ΑΡ.ΚΑΛΑΡΓΑΛΗΣ:ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Το μακρινό 1978, πρωτοετής φοιτητής δεν έβρισκα εισιτήριο για να ταξιδέψω από τον Πειραιά στη Μυτιλήνη. Στο λιμάνι βρήκα κάποιον γνωστό, που ήταν μέλος του πληρώματος του θρυλικού πλοίου Σαπφώ, της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου. Χάρις σ’ αυτόν όχι μόνο ταξίδεψα αλλά δεν πλήρωσα ούτε εισιτήριο, γιατί «φιλοξενήθηκα» στην καμπίνα του. Ήμουνα δηλαδή ένας λαθρεπιβάτης. Ίσως γι’ αυτό, το ένα εισιτήριο και μερικά άλλα, η ΝΕΛ εδώ και κάποιο διάστημα παραπαίει οικονομικά. Κι όχι επειδή οι διοικήσεις της δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.

Οι πρόσφατες «ενημερωτικές» - διαφημιστικές παρουσιάσεις, μέσω της τηλεόρασης, για τα εισιτήρια και τις αστικές συγκοινωνίες προξένησαν ερωτηματικά. Εξαγγελίες, ποινικοποίηση, συναισθηματισμός, η συνολική ευθύνη, η επαναχρησιμοποίηση των εισιτηρίων, οι τσαμπατζήδες, οι Έλληνες, η Ελλάδα και η πρόοδος μας, είναι τα σημεία που παρουσιάζει το σποτάκι.  Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού και της επιδίωξής τους είναι να γίνουν ιδιωτικές οι δημόσιες συγκοινωνίες. Όπως επιχείρησε ο μπαμπάς Μητσοτάκης στο παρελθόν. (Αλήθεια η κόρη γιατί δεν ακούγεται, φυλάγεται για την εφεδρεία;).

Κι ήρθε ο θάνατος ενός νέου κατά τον έλεγχο εισιτηρίου σε τρόλεϊ. Τα παραλειπόμενα, αν λογοφέρανε με τον ελεγκτή, ποιος έβρισε ποιον, αν ήταν εν κινήσει ή σταματημένο το τρόλεϊ, ποιος έφταιγε αν έφταιγε είναι ανούσια στοιχεία. Ένας συνάνθρωπός μας, 19 χρονών, είναι νεκρός. Καμία οδηγία, κανένας νόμος, καμιά εγκύκλιος, κανένα χρηματικό έλλειμμα δεν μπορούν να γίνουν δικαιολογίες ώστε να το χωρέσει ο νους μας.

Ίσως η ορμή της νιότης να λειτούργησε παρορμητικά, ίσως το «δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο, ίσως η ανέχεια, ίσως… Μπορούν να καταλάβουν οι διοικούντες ότι οι φτωχοί γύρω μας έχουν αυξηθεί; Συνάνθρωποί μας χάνουν τη δουλειά, το σπίτι, την υγεία, τη ζωή τους. Ενώ οι αρνητικοί αριθμοί αυξάνουν ο πρωθυπουργός βγάζει διάγγελμα για τη μείωση του Φ.Π.Α. στην εστίαση. Αν είναι δυνατόν! Σε μια ιδιαίτερη δύσκολη στιγμή τι θα ονομαστεί η ομιλία του; Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να το θεωρεί σημαντικό θέμα, ώστε να διαγγέλλει, την έξοδο σε μια ταβέρνα κι ένα ουζερί;  

Πόσες φορές στη ζωή τους οι κυβερνώντες έχουν χρησιμοποιήσει μέσο μαζικής μεταφοράς; έχουν κόψει εισιτήριο, ξεροστάλιασαν στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο; Πότε έτρεξαν για να προφθάσουν το τελευταίο δρομολόγιο; Μάλλον ποτέ δεν μπήκαν σε λεωφορείο, σε τρόλεϊ, σε μετρό. Θυμηθείτε τον Κωνσταντάρα, όπου σε μια ταινία μπαίνει με κουστούμι και παπιγιόν σε λεωφορείο και δυσανασχετεί γιατί έχει και άλλους επιβάτες, και ρωτά τι είναι το εισιτήριο. Ε! Αυτή είναι η σχέση όσων μας διοικούν με τις δημόσιες συγκοινωνίες. Αυτές είναι για τον καθημερινό άνθρωπο, τον λαό.

Οι καλαμαράδες της Αθήνας πρέπει να ντρέπονται που σκυλεύουν πάνω σ’ ένα νεκρό 19χρονο νέο. Όταν υπάρχει ένας νεκρός άνθρωπος, ειδικά νέος, δεν υπάρχουν ερμηνείες, προσεγγίσεις, εξηγήσεις, στιγμές άτυχες, λέξεις άτυχες, χρόνος άτυχος. Υπάρχει μόνο ο θάνατος. Κι όλοι αυτοί οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι προφεσόροι πρέπει να αντιμετωπίσουν τη χλεύη μας.   

Εν τέλει πρέπει όλοι μας να διαλέξουμε με ποιους θα είμαστε, από δω και πέρα. Με τον καθημερινό άνθρωπο του μόχθου, του πόνου που βρίσκεται μετέωρος, δηλαδή με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ή με αυτούς που εξόκειλλαν το πλοίο στα βράχια και τώρα θέλουν να πληρώσουμε εισιτήριο, όχι μόνο για την επιστροφή, αλλά σαν να επρόκειτο για κρουαζιέρα πολυτελείας.   

 ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"-20/8/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)