ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ Ο ΕΙΡΩΝ-ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ .. ΚΥΡΙΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

  What a genius!!! This boy is very clever (έτσι για ν΄ανέβω και στην εκτίμηση της Αννούλας. Γιατί κυρ’ Αννα μας, ας γράφω εγώ, και το Lower πήρα στον καιρό του και το proficiency. ΄Αλλο τώρα που δεν βρέθηκα στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ να τα κάνω practice τα ρημαδοεγγλέζικα γιά να βρεθώ και με πτυχίο πυρηνικής Φυσικής). Και επανέρχομαι για το τρομερό αγόρι που μας “κυβερνάει”, λέμε τώρα...
Καλέ για τον G.A.P. λέω, ποιον G.A.P.; τον Τζέφρυ, ποιόν Τζέφρυ; έλα μου τώρα τον Γιωργάκη και σταματάω να απαντώ σε ερωτήσεις που αρχίζουν με ποιός;
Το παλικάρι μας ήθελε να πάει διακοπές αλλά φοβόταν τους χιλιάδες fans που καιροφυλακτούσαν να μάθουν τόπο, μέρα και ώρα αναχώρησης. ΄Ενα πράγμα δηλαδή σε Madonna να το πώ, σε Sakis Rouvas; θα δείξει.
Εχοντας κάνει τον απολογισμό δύο χρόνων στην εξουσία (άραγε έχει πάρει πρέφα τι έχει συμβεί στην χώρα;) και αναγκασμένος να μιλήσει και στην ΔΕΘ είπε να πάρει των οματιών του να φύγει από την πόλη που μένει, εκεί που οι άνθρωποι, γεμάτοι αχαριστία, δεν αναγνωρίζουν τι έχει κάνει γι αυτούς και με την συμπεριφορά τους τον πληγώνουν. 
Σκέφτηκε να φορέσει καπαρντίνα με σηκωμένο γιακά, μαύρα γυαλιά και να βγεί νύχτα τοίχο-τοίχο γιά να φύγει από το άστυ (το είχε δει και σε ταινίες που είχαν θέμα τον πόλεμο και πολύ του άρεσε). Βέβαια ο ίδιος θα προτιμούσε κουκούλα στο κεφάλι, με 2 τρύπες στα μάτια ίσα για να βλέπει (είχε κλάψει με το ρόλο του δοσίλογου όταν είχε για πρώτη φορά δει την υπολοχαγό Νατάσα).
Εκεί ο φον-Παπακωνσταντίν παρενέβει και του είπε οτι θ΄ αλλάξουμε ταυτότητα με άλλο όνομα. Κι έτσι βάλθηκαν οι μυστικοί να του αλλάξουν ταυτότητα και ένα μήνα του έκαναν φροντιστήριο για να μάθει το νέο όνομά του “Αναγνώστου”.

Κι έτσι βρέθηκε στην Καρδαμύλη με το όνομα Αναγνώστου. Αλλά δεν υπάρχει τέλειο σχέδιο. Ο ξενοδόχος τον κατάλαβε αμέσως μόλις έφτασε γιατί μπήκε στο ξενοδοχείο κρατώντας το κανό του στα χέρια. Κι όταν ο ξενοδόχος έτρεξε να τον προϋπαντήσει προσφωνώντας τον με το πραγματικό του όνομα του είπε: “θές κι εσύ φροντιστήριο ένα μήνα!”

 Κι αφήνοντας την σάτιρα ας δούμε και τα σοβαρά.
Είναι εντελώς ανήθικο ο πρωθυπουργός της χώρας να κυκλοφορεί στη χώρα μέσα με άλλο επώνυμο. Εδώ σημαίνει ότι ζεί σε πανικό γνωρίζοντας ότι έχει διαπράξει εγκλήματα κατά της χώρας και του λαού της. Δεν εξηγείται αλλιώς.Ως σήμερα οι πρωθυπουργοί περπατούσαν ανάμεσα στον λαό που διοικούσαν ακόμα κι αν έπρεπε να αντιμετωπίσουν πολιτικούς αντιπάλους. Ποτέ δεν κρύφτηκαν. Εδώ τι έχουμε;

Στρουθοκαμηλισμούς;  H στρουθοκάμηλος σκάβει ένα λακκο και βάζει το κεφάλι της μέσα για να

 αντιμετωπίσει τοv όποιο κίνδυνο, πιστεύοντας ότι όπως δεν βλέπει αυτή τον εχθρό έτσι και ο εχθρός της δεν θα μπορέσει να τη δει. Πίστευε λοιπόν ο G.A.P., ότι με το όνομα Αναγνώστου, φτάνοντας εκεί δεν θα γινόταν αντιληπτός; Ή φοβόταν πως αν διέρρεε η πληροφορία ότι θα κάνει διακοπές στην Καρδαμύλη οι Έλληνες θα μετακόμιζαν εκεί για να τον αποδοκιμάσουν ; Είναι τουλάχιστον αστεία να τα πιστεύουμε.
Απλά πρωθυπουργός που αλλάζει το επώνυμό του για να μετακινηθεί έχει προ πολλού τελειώσει. Σηκωθείτε από την καρέκλα σας και προκηρύξτε εκλογές να δούμε τι θα κάνουμε.
Και που είστε; Τώρα που θα φύγετε οριστικά μην πάρετε το όνομα Τριανταφυλλίδης. Σας πρόλαβε κάποιος άλλος 47 χρόνια πριν. 
  Καληνύχτα κύριε ...... Αναγνώστου (Έτσι ίσως να μην σας αναγνωρίσει ούτε ο ιστορικός του μέλλοντος.)

ΥΓ 1. “ Η σωστή εξήγηση είναι ότι ταξίδεψε και έκανε διακοπές με το όνομα Αναγνώστου για να γλιτώσει το τεκμήριο διακοπών στη φορολογική του δήλωση από τον Μπένυ. Και φοροφυγάς ατιμούτσικο;

 ΥΓ 2. Άσχετο: Τι ανταλλάγματα δώσαμε στον Ερντογάν για να επιστρέψει τις περιουσίες των Ελλήνων που είχαν δημευτεί απο το 1936; Τώρα σύντομα δεν θα το μάθουμε. Πάντως μονομερής πράξη δεν είναι. Άραγε κρατήσαμε λίγη γη, λίγο αέρα και για μας ή δώσαμε ό,τι πήραμε απο το 1821;

Την καθαρά Δευτέρα, για να πετάξουμε αετό θα πρέπει να πάρουμε άδεια απο το στρατηγείο της Σμύρνης;

 ΥΓ 3. Μήπως άλλαξε επώνυμο για να μη μαυρίζει ιστορικά περισσότερο το δικό του;.

                 Προβοκάτορας ο Είρων

=================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Ο ΓΑΠ “ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ” ΚΑΙ Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΤΩΝ BLOGS

Ο ΓΑΠ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ “ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ” ΚΑΙ Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΤΩΝ BLOGS.

ΓΡΑΦΕΙ:Ο ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ Ο ΜΑΝΤΟΥΜΑΝΤΑΔΟΡΟΣ

Διακοπές στην Καρδαμύλη έκανε ο ΓΑΠ κλείνοντας δωμάτιο στο ξενοδοχείο που κατέλυσε με το όνομα «Αναγνώστου». 

 Έτσι μου  λύθηκε και εμένα η απορία αν γύρισε από τη Σκιάθο ή έμπασε το κανό νερά και μας έμεινε. Είδα και την γνωστή φωτογραφία με την μπαντάνα στο κεφάλι, το γυαλί ηλίου και το καγιάκ θαλάσσης (πλήρης εξάρτυση, να υπήρχε και  λίγο μυαλό....) και νόμιζα ότι μας έμεινε εκεί.  

 

Μάλιστα, όπως διέρρευσε,  την κράτηση της διαμονής την  έκανε η Ολλανδέζα σύζυγος του Παπακωνσταντίνου. Ναι, του γνωστού βαψομαλλιά τσάρου από την Κοζάνη. Αυτός, που κάθε δήλωσή του έβαζε μπουρλότο σε ότι υπήρχε στην ακτίνα βολής του. Η γυναίκα του είναι αυτή που σε κάποιες συνεντεύξεις που έδωσε χαρακτήρισε του Έλληνες ανέντιμους και περίπου απατεώνες. Αντί να μαζέψει τον έντιμο άνδρα της που δήλωνε τις πισίνες γούρνες και την έντιμη πεθερά της με τα αυθαίρετά της ασχολείται με την απόκρυψη του ΓΑΠ. 

 Αυτή την στιγμή δύο άνθρωποι 

κρύβονται στην χώρα μας, ο Γ.Παπανδρέου  πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Ψωμιάδης, πρώην πρόεδρος της Καβάλας, ο αποκαλούμενος και «αγαπούλα». Δεν τολμά ο λαοπρόβλητος να εμφανιστεί με το όνομά του. Να το θυμηθείτε, σε λίγο θα του βρουν και σωσία. Κατά τα άλλα τους πείραξε η ανωνυμία των blogs. Εδώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας χρησιμοποιεί ψεύτικα ονόματα κάνοντας πλαστοπροσωπία, η ανωνυμία των blogs τους ενόχλησε.

Την αρχή για  την δίωξη των blogs την έκανε  ο Πάγκαλος, αυτή η οργισμένη χοληστερίνη  που έτσι

και ρίξει μια βουτιά στη θάλασσα θα μαζέψει στο  μαγιό του όλο το πλαγκτόν της Μεσογείου και την σκυτάλη την πήρε ο Μ.Παπαϊωάννου, γνωστός και μη εξαιρετέος σοσιαλιστής παλιάς κοπής. Έβαλαν και τον Μανδραβέλη (από πού κι ως πού;) μέλος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για τα blogs και το γλυκό έδεσε. Ποιόν, τον Μανδραβέλη, που βγάζει τέτοια χολή υπερασπιζόμενος το Πασόκ, που έτσι και καταπιεί το σάλιο του θα δηλητηριαστεί. Είναι ο άνθρωπος που αποκαλούσε παρακράτος και αλήτες τον λαό της Κερατέας.  

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πατέρας του ΓΑΠ, πριν αποδημήσει εις Κύριον είχε πει: «αφήνω για κληρονομιά στα παιδιά μου το όνομά μου». Ο γιος του, ο λαοπρόβλητος ηγέτης, λες και έκανε αποποίηση κληρονομιάς και ντρέπεται να κυκλοφορήσει πια με αυτό το όνομα. 

Αλλά έτσι είναι  άμα σε φωνάζουν με πολλά ονόματα,  μπερδεύεσαι.

Η μαμά του τον  φωνάζει Γιωργάκη,

οι υποτακτικοί  του στην κυβέρνηση Πρόεδρο,

τα καθυστερημένα  του κινήματος Αρχηγό,

οι συμπατριώτες του (Αμερικάνοι)  Τζέφρυ,

και οι Έλληνες  Τσολάκογλου.

Μετά από όλα  αυτά τι σε εμποδίζει να κάνεις διακοπές και να δηλώνεις Αναγνώστου;  

Κρίμα τα παντελόνια που φοράς. 

=================================================
Διαβάστε την απάντηση του ΧΑΡΡΥ ΚΛΙΝ στον Πάγκαλο για τα blogs

http://vaspik.blogspot.com/2011/04/blogs.html


=================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ:ΤΙ ΕΣΤΙ ΝΟΜΟΣ;

Η κ.Διαμαντοπούλου, με ιταμό στιλ, απαίτησε από βουλευτή του ΚΚΕ να ανακαλέσει, όταν αυτός ζήτησε να μην εφαρμοστεί ο νόμος για τα ΑΕΙ! Κάθε βουλευτής όμως έχει αναφαίρετο δικαίωμα λόγου και δεν ανακαλεί παρά μόνον όταν τεθεί προσωπικό θέμα. Οταν μάλιστα υπουργός ζητεί από βουλευτή να ανακαλέσει μια πολιτική του θέση, τότε έχουμε ωμή εκδήλωση αντικοινοβουλευτισμού. Ο υπουργός πρέπει να σέβεται απόλυτα το βουλευτικό αξίωμα, στο οποίο οφείλει την υπουργική του θέση και το οποίο στις δημοκρατίες προηγείται παντός άλλου αξιώματος. Η κ. Διαμαντοπούλου μάς έδειξε μιαν αποκρουστική αντικοινοβουλευτική εικόνα, που παρόμοιά της μπορούμε να δούμε μόνον σε καθεστώτα συνταγματικής μοναρχίας. Επιστρέψαμε έτσι στις προνεωτερικές εποχές, τότε που οι νόμοι του κράτους ήταν ασυζητητί εφαρμόσιμοι. Στα μοναρχικά μεσαιωνικά καθεστώτα. Ομως από τον 13ο αιώνα, στις χώρες του δυτικού κόσμου, για να εφαρμοστεί ένας νόμος θα πρέπει να είναι δίκαιος και επιπλέον να εκφράζει το καθεστώς του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ κράτους και λαού, να συμφωνούν οι πολίτες και πρωτίστως αυτοί τους οποίους ο νόμος αφορά -εν προκειμένω οι πρυτάνεις, οι καθηγητές, οι φοιτητές και εν τέλει ο λαός. Οι νόμοι του Κοινοβουλίου δεν είναι σουλτανικά φιρμάνια. Εχουν ως προϋπόθεση την κοινωνική νομιμοποίηση. Την απόλυτη εξουσία στις δημοκρατίες -μετά τη Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση- δεν την έχουν οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και τα κοινοβούλια, αλλά ο λαός. Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία υπάρχουν μόνον εφόσον έχουν τη λαϊκή έγκριση. Εάν ένα κοινοβούλιο ψηφίσει νόμο με τον οποίο ο λαός δεν συμφωνεί, τότε αυτός ο νόμος δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Αυτό λέει ρητά ακόμη και η διακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας από τον 18ο αώνα, αλλά και η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία, η οποία, με επικεφαλής τον κορυφαίο σήμερα Αμερικανό φιλόσοφο Τζον Ρολς, θέτει το ζήτημα της αναγκαιότητας του δίκαιου χαρακτήρα ενός νόμου, πέραν των τυπικών προϋποθέσεων έκδοσής του από το κοινοβούλιο. Δεν φτάνει να είναι νόμος. Πρέπει να είναι και δίκαιος. Είναι νόμος επειδή είναι δίκαιος και δεν είναι δίκαιος επειδή απλώς είναι νόμος. Το αν όμως είναι δίκαιος ένας νόμος δεν το κρίνει η κυβέρνηση ούτε καν το κοινοβούλιο, αλλά οι πολίτες στους οποίους απευθύνεται. Ολα αυτά προφανώς δεν τα έχει υπ' όψιν της η κ. Διαμαντοπούλου, όταν εκτοξεύει απειλές άλλων εποχών εναντίον των κομμουνιστών βουλευτών.

    ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ:27/8/2011

             ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ           

    Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου              

==================================================================================

                   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ                   

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΕΛΛΑΔΑ,ΙΡΛΑΝΔΙΑ,ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ:ΟΙ ΕΠΑΧΘΕΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

Των RENAUD VIVIEN, ERIC TOUSSAINT*

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι τρεις πρώτες χώρες της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό την κηδεμονία των πιστωτών τους συνάπτοντας σχέδια «βοήθειας» με την «Τρόικα» που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Όμως αυτές οι συμφωνίες, που γεννάνε νέα χρέη και που επιβάλλουν στους λαούς μέτρα λιτότητας χωρίς προηγούμενο, μπορούν να αμφισβητηθούν στη βάση του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, αυτές οι συμφωνίες είναι «επαχθείς» και άρα άνομες. Όπως το τονίζει η θεωρία του επαχθούς χρέους, «τα χρέη των κρατών πρέπει να έχουν συναφθεί και τα απορρέοντα κεφάλαια να έχουν χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους» (1). Όμως, τα δάνεια της τρόικας χορηγούνται υπό τον όρο της λήψης μέτρων λιτότητας που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και που δεν θα επιτρέψουν σε αυτά τα κράτη να βγουν από την κρίση.

Κάθε δάνειο που χορηγήθηκε με αντάλλαγμα την εφαρμογή πολιτικών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι επαχθές

Όπως το βεβαιώνει ο ειδικός εισηγητής Mohammed Bedjaoui στο σχέδιο άρθρου του περί της διαδοχής στο ζήτημα των κρατικών χρεών για τη Συνθήκη της Βιέννης του 1983: «Τοποθετούμενοι από την άποψη της διεθνούς κοινότητας, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε επαχθές χρέος κάθε χρέος που έχει συναφθεί με σκοπούς μη σύμφωνους προς το σύγχρονο διεθνές δίκαιο, και ειδικότερα προς τις αρχές του διεθνούς δικαίου που έχουν ενσωματωθεί στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών» (2).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι όροι που έχει επιβάλει η τρόικα (μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, διάλυση της κοινωνικής προστασίας και των δημόσιων υπηρεσιών, μείωση των κοινωνικών προϋπολογισμών, αύξηση των έμμεσων φόρων όπως του ΦΠΑ, μείωση του κατώτατου μισθού, κ.λπ.) παραβιάζουν πασιφανώς τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Πράγματι, μεταξύ των υποχρεώσεων που περιλαμβάνονται σε αυτή τη Χάρτα, βρίσκουμε ειδικά, στα άρθρα 55 και 56, «τη βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης, την πλήρη απασχόληση και συνθήκες προόδου και ανάπτυξης στην οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων (...), τον οικουμενικό και πραγματικό σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών για όλους, χωρίς διάκριση φυλετική, φύλου, γλώσσας ή θρησκείας». Κατά συνέπεια, τα μέτρα λιτότητας και τα χρέη τα συναφθέντα στο πλαίσιο αυτών των συμφωνιών με την τρόικα κηρύσσονται άκυρα επειδή ό,τι είναι αντίθετο στη Χάρτα του ΟΗΕ θεωρείται ότι δεν έχει γραφεί (3).
Πέρα από την παραβίαση των οικονομικών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που απορρέει από την εφαρμογή αυτών των αντικοινωνικών μέτρων, αυτό που η τρόικα ποδοπατάει είναι το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, που κατοχυρώνεται από το άρθρο 1-2 της Χάρτας του ΟΗΕ και τα δυο Σύμφωνα του 1966 για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο που είναι κοινό στα δυο σύμφωνα, «Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Σύμφωνα με αυτό το δικαίωμα, καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό καθεστώς τους και εξασφαλίζουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και μορφωτική τους ανάπτυξη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, όλοι οι λαοί μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα τον πλούτο και τους φυσικούς τους πόρους, με την επιφύλαξη των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη διεθνή οικονομική συνεργασία, η οποία στηρίζεται στην αρχή του αμοιβαίου συμφέροντος και του διεθνούς δικαίου. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ένας λαός να στερηθεί τα μέσα επιβίωσής του».

Όμως, είναι εξόφθαλμη η επέμβαση της τρόικας στις εσωτερικές υποθέσεις αυτών των κρατών, γεγονός που συνιστά περιφρόνηση της δημοκρατίας. Αυτοί οι πιστωτές προειδοποίησαν ξεκάθαρα ότι οι εκλογές στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία δεν έπρεπε να θέσουν υπό αμφισβήτηση την εφαρμογή αυτών των συμφωνιών. Αναφέρουμε για παράδειγμα το άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Le Figaro της 9ης Απριλίου 2011 που θυμίζει τις προσταγές προς τη Πορτογαλία των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη συνάντηση που έγινε στη Βουδαπέστη πριν από τις βουλευτικές εκλογές στη Πορτογαλία: «Η προετοιμασία (του σχεδίου λιτότητας) θα πρέπει να αρχίσει αμέσως τώρα, με στόχο τη συμφωνία μεταξύ των μερών στα μέσα Μαΐου, και να επιτρέψει την εφαρμογή χωρίς καθυστέρηση του προγράμματος προσαρμογής ταυτόχρονα με τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης» (...) «οι υπουργοί ξεκαθάρισαν στην Πορτογαλία ότι δεν θέλουν να υποχρεωθούν να ξαναδιαπραγματευτούν τα ανταλλάγματα για τη βοήθεια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών» (4). Στην περίπτωση της Ελλάδας, η δανειακή Σύμβαση, που συμφωνήθηκε με τη τρόικα επιβλήθηκε το 2010 χωρίς καν το Κοινοβούλιο να την κυρώσει, παρόλο που επρόκειτο εδώ για μια υποχρέωση του ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 36 παράγραφος 2) (5).

Αυτή την περιφρόνηση της τρόικας για την εθνική κυριαρχία αυτών των τριών κρατών την έκανε δυνατή η απελπιστική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας (τα πρώτα αλλά σίγουρα όχι και τα τελευταία θύματα της κρίσης του χρέους στην Ευρωζώνη). Με αυτή την έννοια, μπορούμε δύσκολα να υπερασπιστούμε την εγκυρότητα αυτών των συμφωνιών επικαλούμενοι την ελευθερία συγκατάθεσης. Στο δίκαιο, όταν μια πλευρά μιας συμφωνίας δεν είναι σε θέση να ασκήσει την αυτονομία της βούλησης, τότε η συμφωνία κηρύσσεται άκυρη. Πώς αυτή η αρχή εφαρμόζεται στην παρούσα περίπτωση; Μη μπορώντας λογικά να δανειστεί στις χρηματαγορές μακροπρόθεσμα εξαιτίας των επιτοκίων που ζητούν οι χρηματαγορές και που κυμαίνονται μεταξύ 12% και 17% ανάλογα με την περίπτωση, οι κυβερνήσεις αυτών των τριών χωρών αναγκάστηκαν να στραφούν προς την τρόικα που επωφελήθηκε από το γεγονός ότι αποτελούσε τον έσχατο δανειστή. Εκμεταλλευόμενη την απελπιστική κατάσταση των ελληνικών, ιρλανδικών και πορτογαλικών αρχών, η τρόικα πέτυχε να επιβάλλει σχέδια που είχαν και θα έχουν αρνητικές συνέπειες για την οικονομική υγεία αυτών των χωρών με δεδομένο τον προκυκλικό χαρακτήρα των μέτρων που υιοθετήθηκαν (δηλαδή, που ενισχύουν τους παράγοντες που γεννούν την πτώση της οικονομικής δραστηριότητας).
Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις στους βασικούς τομείς της οικονομίας (μεταφορές, ενέργεια, ταχυδρομείο, κ.λπ.) που επέβαλε η τρόικα επιτρέπουν στις ξένες ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν τον έλεγχό τους και κατά συνέπεια πλήττουν την κυριαρχία αυτών των κρατών και το δικαίωμα των λαών να διαθέτουν ελεύθερα τους πλουτοπαραγωγικούς και φυσικούς τους πόρους. Αν και ένα κράτος έχει το δικαίωμα, μέσω μιας συμφωνίας, να μεταβιβάσει ένα μέρος της κυριαρχίας του σε μια ξένη οντότητα, αυτή η μεταβίβαση δεν πρέπει, εκτός κι αν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, να θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ανεξαρτησία του κράτους, που αποτελεί ένα βασικό στοιχείο της πολιτικής του ανεξαρτησίας (6).
Μέσω αυτών των όρων, η τρόικα δεν έχει μόνο παραβιάσει το διεθνές δίκαιο. Έχει γίνει και συνένοχη στην παραβίαση των εθνικών δικαιωμάτων αυτών των κρατών. Στην Ελλάδα, ειδικότερα, γινόμαστε μάρτυρες ενός αληθινού νομικού πραξικοπήματος. Για παράδειγμα, πολλές διατάξεις του νόμου 3845/2010 που θέτει σε ισχύ το πρόγραμμα λιτότητας, παραβιάζουν το Σύνταγμα, συγκεκριμένα καταργώντας το νόμιμο ελάχιστο μισθό. Η εγκατάλειψη της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο από τη διάταξη της συμφωνίας με τη τρόικα που προβλέπει ότι σε περίπτωση διαφοράς μπορεί να εφαρμοστεί το αγγλοσαξονικό δίκαιο και να αναγνωριστεί η αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Έτσι, το κράτος παραιτείται από ένα θεμελιώδες προνόμιο της κυριαρχίας που είναι η εδαφική αρμοδιότητα των εθνικών του δικαστηρίων. Την ίδια ώρα, ο ελληνικός νόμος που θέτει σε ισχύ το πρόγραμμα λιτότητας απαιτεί να κηρυχθούν άκυρες και μη εκτελεστέες οι διαιτητικές αποφάσεις (που έχουν συνταγματική αξία) που έδιναν μισθολογικές αυξήσεις για το 2010 και 2011. Με λίγα λόγια, όπως το γράφουν οι νομικοί Γ. Κατρούγκαλος και Γ. Παυλίδης, «η κρατική κυριαρχία περιορίζεται κατά τρόπο πολύ παρόμοιο με εκείνο του διεθνούς οικονομικού ελέγχου που είχε επιβληθεί στη χώρα το 1897 ως συνέπεια της χρεωκοπίας (1893) και κυρίως της ήττας της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο».

Είναι επαχθές κάθε δάνειο η αιτία του οποίου είναι ανήθικη
Η νομική θεμελίωση που βγαίνει από την ανήθικη και άνομη αιτία προκειμένου να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα των συμβάσεων απαντάται σε πολλές εθνικές εμπορικές και αστικές νομοθεσίες. Μας παραπέμπει κατευθείαν σε ένα ζήτημα που θίγει η θεωρία του επαχθούς χρέους: ποιος ωφελείται από τα δάνεια; Στην περίπτωση των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, είναι ξεκάθαρο ότι οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες που έχουν δανείσει σε αυτές τις χώρες με εντελώς ανεύθυνο τρόπο, κερδίζουν ενώ φέρουν μεγάλη ευθύνη για την κρίση του χρέους. Πράγματι, η διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών από το δημόσιο που ακολούθησε το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2007 προκάλεσε την έκρηξη του χρέους των κρατών. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τουλάχιστον «ανήθικη» την αιτία των συμφωνιών που συνάφθηκαν με την τρόικα και να κάνουμε λόγο για «αναίτιο πλουτισμό» (μια γενική αρχή του διεθνούς δικαίου σύμφωνα με το άρθρο 38 του καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου (7)) προς όφελος των ιδιωτικών τραπεζών.
Ο αναίτιος πλουτισμός των ιδιωτικών τραπεζών γίνεται ακόμα χειρότερος από το γεγονός ότι αυτές βγάζουν τεράστιο κέρδος στην πλάτη του δημοσίου εξαιτίας της διαφοράς μεταξύ από τη μια, των επιτοκίων πάνω από 4% που απαιτούν από τα ενδιαφερόμενα κράτη για να αγοράσουν τους τίτλους που εκδίδουν για διάρκεια 3 μέχρι 6 μηνών, και από την άλλη, του επιτοκίου 1% με το οποίο αυτές οι ίδιες τράπεζες δανείστηκαν από την ΕΚΤ μέχρι τον Απρίλιο 2011, πριν αυτό ανέβει στο 1,25% και κατόπιν στο 1,50% (8). Μπορούμε επίσης να κάνουμε λόγο για αναίτιο πλουτισμό (αυθαίρετο και παράνομο πλουτισμό) στην περίπτωση κρατών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Αυστρία που δανείστηκαν με 2% στις χρηματαγορές και δάνεισαν στην Ελλάδα με 5% ή 5,5%, στην Ιρλανδία με 6%. Το ίδιο και το ΔΝΤ που δανείζεται από τα μέλη του με χαμηλό επιτόκιο και δανείζει στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία με πολύ υψηλότερα επιτόκια.
Τα μέτρα που εξήγγειλαν οι ευρωπαϊκές αρχές στις 21 Ιουλίου συνιστούν μια ξεκάθαρη ομολογία του «αναίτιου πλουτισμού» για τον οποίο φέρουν την ευθύνη, καθώς και του απατηλού χαρακτήρα της πολιτικής τους. Ανακοίνωσαν τελικά την πρόθεσή τους να μειώσουν κατά 2 ή 3 μονάδες τα επιτόκια που απαιτούν από την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Διακηρύσσοντας ότι κατεβάζουν το επιτόκιο γύρω στο 3,5% για τα δάνεια 15 ή ακόμα και 30 ετών, παραδέχονται ότι τα επιτόκια που απαιτούν είναι απαγορευτικά. Το κάνουν επειδή είναι οφθαλμοφανής η καταστροφή στην οποία συνέβαλαν να βυθιστούν αυτές οι χώρες και επειδή το κακό απλώνεται γρήγορα σε άλλες χώρες.
Ποιο συμφέρον είχαν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία να συνάψουν αυτές τις συμφωνίες με την τρόικα; Κανένα, εκτός από το ότι τους δίνουν λίγο χρηματοπιστωτικό οξυγόνο...που προορίζεται όμως να εξυπηρετήσει την εξόφληση των πιστωτών τους. Μάλιστα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, αυτά τα σχέδια λιτότητας θα επιδεινώσουν την κατάστασή τους, καθώς έχει μπει σε κίνηση μια διαδικασία «χιονοστιβάδας». Πράγματι, αυξάνεται το φόρτωμα αυτών των νέων χρεών με τόκους ενώ τα μέτρα που υπαγορεύει η τρόικα έχουν για συνέπεια να μειώνουν την οικονομική δραστηριότητα μια και μειώνουν τη συνολική ζήτηση πλήττοντας τις συνθήκες διαβίωσης των πληθυσμών. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι υπάρχει εδώ απατηλή συμπεριφορά του ΔΝΤ καθώς άβυσσος χωρίζει τα λόγια του από την πραγματικότητα. Πράγματι, στο άρθρο 1 του καταστατικού του, το ΔΝΤ έχει ως στόχους «να διευκολύνει την επέκταση και την αρμονική αύξηση του διεθνούς εμπορίου και να συμβάλει έτσι στην εγκαθίδρυση και διατήρηση υψηλών επιπέδων απασχόλησης και πραγματικού εισοδήματος, καθώς και στην ανάπτυξη των παραγωγικών πόρων όλων των κρατών μελών, που αποτελούν τους πρώτους στόχους της οικονομικής πολιτικής» ή ακόμα «να δώσει εμπιστοσύνη στα κράτη μέλη θέτοντας προσωρινά στη διάθεσή τους τούς γενικούς πόρους του Ταμείου με αντάλλαγμα τις κατάλληλες εγγυήσεις, προσφέροντας έτσι σε αυτά τη δυνατότητα να διορθώσουν τις ανισορροπίες των ισοζυγίων πληρωμών τους χωρίς να προσφύγουν σε μέτρα επιβλαβή για την εθνική ή διεθνή ευημερία» (9). Μπορούμε με τον ίδιο τρόπο να ισχυριστούμε ότι η δράση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ συνιστά επίσης απάτη σε βάρος των ενδιαφερόμενων χωρών.
Τα μέτρα που υπαγόρευσαν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν επίσης για συνέπεια να εγκλωβίσουν αυτές τις χώρες μέσα στην καταραμένη λογική του χρέους, καθώς θα υποχρεωθούν να συνεχίσουν να δανείζονται για να μπορέσουν να αποπληρώσουν. Έχουν μπει λοιπόν σε μια περίοδο δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι χρόνων λιτότητας και αύξησης του χρέους (10). Η μελέτη του ΟΟΣΑ για το ελληνικό χρέος, που δημοσιεύθηκε στις 2 Αυγούστου 2011 (11), βεβαιώνει συγκεκριμένα ότι το δημόσιο χρέος που ήταν 140% το 2010 πιθανόν θα πέσει στο 100% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος το... 2035.
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, οι κυβερνήσεις, αν θέλουν το καλό του πληθυσμού, έχουν συμφέρον να σπάσουν τις συμφωνίες με την τρόικα, να αναστείλουν πάραυτα την αποπληρωμή του χρέους τους (με πάγωμα των τόκων) και να πραγματοποιήσουν λογιστικούς ελέγχους με τη συμμετοχή των πολιτών. Αυτοί οι λογιστικοί έλεγχοι θα πρέπει να ταυτοποιήσουν το άνομο τμήμα αυτών των χρεών, αυτό που πρέπει να ακυρωθεί άνευ όρων. Το υπόλοιπο του δημόσιου χρέους πρέπει επίσης να μειωθεί με μέτρα σε βάρος εκείνων που ωφελήθηκαν από αυτό. Πρέπει να κινηθούν δικαστικές διώξεις ενάντια στους υπεύθυνους των ζημιών που προκλήθηκαν. Φυσικά, συμπληρωματικά και ουσιαστικά μέτρα (μεταφορά τραπεζών στον δημόσιο τομέα, ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, κοινωνικοποίηση τομέων που ιδιωτικοποιήθηκαν κατά τη νεοφιλελεύθερη περίοδο...(12) πρέπει να ληφθούν καθώς η ακύρωση των άνομων χρεών, αν και απαραίτητη, δεν αρκεί αν η λογική του συστήματος παραμείνει άθικτη.
Σημειώσεις:

(1) Alexander Nahum Sack, Les effets des Transformations des Etats sur leurs dettes publiques et autres obligations financières, Recueil Sirey, 1927.
(2) Mohammed Bedjaoui, «Neuvième rapport sur la succession dans les matières autres que les traits», A/CN, 4/301 et Add. I, p. 73.
(3) Monique et Roland Weyl, Sortir le droit international du placard, PubliCETIM No 32, CETIM, novembre 2008.
(4) www.lefigaro.fr/conjoncture/...
(5) Georgios Katrougalos et Georgios Pavlidis, «La Constitution nationale face a une situation de détresse financière: leçons tirées de la crise grecque (2009-2011)».
(6) www.unesdoc.unesco.org/images/00...
(7) Προβλέπεται επίσης σε πολλούς εθνικούς αστικούς κώδικες όπως στον ισπανικό (στα άρθρα 1895 και σε εκείνα που ακολουθούν) και γαλλικό (στα άρθρα 1376 και σε εκείνα που ακολουθούν).
(8) Θυμίζουμε ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ απαγορεύει στην ΕΚΤ να δανείζει κατευθείαν στα Κράτη.
(9) Υπογραμμισμένα από τους συγγραφείς.
(10)Eric Toussaint, «Δηλητηριώδεις βοήθειες στο ευρωπαϊκό μενού», 2011
(11) www.oecd.org/document/62/0.3...
(12) Βλέπε «Οκτώ επείγουσες προτάσεις για μιαν άλλη Ευρώπη».

* Ο Renaud Vivien, νομικός, είναι μέλος της Νομικής ομάδας εργασίας της CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) Βελγίου (www.cadtm.org)
Ο Eric Toussaint, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών, είναι πρόεδρος της CADTM Βελγίου. Έχουν συγγράψει μαζί το συλλογικό βιβλίο «La Dette ou la Vie» (Το Χρέος ή η Ζωή), 2011

==================================================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΣΤΑΘΗΣ:ΠΑΚΕΤΟ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΚΑΠΟΥΤ ...

Αριστα παίρνει ο ΛΑΟΣ και ο Αδώνιδας! Ενωσαν, εις ό,σα αφορούν την Παιδεία, τις αστικές δυνάμεις της χώρας στη γραμμή Γιαννάκου - Διαμαντοπούλου - Γκασταρμπάιτερ (τα παιδιά των κατώτερων θεών). Ο τέλειος «εκσυγχρονισμός»! (κάργα ολιγαρχικός - αλλά ουδείς... τέλειος)...

Οταν πριν από λίγα χρόνια η αφεντιά μου στο πλαίσιο δημοσιογραφικής αποστολής είχε επισκεφθεί την Κίνα, οι επίσημοι αξιωματούχοι καμάρωναν στη Σανγκάη για την «Ελεύθερη Ζώνη» γύρω απ' το λιμάνι της πόλης. Και μας την επιδείκνυαν.

Επρόκειτο - πρόκειται για μια τεράστια έκταση στην οποία δραστηριοποιούνται ξένες επιχειρήσεις με ασήμαντους (και σε ορισμένες περιπτώσεις μηδενικούς) φορολογικούς συντελεστές.
Σε αυτόν τον καπιταλιστικό παράδεισο υπό «κομμουνιστική» διεύθυνση, οι Κινέζοι εργάζονται σε ακόμα πιο ειδεχθείς συνθήκες από εκείνες που υφίσταται η κινεζική εργατική τάξη στην υπόλοιπη... Λαϊκή Δημοκρατία. Αν στην Κίνα οι εργάτες είναι σκλάβοι, στις «Ελεύθερες Ζώνες», όπως αυτή γύρω απ' τη Σανγκάη, είναι κάτι ακόμα χειρότερο. (Αν υπάρχει χειρότερο).
Σε ανάλογη λοιπόν ερώτησή μας στον Διευθυντή αυτής της «Ελεύθερης Ζώνης» (υψηλόβαθμο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος βεβαίως -τι άλλο;) για τις συνθήκες ζωής των εργατών στη «ζώνη» μάς απάντησε ότι αυτό είναι «δικό τους πρόβλημα»! Επιμείναμε, ρωτώντας αν οι εργάτες μπορούν να συνδικαλιστούν ή να αντιδράσουν με κάποιον άλλον τρόπο, για να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής τους. «Δική τους δουλειά», μας απάντησε ο Κομισάριος «και δική μου δουλειά να τους εμποδίσω»!

Εμεινα με ανοιχτό το στόμα κι ώσπου να το κλείσω, αναγκάσθηκα να παραδεχθώ τη σοφία των Μανδαρίνων να γίνονται Κομισάριοι για να παραμένουν Μανδαρίνοι...

* * *

Σήμερα στην Ελλάδα έρχονται Γερμανοί αξιωματούχοι και προτείνουν τη δημιουργία στη χώρα «Ειδικών Επενδυτικών Ζωνών» και, συνεχίζοντας τους ευφημισμούς, ευαγγελίζονται

(όχι, δεν απαιτούν ούτε υπαγορεύουν) ότι σε αυτά τα Στρατόπεδα Συγκεντρ... συγγνώμην, σε αυτές τις «Ειδικές Επενδυτικές Ζώνες» θα υπάρχει «Φιλικό Επενδυτικό Περιβάλλον» -αν όχι σε επίπεδο «κινέζικων» μεροκάματων, πάντως «βουλγάρικων»...

Φοβάμαι ότι όπως οι Μανδαρίνοι έγιναν Κομισάριοι, έτσι και οι Γκαουλάιτερ έχουν γίνει Χριστιανοσοσιαλδημοκράτες καλοί άνθρωποι από τη Νυρεμβέργη...

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Οταν αποκτήσει Ναυαρχείο η Ελβετία, τότε θα αποκτήσει πάλι και η Ελλάδα Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (ακόμα κι αν ονοματοδοτηθεί Υπουργείο Εγιαμόλα Εγιαλέσα Μπουνάτσα Μπαμπέσα)...

...................................

Το αστείο είναι ότι ακόμα και η Ελβετία διαθέτει ναυτικό - πράγμα που ευτυχώς δεν γνωρίζει ο Γιωργάκης, διότι αλλοιώς θα είχε αποξηράνει τη Λίμνη της Γενεύης.

Πάντως, για το συγκεκριμένο θέμα του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που το θέλουν όλοι, η θεία Φωτούλα είναι με τον Γιωργάκη που μόνος Αυτός δεν το θέλει. «Δεν
πρόκειται περί λάθους» δηλώνει η θεία, «ο Γιώργος δεν κάνει λάθη. Αντιθέτως τρικυμία εν κρανίω έχουν όσοι κουνάνε τη θάλασσα και ζαλίζεται το Υπουργικό Συμβούλιο!
Ετσι εξηγούνται και οι υπαναχωρήσεις που κάνει ο Βενιζέλος στις παλινωδίες του! Κουνάει!».
Θεά η θεία!
Αλλά, εκεί που βρίσκει θεϊκό τον Γιωργάκη είναι όταν τον αισθάνεται κίλερ! «Είδες
ο Παμπούκης!», θαυμάζει η θεία, «δεξί χέρι του Γιώργου και ο Γιώργος το έκοψε! Μπορεί ο Παμπούκης να πήγε να πουλήσει τη μισή Ελλάδα φαστ τρακ και τσακ μπαμ, αλλά στον πρώτο πονοκέφαλο που προκάλεσε στον Γιώργο, έχασε φαστ χραπ το κεφάλι του. Γιώργος! Πονάει κεφάλι κόβει χέρι! Μόνον οι ηλίθιοι κάνουν το αντίθετο».

Αλλά ακόμα πιο θεϊκός ο Μπενύτο (ο Φινλανδός). Την πρώτη ημέρα ανακοινώνει 23% ΦΠΑ στα είδη εστίασης. Γίνεται της μουρλής. Τη δεύτερη ημέρα ο κ. Βενιζέλος

αρχίζει να τα «μασάει» - το μέτρο θα είναι «προσωρινό» κ.τ.λ.! Την τρίτη ημέρα υπαναχωρεί απ' την υπαναχώρησή του ο Μπενύτο (ο Φινλανδός) και διακηρύσσει: δεν μπορώ να κάνω τίποτα! το μέτρο είχε αποφασισθεί πριν από μένα.

Τσίρκο!

                                            ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 26/8/2011

 

==================================================================================

                   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ                   

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Η "ΕΥΘΙΞΙΑ" ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Από το Μαρικάκι -"ΠΟΝΤΙΚΙ" 26/8/2011

Ένα «διπλωματικό» επεισόδιο με τον Παπουτσή έκανε τον Χάρη να επικαλεστεί λόγους «ευθιξίας» και να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Ούτε η καταβύθιση της οικονομίας, ούτε το τσάκισμα της κοινωνίας στάθηκαν δυνατό να εγείρουν λόγους ευθιξίας σε κάποιο μέλος του κυβερνητικού επιτελείου παρά ο τσακωμός για τα υπουργεία και οι προσωπικοί ανταγωνισμοί. Ο Τιτανικός βυθίζεται (για να θυμηθούμε κι ένα άλλο «αξιότιμο» μέλλος της κυβέρνησης) κι αυτοί χτενίζονται...

Κι αυτά γίνονται σε μια στιγμή που το υπουργείο Ανάπτυξης από το οποίο την έκανε με ελαφρά ο Παμπούκης μάλλον πρέπει να έχει υπαρξιακά. Και μόνο ο τίτλος του συνιστά ευφημισμό σε μια οικονομία που καταρρέει και πέφτουν στοιχήματα πότε θα ακουστεί ο γδούπος. (Είναι δε απείρως μεγαλύτερη επένδυση να ξοδεύεις για τον καθημερινό επιούσιον, εί δυνατόν να καβαντζωθείς και με προμήθειες σε ξηρά και κονσερβοποιημένη τροφή για παν ενδεχόμενο παρά να πάρεις μετοχές της Εθνικής).

Τα μόνα πράγματα που «αναπτύσσονται» είναι η ταχύτητα και το βάθος της ύφεσης, ο αριθμός των λουκέτων, τα νούμερα της ανεργίας και βέβαια η απελπισία και η απόγνωση. Ο εμπορικός κόσμος, ανάστατος, δίνει στον εαυτό του κανά δωδεκάμηνο ζωής ακόμη. Βαριά.

Μπορεί κάτι Μίχαλοι και Κορκίδιδες το προηγούμενο διάστημα να στήριξαν τις κυβερνητικές επιλογές θεωρώντας ότι θα δημιουργηθούν ευκαιρίες από την πτώση του κόστους εργασίας και τη διάλυση του δημοσίου, να όμως τώρα που πρώτοι κλαψουρίζουν με αφορμή τον αυξημένο ΦΠΑ που ξεχείλισε το ποτήρι και η κατάσταση δεν μαζεύεται.

Τα επερχόμενο λουκέτα επιχειρήσεων και μαγαζιών υπολογίζονται σε 100.000 το επόμενο εξάμηνο και σε 183.000 σε βάθος δωδεκαμήνου, στέλνοντας στην ανεργία πάνω από 134.000 εργαζόμενους που πάνω στο έτος αναμένεται ότι θα φτάσουν τις 250.000, σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας που διενεργήθηκε για λογαριασμό της ΓΣΕΒΕΕ. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, και προς απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι όποιος απολύεται, αν είναι άξιος, μπορεί να ξαναβρεί δουλειά, σε κάθε πρόσληψη αντιστοιχούν εφτά απολύσεις.

Σιγά, σιγά θα αρχίσει να «απελευθερώνεται» και το δημόσιο από τα περιττά «βάρη» με κάτι έφεδρείες και κάτι «αξιολογήσεις» με στόχο την απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων (θεωρητικά ως το 2014). Θα γίνει της κακομοίρας!

Δημιουργείται μια θάλασσα ανέργων που για να μην μετατραπεί άμεσα σε τσουνάμι η κυβέρνηση επιστρατατεύει διάφορα προγράμματα διαχείρισης της ανεργίας(από τα οποία κάποιοι θα επωφεληθούν γερά, βλέπε κοινωφελής εργασία), ενίοτε με κονδύλια του ΕΣΠΑ. Αλλά πόση ανακύκλωση της ανεργίας να κάνεις με τέτοια νούμερα (και να σκεφτεί κανείς ότι ήδη, μέσα στο καλοκαίρι – ο μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός της χώρας έχει ξεπεράσει τον οικονομικά ενεργό, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία).

Η κατάσταση δεν αφήνει πλέον χώρο ούτε για ψευδαισθήσεις. Μόνο πόρκα μιζέρια έχει το μενού για τους πολλούς.

Δεν είμεθα βέβαια αφελείς να αναζητούμε ευθιξία στους υπαλλήλους της τρόικας. Αντιθέτως. Αναρωτιόμαστε πόσο χοντρόπετσος μπορεί να είναι κάποιος ώστε να οδηγεί μια ολόκληρη χώρα στον πάτο και τι ανταλλάγματα πέτυχε γι αυτές τις υπηρεσίες...

==================================================================================

                   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ                   

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΣΤΑΘΗΣ:ΝΑΥΤΙΑ ΑΠ΄ΤΙΣ ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ ΣΤΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΘΕΙ ΑΚΟΜΑ;

Η μεγάλη φενάκη της μεσαίας τάξης τα τελευταία 25-30 χρόνια ήταν ότι θα μπορούσε να παρακολουθήσει τον πλουτισμό της αστικής τάξης... Και πράγματι, οι αστικές ελίτ τράβηξαν μαζί τους προς τα πάνω τη μεσαία τάξη, ιδιαιτέρως για όσο διάστημα τη χρειάζονταν σύμμαχο για να εξουθενώσουν τους εργαζόμενους... Τώρα, κι αρκετόν καιρό πριν από την κρίση, η μεσαία τάξη ξεπουπουλιάζεται, εκπίπτει των ουρανών, ληστεύεται απ' τους αστούς «προστάτες» της, προλεταριοποιείται. Αίφνης έπαψε να είναι ιερό πρόσωπο ο μικρομέτοχος και ο δανειολήπτης και κατά μάζες ο «μεσαίος χώρος» αφήνεται να ταφεί κάτω απ' τα ερείπια του «λαϊκού καπιταλισμού». Kαθ' ότι ο απενοχοποιημένος και αποχαλινωμένος χρηματεμπορικός καπιταλισμός δεν έχει πρόβλημα, εκτός από ωμοφάγος, να 'ναι και πτωματοφάγος...

 

Η ελληνική(;) κυβέρνηση πρέπει να πέσει.

Εδώ και τώρα.

Αυτή η κυβέρνηση των Ανδρεικέλων πρέπει να πέσει.
Είτε με εκλογές, είτε με εξέγερση πρέπει να πέσει.
Είναι ο μόνος τρόπος για να λάβει η Ευρωπαϊκή Ενωση το μήνυμα ότι δεν μπορούν να στριμώχνονται έτσι οι λαοί.
Είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να μην αλωθεί, λεηλατηθεί και πεθάνει η Ελλάδα.

*****

Μάλιστα, όχι μόνον η πτώση της κυβέρνησης είναι αναγκαία, αλλά και ο εκλογικός εκμηδενισμός του ΠΑΣΟΚ εκ των ων ουκ άνευ. Ετσι ώστε

να λάβουν το μήνυμα όλα τα κόμματα εν Εσπερία για την τύχη που (πρέπει να) περιμένει όλους εκείνους τους πολιτικούς σχηματισμούς που σέρνουν τους εργαζόμενους πολίτες στη σκλάβωση.

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τιμωρηθεί και να πέσει από την εξουσία όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, διότι τα μέτρα που η κυβέρνησή του λαμβάνει γίνονται κάθε μέρα και χειρότερα.

Οι τζουτζέδες βουλευτές που για άλλα εψηφίσθησαν και για άλλα ψηφίζουν, αυτοί οι προδότες των εντολών που έλαβαν απ' τον λαό, πρέπει να μαυρισθούν
ο καθένας ένας-ένας προσωπικώς, χωρίς συγχώριο.
Υπό το καθεστώς αυτής της κυβέρνησης η χώρα πεθαίνει ήδη για να μην πεθάνει στο... μέλλον.
Ο θανατηφόρος Παπανδρέου εφηύρε προσωπικώς το αεικίνητο της υπερχρέωσης.
Οι θυσίες που ζητάει ο Παπανδρέου και οι Απίθανοι γύρω του, δεν πιάνουν τόπο, όχι μόνον διότι είναι ανίκανοι ή σμπίροι των Δυνατών, αλλά επειδή ο σκοπός των εν λόγω
ατέλειωτων θυσιών δεν είναι η σωτηρία της πατρίδας, αλλά η θυματοποίηση του ίδιου του λαού.
Ο λαός δεν θυσιάζεται για να σωθεί η πατρίδα, αλλά λεηλατείται ο ίδιος, ώστε αδύναμη πια η πατρίδα να δηώνεται στο διηνεκές.
Ολοι γνωρίζουμε και πρώτη απ' όλους η κυβέρνηση -διότι αυτή μας παγίδευσε- ότι ο δρόμος του Μνημονίου δεν οδηγεί πουθενά παρεκτός στη διαιώνιση της δυσπραγίας για τους πολλούς και της κακοδαιμονίας για όλους - πλην γραικύλων.
Οι τελευταίες κυβερνήσεις αξιοποιούν τις παθολογίες που οι ίδιες δημιούργησαν (πάντα όμως ευαγγελιζόμενες προεκλογικώς τη θεραπεία τους) και προχωρούν
σε μεταρρυθμίσεις ακόμα περισσότερο παθογενείς-θανατηφόρες.
Μάλιστα, η απελπισία πλέον πολλών πολιτών είναι τέτοια ώστε να πιστεύουν ότι ακόμα κι αν πέσει αυτή η κυβέρνηση, η επόμενη τον ίδιο δρόμο -μονόδρομο- θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Ακυρώνουν
με αυτές τις σκέψεις τη δημοκρατία, το ίδιο το δικό τους πολιτικό βάρος, αλλά και την ίδια την Ιστορία -τα πεπραγμένα των ανθρώπων, το κεκτημένο της εξέλιξης- παραβλέπουν έτσι την ίδια τη φύση των πραγμάτων.
Στα οποία, ούτε η αδράνεια είναι ο πιο ισχυρός νόμος, ούτε το κενό η διαρκέστερη κατάσταση.
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να φθάσουμε πρώτα στον πάτο του Καιάδα πριν να αρχίσουμε να μιλάμε για σεισάχθεια.
Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να ανεβάσει τον βράχο του στο βουνό ο Σίσυφος πριν να ζητήσει εξηγήσεις απ' αυτούς που υπερψήφισε, ούτε ξέρω αν θα συνεχίσουμε να μιλάμε για πολύ ακόμα περί δημοκρατίας, όσο ξεχνάμε ότι δημοκρατία πρώτα απ' όλα σημαίνει λογοδοσία.

Και στην Ελλάδα έχει να λογοδοτήσει πολιτικός απ' την εποχή της πρώτης αυτοδυναμίας, πράσινης ή βένετης...

Στις δημοκρατίες (λένε συνήθως αυτοί που τις σκυλεύουν) δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οντως! Υπάρχουν εκλογές. Και εξεγέρσεις...

 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- ΣΤΑΘΗΣ Σ. 25/8//2011

 

=====================================================

                   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ                   

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Ε.ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ:ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ-ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ

Με κάλεσαν να τον δω τον Γιώργο. Εκεί στο κρεβάτι του πόνου. Μέσα σε κρατικό νοσηλευτικό ίδρυμα. Άπορος στα μαύρα του τα χάλια. Γεμάτος αποστήματα και με ηπατίτιδα C. Μέσα στην απόλυτη αδράνεια του. Παραιτημένος από κάθε αγώνα. Σιωπηλός μάρτυρας της εκφύλισης του σώματος του, της αποσύνθεσης των οργάνων του. Απρόθυμος για καινούργιες μάχες. Έτοιμος για το τελευταίο ταξίδι.

Σαράντα έξι ετών. Κοιμάται στους δρόμους. Δεν έχει κανέναν δίπλα του. Ο αδερφός του ήρθε στο νοσοκομείο μόνο για να τον χαιρετήσει. Είναι καθαρός. Δουλεύει. Έχει δύο μικρά παιδιά. Πώς να βάλει τον θάνατο μέσα στο σπίτι του; Δεν θέλει και δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Παρίσταται όταν τον καλεί η κοινωνική λειτουργός αλλά δηλώνει αδυναμία.

Η ήμερα του Γιώργου αρχίζει και τελειώνει στην αναζήτηση των πέντε ευρώ. Τόσο στοιχίζει η δόση του. Τόσο στοιχίζει το εισιτήριο θανάτου. Δυσκολεύεται να τα μαζέψει. Τη δόση του την προμηθεύεται κάθε ημέρα από τους Νιγηριανούς. Εκεί στην Ομόνοια. Το φακελάκι είναι πολύ μικρό και σχεδόν άδειο. Το διαλύει σε νερό και μετά κάνει την ένεση με την σύριγγα που του δίνουνε τζάμπα από το φαρμακείο. Έχει γίνει εξπέρ στο να βρει φλέβες. Έχει αχρηστέψει τις μικρές και τώρα του έμεινε μόνο η δεξιά μηριαία φλέβα. Η αριστερή είναι έτοιμη να εκραγεί λόγω περιοχικού αποστήματος.
Τρία χρόνια η ζωή του είναι αυτή. Ίδια και απαράλλακτη. Ζητιανιά στους δρόμους, στον ηλεκτρικό και κοντά στα σουπερμάρκετ. Βασίζεται στους ευαίσθητους ανθρώπους που μπαίνουν στην παγίδα του οίκτου και του δίνουν λίγα ευρώ. Οι λαϊκές είναι καλύτερες. Όλο και κάποια γυναίκα θα τον λυπηθεί. Κάποια μάνα θα συγκινηθεί. Οι άνδρες δεν του δίνουν τίποτα. Μερικοί τον βρίζουν κιόλας επειδή δεν προσπαθεί. Να βγει από την κοιλάδα του θανάτου.
Καχεκτικός, μέσα στην μπόχα και τη σωματική του μιζέρια περιμένει στωικός το τέλος. Μετά από ένα πολύωρο χειρουργικό καθαρισμό, αφού είχε συγκεντρώσει έξι εστίες πύου πάνω στο σώμα του, του πρότεινα τον ακρωτηριασμό. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. Δεν δέχεται να του κόψουν το πόδι επειδή θα καθηλωθεί σε μια αναπηρική καρέκλα. Ποιος θα την τσουλάει αφού τα χέρια του είναι πρησμένα από τα αποστήματα στους αγκώνες. Εκεί που έβρισκε τις καλές φλέβες. Η κοινωνικός λειτουργός προσπαθεί να τον βοηθήσει αλλά δεν έχει πολλές ελπίδες. Ξέρει ότι δεν θα βρει κατάλυμα για τον ναρκομανή. Ξέρει ότι δεν θα μπει σε καμία λίστα για χορήγηση μεθαδόνης. Ο ναρκομανής είναι ασθενής που αξίζει μία ευκαιρία αλλά πρέπει να το θέλει και ο ίδιος.

Το εισιτήριο θανάτου το έχει στο χέρι του! Κοστίζει πέντε ευρώ. Τόσο στοιχίζει η δόση της νοθευμένης ηρωίνης.

       19/08/2011 - "ΑΥΓΗ"             

   Ευγενία Ηλιοπούλου       

=====================================================

                   ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ                   

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

 

NAOMI KLEIN: ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑΣ

                     Ναόμι Κλάιν 16/8/2011

===========================================================

Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων - τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.
Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι' αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ - ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.
Τότε όμως το γεγονός καλύφθηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως μια άκρως πολιτική πράξη. Είπαν ότι αυτά γίνονται όταν ένα καθεστώς δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Αφότου παρακολουθούσαν για τόσο καιρό το Σαντάμ και τους γιους του να κάνουν ό,τι θέλουν με όποιον θέλουν, πολλοί καθημερινοί Ιρακινοί ένιωσαν ότι είχαν το δικαίωμα να πάρουν και μερικά πράγματα για τους εαυτούς τους. Αλλά το Λονδίνο δεν είναι Βαγδάτη και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι Σαντάμ, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε απ' αυτή την υπόθεση.
Τί λέτε να εξετάσουμε ένα παράδειγμα από μια δημοκρατία; Αργεντινή ας πούμε γύρω στο 2001. Η οικονομία σε ελεύθερη πτώση και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν σε σκληρές γειτονιές που ήταν βιομηχανικές ζώνες με ευημερία πριν τη νεοφιλελεύθερη περίοδο και την εισβολή των πολυεθνικών σούπερ - καταστημάτων. Ο κόσμος βγήκε τότε έξω και γέμιζε καροτσάκια με αγαθά που δε μπορούσε πλέον το πορτοφόλι του να τα σηκώσει - ρούχα, ηλεκτρονικά είδη, κρέας. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» για να αποκαταστήσει την τάξη ∙ αυτό δεν άρεσε στον κόσμο ο οποίος και ανέτρεψε την κυβέρνηση.
Οι μαζικές λεηλασίες της Αργεντινής ονομάστηκαν El Saqueo - η λεηλασία. Αυτό είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί με αυτόν ακριβώς τον όρο περιγράφονταν ως τότε οι ενέργειες των ελίτ που πούλησαν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας με ολοφάνερα διεφθαρμένες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, κρύβοντας λεφτά σε οφ σορ (offshore) εταιρίες και μετά δίνοντας το λογαριασμό στον κόσμο με ακραία πακέτα λιτότητας. Οι Αργεντινοί κατάλαβαν ότι οι λεηλασίες των εμπορικών κέντρων δε θα είχαν συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη λεηλασία της οικονομίας και ότι οι πραγματικοί γκάνγκστερ ήταν και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση.
Αλλά η Αγγλία δεν είναι Λατινική Αμερική, και οι ταραχές της δεν είναι πολιτικές, ή έτσι συνεχίζουμε να ακούμε. Έχουν να κάνουν λέει με την ανομία και με τους νεαρούς που εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να αρπάξουν οτιδήποτε δεν είναι δικό τους. Και η βρετανική κοινωνία, μας λέει ο Κάμερον, απεχθάνεται αυτού του είδους τη συμπεριφορά.
Αυτά λέγονται λοιπόν με κάθε σοβαρότητα. Λες και η μαζική πρακτική της διάσωσης των τραπεζών δεν είχε λάβει ποτέ χώρα, ακολουθούμενη μάλιστα από προκλητικά νέα ανώτατα μπόνους. Κι έπειτα να ακολουθούν οι έκτακτες συναντήσεις των G-8 και G-20, όπου οι ηγέτες αποφάσισαν συλλογικά να μην κάνουν τίποτε για να τιμωρήσουν τους τραπεζίτες για αυτή την κατάσταση ή έστω να πάρουν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να αποτρέψουν πιθανή επανάληψη αντίστοιχης κρίσης στο μέλλον. Αντίθετα, επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους κι ο καθένας στη χώρα του επέβαλλε θυσίες σ' αυτούς που ήταν πιο ευάλωτοι. Το έκαναν απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, χρησιμοποιώντας τους εκπαιδευτικούς σαν αποδιοπομπαίους τράγους, κλείνοντας βιβλιοθήκες, ανεβάζοντας τα δίδακτρα, προωθώντας γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, μειώνοντας τις συντάξεις κ.ο.κ - φτιάξτε το κοκτέιλ ανάλογα με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Και ποιοί βγήκαν στην τηλεόραση κάνοντας μαθήματα για την ανάγκη να τελειώνουμε επιτέλους με αυτά τα «προνόμια»; Μα φυσικά, οι τραπεζίτες και οι μάνατζερ των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds).
Αυτή είναι η παγκόσμια λεηλασία, η στιγμή της μεγάλης αρπαγής. Υποκινούμενη από μια παθολογική αίσθηση του δικαιώματος στη λεηλασία, όλα έγιναν με τα φώτα αναμμένα, λες και δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί φόβοι. Στις αρχές του Ιούλη, η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αναφέρθηκε σε μια σχετική δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 94% των εκατομμυριούχων φοβούνται τη «βία των δρόμων». Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ήταν ένας λογικός φόβος.
Βέβαια, οι ταραχές στο Λονδίνο δεν ήταν πολιτική διαμαρτυρία. Αλλά οι άνθρωποι που λήστευαν τη νύχτα είναι απολύτως βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελίτ διέπρατταν τη δικιά τους ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας. Η λεηλασία είναι μεταδοτική.
Οι Συντηρητικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι ταραχές δε σχετίζονται με τις περικοπές. Σχετίζονται όμως και με το παραπάνω με αυτό που οι περικοπές εκπροσωπούν: τη λογική του αποκλεισμού. Αποκλεισμένος σε μια διευρυνόμενη κατώτερη τάξη με τους πολύ λίγους δρόμους διαφυγής που υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο - μια δουλειά και μια καλή προσιτή εκπαίδευση – να φράζονται κι αυτοί πολύ γρήγορα. Οι περικοπές δίνουν το μήνυμα. Λένε σε ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας: είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα, όλο και περισσότερο σαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που διώχνουμε στα όλο και πιο οχυρωμένα σύνορα μας.
Η απάντηση του Ντέιβιντ Κάμερον στις ταραχές ήταν να καταστήσει κυριολεκτικό τον αποκλεισμό: εξώσεις από τις κοινωνικές κατοικίες, απειλές ότι θα κόψει τα μέσα της επικοινωνίας και εξωφρενικές ποινές φυλάκισης (5 μήνες σε μια γυναίκα για ένα κλεμένο σορτσάκι). Το μήνυμα που θέλουν να στείλουν και πάλι το ίδιο: εξαφανιστείτε, και κάντε το και ήσυχα.
Στη «σύνοδο κορυφής της λιτότητας» των G-20 πέρσι στο Τορόντο, οι διαδηλώσεις οδηγήθηκαν σε ταραχές και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν. Δεν ήταν τίποτε βέβαια σε σχέση με τα δεδομένα του Λονδίνου του 2011, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι που σόκαρε εμάς τους Καναδούς. Η μεγάλη αντιπαράθεση που έγινε τότε ήταν για το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξόδεψε 675 εκατομμύρια δολάρια στην «ασφάλεια» της συνόδου κορυφής (χωρίς βέβαια να τα κατάφεραν να σβήσουν τις φωτιές). Την ίδια στιγμή πολλοί από μας είχαμε επισημάνει ότι το νέο ακριβό οπλοστάσιο που είχε αποκτήσει η αστυνομία - αντλίες νερού, ηχητικά κανόνια, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες - δεν ήταν μόνον για τους διαδηλωτές στους δρόμους. Μακροπρόθεσμα, η χρήση τους θα έγκειται στο να πειθαρχήσουν τους φτωχούς, που στη νέα εποχή της λιτότητας θα έχουν επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.
Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Ντέιβιντ Κάμερον: δε μπορείς να κόβεις από τον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αστυνομία την ίδια στιγμή που περικόπτεις τα πάντα. Γιατί όταν κλέβεις τα πολύ λίγα που έχουν απομείνει στους ανθρώπους, προκειμένου να προστατεύσεις αυτούς που έχουν πολύ περισσότερα απ' όσα αξίζουν, θα πρέπει να περιμένεις την αντίσταση - είτε της οργανωμένης διαμαρτυρίας είτε της αυθόρμητης λεηλασίας.

Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.
                       Ναόμι Κλάιν 16/8/2011

-----------------------------------------------------

Η Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein) γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1970 και είναι δημoσιογράφος, συγγραφέας και ακτιβίστρια του αποκαλούμενου κινήματος εναντίον της παγκοσμιοποίησης

                 

---------------------------------------------------- 

Naomi Klein, «Το δόγμα του σοκ» – Η επιβολή του καπιταλισμού της καταστροφής…

Το όντως πολύκροτο έργο της καναδής δημοσιογράφου και ακτιβίστριας (επίτιμης διδάκτορος, επίσης, του King College της Νέας Σκωτίας) Naomi Klein. Το μέγεθός του, 718 σελίδες στα ελληνικά, εκδόσεις Λιβάνη, συναγωνίζεται τη φήμη του αλλά και την αγοραστική του επιτυχία: μαζί με την Αυτοκρατορία, των Negri και Hardt, είναι το πιο πολυσυζητημένο, μεταφρασμένο και διαβασμένο πολιτικό βιβλίο της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Ένα από τα πολυτιμότερα εργαλεία για τον προσανατολισμό στην παρούσα παγκόσμια πραγματικότητα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει πολίτης του σύγχρονου κόσμου που να μην το έχει διαβάσει, υποστηρίζω – πράγμα που καθόλου δεν υπονοεί, φυσικά, ότι δεν επιδέχεται κριτική. Αν συμφωνούμε όμως κατ’ αρχήν πως προαπαιτούμενο της πολιτικής ιδιότητας είναι η καλή γνώση της Ιστορίας, ιδίως της πρόσφατης, αυτή είναι η πρώτη, και ίσως η σπουδαιότερη, υπηρεσία που το βιβλίο προφέρει στον αναγνώστη του: εξονυχιστική πληροφόρηση, στηριγμένη σε επιτόπια δημοσιογραφική έρευνα όσο και σε μελέτη αρχείων και πηγών δύσκολα προσιτών στο ευρύ κοινό (που υποβάλλει κάποιον βαθμό συλλογικής εργασίας πίσω του), αναφορικά με το τι έχει συμβεί στον κόσμο μας τούτες τις τελευταίες, σκοτεινές και δυσεξιχνίαστες, τέσσερις δεκαετίες.

 

Ο νεοφιλελευθερισμός ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας…

Τι ακριβώς συνέβη στη Χιλή και στις χώρες του «Νοτίου Κώνου» της αμερικανικής ηπείρου, τι εξελισσόταν παράλληλα και σε αμοιβαία τροφοδότηση στην οικονομική σχολή του Πανεπιστημίου του Σικάγου και στα εργαστήρια επιστημονικών βασανιστηρίων της CIA, τι έγινε στην Ινδονησία μετά την καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ μαζική σφαγή των κομμουνιστών, τι διαδραματίστηκε στο κοινοβουλευτικό σκηνικό Ηνωμένων Πολιτειών και Βρετανίας εγκαινιάζοντας μιαν αλυσίδα πολιτικών εξελίξεων σε όλες τις αναπτυγμένες λεγόμενες χώρες (δηλαδή: που ελέγχουν μονοπωλιακά τον παγκόσμιο πλούτο, κρατώντας στα χέρια τους τη μοίρα των λαών), τι συνέβη στην Κίνα μετά τη «στροφή» του Τενγκ Σιαοπίνγκ και σε Ρωσία και Πολωνία μετά την«περεστρόικα», τι συνέβη στη Νότιο Αφρική μετά την πτώση του απαρτχάιντ, τι διακυβεύτηκε στη χρηματιστηριακή κρίση της Νοτίου Ασίας, τι έγινε στο Ιράκ, στο Πακιστάν και πάλι στο Ιράκ ύστερ’ από τη διάλυση της χώρας, στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα εδάφη, τι συνέβη μετά το τσουνάμι στον Ινδικό, ιδίως στη Σρι Λάνκα και τις Μαλδίβες, καθώς και στη Νέα Ορλεάνη μετά το τρομακτικό πλήγμα του τυφώνα, τι συνέβη στο Μεξικό μετά την προσχώρησή του στη NAFTA, τι εξακολουθεί να συμβαίνει στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτείων, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, δίνοντας τον βηματισμό σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες ενός ραγδαία ομογενοποιούμενου κόσμου…

Σε πρώτο επίπεδο, λοιπόν, το βιβλίο της Naomi Klein διαβάζεται ως βιβλίο πρόσφατης Ιστορίας – που ανταποκρίνεται μάλιστα στο πρώτιστο καθήκον του επαρκούς ιστορικού, να υποδείξει ένα οδηγητικό νήμα ικανό να δέσει τις πολλές επιμέρους αλληλουχίες συμβάντων σε μία ενοποιημένη αφήγηση… Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, μπορεί και οφείλει να διαβάζεται ως συντριπτική τεκμηρίωση του τεράστιου, ανεξαγόραστου εγκλήματος εναντίον της ανθρωπότητας και της ίδιας της ζωής, συγκρίσιμου μόνο με τη ναζιστική θηριωδία αλλά και πάλι πολύ πιο κολοσσιαίων διαστάσεων, που αντιπροσώπευσε η μεταπολεμική αμερικανική ηγεμονία: τον ανατριχιαστικό φάκελο μιας δίκης κατά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που οφείλει να διεξαχθεί εν πρώτοις στις συνειδήσεις όλων των κατοίκων του πλανήτη, για να εξουσιοδοτήσει εν συνεχεία τα μέσα δράσης και προπαντός την ανυποχώρητη βούληση ν’ αγωνιστούν για τη συντριβή του τέρατος αυτού που γέννησε ο καπιταλισμός στο απόγειο της κυριαρχίας του.

Ένα τρίτο επίπεδο ανάγνωσης που αντιπροσωπεύει και την καταδηλωμένη οπτική της, είναι μια μεθοδική αποκάλυψη-καταγγελία του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού: του οικονομικού δόγματος του Μίλτον Φρίντμαν, το οποίο εκπονήθηκε στα ερευνητικά εργαστήρια του Πανεπιστημίου του Σικάγου ήδη από τη δεκαετία του 1950, εφαρμόστηκε πιλοτικά με προσωπική εμπλοκή του ίδιου του Φρίντμαν στη Χιλή του Πινοτσέτ, για να υιοθετηθεί ως επίσημο κυβερνητικό δόγμα από τον Ατλαντικό άξονα επί Ρίγκαν και Θάτσερ και να επιβληθεί σε ολόκληρο τον κόσμο από μια χούφτα ζηλωτών-μαθητών του. Αποτέλεσμα ήταν η παράδοση ολόκληρου του πλανήτη, κρατικών μορφωμάτων, λαών και γήινων οικοσυστημάτων στον απόλυτο έλεγχο λίγων εταιρειών-γιγάντων, σε στρατηγική σύμπραξη με τους διαχειριστές του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου (που, όλως τυχαίως, βρίσκεται συσσωρευμένο σε λίγα δυτικά κέντρα) και τα θεσμικά του όργανα καταναγκασμού -Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου- οδηγώντας σε μια αλυσίδα ανείπωτα καταστροφικών συνεπειών: οδύνη, επιδημίες, βασανισμούς, ακρωτηριασμούς κι εξοντώσεις σε αστρονομική κλίμακα, εκτοπισμό, λιμοκτονία, εκπόρνευση, πολιτισμική κατάρρευση και κοινωνική εξαθλίωση για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη, ραγδαία επεκτεινόμενη φτώχεια και ανισότητα, ανάλωση των περιβαλλοντικών πόρων και μη αναστρέψιμη βιοκλιματική καταστροφή…

Το πιο εφιαλτικό σε αυτή την ιστορία, στο οποίο δίνει ειδική έμφαση η συγγραφέας (εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου), είναι ότι όλη αυτή η αποκαλυψιακή καταστροφή δεν ήταν το αθέλητο αποτέλεσμα μιας εσφαλμένης θεωρητικής σύλληψης: ήταν εξαρχής μέσα στις προβλέψεις, και μάλιστα στον συνειδητό σχεδιασμό των αρχιτεκτόνων του νεοφιλελευθερισμού. Γνώριζαν καλά ότι μαζικές κρίσεις ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των μοντέλων τους, έβλεπαν εξαρχής τις κρίσεις ως «ευκαιρίες» και, ως εκ τούτου, τις μεθόδευσαν -και τις μεθοδεύουν- ψυχρά και συστηματικά.

Βεβαίως ο νεοφιλελευθερισμός, ένα οικονομικό δόγμα, είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από τον κλασικό φιλελευθερισμό, μια πολιτική θεωρία περί αστικών δικαιωμάτων, ωστόσο διατηρούν ως κοινό έδαφος κάποιες σκληρά ιδεολογικές παραδοχές (που έχουν πληγεί ήδη από την εποχή του Μαρξ). Πρώτον, ότι οικονομική ελευθερία και πολιτική ελευθερία είναι συνεχόμενες κι επάλληλες (αλληλοενισχυτικές) έννοιες. Στην πραγματικότητα, ο όρος «ελευθερία» έχει ριζικά διαφορετική σημασία στο οικονομικό και στο πολιτικό πλαίσιο αναφοράς: στο πολιτικό σημαίνει αυτοκαθορισμό και συλλογική λήψη των αποφάσεων, έννοια που αληθεύει εξ ορισμού για όλα τα μέλη μιας συλλογικότητας· στο οικονομικό, απεναντίας, σημαίνει ανεμπόδιστη εκμετάλλευση ανθρώπων και περιβαλλοντικών όρων προς ίδιον όφελος, αυξανόμενη κατ’ ευθείαν αναλογίαν προς την κατοχή κεφαλαίου, αληθεύει εξόχως ανίσως δηλαδή μεταξύ των μελών μιας συλλογικότητας (και χωρίς την εν λόγω ανισότητα θα έχανε το περιεχόμενό της). Εμπράκτως, η οικονομική «ελευθερία» είναι θανάσιμος εχθρός της πολιτικής ελευθερίας, και αυτό αποδεικνύεται θεαματικά από τις πολιτικές προϋποθέσεις (και συνέπειες) του νεοφιλελευθερισμού: δικτατορίες,

παραβιάσεις εκλογικών

αποτελεσμάτων, αστυνομοκρατία και ολοκληρωτικός έλεγχος των συνειδήσεων είναι παντού το βασικό ρεπερτόριο μέσων για την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Δεύτερον, που είναι η άλλη όψη του πρώτου, το ιδεολόγημα ότι ο (νεο)φιλελευθερισμός επιζητεί «λιγότερο κράτος». Στην πραγματικότητα, επιζητεί περιστολή μόνο μίας, πολύ ειδικής λειτουργίας του κράτους: των μηχανισμών αναδιανομής. Ποιος αλήθεια εκδίδει το χρήμα κι εγγυάται την αξία του ώστε να παιχτεί το παιχνίδι της «φιλελεύθερης» αγοράς, ποιος διασφαλίζει τα συμβόλαια και τους τίτλους ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης, ποιος ρυθμίζει τις νομισματικές αντιστοιχίες (που είναι ωμές σχέσεις διακρατικής επιβολής σε αφηρημένη μορφή), ποιος προστατεύει κυρίως την ιδιωτική ιδιοκτησία και κρατάει σε καταστολή την εργασιακή δύναμη – αν όχι ένα ισχυρό κράτος; Εκείνο που οι αφελείς κριτικοί του νεοφιλελευθερισμού στις ημέρες μας (περιλαμβανομένου πολύ μεγάλου κομματιού της Αριστεράς) δεν στάθηκαν ικανοί να δουν, είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν σήμαινε αποδυνάμωση του ισχυρού παρεμβατικού κράτους τής προηγούμενης περιόδου (του λεγομένου «προνοίας») αλλά μια μεταβολή στρατηγικής εκ μέρους του. Τα στοιχεία της Naomi Klein δείχνουν αφοπλιστικά πόση και τι είδους κρατική βία χρειάστηκε ώστε να παραδοθεί ο παγκόσμιος έλεγχος στις γιγάντιες εταιρείες – το κράτος εκχώρησε σε αυτές, τελικά, εκείνο που είχε προηγουμένως υφαρπάξει από την ίδια την κοινωνία.

Η Naomi Klein δομεί την αφήγησή της σαν ένα μυθιστόρημα τρόμου με πρωταγωνιστή έναν εγκληματικό αντι-ήρωα: τον Μίλτον Φρίντμαν και τα Chicago boys του. Το ερώτημα είναι: πώς το θλιβερό ανθρωπάριο που άκουγε στ’ όνομα Μίλτον Φρίντμαν στάθηκε ικανό να επιβάλει τα διεστραμμένα οράματά του πρώτα στις ισχυρότερες κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου κι εν συνεχεία, μέσα από κλιμακούμενες μεθοδεύσεις, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα; Είτε θα πρέπει να ήταν προικισμένο με υπεράνθρωπες (εωσφορικές) δυνάμεις ή θα πρέπει να υπήρχε κάποιος δομικός λόγος γι’ αυτό – πράγμα που σημαίνει, και αν η συγκεκριμένη φιγούρα δεν υπήρχε, ένας «Φρίντμαν» θα είχε δημιουργηθεί…

Βιβλιοθήκη, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 21 Μαΐου 2011

===========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)