Πράγματι η άδεια πλατεία Συντάγματος είναι κάτι το ωραίο εν τω μέσω της τουριστικής περιόδου. Τώρα πια η βιτρίνα της χώρας είναι πεντακάθαρη, αστράφτει από νομιμότητα, με την ευγενική σύμπραξη αυτού του ολοένα και πιο άδοξου ανθρώπου, του δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη, του οποίου την ευγένεια, την αδιατάρακτη ευγένεια, ουδεμία καμίνευση σκιάζει, έτσι, για να φανεί κάπως ο μόχθος των ανθρώπων που τον ψήφισαν. Μέγας χορηγός της καθαρής πλατείας βεβαίως παραμένει ο σκυλοπνίχτης του "Σαμίνα" και νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ κ. Χρήστος "κάτω - τα - χέρια - από την - γυναίκα - μου - και - το - παιδί - μου" Παπουτσής, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία πολιτικής καταισχύνης και προσωπικής "ηρωικής" χαμέρπειας που καλύτερα θα ήταν να την αφήσουμε για άλλη φορά. Άλλωστε είναι βέβαιο ότι στο άμεσο μέλλον οι αφορμές δεν θα λείψουν. Προς το παρόν ας παραμείνουμε στο γεγονός που χαροποιεί όλως ιδιαιτέρως μια πολιτική προσωπικότητα (ενδεικτικώς), όπως η βουλευτής της Ν.Δ. κ. Ελίζα Βόζενμπεργκ: η πλατεία άδειασε από την ασχημία των Αγανακτισμένων. Μπορεί πλέον να αποδοθεί στην κανονική της χρήσης. Στην απονοηματοδότηση του δημόσιου χώρου που δεν εκφεύγει ποτέ από μια συστημική αδιατάρακτη κανονικότητα ιδεοληπτικής αφασίας. Άμορφη ουδετερότητα. Έτσι πρέπει να είναι ο κεντρικός δημόσιος χώρος της πόλης. Ένας χώρος ασπόνδυλης ειρήνης και τουριστικής ευνομίας. Όχι τόσο για να μπορούν να περιφέρονται πολιτικώς ορθά οι περιώνυμοι τουρίστες, όσο για να εξαναγκασθούν να συμπεριφέρονται πολιτικώς ορθά, δηλαδή σαν τουρίστες, οι κάτοικοι αυτής της πόλης και σε αναγωγή οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Τώρα πια, εδώ έχουν θέση μόνο οι περαστικοί, οι ανώδυνοι, κάτι πρόχειρες νεανικές ασάφειες χαλαρής συγκρουσιακής ευθύνης, αλλά πουθενά δεν εκπηγάζει η αίσθηση της κοινωνικής συνευθύνης, το επώδυνο συνυπάρχειν, το συμπέρασμα εν τέλει που προκύπτει από έναν αληθινά ελεύθερο δημόσιο χώρο. Ας μη γελιόμαστε. Η εκκαθάριση της πλατείας Συντάγματος σε συμβολικό επίπεδο είναι μια πράξη ακραίου συντηρητισμού. Μια πράξη στανικής επιβολής της εξουσίας πάνω σε κάθε τι που θα μπορούσε να διαταράξει την ποδηγετημένη σκέψη και το προκαθορισμένο συναίσθημα του μέσου πολίτη. Η εκκαθάριση της πλατείας Συντάγματος είναι το καθαρό χαλί, φτιαγμένο από μάρμαρο σαν τάφος, κάτω από το οποίο κρύβονται όλες οι τερατουργίες με τις ανεπίστρεπτες ζημιές στη ζωή του καθενός που έχουν επιφέρει όλα τα τομάρια μιας απίστευτα σκληρής εξουσίας. Μιας εξουσίας που προ ουδενός ορρωδεί. Μιας εξουσίας αδίστακτης τόσο στην κατίσχυση όσο και στη δουλοφροσύνη. Μιας εξουσίας, λοιπόν, που έχει απόλυτη ανάγκη από μια πλατεία καθαρή από το μίασμα του πεπραγμένου Λόγου, από το μίασμα της αλληλεγγύης, από το μίασμα των κοινών δακρύων της οργής, από το μίασμα μιας απίστευτα χειρονομημένης εξανάστασης, ούτως ώστε να χρησιμοποιεί σε χρόνο, χρήμα και μέσα μια τεράστια επιχείρηση νομιμοποίησης των εξαμβλωτικών ενεργειών της. Το καθαρό είναι και νόμιμο, θα μπορούσαμε να πούμε. Ο καθαρός δημόσιος χώρος είναι ένας νόμιμος χώρος. Όλα τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνα. Προσοχή, προσοχή: ο χώρος είναι ελεύθερος. Όποιος διανοηθεί να πειράξει αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης της ελευθερίας θα εισπράξει τα επίχειρα της ανηθικότητάς του, αφού η κάθε μορφής καθαρότητα έχει ένα απόλυτο (σε βαθμό προτεσταντισμού) υπόβαθρο: την ηθική που τα κάνει όλα πολτό. Δηλαδή τρόμο. Τον τρόμο μιας καθαρής πλατείας, σε αντιστοιχία με ένα καθαρό πολιτικό σύστημα. Τώρα πια η ελευθερία μπορεί να ανασάνει. Μπορεί να χρηματοδοτήσει με τα λεφτά των εκδιωχθέντων, τις τράπεζες. Μπορεί να καταδικάσει εξοντωτικά τους παραβατικούς και να αθωώσει παραβατικά τους εγκληματίες. Μπορεί να στείλει στον αδιάβαστο και στην εκατόμβη μια τεράστια ύλη ζωής για να κερδίσουν περισσότερα αυτοί που ρίχνουν τη βαριά σκιά τους στην κοινωνία. Και στην πλατεία των ανθρώπων.
Η πλατεία, λοιπόν, άδειασε. Το εμπόριο ανάσανε. Το τουριστικό χρήμα των δανειστών της χώρας ρέει άφθονο. Όπως και το αίμα όλων εκείνων εξ ημών που πληρώνουν και που εκδιώχθηκαν από μια πλατεία ανάσας. Τώρα πια η πλατεία Συντάγματος είναι μια διαφήμιση της χώρας. Και τω όντι αυτό είναι, εκ του φημί. Ένας χώρος δηλαδή που ισχυρίζεται ότι είναι αυτό που λέει ότι είναι. Ακριβώς αυτό που πάει να πει "διαφήμιση". Ένας ισχυρισμός. Μια εμπορευμένη χρήση κατασπαταλημένης γλώσσας που εκποιεί τη χρηστική δυναμική και το μεγαλειώδες νοηματικό υπόβαθρο και το μητρώο μαζί με το πατρώο αίμα της έλευσης και της συνέχειας των λέξεων και μια υλόφρων ασφυξία "ελεεινής ευτυχίας", όπως θα έλεγε και ο Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ιδού λοιπόν. Ο δημόσιος χώρος είναι ελεύθερος. Από τι και σε τι; Ας μην αναρωτηθούμε. Ας διασχίσουμε ευθέως την πλατεία Συντάγματος. Η ευθεία είναι η συντομότερη οδός προς την άγνοια. Ας παραμείνουμε εδώ. Αύριο οι διαφημιστικές δράσεις των εταιρειών θα καταλάβουν τον χώρο. Η πλατεία Συντάγματος θα καταληφθεί καλαισθήτως διότι ο φασισμός στις μέρες μας είναι (όπως και σε όλες τις μέρες, εδώ που τα λέμε) καλαίσθητος. Και μοντέρνος. Είναι ο ίδιος ο δημόσιος χώρος. Ένας χώρος απαστράπτων. Εκτυφλωτικά. Δηλαδή ένας χώρος τυφλός.
Αλλ' όχι. Όσο υπαρκτός είναι ένας Καμίνης, άλλο τόσο υπαρκτός είναι κι ένας Μπόρχες. Θα δούμε.
"ΑΥΓΗ " 7/8/2011
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου