ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΞΕΤΕΛΕΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ. ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

πηγή:

Μάνος Στεφανίδης

Fin de partie, Endgame, Τέλος του παιχνιδιού

Η κυβέρνηση ξεπουλάει τα πάντα, παίζει τα ρέστα που δεν διαθέτει, εκποιεί χρόνιες ελπίδες μήπως και κερδίσει ακόμη και τον απειροελάχιστο πολιτικό χρόνο. Εκεί έχουν οδηγήσει τη χώρα. Χωρίς αιδώ, χωρίς συνείδηση ιστορίας. Σαν σε μακάβριο παιχνίδι!

Παρ´ όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας, αληθινός Γκαστόνε της πολιτικής συγκυρίας, λειτουργεί ακόμη ως το μοναδικό φαινόμενο ενός μεταμοντέρνου πολιτιστικού marketing το οποίο αναδύθηκε μέσα από στάχτες και καταστροφές για να επαγγελθεί την πλήρη ανατροπή του ancient régime και τη γρήγορη όσο και εύκολη διέξοδο από τα πολλαπλά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα. Αδίστακτος λαϊκιστής ο ίδιος, δεν δίστασε να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες ποντάροντας στην βαθύτατη κόπωση και απελπισία του εκλογικού σώματος.

Και βέβαια η ανάρρηση του στον ύπατο θώκο της εξουσίας υπήρξε σχεδόν νομοτελειακή για το εκλογικό σώμα μετά την γελοιοποίηση και την προηγούμενη, οικτρή αποτυχία όλων των συστημικών πολιτικών δυνάμεων. Τώρα όμως ήρθε και η δική του σειρά να δοκιμαστεί εφόσον ολοκληρώθηκαν τα, σχεδόν θεσμοθετημένα, δύο χρόνια περιόδου χάριτος ή μάλλον ανοχής που δικαιούται ο κάθε μνημονιακός πρωθυπουργός από τους αθέατους υποβολείς των Βρυξελλών ή του Βερολίνου… Και οι πάντες συνειδητοποιούν πια πως το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν τον χρειάζεται άλλο. Η αποστολή του εξετελέσθη με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο.

Ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτά τα δύο χρόνια κατάφερε, παίζοντας κυριολεκτικά εν ου παικτοίς, να εξαντλήσει και τα τελευταία περιθώρια υπομονής ή αντοχής τόσο των εγχώριων υποστηρικτών του όσο και των ευρωπαίων δανειστών και συμμάχων μας και βυθίσει την πατρίδα σε βαθύτερο τέλμα απομυθοποιώντας στο συλλογικό φαντασιακό κάθε αξία και έννοια της Αριστεράς…

Θα ψηφίσει λοιπόν, όσα τερτίπια καθυστέρησης κι αν μηχανευτεί για να ροκανίζει τον χρόνο, και τα τελευταία, οδυνηρά, αντιλαϊκά μέτρα που του έχουν επιβληθεί, και έπειτα θα εγκαταλείψει την σκηνή για τον επόμενο Φασουλή. Κι όμως ! Όσο και αν φαίνεται σήμερα απίθανο, είχαν και ο ίδιος και η λοιπή ηγεσία της χώρας την μοναδική ευκαιρία όχι μόνο να εξορθολογίσουν, το ανορθολογικό και τεράστιο χρέος μας αλλά και να αλλάξουν, στο μέτρο του δυνατού ολόκληρη την ευρωπαϊκή ατζέντα. Σήμερα, αυτή η ευκαιρία, δύο χρόνια μετά, μοιάζει χαμένη ανεπιστρεπτί. Ο Τσίπρας όμως βρέθηκε στην εξαιρετική συγκυρία να μπορεί να γράψει ιστορία κοιτάζοντας την ιστορία στα μάτια. Η εκλογή του, το πρώτο τουλάχιστον διάστημα, δημιούργησε αληθινό, πολιτικό σοκ σε όλες τις συντηρητικές, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και προβλημάτισε τόσο τις Βρυξέλλες όσο και το Βερολίνο. Και αυτό γιατί η τότε σοβούσα ευρωπαϊκή κρίση έβλεπε στο πρόσωπο μιας εκλεγμένης, αριστερής κυβέρνησης το μέγεθος της αδυναμίας της…

Μόνο που Τσίπρας δεν διέθετε ούτε το θεωρητικό οπλοστάσιο, ούτε την πολιτική ευφυΐα, ούτε την στρατηγική ευελιξία, ούτε τα κατάλληλα πρόσωπα ως συνεργάτες για να ταρακουνήσει τους βασικούς, ευρωπαϊκούς θεσμούς δείχνοντας στις συλλογικότητες της Ευρώπης την δυνατότητα ενός άλλου δρόμου. Διέθετε και διαθέτει θράσος και άγνοια κινδύνου. Την άγνοια του ανεύθυνου και το θράσος του αδαούς ως ηγέτης της συγκυρίας.

Πολύ γρήγορα οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είτε διαπραγματευόμενοι απευθείας μαζί του, είτε συνομιλώντας με τους άμεσους συνεργάτες του, λόγου χάρη τον Βαρουφάκη, τον Παππά, ή τον Σταθάκη, διαπίστωναν πως δεν είχαν τίποτε να φοβούνται από τα σπιθαμιαία μεγέθη τους όσο κι αν αυτά λαμπύριζαν από τα φώτα των media. Απεναντίας! Και μόνο το ότι δέχονται οι Έλληνες διαπραγματευτές τους Ευρωπαίους τεχνοκράτες στο Χίλτον αντί των υπηρεσιακών γραφείων τους για να αποφεύγουν δημοσιογράφους και λαϊκές διαμαρτυρίες, αποδεικνύει ότι όλα γίνονταν και όλα γίνονται όχι για την ουσία αλλά για το θεαθήναι. Και μόνο! Μόνο που πια η συγκυρία είναι εναντίον τους.

  

Η Ευρώπη αδιαφορεί πλέον εκκωφαντικά για την Ελλάδα η οποία, με την σειρά της, έχει απολέσει κάθε συμβολισμό για την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια. Μετά το Brexit και τον Τραμπ, με την Μέρκελ σε τεράστια δυσκολία και την Γαλλία σε ελεύθερη πτώση, η Ελλάδα δεν είναι χρήσιμη ούτε καν σαν πειραματόζωο. Ούτε καν σαν σάκος του μποξ ανάμεσα σε Δ.Ν.Τ και Βερολίνο. Τέλος του παιχνιδιού λοιπόν με προειδοποιητικές (;) βολές για επιστροφή στην δραχμή – πάντα θα υπάρχει ο χρήσιμος ηλίθιος για να κάνει την βρώμικη δουλειά – με σενάρια επιτυχιών παρότι 14 δισ. φόροι δεν εισπράχτηκαν το 2016 και είμαστε οι πρώτοι σε ανεργία στην Ευρωζώνη με 23 %!

Και μετά; Μετά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έτοιμος να διαπράξει τα λάθη των προκατόχων του διεκδικώντας την εξουσία εδώ και τώρα και λησμονώντας πως ο Τσίπρας απεδείχθη ο καλύτερος πρωθυπουργός των μνημονίων και εκείνος που πέρασε μέτρα αδιανόητα για οποιονδήποτε παραδοσιακό, κομματικό μηχανισμό. Παράδειγμα: Με τέσσερις νεκρούς πρόσφυγες από παγετό και παρ’ όλα αυτά δεν κάηκε η Αθήνα από τους επαγγελματίες ευαίσθητους ή τους πρόθυμους αλληλέγγυους. Φαντάζεστε να ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!

Συμπέρασμα : Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει μεν να φύγει… αλλά μένοντας… ενώ η Ν.Δ επιβάλλεται να κυβερνήσει ως επικεφαλής ενός ενωτικού-κεντρώου σχήματος στο οποίο θα μετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να πραγματοποιήσουν όσα από κοινού υπέγραψαν και για να διορθώσουν λίγα από τα πολλά που από κοινού κατέστρεψαν. Σε συνεργασία με εκείνους τους τεχνοκράτες που από κοινού απέκλεισαν είτε γιατί φοβούνταν τα υψηλά προσόντα τους είτε γιατί δεν άντεχαν το υψηλό πολιτικό κόστος των προτάσεων τους. Η χώρα δεν αντέχει άλλους μέτριους, άλλους λαϊκιστές, άλλα κομματόσκυλα, άλλους εγκάθετους, άλλους μηντιακούς παντοπώλες. Και, φευ, και η παρούσα και οι προηγούμενες βουλές διαθέτουν πολλούς.

ΥΓ1. Ο κ. Ξυδάκης λειτουργεί συχνά ως ο χρήσιμος ηλίθιος του καθεστώτος από αγνό και ανόθευτο ναρκισσισμό. Θέλει πάντα να κάνει την διαφορά είτε αμπελοθεωρητικολογώντας είτε ανακατεύοντας λίγο «έθνος» και λίγον ελληνοκεντρισμό ώστε να συγκινούνται οι οπαδοί του στο ατμοσφαιρικό βιβλιοπωλείο «Κατάρτι». Αυτή η ροπή καθιστά επικίνδυνο έναν, κατά τ’ άλλα, ασήμαντο πολιτικό.

ΥΓ2. Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει ακόμη να μοχθήσει πολύ για να πείσει ένα κοινό βαθιά καχύποπτο και υπαρξιακά κουρασμένο ότι εκπροσωπεί πράγματι το καινούριο. Και μέχρι τώρα κάνει ένα βήμα εμπρός και δύο… πλάγια. Από την άλλη, και το κόμμα του το ίδιο, και οι συνεργάτες του αλλά και το βαρύ επώνυμο του δεν τον βοηθούν ώστε να ξεχαστούν τα όποια φαντάσματα έκρυψε είτε ο ίδιος είτε κάποιοι άλλοι στην ντουλάπα του… Και αυτό θα του κοστίσει στο μέλλον αν δεν λειτουργήσει εθνικά και ενωτικά.

===================================================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)