Ας είμαστε ειλικρινείς. Με το υπό
κατάθεση (;) αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, επειδή αφορά ένα συγκλονιστικά μεγάλο
θέμα χθόνιας γεωπολιτικής, άρα βιοπολιτικής, άρα και ένα τεράστιο θέμα νομικής
φιλοσόφησης απέναντι στο γεγονός του ρατσισμού και στα επί μέρους του
φανερώματα, κρινόμαστε όλοι. Όλα τα συγκρουόμενα μέρη, αλλά και η ύλη του
πεδίου σύγκρουσης. Δεν κρίνεται μόνον ο Σαμαράς και η φασίζουσα ποιότητα του
προσωπικού που τον περιστοιχίζει, άλλωστε ο άνθρωπος αυτός είναι μια άνετη ψυχή
και ένα ήσυχο μυαλό, κινούμενο -παιδιόθεν- μέσα στο πλαίσιο αυτής της
σιδερένιας περιστοίχισης.
Δεν κρίνεται μόνον ο υπουργός
Δικαιοσύνης και η αξιοσημείωτη άνθηση του αναπεπταμένου παρελθόντος του μέσα
στο βαρβαρικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο αυτοβούλως συμμετέχει -και μάλιστα
με τεράστιο περιθώριο αυτοβουλίας της προσωπικής του συνείδησης, το οποίο μόνο
στους κορυφαίους (και επαξίως κορυφαίους, για να εξηγούμαστε, όχι για τίποτε
υπόπτους της λαθρεμπορίας ιδεών και λαθρεμπόρων κάθε μολυσματικής πολιτικής πετρελαιοκηλίδας),
μόνο στους κορυφαίους λοιπόν επιφυλάσσει το σύστημα. Θα έλεγα για την εύρυθμη
λειτουργία του, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Στην παρούσα στιγμή που γράφονται
αυτές οι γραμμές ο Αντώνης Ρουπακιώτης ανθίσταται παρηγορητικά, έστω ως ατελής
ποιότητα, αφού συμμετέχει στη διάρκεια αυτής της καθεστωτικής αυταρέσκειας προς
όφελος του εαυτού της με ετσιθελική εφαρμογή της αρπαγής διάνοιας από ολόκληρο
το πλήρωμα της εκκλησίας του δήμου. Αυτό πρέπει να το πούμε, επειδή στις
ακραίες κρημνικές στιγμές της δημοκρατίας το ελάχιστο μπορεί να αποβεί μέγιστο,
αφού εκεί, στην ακραία στιγμή, συγκρούεται ο κερδισμένος καιρός με τον κερδώο
εαυτό του. Κι εκεί είναι το δύσκολο πεδίο όπου όλοι κρινόμαστε μέσα σε μια
στιγμή ιστορικού χρόνου, πράγμα που είναι εντελώς άλλο (όχι απλώς διαφορετικό)
από τον καιρό.
Εδώ, λοιπόν, σ' αυτή τη στιγμή δεν
κρίνεται μονάχα η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση του Ευάγγελου Βενιζέλου περί τη
δημοκρατία, ούτε η καταβροχθιαία του αμετροφαγία. Εδώ δεν κρίνεται μόνον ο
Φώτης Κουβέλης της τρέχουσας απογοήτευσης (αυτό είναι λίγο), αλλά κι ο άλλος
Κουβέλης του ρημαγμένου προσώπου, μ' εκείνες τις φοβερές περιστομαχικές ρυτίδες
που σφαγιάζουν τον προσωπικό χρόνο του καθενός όταν δεν τον σέβεται ως υπόσταση
ύλης και τον εκθέτουν -τον εκστομίζοντα- σε ακυρότητες και ακυρολεξίες
καταισχύνης. Εδώ δεν κρίνεται ούτε η δραστική συμπεριφορά του κοινοβουλευτικού
(και πολιτικού επίσης) ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ εναντίον του ρατσισμού και υπέρ (με κριτικό
πολιτικό και επιστημονικό έλεγχο) του περιώνυμου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
Εδώ -και αυτή είναι πράγματι- μια
κρημνική κατάσταση της δημοκρατίας, κρίνονται τα πάντα. Κρίνονται οι έννοιες
που συγκροτούν ένα δημοκρατικό καθεστώς. Κρίνονται οι έννοιες που συναπαρτίζουν
την έννοια του οφέλους σε μια δημοκρατική οικονομία των ανθρώπων. Κρίνονται οι
έννοιες της ελευθερίας και της ελεύθερης (πολιτικά, νομικά, ηθικά) συμπεριφοράς
της ανελευθερίας. Ποιος δικαιούται τι; Θίγεται δηλαδή το βαθύπονο ριζικό της
δημοκρατίας που πάντοτε αιμάσσεται στη χειρονομική του διάσταση, τη διάσταση
βεβαίως που είναι έμφορτη -και μάλιστα ακαριαία και μάλιστα δυνατά και μάλιστα
θυμωμένα έως μυελού οστέων και έως πυελού νεφρών- από σφρίγος της λύπης, από
αιδώ της χαράς, από συστολή παρουσίας και φυσικά από επηρμένη υγεία
αυτοσυνείδησης.
Εδώ, λοιπόν, κρίνονται τα πάντα. Όμως
ακριβώς η στιγμή είναι που δυσκολεύει τη ροή. Επειδή η στιγμή δεν είναι
γεγονός, είναι διαδικασία. Μια διαδικασία ενσωμάτωσης των κρίσεων, δηλαδή των
κριτικών απολήξεων κάθε ολιστικής διάθεσης ή αδιαθεσίας, στην καθημερινότητα του
πραγματικού. Σ' αυτό το ερείπιο που σηκώνει ψηλά το κεφάλι του μέσα στην ερημία
του χρόνου, όπως το φίδι που υψώνει κάποιο δηλητήριο μέσα στην έρημο: φαρμακεία
ή φαρμάκωμα; Η φαρμακεία είναι αποτέλεσμα αιματοβαμμένης γνώσεως. Είναι γνώση
πληρωμένη. Το φαρμάκωμα είναι απροσεξία. Το φαρμάκωμα είναι ατελής
ιστορικότητα. Σαν να μην έχεις δει ποτέ τίποτα. Σαν να μην ξέρεις τι θα πει
φαρμάκι. Ώστε εδώ είναι που κρινόμαστε όλοι. Ξέρουμε τι θα πει φαρμάκι; Ξέρουμε
τι θα πει φίδι; Ξέρουμε τι θα πει προγονικό ερείπιο θανάτου; Πρέπει να
απαντήσουμε σε τέτοια (και πολύ περισσότερα τέτοια) ερωτήματα. Πρέπει να
ψάξουμε τις προϋποθέσεις ερήμου που διαθέτει ο καθένας ως χρήμα στις πληρωμές
της αγριότητας.
Εδώ στην έρημο, λοιπόν, όπου ουδείς
δεν έχει χάος που να αναλογεί στο πρόσωπό του, σ' αυτή την έρημο των ξεχασμένων
συλλογισμών, σ' αυτή την έρημο των ταπεινώσεων (οικειοθελών, επιβεβλημένων ή
παραπειθικών) είναι που πρέπει -εν τέλει- να δούμε τι μας γίνεται. Να δούμε
μέσα από ποια υλικά κατανοούμε τον εαυτό μας και τον διπλανό. Να δούμε αν
είμαστε ικανοί για δημοκρατία. Γιατί τα πράγματα δείχνουν το αντίθετο. Κι εδώ
ακριβώς είναι η κρισιμότητα του καιρού. Δεν είμαστε ικανοί για δημοκρατία.
Είμαστε ικανοί για φόβο. Δεν είμαστε ικανοί για ελευθερία. Είμαστε ικανοί για
παρεχόμενη δανειοληψία της ελευθερίας. Δεν είμαστε ικανοί για Αντιφώντα και
Πύρρωνα. Είμαστε ικανοί για Φαήλο Κρανιδιώτη και Μάκη Βορίδη. Επομένως για ποιο
αντιφασιστικό, συγγνώμη αντιρατσιστικό, νομοσχέδιο μιλάμε; Για ποιας κοινωνίας,
για ποιου λαού νομοσχέδιο μιλάμε;
Όταν τον φόνο τον καταρρίπτει στη
Βουλή ένας Άδωνις Γεωργιάδης, η κοινωνία είναι σύμμαχος. Όταν τη δημοκρατία την
καταφρονεί μέσα στη Βουλή η Χρυσή Αυγή, η κοινωνία είναι σύμμαχος. Όταν ένας
Σίμος Κεδίκογλου είναι υπαρκτό πρόσωπο και όχι φάουσα της ανερμήνευτης
ηλιθιότητας, για ποια κοινωνία μιλάμε; Μπορεί και να είναι μια κοινωνία που δεν
απαρτίζεται από άπειρες ολότητες, αλλά από συνιστώσες ποσοστιαίων ονειρώξεων.
Τι να πεις; Ποσοστιαίο πράγμα η ελπίδα. Μια Κεντρική Επιτροπή των συνειδήσεων.
Μια έρημος των Ποσοστώσεων.
ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"- 26/5/2013
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου