ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ-NABUCCO ΣΤΗ ΡΩΜΗ.

"Πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη... "

Η "αστραφτερή" πρεμιέρα της Λυρικής με την όπερα του Βέρντι Ναμπούκο στο Ηρώδειο, παρουσία 4.500 θεατών κάθε ημέρα επί τέσσερες μέρες (σε σχετικό δελτίο τύπου η ΕΛΣ κάνει λόγο για "θρίαμβο"...) φέρνει στον νου έναν άλλο Nabucco και, μαζί μ' αυτό, μελαγχολικές σκέψεις που στροβιλίζονται γύρω από τα λόγια της περίφημης άριας “Va pensiero”: Oh, mia patria si bella e perduta... "Πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη..."

Στις 12 Μαρτίου, λοιπόν, και ενώ η γειτονική Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια

από την ενοποίησή της, στην Όπερα της Ρώμης ανέβηκε το έργο αυτό του Βέρντι που, μολονότι μιλά για τη βαβυλώνια αιχμαλωσία των Εβραίων, κατέληξε να συμβολίζει τον αγώνα για την ενοποίηση της χώρας και την απελευθέρωσή της από τους Αψβούργους. Τόσο που η περίφημη αυτή άρια να αποτελεί τον "εθνικό ύμνο" της Ιταλίας.

Πριν αρχίσει εκείνη η συναυλία, ο Τζιάνι Αλεμάνο, δήμαρχος της Ρώμης και πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι, παρουσία του Ιταλού πρωθυπουργού, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις περικοπές στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Στη συνέχεια η όπερα ξεκίνησε, υπό τη

διεύθυνση του διάσημου αρχιμουσικού Ρικάρντο Μούτι. Όπως διηγείται ο ίδιος στους Times, "όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη"... Όταν η χορωδία έφτανε στο τέλος, από το κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να ζητούν ένα "ανκόρ", ενώ άλλοι φώναζαν, σαν να είχαμε γυρίσει 150 χρόνια πίσω, "Ζήτω η Ιταλία" και "Ζήτω ο Βέρντι". Τότε ο Ρ. Μούτι, με μια θεατρική κίνηση, γυρνώντας προς το κοινό και τον Μπερλουσκόνι, είπε: "Ναι, συμφωνώ με αυτό 'Ζήτω η Ιταλία', αλλά ... σαν Ιταλός που έχει γυρίσει τον

κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου... Απόψε, ενώ διηύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη, σκέφτηκα ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και, σε αυτήν την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά 'όμορφη και χαμένη'”.

Μέσα σε θυελλώδεις επευφημίες, ο διευθυντής ορχήστρας πρότεινε στο κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία το ανκόρ κι έτσι οι θεατές, όρθιοι και με τον Ρικάρντο Μούτι γυρισμένο προς την πλατεία να διευθύνει το κοινό, τραγούδησαν το Va pensiero, sull' ali dorate.

“Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα", λέει ο Μούτι. "Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά και μια διακήρυξη του θεάτρου της πρωτεύουσας που απευθυνόταν στους πολιτικούς”.

Πάσα (αν)ομοιότης με τα καθ' ημάς, δυστυχώς, δεν είναι συμπτωματική...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος(Β.Π)