτσα, με την Ειρήνη Σιδέρη και την Ελένη Κηπουρού. Αγριεύτηκα με την ξηρασία τους, από την ξηρασία της άρνησης να δουν ένα παιδί να φονεύεται μπροστά στα μάτια τους. Φοβήθηκα πολύ από την αποφασιστική τους αισχρή προσχώρηση στη διατεταγμένη φρίκη. Τρία τέρατα. Που δεν δικάζουν. Καταδικάζουν την κοινωνία στον τρόμο.
Στ' αλήθεια αγριεύτηκα. Και πολύ περισσότερο που την αθωωτική απόφαση την έβγαλαν τρεις γυναίκες. Η πρόεδρος του τριμελούς πλημμελειοδικείου Ελένη Κοτίτσα και οι πάρεδροι Ειρήνη Σιδέρη και Ελένη Κηπουρού. Τρεις ύαινες. Τρεις μαινάδες, ταγμένες στον θάνατο. Αγριεύτηκα με την Ελένη Κοτίτσα, με την Ειρήνη Σιδέρη και την Ελένη Κηπουρού. Αγριεύτηκα με την ξηρασία τους, από την ξηρασία της άρνησης να δουν ένα παιδί να φονεύεται μπροστά στα μάτια τους. Φοβήθηκα πολύ από την αποφασιστική τους αισχρή προσχώρηση στη διατεταγμένη φρίκη. Τρία τέρατα. Που δεν δικάζουν. Καταδικάζουν την κοινωνία στον τρόμο.
Το απαραίτητο εργαλείο επιβολής της
άρχουσας εκατόμβης που λέγεται άποψη, αναδιάρθρωση, ανάπτυξη και διάφορα άλλα
παρεμφερή, ενώ είναι απλώς η κτηνογενής και η κτηνοφρενής αντίληψη επιβίωσης
του συστήματος. Αυτού του συστήματος που καταδέρνει έως θανάτου. Και
δικαιώνεται. Η δικαίωση των φονιάδων είναι μια τεράστια κοινωνική ήττα. Αφού
την αντέχουμε, σημαίνει πως είμαστε εθισμένοι στην ήττα. Σημαίνει πως είμαστε
ερειπωμένοι μέσα σ' έναν απέραντο ερειπειώνα διαδοχικών φόβων που προστίθενται
ταχύτατα ο ένας πάνω στον άλλον δημιουργώντας καινούργιες ποιότητες φόβου.
καινούργιες ποιότητες ήττας.
Ο πατέρας του φονευμένου και
διασυρμένου παιδιού, ο Δ. Σακελλίων -από οικογένεια πολιτικών προσφύγων της
Τασκένδης-, καθηγητής της ψυχοφυσιολογίας, που εργάζεται στη χώρα μας (στην
ίδια χώρα με τη χώρα των φονιάδων του Δένδια -της γνωστής οικογενείας των
δωσιλόγων-, αλλά και με τη χώρα των φονιάδων δικαστών του ποιητίσκου Αθανασίου
-ω, ναι, έχει γράψει και φληναφήματα ποιήσεως αυτός ο βλάκας, που προΐσταται
αναιμάκτως των συνθηκών φόνου τους οποίους προκαλεί), ο πατέρας, λοιπόν, ενός
παιδιού που έχασε τη ζωή του από τρεις φονιάδες και μια φόνισσα (όχι του
Παπαδιαμάντη) και την ξεναέχασε από τρεις φόνισσες (όχι του Παπαδιαμάντη), είπε
το εξής απλό (δεν είναι πικρό) σε απέραντη αντήχηση φόβου του σώματος, φόβου
του μυαλού και φόβου του αισθήματος: "Η κοινωνία πρέπει να ξέρει ότι η ζωή
των ανθρώπων βρίσκεται σε χέρια αστυνομικών που έχουν μάθει να σκοτώνουν και να
μην έχουν ευθύνη".
Αγριεύτηκα. Γιατί σκέφτηκα το εξής
απλό: αν αυτό το κάνουν τα ενεργούμενα κτήνη της καταστολής και της
"δικαιοσύνης", φαντάσου πόσες εκατόμβες ετοιμάζουν οι ψυχρές
συνειδήσεις της κερδώας κακότητας. Αυτό το φιλοσόφημα της εξυπηρετούμενης
φρίκης. Της ανεύθυνης φρίκης.
ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"-4/8/2013
========================================================
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου