Το ΚΚΕ
στάθηκε εξαρχής απέναντι στην απεργία των καθηγητών, την καταψήφισε στην ΟΛΜΕ,
την καταψήφισε στις ΕΛΜΕ, την καταψήφισε στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, δεν κατέβηκε
στις διαδηλώσεις των καθηγητών, και στο τέλος τι έγινε; Στο τέλος ο κόσμος της
Αριστεράς στράφηκε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε την απεργία εξαρχής,
κατέβηκε στις διαδηλώσεις, πίεσε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ κι αν υπάρχει κάτι που
μπορείς να του καταλογίσεις, είναι ότι ίσως δεν αντελήφθη εγκαίρως την κεντρική
σημασία που απέδιδε η κυβέρνηση στη σύγκρουση με τους καθηγητές. Κάποιοι
μάλιστα έφτασαν να απονείμουν εύσημα στο ΚΚΕ, επειδή ήταν λέει συνεπές από την
αρχή μέχρι το τέλος. Σε τι ήταν συνεπές, βρε σύντροφοι, το ΚΚΕ; Στην υπονόμευση
της απεργίας και στο σπάσιμο του ηθικού των εκπαιδευτικών;
Το κακό για το ΚΚΕ είναι ότι ο κόσμος της
Αριστεράς περιμένει πλέον από εκείνο τα ελάχιστα. Περιμένει ότι θα κινηθεί με
βάση το κομματικό του συμφέρον, τη μικροαστική του νοοτροπία και την
αρτηριοσκληρωτική του ιδεολογία, που φτάνει μέχρι την έκδοση γελοίων
ανακοινώσεων για τη μαστεκτομή της Τζολί. Το καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο
κόσμος της Αριστεράς περιμένει από αυτόν τα μέγιστα, γι' αυτό και απαιτεί να
είναι τέλειος σε κάθε περίσταση. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον περιμένουμε στη γωνία με το
ντουφέκι, ντουφέκι γεμάτο χαρτοπόλεμο, σαν αυτό του Θανάση Παπακωνσταντίνου,
αλλά πάντως ντουφέκι.
Πολλή απαίτηση για τελειότητα, ρε παιδιά,
πολύ ντουφέκι. Κατανοητό εν μέρει, αφού ζούμε καταστάσεις εξοντωτικές και
πρέπει να γίνει κάτι επειγόντως για να αλλάξει το πράγμα. Οι αστοχίες, οι
καθυστερήσεις, οι παλινωδίες, δίνουν χρόνο στο σύστημα και τον αφαιρούν από
τους ανθρώπους. Ωστόσο, το επείγον, το πρωτοφανές και το περίπλοκο των
πραγμάτων επιβάλλουν μαζί με την απαίτηση και την επιείκεια, επιβάλλουν κυρίως
την αισιοδοξία της δράσης.
Έχει περάσει ένας χρόνος από τις διπλές
εκλογές του 2012 και κάποιοι από μας συμπεριφερόμαστε σαν να μη συνέβη τίποτα
εκείνες τις δύο μαγικές νύχτες. Σαν να μην έχουν μπει τα θεμέλια για ιστορική
αλλαγή, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με τα λάθη, με
τις αδυναμίες, αλλά και με τους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων, ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει
ακόμη το κεκτημένο της περσινής Άνοιξης, παραμένει η βασική απειλή για το
σύστημα, η μοναδική απειλή για το σύστημα, γι' αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για
να τον εξοντώσουν.
Γκρινιάζουνε οι αντίπαλοι, γκρινιάζουμε κι
εμείς, μόνο που η δική μας η γκρίνια είναι βαρετή, άκρως αντιαισθητική και
κυρίως κάργα αντιπαραγωγική. Ο κόσμος μας χάρισε πέρυσι ένα ανέλπιστο χαμόγελο
για να φωτίζει τα πρόσωπά μας, μέχρι την τελική νίκη. Να του το ανταποδώσουμε.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου