ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ-ΜΕΤΑ ΣΑΜΑΡΑ- ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΝΔ

του Γ. Δελαστίκ - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Επίκαιρα"

Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να μην έχει κλείσει ακόμη χρόνο στο αξίωμα του πρωθυπουργού, αλλά τόσο οι παράγοντες που επηρεάζουν ισχυρά την πολιτική ζωή του τόπου όσο και τα στελέχη της ΝΔ λαμβάνουν ήδη θέσεις για τη μετά τον Σαμαρά εποχή, η οποία όλοι σχεδόν εκτιμούν ότι θα είναι σύντομη - πιθανότατα ως τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές.

Φυσικά, οι υπολογισμοί αυτού του είδους υπόκεινται σε πάσης φύσεως ανατροπές και απρόβλεπτες εξελίξεις, οι οποίες αλλάζουν άρδην το πολιτικό σκηνικό. Ελάχιστοι είναι, πάντως, αυτοί που θεωρούν ότι με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Σαμαρά είναι δυνατόν να επιβιώσει με αυτή τη σύνθεση μετά τις εκλογές ή να πάρει η ΝΔ ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που πήρε πέρσι.
Ο Α. Σαμαράς έχει ήδη χρεωθεί προσωπικά τα δύο κατά πολύ χειρότερα εκλογικά αποτελέσματα της ιστορίας της ΝΔ, κι αυτή τη στιγμή όλα δείχνουν ότι θα χρεωθεί και το τρίτο χειρότερο αποτέλεσμα της.

Με το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου να οδηγείται με δημοσκοπική βεβαιότητα σε μονοψήφιο ποσοστό και τη ΔΗΜΑΡ να ετοιμάζεται για τον πολιτικό αποκεφαλισμό του Φώτη Κουβέλη προκειμένου να προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ είναι εξαιρετικά δύσκολο να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία, ακόμη και στην καθόλου βέβαιη περίπτωση που έρθει πρώτο κόμμα.
Αν όντως η ΝΔ χάσει την εξουσία στις εκλογές, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο Αντώνης Σαμαράς να παραμείνει αρχηγός του κόμματος της μνημονιακής Δεξιάς. Γι' αυτό το ενδεχόμενο, λοιπόν, γίνονται όλες οι προαναφερθείσες προετοιμασίες για τη μετασαμαρική εποχή.

Η διάσπαση της Δεξιάς

Τα χείριστα εκλογικά αποτελέσματα της ΝΔ υπό τον Σαμαρά δεν σηματοδοτούν μεταστροφή των δεξιών ψηφοφόρων. Αποτυπώνουν απλώς τη διάσπαση της Δεξιάς σε μνημονιακή -την οποία εκφράζει η ΝΔ- και αντιμνημονιακή - την οποία εκπροσωπούν τόσο οι Ανεξάρτητοι Έλληνες όσο και η Χρυσή Αυγή. Ειρήσθω εν παρόδω ότι σημασία γι'αυτό το άρθρο δεν έχει η σε βάθος εξέταση του πόσο αντιμνημονιακή δύναμη είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά το γεγονός ότι ως τέτοια την εκλαμβάνουν οι δεξιοί ψηφοφόροι που την ψηφίζουν.

Στο απίστευτα άθλιο ποσοστό της τάξης του 18,85% (!) που πήρε με τον Σαμαρά αρχηγό η ΝΔ στις εκλογές του Μαΐου του 2012, αν προστεθεί το 10,61 % των Ανεξάρτητων Ελλήνων και το 6,97% της Χρυσής Αυγής, βλέπουμε ότι το άθροισμα των ψήφων της Δεξιάς ανεβαίνει στο 36,43%.
Στο συνολικό αυτό ποσοστό πρέπει να προσθέσουμε και το 6,5% που είχαν πάρει συνολικά τα κόμματα της Ντόρας  Μπακογιάννη (2,55%), του Στέφανου Μάνου (1,8%) και του Θάνου Τζήμερου 2,15%  καθώς και το 2,9% που πήρε και ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Διαπιστώνουμε τότε μάλλον έκπληκτοι ότι το ποσοστό των δεξιών κομμάτων ανήλθε ακόμη και τον περσινό Μάη σε... 45,83%

Βήματα επανασυσπείρωσης

Στις εκλογές που έγιναν ένα μόλις μήνα αργότερα, πέρσι τον Ιούνιο η Δεξιά έκανε ορισμένα βήματα επανασυσπείρωσης των δυνάμεων της κάτω σημαία της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς λεηλάτησε τα μνημονιακά δεξιά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της Ντόρας,του Τζήμερου και του Μάνου. Από το 6,5% που είχαν τους πήρε το 5% και τους άφησε μόνο 1,59%. "Εφαγε" σχεδόν το 1,5% από το ΛΑΟΣ αφήνοντας του μόνο 1,5%. "Δάγκωσε" και ένα 3% από τον Πάνο Καμένο με αποτέλεσμα η ΝΔ να ανεβεί στο 29.66%.

Προσθέτοντας στο ποσοστό αυτό το 7,51% που πήραν τον Ιούνιο του 2012 οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το 6,92% της Χρυσής Αυγής, φτάνουμε σε ποσοστό των κύριων κομμάτων της Δεξιάς που αθροίζονται στο 44,09%. Μαζί με το και το 1,58 του ΛΑΟΣ και το 1,59%% του Τζήμερου , το συνολικό ποσοστό των δεξιών κομμάτων πέρσι τον Ιούνιο έφτασε στο 47,26%.

Ενώ, δηλαδή, το ποσοστό της Ν.Δ ανέβηκε κατά έντεκα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες, το συνολικό ποσοστό της Δεξιάς δεν ανέβηκε ούτε καν... μιάμιση μονάδα! Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ επανασυσπείρωσε σε κάποιο βαθμό τους δεξιούς ψηφοφόρους - όχι αρκετά, πάντως, ώστε να αποτρέψει το δεύτερο χειρότερο αποτέλεσμα της ιστορίας της.

Το στοίχημα του αρχηγού

Παρατηρούμε εν ολίγοις ότι ο Σαμαράς εξόντωσε τα εξωκοινοβουλευτικά δεξιά κόμματα και επανέφερε στο εκλογικό στρατόπεδο της ΝΔ τους ψηφοφόρους της. Απέτυχε όμως -τουλάχιστον σε πρώτη φάση- να λυγίσει την αντίσταση των πιο συγκριτικά μεγάλων αντιμνημονιακών θυμάτων, των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής. Η μνημονιακή Δεξιά της ΝΔ πήρε 29,66%, αλλά το ποσοστό δύο κομμάτων της αντιμνημονιακής Δεξιάς ανέρχεται αθροιστικά στο 14,43%, χωρίς αυτό καθόλου να σημαίνει ότι με έμμεσο τρόπο επιθυμούμε να υποβάλουμε τη σκέψη ότι Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή συγκλίνουν. Κάθε άλλο. Καμία σχέση.

Η αναλογία 2 προς 1 της μνημονιακής προς την αντιμνημονιακή Δεξιά συνιστά τεράστιο πρόβλημα για τη ΝΔ. Ο νέος ηγέτης της μετά τον Σαμαρά καλείται να ενσωματώσει τους αντιμνημονιακούς δεξιούς ψηφοφόρους στη... μνημονιακή ΝΔ! Δεν είναι εύκολη αυτή η αποστολή, αλλά δεν είναι και
αδύνατη, όμως φαντάζει με την πρώτη ματιά.
Το κεφαλαιώδες και πρώτιστο ζήτημα είναι σε ποια βάση θα επιχειρηθεί η απορρόφηση της αντιμνημονικής Δεξιάς από τη ΝΔ.

Αστικός συντηρητισμός

Η πρώτη κατεύθυνση είναι, φυσικά, η εμμονή στη φυσιογνωμία ενός συντηρητικού αστικού κόμματος, το οποίο θα πρεσβεύει ένα αυταρχικό κράτος με βαθύτατα αντιλαϊκή πολιτική, που όμως θα τηρεί τα προσχήματα της νομιμότητας, όπως αυτά θα καθορίζονται κάθε φορά από την ευρωπαϊκή Δεξιά. Εννοείται ότι τα προσχήματα αυτά αλλάζουν διαρκώς ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες της στιγμής.

Η γραμμή αυτή αντιμετωπίζει εχθρικά τη Χρυσή Αυγή. Δικαιολογημένα τη θεωρεί ανταγωνιστικό πόλο προς τη ΝΔ στις σημερινές συνθήκες. Από καθαρά αστική, και μάλιστα συντηρητική, σκοπιά, τη θεωρεί «πολιτικό υπόκοσμο» και την περιφρονεί, αποφεύγοντας το συγχρονισμό μαζί της. Σχηματικά μιλώντας, αισθάνεται την ίδια απέχθεια που αισθανόταν πριν από μισό αιώνα η Ελένη Βλάχου, ιδιοκτήτρια της Καθημερινής, προς τους χυδαίους συνταγματάρχες δικτάτορες.

Με ΗΠΑ ή με Γερμανία;

Ο επόμενος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας θα έχει προηγουμένως να λύσει ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα διεθνούς προσανατολισμού: Θα διατηρήσει τη ΝΔ ως όργανο της γερμανικής πολιτικής ή θα την ξαναστρέψει προς τις ΗΠΑ;

Όσο οξύνονται οι αντιθέσεις και η διαπάλη της Ουάσιγκτον με το Βερολίνο, αυτό το πρόβλημα γίνεται όλο και πιο πιεστικό. Η γερμανοκρατία δεν έχει γερές βάσεις στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των κορυφαίων ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων είναι στραμμένη προς τις ΗΠΑ, καθώς δραστηριοποιούνται στους τομείς της ενέργειας και της ναυτιλίας, όπου η αμερικάνικη επιρροή είναι τεράστια. Αντικειμενικά, λοιπόν, τα συμφέροντα τους είναι με τους Αμερικάνους και όχι με τους Γερμανούς.

Οι ισχυρότατοι αυτοί οικονομικοί παράγοντες δεν θα διστάσουν να υποστηρίξουν τον... ΣΥΡΙΖΑ (!) υπό ορισμένες συνθήκες και προϋποθέσεις, αν η ΝΔ παραμείνει αταλάντευτα φιλογερμανικό κόμμα, όπως είναι με τον Αντώνη Σαμαρά. Ορισμένα προειδοποιητικά μηνύματα μέσω κινήσεων προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν ήδη σταλεί προς τον πρωθυπουργό.

Ακροδεξιά διολίσθηση

Η δεύτερη κύρια κατεύθυνση που μπορούσε να ακολουθήσει ο μετασαμαρικός ηγέτης της ΝΔ είναι η ώσμωση της επίσημης Δεξιάς με την Ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής και η ουσιαστική συγχώνευση των δύο κομμάτων, όπως έγινε με την de facto απορρόφηση του ΛΑΟΣ και των ψηφοφόρων του από τη ΝΔ.

Το αντίτιμο για κάτι τέτοιο θα είναι ακροδεξιά διολίσθηση της ΝΔ στην πολιτική της γραμμή και την ιδεολογία της - και, βεβαίως η παραμονή της σε γερμανική τροχιά. Ετσι όμως θα κινδυνεύσει σοβαρότατα από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αν δεν κατορθώσει να τους διαλύσει, γιατί η μετατόπιση προς το ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος και η ενίσχυση των δεσμών υποτέλειας με το Βερολίνο αφήνουν εντελώς ανοιχτό το χώρο στην αντιμνημονιακή Δεξιάς να επιδιώξει στενές σχέσεις, ίσως προνομιακές με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μια τέτοια εξέλιξη ανάδειξης των Δεξιών αντιμνημονιακών δυνάμεων σε κατεξοχήν συνομιλητές των Αμερικανών θα ήταν ολέθρια για τη Νέα Δημοκρατίοας. Μια Δεξιά διχασμένη και από πλευράς διεθνών στηριγμάτων είναι αμφίβολο αν θα ξαναέβλεπε εξουσία παρά ως ... "τσόντα" σαν το σημερινό ΠΑΣΟΚ.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ:ΣΤΑ ΣΗΜΑΙΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΝΕΡ

ΓΡΑΦΕΙ:Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΜΠΡΟΣ"- 30/5/013

Με αφορμή την άνοδο της ΑΕΛΚ στην πρώτη κατηγορία να ευχηθώ καλό ποδοσφαιρικό ταξίδι στους δύσκολους δρόμους της Super League. Μακριά από διαπλοκές και μαγειρέματα. Δείξτε ποδοσφαιρικό πολιτισμό και μη φοβηθείτε να βραχείτε.

Άλλωστε για να δεις το ουράνιο τόξο πρέπει να περάσεις μέσα από βροχή.

Παρακολουθώντας χρόνια τώρα την κατάσταση στην Super League, όχι σαν οπαδός αλλά σαν φίλαθλος, το πρώτο που διαπιστώνεις είναι ότι δεν είναι μόνο οι μεγάλες ομάδες που έχεις να αντιμετωπίσεις ποδοσφαιρικά. Το μεγαλύτερο «εμπόδιο» είναι ότι έχεις να κάνεις με παράγοντες με τεράστια οικονομική και πολιτική επιρροή. Για να μην πούμε για το μπάσκετ, που ήταν και είναι υπόθεση αδελφών. Αδελφοί Γιαννακόπουλοι στον Παναθηναϊκό, αδελφοί Αγγελόπουλοι στον Ολυμπιακό. Κάθε εποχή έχει και τους ανθρώπους της. Η πρόσφατη περίπτωση Κόκκαλη ή το φαινόμενο Κόκκαλης, για να μην πάμε πιο παλιά, είναι χαρακτηριστική. Πέρα από τις προσωπικές ικανότητες που ο συγκεκριμένος παράγοντας αναμφισβήτητα είχε, το φαινόμενο Κόκκαλη ήταν αποτέλεσμα των συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών συνθηκών. Άλλαξαν οι συγκεκριμένες συνθήκες, άλλαξε και το φαινόμενο. Πάμε για άλλο.

Πρέπει να είσαι αφελής για να θεωρείς απολιτικό το ζήτημα ελέγχου των ομάδων που θεωρούνται «ιδέες» από μεγαλοπαράγοντες που καθορίζουν την τύχη τους και τους προσδίδουν μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική ισχύ. Την ΑΕΚ την άφησε ο Μελισσανίδης να πέσει στην τρίτη κατηγορία, για να μην πούμε ότι το επέβαλε, προκειμένου να την πάρει «καθαρή» χωρίς χρέη. Είχε ζητήσει να μπει η ΑΕΚ σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης και ουσιαστικά να πτωχεύσει. Αυτό ακριβώς αποφάσισε η Γενική συνέλευση των μετόχων της ΠΑΕ. Υπάρχει κάποιος που δεν το αντιλήφθηκε; Τον Ολυμπιακό και τον Πάοκ τους διοικούν άνθρωποι που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις δημοκρατικές αξίες, ενώ ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρείται ακόμη από τα απόνερα που άφησαν πίσω τους οι πρώην διοικούντες του, κοινώς «οι άνθρωποι με τα πούρα». Η ζωή έδειξε ότι δεν ήταν όλοι αυτοί οι μεγαλοπαράγοντες και ταυτόχρονα μεγαλοεπιχειρηματίες ικανοί να διοικήσουν ποδοσφαιρική ομάδα. Πολλοί από αυτούς είχαν φαλιρίσει τις εταιρίες τους και μάλιστα στην εποχή που τα λεφτά στην αγορά που ειδικεύονταν οι επιχειρήσεις τους φύτρωναν στα παρτέρια.

Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα που οι θεατές των ποδοσφαιρικών αγώνων κορυφώνουν τον πανηγυρισμό τους βρίζοντας με αισχρά σεξουαλικά συνθήματα και άσεμνες χειρονομίες. Που για να γίνει ένας τελικός κυπέλλου παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας χρειάζονται νεκρές ζώνες 50 μέτρων στις κερκίδες για να μην σκοτώσουν οι μεν τους δε. Που όταν ένας τελικός γίνεται σε επαρχιακή πόλη καταστρέφονται καράβια και πόλεις, όπως έγινε στα Χανιά και την Πάτρα. Και μην νομίζετε ότι αυτό θα αλλάξει. Το «μπουρδέλο», όπως είπε και ο Δώνης, αρνείται να συμμαζευτεί, επειδή δεν υπάρχει βούληση για κάτι τέτοιο. Θα μου πεις, ποδόσφαιρο είναι. Τι θέλεις τώρα; Να μην βρίσει η εξέδρα; Μα φυσικά για ποδόσφαιρο μιλάμε, για εκτόνωση οπαδών μιλάμε, δεν μιλάμε για την Σκάλα του Μιλάνου, που όταν ανέβαινε στη σκηνή η Μαρία Κάλλας έπρεπε να υπάρχει απόλυτη σιωπή για να μπορέσει να συγκεντρωθεί. Άλλο όμως αυτό και άλλο οι ακραίες συμπεριφορές. Άλλωστε γήπεδο δεν είναι μόνο τα σημαιάκια των κόρνερ, τα άκρα. Έχεις τεράστιο χώρο να κινηθείς και από πλευράς συμπεριφοράς.

ΥΓ.1-Μαριλένα Κοππά-(Ευρωβουλευτης Πασόκ): «Να σταματήσει το Πασόκ να είναι το γραφείο τύπου της Ν.Δ»

-Κακώς ανησυχείτε, κυρία μου. Σε λίγο θα είναι απλώς ιστορία 

ΥΓ.2-Αδωνις Γεωργιάδης-(Βουλευτής Ν.Δ): «Ναι, ήταν ο Μάκης Βορίδης αρχηγός της νεολαίας ΕΠΕΝ αλλά άλλο χούντα, άλλο Ναζί».

-Είστε σίγουρος ότι έτσι τον υπερασπίζεστε;

ΥΓ.3-Κώστας Τζαβάρας-(Ν.Δ): «Είμαι ένας απλός βουλευτής Ηλείας, που ο πρωθυπουργός του ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο του Πολιτισμού».

-Καταλάβαμε. Αγγαρεία κάνετε, ποινήν εκτίετε, που έλεγε και ο Πολύδωρας.

ΥΓ.4-Οικονομικά από το Χάρβαρντ: Γιάννης Στουρνάρας: «Μέσα στο 2014 θα αρχίσει να μειώνεται η ανεργία»

-Όταν κάνει σχέδια ο Στουρνάρας, η πραγματική οικονομία παθαίνει συγκοπή. Απ’ τα γέλια.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΑΡΙΤΣΗΣ:ΤΟ ΚΚΕ ΣΕ ΡΟΛΟ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ

«Οι θέσεις και οι προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώνονται πολύ σύντομα» ήταν ο τίτλος που επέλεξε ο Ριζοσπάστης για να προβάλει τη συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα στη ΝΕΤ.
Πράγματι, ήταν μια συνέντευξη στην οποία -με ευθύνη κυρίως των παρουσιαστών- ο Δ. Κουτσούμπας σχολιάζει τις πολιτικές εξελίξεις θυμίζοντας περισσότερο κάποιον μαρξιστή αναλυτή, για τον οποίο ο χρόνος έχει σχετική έννοια και λιγότερο έναν αρχηγό μάχιμου πολιτικού κόμματος που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Έτσι όμως πέφτει κανείς στην παγίδα της λογικής των καθεστωτικών ΜΜΕ τα οποία, με τα δικά τους επικοινωνιακά και πολιτικά κριτήρια, ενδιαφέρονται περισσότερο για την κριτική του ΚΚΕ στη δεξιόστροφη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά για την πολιτική του πρόταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διάρκεια της συνέντευξης δεν αναφέρεται καν η κεντρική στρατηγική πρόταση του κόμματος για «λαϊκή συμμαχία» παρά μόνο σε μια αποστροφή ότι «ο λαός πρέπει να ενωθεί στη βάση του και όχι οι πολιτικές δυνάμεις».

Δεν μπορεί η κριτική ενός κομμουνιστικού κόμματος σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου να έχει κύριο μέτωπο τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Λαφαζάνη και την υπόλοιπη Αριστερά και να έρχεται (ή να φαίνεται ότι έρχεται) σε δεύτερη μοίρα η επιτακτική αναγκαιότητα της ανατροπής της σημερινής βίαιης επίθεσης.

Όπως και στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, προ δεκαημέρου, ο γενικός γραμματέας μοιάζει να υιοθετεί μια ταξική εκδοχή του «πας μη Έλλην βάρβαρος», όπου τη θέση του «Έλληνα» κατέχει το ΚΚΕ ή όποιος συμπορεύεται με αυτό. Όποιος ορίζει τον εαυτό του ως «εκτός ΚΚΕ αριστερό» (και όχι ενάντια στο ΚΚΕ) αυτόματα κατατάσσεται στο στρατόπεδο των βαρβάρων ή στους εξωραϊστές της βαρβαρότητας. Αν όμως αυτός ο κάποιος απεμπολήσει την όποια (μη ΚΚΕ) «αριστερή» του ταυτότητα, αν αυτοχαρακτηριστεί ως λαϊκό και φτωχό στρώμα, είναι αυτονόητο ότι έχει θέση στους κόλπους της Λαϊκής Συμμαχίας.

Όμως καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστεροί, όχι επειδή ψήφισαν Τσίπρα ή κάποιο άλλο αριστερό κόμμα, αλλά και γιατί τα υλικά τους συμφέροντα, οι προσδοκίες και τα ιδανικά τους δεν χωρούν στον καπιταλισμό. Μόνο η συμπόρευση με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δίνει σε όλο αυτό τον αριστερό κόσμο λόγο ύπαρξης; Μέχρι τώρα πρέπει να θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση παραπλανημένος και στη χειρότερη ρεφορμιστικός και δεκανίκι του συστήματος εξουσίας;

Στη διαπίστωση των δημοσιογράφων ότι «πολύς κόσμος αδυνατεί να αντιληφθεί γιατί δεν μπορεί να αναζητήσει το ΚΚΕ ένα πλαίσιο συνεργασίας με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, τον Α. Αλαβάνο και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ», ο Δ. Κουτσούμπας τσουβαλιάζοντας -βολικά για τον ίδιο- όλες αυτές τις προτάσεις, τις εντάσσει στην «κριτική εντός των τειχών» και τις ταυτίζει με τις προτάσεις από αστική σκοπιά «που αφορούν τους μεγάλους επιχειρηματίες, το μεγάλο κεφάλαιο, τμήματα της ΕΕ».

Χαρακτηριστική είναι και η απάντηση που έδωσε ο ίδιος ο Δ. Κουτσούμπας στην αντιφατική στάση που κράτησε το ΚΚΕ απέναντι στην απεργία των καθηγητών. Υποστήριξε μεν ότι το κίνημα των εκπαιδευτικών έπρεπε να απαντήσει με δυναμικές μορφές πάλης, αλλά ξεκαθάρισε παράλληλα ότι «δυναμική μορφή πάλης δεν σημαίνει ότι κάνω απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, πολύ περισσότερο που η απεργία στις εξετάσεις των παιδιών έδωσε τη λαβή για να κάνει επιστράτευση η κυβέρνηση»! Πώς θα χαρακτήριζε άραγε το ίδιο το ΚΚΕ κάποιον που θα υποστήριζε π.χ. ότι η απεργία των ναυτεργατών έδωσε λαβή στην κυβέρνηση να κηρύξει επιστράτευση;

Η χτυπημένη εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν χρειάζονται μια Κασσάνδρα της Αριστεράς που θα προμηνύει την αποτυχία, τον εκφυλισμό και την ενσωμάτωση κάθε ανταγωνιστικού πολιτικού σχεδίου αλλά μια επαναστατική πρόταση που θα δίνει ανατρεπτική προοπτική και απαντήσεις στα σημερινά πιεστικά προβλήματα. Όπως δεν μπορεί ο κόσμος να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι τις επόμενες εκλογές, προκειμένου μια αριστερή κυβέρνηση να λύσει με μαγικό τρόπο τα προβλήματα του, έτσι δεν έχει και την πολυτέλεια να περιμένει δεκαετίες για την αλλαγή των ασφυκτικών συσχετισμών και την υπόσχεση μιας λαϊκής συμμαχίας. Μιας συμμαχίας που σήμερα όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά και δεν σφυρηλατείται με επαναστατικό βερμπαλισμό στα λόγια και ρεφορμισμό - απομονωτισμό στην πράξη.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένο με το να επαναλαμβάνει αυτάρεσκα ότι δικαιώνεται διαρκώς, όταν ο λαός βλέπει τη ζωή του να εξαθλιώνεται και τις προοπτικές του διαρκώς να εκμηδενίζονται.

Του Αντρέα Κυρίτση - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Πριν"

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Ε.ΛΟΥΠΑΚΗ:ΜΕΓΚΑΛΑ ΖΟΡΙΑ-(ΦΙΛΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΜΜΕ)

Εδώ και αρκετό καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ -και πολύ καλώς, κατά τη γνώμη μου- έχει πάψει ν' ασχολείται με τον Γιάννη Πρετεντέρη. Ο Γιάννης Πρετεντέρης, όμως, δεν έχει πάψει καθόλου ν' ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη χθεσινή, καλογραμμένη όπως πάντα, στήλη του στα "Νέα", διερωτάται τι ζόρι τραβάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ΜΜΕ, γιατί τα κατηγορεί για παραποίηση της πραγματικότητας, τι είδους καθεστώς θέλει να επιβάλει, καθεστώς ολοκληρωτισμού τύπου Τσάβες; κ.λπ.

Δεν ξέρω τι είδους ολοκληρωτικό καθεστώς θέλει να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ στο δημοκρατικό και διαφανές καθεστώς που υπάρχει σήμερα στα ΜΜΕ. Ξέρω, όμως, ότι ακριβώς χθες η εφημερίδα του κ. Πρετεντέρη, τα θρυλικά "Νέα" της "δημοκρατικής παράταξης" και του νερού του Καματερού, δεν δημοσίευσαν ούτε ένα μονόστηλο για τη μεγάλη συναυλία - διαδήλωση που έγινε στις Σκουριές. Είχα μπροστά μου, τυχαία, χθες, στο στούντιο του "Κόκκινου", δίπλα - δίπλα την "Ελευθεροτυπία" και τα "Νέα". Στην ίδια ακριβώς θέση της πρώτης σελίδας, με ισομεγέθεις φωτογραφίες, η πρώτη εφημερίδα επέλεξε να προβάλει τους χιλιάδες διαδηλωτές που συμμετείχαν στη συναυλία. Η δεύτερη επέλεξε να προβάλει τον σκηνοθέτη και τις δύο πρωταγωνίστριες της σκαμπρόζικης "ζωής της Αντέλ" που κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.

Θα μου πείτε, καλλιτεχνικό γεγονός το ένα, καλλιτεχνικό και το άλλο. Και αναμφίβολα σημαντικότερο καλλιτεχνικό γεγονός το Φεστιβάλ των Καννών από μια συναυλία διαμαρτυρίας σ' ένα κωλοχώρι της Βόρειας Ελλάδας. Συμφωνώ. Και είμαι απολύτως σίγουρη ότι στη σχετική σύσκεψη, όπου αποφασίζονται τα θέματα της πρώτης σελίδας, αυτή η λογική επρυτάνευσε, λογική απολύτως και αυστηρά δημοσιογραφικής αξιολόγησης.

Δυστυχώς, όμως, ούτε στις εσωτερικές σελίδες των "Νέων" φιλοξενήθηκε η είδηση της συναυλίας. Ούτε στα μικρά καλλιτεχνικά μονόστηλα. Ελεύθερη, φαντάζομαι, αξιολόγηση κι εκεί των αρμοδίων αρχισυντακτών, που σε κάτι τέτοιες μεγάλες εφημερίδες - θεσμούς της δημοκρατίας δεν σηκώνουν ούτε μύγα παρεμβάσεων στο σπαθί τους. Όπως ακριβώς και στα Μεγκάλα κανάλια, όπου η παρουσίαση των ειδήσεων επαφίεται μόνο στο δημοσιογραφικό κριτήριο των έμπειρων παρουσιαστών και σχολιαστών.

Εκεί, για του λόγου το αληθές, οι Σκουριές έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο όταν υπήρχε πραγματικά είδηση: Όταν τρομεροί κομάντος κουκουλοφόροι επιτέθηκαν αλύπητα σε μηχανήματα και ελενίτ του "επενδυτή" που θέλει να χρυσώσει με το ζόρι (νάτο πάλι το ζόρι) την περιοχή. Ότι ο "επενδυτής" αυτός είναι και μεγαλομέτοχος του Mega αποτελεί απλώς σύμπτωση η οποία δεν αναφέρεται καν, ως άνευ σημασίας.

Δεν ξέρω, λοιπόν, καθόλου τι ζόρι τραβάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ΜΜΕ και αν θα καταφέρει να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Εγώ, ως δημοσιογράφος, τραβάω μεγάλο ζόρι όταν μου σερβίρουν την άποψή τους ως είδηση. Όταν αγνοούν, αποσιωπούν και διαγράφουν γεγονότα κι από πάνω παραδίδουν μαθήματα δεοντολογίας. Διότι, όντως, είναι πολύ πιθανό να μη χρειάζεται καν η άνωθεν "ατζέντα" σε τέτοια υψηλά επίπεδα διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Και να κάνουν τις επιλογές μόνοι τους, χωρίς καθόλου "ζόρι". Αλλά αυτό δεν το λες ακριβώς ανεξάρτητη δημοσιογραφία, ε;

ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"- 28/5/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΙΕΡΙΣΣΟΣ(ΣΥΝΑΥΛΙΑ): ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ "ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ"

25/5/2013-Η Ιερισσός πλημμύρισε από κόσμο σε μια «συναυλία για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ» και το «τρελό χωριό χορεύει ήδη από χαρά»!

ΚΑΙ  Ο "ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:Η ΕΡΗΜΟΣ ΩΣ ΠΟΣΟΤΩΣΗ-(ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ;)

Ας είμαστε ειλικρινείς. Με το υπό κατάθεση (;) αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, επειδή αφορά ένα συγκλονιστικά μεγάλο θέμα χθόνιας γεωπολιτικής, άρα βιοπολιτικής, άρα και ένα τεράστιο θέμα νομικής φιλοσόφησης απέναντι στο γεγονός του ρατσισμού και στα επί μέρους του φανερώματα, κρινόμαστε όλοι. Όλα τα συγκρουόμενα μέρη, αλλά και η ύλη του πεδίου σύγκρουσης. Δεν κρίνεται μόνον ο Σαμαράς και η φασίζουσα ποιότητα του προσωπικού που τον περιστοιχίζει, άλλωστε ο άνθρωπος αυτός είναι μια άνετη ψυχή και ένα ήσυχο μυαλό, κινούμενο -παιδιόθεν- μέσα στο πλαίσιο αυτής της σιδερένιας περιστοίχισης.

Δεν κρίνεται μόνον ο υπουργός Δικαιοσύνης και η αξιοσημείωτη άνθηση του αναπεπταμένου παρελθόντος του μέσα στο βαρβαρικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο αυτοβούλως συμμετέχει -και μάλιστα με τεράστιο περιθώριο αυτοβουλίας της προσωπικής του συνείδησης, το οποίο μόνο στους κορυφαίους (και επαξίως κορυφαίους, για να εξηγούμαστε, όχι για τίποτε υπόπτους της λαθρεμπορίας ιδεών και λαθρεμπόρων κάθε μολυσματικής πολιτικής πετρελαιοκηλίδας), μόνο στους κορυφαίους λοιπόν επιφυλάσσει το σύστημα. Θα έλεγα για την εύρυθμη λειτουργία του, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Στην παρούσα στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Αντώνης Ρουπακιώτης ανθίσταται παρηγορητικά, έστω ως ατελής ποιότητα, αφού συμμετέχει στη διάρκεια αυτής της καθεστωτικής αυταρέσκειας προς όφελος του εαυτού της με ετσιθελική εφαρμογή της αρπαγής διάνοιας από ολόκληρο το πλήρωμα της εκκλησίας του δήμου. Αυτό πρέπει να το πούμε, επειδή στις ακραίες κρημνικές στιγμές της δημοκρατίας το ελάχιστο μπορεί να αποβεί μέγιστο, αφού εκεί, στην ακραία στιγμή, συγκρούεται ο κερδισμένος καιρός με τον κερδώο εαυτό του. Κι εκεί είναι το δύσκολο πεδίο όπου όλοι κρινόμαστε μέσα σε μια στιγμή ιστορικού χρόνου, πράγμα που είναι εντελώς άλλο (όχι απλώς διαφορετικό) από τον καιρό.

Εδώ, λοιπόν, σ' αυτή τη στιγμή δεν κρίνεται μονάχα η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση του Ευάγγελου Βενιζέλου περί τη δημοκρατία, ούτε η καταβροχθιαία του αμετροφαγία. Εδώ δεν κρίνεται μόνον ο Φώτης Κουβέλης της τρέχουσας απογοήτευσης (αυτό είναι λίγο), αλλά κι ο άλλος Κουβέλης του ρημαγμένου προσώπου, μ' εκείνες τις φοβερές περιστομαχικές ρυτίδες που σφαγιάζουν τον προσωπικό χρόνο του καθενός όταν δεν τον σέβεται ως υπόσταση ύλης και τον εκθέτουν -τον εκστομίζοντα- σε ακυρότητες και ακυρολεξίες καταισχύνης. Εδώ δεν κρίνεται ούτε η δραστική συμπεριφορά του κοινοβουλευτικού (και πολιτικού επίσης) ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ εναντίον του ρατσισμού και υπέρ (με κριτικό πολιτικό και επιστημονικό έλεγχο) του περιώνυμου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.

Εδώ -και αυτή είναι πράγματι- μια κρημνική κατάσταση της δημοκρατίας, κρίνονται τα πάντα. Κρίνονται οι έννοιες που συγκροτούν ένα δημοκρατικό καθεστώς. Κρίνονται οι έννοιες που συναπαρτίζουν την έννοια του οφέλους σε μια δημοκρατική οικονομία των ανθρώπων. Κρίνονται οι έννοιες της ελευθερίας και της ελεύθερης (πολιτικά, νομικά, ηθικά) συμπεριφοράς της ανελευθερίας. Ποιος δικαιούται τι; Θίγεται δηλαδή το βαθύπονο ριζικό της δημοκρατίας που πάντοτε αιμάσσεται στη χειρονομική του διάσταση, τη διάσταση βεβαίως που είναι έμφορτη -και μάλιστα ακαριαία και μάλιστα δυνατά και μάλιστα θυμωμένα έως μυελού οστέων και έως πυελού νεφρών- από σφρίγος της λύπης, από αιδώ της χαράς, από συστολή παρουσίας και φυσικά από επηρμένη υγεία αυτοσυνείδησης.

Εδώ, λοιπόν, κρίνονται τα πάντα. Όμως ακριβώς η στιγμή είναι που δυσκολεύει τη ροή. Επειδή η στιγμή δεν είναι γεγονός, είναι διαδικασία. Μια διαδικασία ενσωμάτωσης των κρίσεων, δηλαδή των κριτικών απολήξεων κάθε ολιστικής διάθεσης ή αδιαθεσίας, στην καθημερινότητα του πραγματικού. Σ' αυτό το ερείπιο που σηκώνει ψηλά το κεφάλι του μέσα στην ερημία του χρόνου, όπως το φίδι που υψώνει κάποιο δηλητήριο μέσα στην έρημο: φαρμακεία ή φαρμάκωμα; Η φαρμακεία είναι αποτέλεσμα αιματοβαμμένης γνώσεως. Είναι γνώση πληρωμένη. Το φαρμάκωμα είναι απροσεξία. Το φαρμάκωμα είναι ατελής ιστορικότητα. Σαν να μην έχεις δει ποτέ τίποτα. Σαν να μην ξέρεις τι θα πει φαρμάκι. Ώστε εδώ είναι που κρινόμαστε όλοι. Ξέρουμε τι θα πει φαρμάκι; Ξέρουμε τι θα πει φίδι; Ξέρουμε τι θα πει προγονικό ερείπιο θανάτου; Πρέπει να απαντήσουμε σε τέτοια (και πολύ περισσότερα τέτοια) ερωτήματα. Πρέπει να ψάξουμε τις προϋποθέσεις ερήμου που διαθέτει ο καθένας ως χρήμα στις πληρωμές της αγριότητας.

Εδώ στην έρημο, λοιπόν, όπου ουδείς δεν έχει χάος που να αναλογεί στο πρόσωπό του, σ' αυτή την έρημο των ξεχασμένων συλλογισμών, σ' αυτή την έρημο των ταπεινώσεων (οικειοθελών, επιβεβλημένων ή παραπειθικών) είναι που πρέπει -εν τέλει- να δούμε τι μας γίνεται. Να δούμε μέσα από ποια υλικά κατανοούμε τον εαυτό μας και τον διπλανό. Να δούμε αν είμαστε ικανοί για δημοκρατία. Γιατί τα πράγματα δείχνουν το αντίθετο. Κι εδώ ακριβώς είναι η κρισιμότητα του καιρού. Δεν είμαστε ικανοί για δημοκρατία. Είμαστε ικανοί για φόβο. Δεν είμαστε ικανοί για ελευθερία. Είμαστε ικανοί για παρεχόμενη δανειοληψία της ελευθερίας. Δεν είμαστε ικανοί για Αντιφώντα και Πύρρωνα. Είμαστε ικανοί για Φαήλο Κρανιδιώτη και Μάκη Βορίδη. Επομένως για ποιο αντιφασιστικό, συγγνώμη αντιρατσιστικό, νομοσχέδιο μιλάμε; Για ποιας κοινωνίας, για ποιου λαού νομοσχέδιο μιλάμε;

Όταν τον φόνο τον καταρρίπτει στη Βουλή ένας Άδωνις Γεωργιάδης, η κοινωνία είναι σύμμαχος. Όταν τη δημοκρατία την καταφρονεί μέσα στη Βουλή η Χρυσή Αυγή, η κοινωνία είναι σύμμαχος. Όταν ένας Σίμος Κεδίκογλου είναι υπαρκτό πρόσωπο και όχι φάουσα της ανερμήνευτης ηλιθιότητας, για ποια κοινωνία μιλάμε; Μπορεί και να είναι μια κοινωνία που δεν απαρτίζεται από άπειρες ολότητες, αλλά από συνιστώσες ποσοστιαίων ονειρώξεων. Τι να πεις; Ποσοστιαίο πράγμα η ελπίδα. Μια Κεντρική Επιτροπή των συνειδήσεων. Μια έρημος των Ποσοστώσεων.

ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"- 26/5/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΖΗΤΩ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, Η ΦΤΩΧΙΑ κ Η ΑΝΕΡΓΙΑ.ΖΗΤΩ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ- "ΑΥΓΗ"-26/5/2013

Αυτήν την εβδομάδα δημοσιεύθηκαν τα επίσημα στοιχεία για την πορεία του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ποιο είναι το ποιοτικό συμπέρασμα από τους αριθμούς; Το χρέος αυξήθηκε τους τελευταίους 12 μήνες και παραμένει περίπου το ίδιο σε απόλυτες τιμές με το 2010. Λόγω όμως της μείωσης του ΑΕΠ, το κλάσμα που χρησιμοποιείται ως ποσοτικό μέτρο για να κριθεί αν είναι βιώσιμο το χρέος (χρέος/ΑΕΠ) αυξήθηκε!

Μόλις δημοσιεύθηκαν τα επίσημα στοιχεία που αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν μειώνουν το δημόσιο χρέος, αμέσως ακολούθησαν οι δηλώσεις του κ. Ντέισελμπλουμ σύμφωνα με τις οποίες "το χρέος ενδεχομένως θα απομειωθεί το 2014, αν η χώρα τηρήσει τις δεσμεύσεις της". Τι μας λέει δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση μέσω του κ. Ντέισελμπλουμ; Μας λέει, στα ίσια, ότι η πολιτική της δεν κάνει αυτό που λέει ότι κάνει. Μας λέει ότι όλη η ρητορική αυτών των τριών ετών περί απεξάρτησης της χώρας από το χρέος είναι ένα θηριώδες ψέμα, ότι πρόκειται για μια γκαιμπελική πρακτική. Μας λέει ότι η πολιτική αυτή έχει σκοπό τη διατήρηση του χρέους σε υψηλά επίπεδα για να είναι πολιτικά εξαρτημένη κάθε κυβέρνηση από τις αγορές. Μας λέει ότι το υψηλό χρέος τελικά είναι ο στόχος!

Οι κ.κ. Ντέισελμπλουμ, Σαμαράς και Κουβέλης πανηγυρίζουν καθημερινά για τις εξελίξεις. Το κεφάλαιο έχει κηρύξει τον πόλεμο στον κόσμο της εργασίας και η τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού είναι ικανοποιημένες επειδή ο πόλεμος αυτός πάει καλά.

Ας δούμε πιο προσεκτικά αυτόν τον γκαιμπελικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τις επιτυχίες τους σ' αυτόν τον πόλεμο: Μας λένε ότι όλα πάνε καλά επειδή μείωσαν τις κρατικές δαπάνες, μείωσαν το δημοσιονομικό έλλειμμα και βελτίωσαν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Πράγματι, αν τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πληρώνουν τίποτα σε κανέναν από τον Ιανουάριο, αν οι κατώτεροι μισθοί και συντάξεις είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, αν το Δημόσιο κηρύσσει στάση πληρωμών σε κάθε προμηθευτή του, αν οι άνεργοι χωρίς επίδομα είναι τετραπλάσιοι από τους ανέργους με επίδομα, τότε όλα πάνε καλά για τις κρατικές δαπάνες και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Πάνε τόσο καλά ώστε επέρχεται σύντομα ένα μεγάλο κραχ! Το κραχ αυτό θα χρησιμοποιηθεί για να ληφθούν νέα μέτρα.

Μήπως όμως τουλάχιστον "πάμε καλά" στις εξαγωγές; Μήπως υλοποιείται η νέα μεγάλη ιδέα (του κεφαλαίου), η "εξωστρέφεια"; Ναι, ο λόγος εξαγωγών / εισαγωγών αυξάνεται αλλά κυρίως γιατί μειώνονται οι εισαγωγές, δηλαδή επειδή φτώχυναν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες, με άλλα λόγια όλοι εκείνοι που δεν έχουν εξαγωγικές επιχειρήσεις! Αλλά και η μικρή αύξηση των εξαγωγών πού οφείλεται; Στο ότι η κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης ωθεί τις (μεγάλες κυρίως) επιχειρήσεις να στραφούν προς την εξωτερική αγορά. Όμως, προσοχή, δεν έχει υλοποιηθεί αρκετά το όραμα της "εξωστρέφειας". Μας το υπενθύμισε ο πρώην γενικός, ο κ. Μέργος, ο "λαγός" της κυβερνητικής πολιτικής.

Η "λογική" τους είναι απλή: Πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, να πέσει κι άλλο η εσωτερική ζήτηση ώστε οι εγχώριοι παραγωγοί (οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις) να στραφούν εντονότερα προς τις αγορές του εξωτερικού. Δεν μπορούν να ζήσουν οι εργαζόμενοι, λιμοκτονούν κι αυτοκτονούν οι άνεργοι; Κανένα πρόβλημα, όλα πάνε καλά, "γινόμαστε" με γρήγορους ρυθμούς "εξωστρεφείς", σύμφωνα με το όραμα του Σαμαρά, του Ραχόι, της Μέρκελ ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ βροντοφωνάζει από την αρχή: Η πολιτική αυτή είναι ταξική. Είναι ενάντια στην πλειοψηφία της κοινωνίας και υπέρ των λίγων, του μεγάλου κεφαλαίου. Σκοπός τους δεν είναι να απαλλαγεί το κράτος από το χρέος του, αλλά να απαλλαγεί το μεγάλο κεφάλαιο από την όποια ελάχιστη υποχρέωση είχε να συνεισφέρει στην αναπαραγωγή της κοινωνίας. Σκοπός τους είναι να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες, να μειωθεί η φορολογία των κερδών, να φορτωθεί ο κόσμος της εργασίας όλα τα δεινά της κρίσης και να κλείσουν οι μικρές επιχειρήσεις, να συγκεντρωθεί το κεφάλαιο σε λιγότερα χέρια για να μπορεί να αξιοποιηθεί καλύτερα.

Γι' αυτούς δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος, there is no alternative (TINA). Για τον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτός ο δρόμος. Η μετατροπή του εργαζόμενου σε "τοξικομανή του χρέους"(1) είναι ανάγκη να αναστραφεί άμεσα. Μόνο η πολιτική ανατροπή, η κυβέρνηση της Αριστεράς που θα στηρίζεται από την κοινωνική πλειοψηφία, μπορεί να πετύχει αυτήν την αναστροφή.

(1): άρθρο του Νίκου Καρανίκα στην "Αυγή" της 23ης Μαΐου 2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Γ.ΣΤΑΘΑΚΗΣ:ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΙ;

Το ελληνικό Μνημόνιο λήγει σε έναν χρόνο από τώρα, τον Μάιο του 2014. Τότε προβλέπεται να δοθεί η τελευταία δόση από τη δανειακή σύμβαση. Το Μνημόνιο προβλέπεται τότε να έχει ολοκληρωθεί, με εξαίρεση έναν στόχο που έχει επεκταθεί μέχρι το 2016: τη δημιουργία ενός πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, της τάξης του 5%, προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του δημόσιου χρέους.

Η αποπληρωμή του ίδιου του δημόσιου χρέους, ως κεφάλαιο των 330 δισ., έχει μεταφερθεί στο απώτερο μέλλον, από το 2020 και μετά, μέχρι το 2040 - μέρος του, μάλιστα, θα φθάσει στο 2050. Οι τόκοι για το χρέος προς πληρωμή μέχρι το 2020 ήταν αρχικά 100 δισ., μειώθηκαν στα 80 δισ., με την απόφαση του Νοεμβρίου, και θα μειωθούν με το αναμενόμενο νέο "κούρεμα", αργότερα, πιθανόν σε 50 δισ., ή κάτι της τάξης των 7-8 δισ. ετησίως.

Όσο και να έχει προχωρήσει η απομείωση των τόκων, εντούτοις δεν κλείνει στα χαρτιά το "κενό" που υπάρχει για την περίοδο 2014-2016. Μόνο για το 2014 υπάρχει κενό της τάξης των 10 δισ. Συνεπώς, θα υπάρξουν δύο τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος: Η περαιτέρω απομείωση των τόκων και η χρονική μετατόπισή τους ή κάποια νέα χρηματοδότηση. Στη δεύτερη περίπτωση θα υπάρξει, μετά βεβαιότητας, νέο Μνημόνιο. Διαφορετικά, εάν η αναδιάρθρωση του χρέους είναι επαρκής, τότε το Μνημόνιο θα λήξει και η χώρα θα ενταχθεί στην παραδοσιακή δημοσιονομική επιτήρηση, προσαρμοσμένη στις νέες ευρωπαϊκές ρυθμίσεις που θα ισχύουν για το σύνολο των χωρών.

Τούτων δοθέντων, το κρίσιμο σημείο παραμένει η πορεία της πραγματικής οικονομίας, η περαιτέρω συρρίκνωσή της ή και οι όροι ανάκαμψής της. Όσο η Ελλάδα κινείται εντός της τροχιάς των πολιτικών του Μνημονίου, η καθοδική πορεία θα συνεχίζεται. Η όποια σταθεροποίηση φαίνεται να προέρχεται από παράγοντες που δεν έχουν σχέση με το Μνημόνιο. Μία καλή χρονιά για τον τουρισμό (11 δισ.), μία σχετική σταθεροποίηση των εξαγωγικών επιδόσεων (9 δισ.), μία αξιοπρεπής συγκράτηση των συναλλαγματικών εσόδων από τη ναυτιλία (8 δισ.).

Σε οτιδήποτε αφορά το ίδιο το Μνημόνιο, υπάρχει πλήρης αποτυχία. Τα δημόσια οικονομικά μειώνουν το έλλειμμα αλλά με διαδοχικές βαθιές περικοπές δαπανών και έκτακτους φόρους, με προφανή τα σημάδια μιας εύθραυστης κατάστασης. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η μικρή ανάκαμψη των καταθέσεων αδυνατεί να τις σταθεροποιήσει, καθώς εκκρεμεί η υπόθεση των τεράστιων κόκκινων δανείων. Η "αναπτυξιακή" ατζέντα του Μνημονίου, δηλαδή το τρίπτυχο συρρίκνωση των μισθών στα επίπεδα του 1997, ιδιωτικοποιήσεις και εκποίηση δημόσιας γης και, τέλος, διαρθρωτικές αλλαγές, έχει πρακτικά παράξει μηδενικά αποτελέσματα.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές, κακοσχεδιασμένες και εκτός τόπου και χρόνου, απλά βαλτώνουν. Οι μισθοί μειώνονται και η αγορά εργασίας έχει διαλυθεί. Αντί να αναζωογονούνται οι επενδύσεις, αυξάνει η ανεργία. Οι ιδιωτικοποιήσεις και η δημόσια γη από 50 δισ. έγιναν 10 και τώρα με δυσκολία 7,5. Έχουν εισπραχθεί λιγότερα από 1 δισ.

Οπότε, η πολιτική μεταστρέφεται σε μια επικίνδυνη τροχιά, της εκποίησης δηλαδή, με κάθε μέσο και ανεξαρτήτως τιμής, οποιασδήποτε δημόσιας περιουσίας σε κοινή ωφέλεια, υποδομές ή οτιδήποτε άλλο βρει εν δυνάμει κάποιον αγοραστή. Η τελευταία φάση του Μνημονίου φαντάζει και η πιο επικίνδυνη από τη σκοπιά του δημόσιου συμφέροντος, καθώς η αποτυχία τείνει να οδηγήσει την τρόικα και την κυβέρνηση σε πράξεις απόγνωσης. Αυτό υποδηλώνουν και τα πρόσφατα ταξίδια της κυβέρνησης. Αυτή δεν καταθέτει ένα αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας -καλό ή κακό δεν έχει σημασία-, με βάση το οποίο να καλεί και ξένους επενδυτές να συμβάλουν. Αντίθετα, προσφέρει μία λίστα υποδομών, εν τάχει φτιαγμένη, προς εκποίηση.

Οι παραπάνω διατυπώσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, στις οποίες αρκετοί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αλλαγή πολιτικής μετά τις γερμανικές εκλογές και που θα συμπέσουν με την ελληνική προεδρία το πρώτο εξάμηνο του 2014. Μόνο που αυτό το θέμα επιδέχεται διπλής ανάγνωσης. Και ίσως είναι και πρόωρη η ανάλυσή του.

ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"- 26/5/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ:Η ΕΡΤ,Ο ΟΜΠΑΜΑ κ Η ΠΑΠΙΑ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ

ΓΡΑΦΕΙ:Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΜΠΡΟΣ"-24/5/2013

Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι του ταξιδιού του κ. Σαμαρά στην Κίνα, αυτό θα φανεί πολύ σύντομα, τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση, αλλά κυρίως η ΕΡΤ, που την πληρώνουμε όλοι μας, προσπάθησαν να μας περάσουν την εικόνα του επιτυχημένου ταξιδιού. Να θυμηθούμε λίγο το ανάλογο ταξίδι που έκανε ο Σαμαράς στο Κατάρ, με μια ανάλογη κουστωδία υπουργών και Ελλήνων επιχειρηματιών (πολλοί από αυτούς ήταν μεγαλοοφειλέτες του Ελληνικού Δημοσίου), πως παρουσιάστηκε από τα κρατικά κανάλια και ποιος είναι ο τελικός απολογισμός του. Έλεγε τότε η ΕΡΤ: «Ο πρωθυπουργός της χώρας συνοδευόταν από 51 ισχυρούς Έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι με τη σειρά τους παρουσίασαν στους Καταρινούς αξιωματούχους 15 συνολικά έτοιμες προς υλοποίηση επενδυτικές προτάσεις.

Κατασκευές, ενέργεια και τουρισμός σχεδόν μονοπώλησαν το καταρινό ενδιαφέρον και η αλήθεια είναι πως η γκρίζα εικόνα της χώρας άρχισε σταδιακά να ξεδιαλύνει.».

 Σήμερα τελικά μπορούμε να πούμε χωρίς να θεωρηθούμε αντικυβερνητικοί ή μικρόψυχοι, ότι αυτό το ταξίδι δεν απέδωσε τίποτα.

Ταυτόχρονα με το ταξίδι του Σαμαρά στη Κίνα η ΕΡΤ και τα υπόλοιπα κυβερνητικά μέσα μας προετοίμαζαν για την υψηλή συνάντηση του Σαμαρά με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα, αναφέροντας τα ανάλογα κέρδη που θα είχε αυτή για τη χώρα μας. Μετά όμως την άρνηση του Ομπάμα να δει τον Σαμαρά- σε αντίθεση με την επιτυχημένη επίσκεψη και υποδοχή του Ερντογάν στις ΗΠΑ (αυτό και αν ήταν διπλωματική ήττα)- η κυβέρνηση αποσιώπησε το γεγονός, η δε ΕΡΤ έκανε τον Κινέζο. Όποιος διαβάζει ξένο τύπο και δεν περιμένει ενημέρωση από τον δικό μας εργολαβικό, κρατικοδίαιτο και διαπλεκόμενο,  καταλαβαίνει από το πλήθος των αναφορών του ότι όχι μόνο ακυρώθηκε η συνάντηση Ομπάμα –Σαμαρά αλλά το Εβραϊκό λόμπυ των ΗΠΑ θα ακύρωνε και την ομιλία του Σαμαρά που θα γινόταν κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Ο λόγος της ενόχλησής του – στις ΗΠΑ όσο αυτό και αν ακούγεται παράδοξο, πρώτο σε οικονομική και διπλωματική ισχύ είναι το Εβραϊκό λόμπυ και αμέσως μετά δεύτερο το Ελληνικό – ήταν η απόσυρση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου από την κυβέρνηση Σαμαρά. Με άλλα λόγια ο ξένος τύπος μιλάει για διπλωματικό καψώνι. Ακούσατε κάτι γι αυτό στην Δημόσια τηλεόραση, την ΕΡΤ; Όχι . Η ΕΡΤ στη προκειμένη περίπτωση δεν έκανε μόνο τον Κινέζο αλλά την πάπια του Πεκίνου. Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια δημόσια τηλεόραση που τις ειδήσεις τις αξιολογούν και τις συντάσσουν άνθρωποι που γονάτισαν μπροστά στην Άννα Βίσση και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι είναι πρόσωπα που συμμετείχαν στα πρωινά σόου της Ρούλας Κορομηλά; Άξιοι δημοσιογράφοι εκδιώχθηκαν ή βρίσκονται υπό διωγμό, ενώ προσλήφθηκαν όχι από το παράθυρο αλλά από τον φωταγωγό παπαγαλάκια και κόρες υπουργών με παχυλούς μισθούς. Οι διοικητικές θέσεις καταλείφθηκαν προς δόξαν του παλαιοκομματισμού με την αναλογία 4 ΝΔ, 2 ΠΑΣΟΚ, 1 ΔΗΜΑΡ από ανθρώπους υπηρέτες κομματικών συμφερόντων. Αυτοί θα αναδιοργανώσουν το Ελληνικό Δημόσιο; Οι κομματικοί εγκάθετοι;

Και αφού το έφερε ο λόγος και μιλάμε για ταξίδια και διακρίνοντας μια γοητεία του Μαξίμου στην κινεζοποίηση, μια απορία: μετά από το Κατάρ, την Κίνα και το Αζερμπαϊτζάν υπάρχει η σκέψη ο Αντώνης Σαμαράς να επισκεφτεί και κάποια χώρα που να γίνονται κανονικές εκλογές; Γιατί μπορεί εύκολα να κατηγορηθεί πως ο στόχος του είναι να συναντήσει όλα τα αντιδραστικά καθεστώτα του πλανήτη.

ΥΓ.1- «Επιτυχημένο το ταξίδι του Σαμαρά στη Κίνα»

-Έδωσε πέντε λιμάνια και τέσσερα αεροδρόμια και πήρε τρείς μεταξοσκώληκες.

ΥΓ.2-Μιχάλης Χρυσοχοϊδης: «Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2014»    

-Αν έχεις διαβάσει το μνημόνιο επισταμένως, όπως ο παραπάνω κύριος, τότε οι προβλέψεις σου για το μέλλον αποτελούν εγγύηση.

ΥΓ.3- Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη –(Απόσπασμα από το βιβλίο της “My Greek Drama”):«Οι άνδρες είναι εύκολο να χειραγωγηθούν, επειδή είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην κολακεία και στην τόνωση του εγώ τους».

- Μερικοί και στις λιποθυμίες.

ΥΓ.4- Οικονομικά από το Χάρβαρντ: «Συγχαρητήρια έδωσαν οι Κινέζοι στην Ελληνική Κυβέρνηση».

-Αυτοί κινεζοποίησαν τους μισθούς σε 37 χρόνια, ο  Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης σε 11 μήνες.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Γ.ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗΣ:ΚΚΕ κ Ο ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ

Το ΚΚΕ στάθηκε εξαρχής απέναντι στην απεργία των καθηγητών, την καταψήφισε στην ΟΛΜΕ, την καταψήφισε στις ΕΛΜΕ, την καταψήφισε στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, δεν κατέβηκε στις διαδηλώσεις των καθηγητών, και στο τέλος τι έγινε; Στο τέλος ο κόσμος της Αριστεράς στράφηκε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε την απεργία εξαρχής, κατέβηκε στις διαδηλώσεις, πίεσε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ κι αν υπάρχει κάτι που μπορείς να του καταλογίσεις, είναι ότι ίσως δεν αντελήφθη εγκαίρως την κεντρική σημασία που απέδιδε η κυβέρνηση στη σύγκρουση με τους καθηγητές. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν να απονείμουν εύσημα στο ΚΚΕ, επειδή ήταν λέει συνεπές από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε τι ήταν συνεπές, βρε σύντροφοι, το ΚΚΕ; Στην υπονόμευση της απεργίας και στο σπάσιμο του ηθικού των εκπαιδευτικών;

Το κακό για το ΚΚΕ είναι ότι ο κόσμος της Αριστεράς περιμένει πλέον από εκείνο τα ελάχιστα. Περιμένει ότι θα κινηθεί με βάση το κομματικό του συμφέρον, τη μικροαστική του νοοτροπία και την αρτηριοσκληρωτική του ιδεολογία, που φτάνει μέχρι την έκδοση γελοίων ανακοινώσεων για τη μαστεκτομή της Τζολί. Το καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο κόσμος της Αριστεράς περιμένει από αυτόν τα μέγιστα, γι' αυτό και απαιτεί να είναι τέλειος σε κάθε περίσταση. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον περιμένουμε στη γωνία με το ντουφέκι, ντουφέκι γεμάτο χαρτοπόλεμο, σαν αυτό του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά πάντως ντουφέκι.

Πολλή απαίτηση για τελειότητα, ρε παιδιά, πολύ ντουφέκι. Κατανοητό εν μέρει, αφού ζούμε καταστάσεις εξοντωτικές και πρέπει να γίνει κάτι επειγόντως για να αλλάξει το πράγμα. Οι αστοχίες, οι καθυστερήσεις, οι παλινωδίες, δίνουν χρόνο στο σύστημα και τον αφαιρούν από τους ανθρώπους. Ωστόσο, το επείγον, το πρωτοφανές και το περίπλοκο των πραγμάτων επιβάλλουν μαζί με την απαίτηση και την επιείκεια, επιβάλλουν κυρίως την αισιοδοξία της δράσης.

Έχει περάσει ένας χρόνος από τις διπλές εκλογές του 2012 και κάποιοι από μας συμπεριφερόμαστε σαν να μη συνέβη τίποτα εκείνες τις δύο μαγικές νύχτες. Σαν να μην έχουν μπει τα θεμέλια για ιστορική αλλαγή, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με τα λάθη, με τις αδυναμίες, αλλά και με τους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων, ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει ακόμη το κεκτημένο της περσινής Άνοιξης, παραμένει η βασική απειλή για το σύστημα, η μοναδική απειλή για το σύστημα, γι' αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να τον εξοντώσουν.

Γκρινιάζουνε οι αντίπαλοι, γκρινιάζουμε κι εμείς, μόνο που η δική μας η γκρίνια είναι βαρετή, άκρως αντιαισθητική και κυρίως κάργα αντιπαραγωγική. Ο κόσμος μας χάρισε πέρυσι ένα ανέλπιστο χαμόγελο για να φωτίζει τα πρόσωπά μας, μέχρι την τελική νίκη. Να του το ανταποδώσουμε.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)