Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΟΥΡΑΡΗ ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ "ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ"

Ολίγον δάγκωμα, ολίγον γλύψιμο

πηγή:

Κώστας Καίσαρης

ΝΑ τα λέμε όλα. Στον τελευταίο ανασχηματισμό, που είχε κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, ανέβασε τον πήχη ψηλά .Για πολύ ψηλά μιλάμε.

Στους αιθέρες.

Σαν δεύτερος Σεργκέι Μπούμκα.

Στον έβδομο ουρανό, όπως έλεγε ο Κώστας Βερνίκος: Σοφία Βούλτεψη, Αργύρης Ντινόπουλος, Βασίλης Κικίλιας, Γεράσιμος Γιακουμάτος, Γιώργος Ορφανός.

 Γκάλη και Γιαννάκη, να έχεις στην ομάδα σου, Σπανούλη και Διαμαντίδη, αυτή την πεντάδα, δεν την κερδίζεις με τίποτα. Γι' αυτό και το τρενάριζε ο Αλέξης. Επειδή το σκεφτότανε και το ξανασκεφτότανε: "Πού να φτουρίσει τη σήμερον ημέρα ο μπάρμπα Φώτης ο Κουβέλης; Σα να βλέπεις τον Λαυρέντη Διανέλλο σε ελληνική ταινία.

Το να διώξεις είναι εύκολο: Άσσος από ημίχρονο, ήτανε το ματς Ιερώνυμος-Φίλης. Ποιους βάζεις όμως; Η Έφη, η Αχτσίογλου που την είχε δοκιμάσει ο Κατρουγκαλος στο Εργασίας είναι καλή περίπτωση: Νέα και ωραία. Να μην λενέ ότι εμείς δεν έχουμε όμορφες. Ακόμα πιο μπάνικια από την Όλγα την Κεφαλογιάννη. Δεν φτάνει όμως. Πρέπει να ρίξω απάνω στο τραπέζι ένα δυνατό χαρτί. Κάτι που θα κάνει μπαμ. Κάτι που θα προκαλέσει σεισμό.

 Έσπασε το κεφάλι του και τελικά το βρήκε: "Κώστας Ζουράρις. Μ' αυτόν θα τους πάρω και τα σώβρακα".

ΟΤΑΝ μιλάμε για Κώστα Ζουράρι, η πολιτική του διαδρομή, είναι σαν το ταξίδι του Οδυσσέα για την επιστροφή στην Ιθάκη. Στις αρχές τις δεκαετίας του '80, όταν και εισήλθε εντός του, το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά, τον βρίσκεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ Εσωτερικού. Αίφνης, κάνει με τη μία το άλμα από τον Μαρξισμό στην Ορθοδοξία. Πρωτοστατεί στην πνευματική κίνηση των "Νεορθοδοξων" με συχνές επισκέψεις στο Άγιον Όρος.

 Όπου και αποφαίνεται: "Διαλέγω να είμαι με τον Θουκιδίδη και τον Χρυσόστομο κι όχι με τον Μαρξ, διότι διαλέγω τη νηφάλια μέθη της αμφιβολίας και όχι την υπνηλία της βεβαιότητας".

Ο Κώστας Ζουράρις είναι, όμως, σαν το εκκρεμές: Χωρίς να εγκαταλείψει την Ορθοδοξία, επανέρχεται στον Μαρξισμό και μάλιστα τον ορθόδοξο. Εντάσσεται στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. 

Δεν εκλέγεται, αλλά όχι μόνο δεν εγκαταλείπει, αλλά συνεχίζει ακάθεκτος: Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει και κατεβαίνει στο Λασήθι. Υποψήφιος Νομάρχης με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Και πάλι τζίφος, αλλά ο ακούραστος καθηγητής δεν το βάζει κάτω με τίποτα. Τραβάει ντουγρού για το "Πανελλήνιο Πανμακεδονικό Μέτωπο" του Παπαθεμελή. Υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Κι αυτή τη φορά τζίφος και επόμενο βήμα η ίδρυση του κόμματος "Πυρίκαυστος Ελλάς".

Χρίζει πρόεδρο τον οικονομολόγο Γεώργιο Καλεάδη. Ο εν λόγω Καλεάδης γράφει σε 594 σελιδες τη βιογραφία του Ζουράρι. Με καθαρά αντικειμενικά κριτήρια. Κι όχι επειδή του χρωστάει χάρη, επειδή τον έκανε πρόεδρο του κόμματος:"Ο Κώστας Ζουράρις κατατάσσεται ως εις εκ των σκυταλοδρόμων, στην ομάδα η οποία διαχρονικά -με πρώτο τον Όμηρο- διαμόρφωσε και μεταφέρει την ταυτότητα του ελληνικού πολιτισμού".

Ο ΠΑΝΤΑ ανήσυχος καθηγητής, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με τη μεγάλη αγάπη του. Τον ΠΑΟΚ. Φοράει τη φανέλλα με τον Δικέφαλο και κατεβαίνει στις εκλογές του 2006. Και πάλι τζίφος, αλλά όπως έχει πει ο  Τιπούκιτος "ο καλός, καλό δεν βρίσκει".

Στην όγδοη δεκαετία πλέον της ζωής του, ο Κώστας Ζουράρις, αλλά πείσμων και επίμονος. Ακμαίος και δυνατός, κάνει μια ακόμα μεταγραφή. Την καλύτερη θα λέγαμε. Στους ΑΝΕΛ, του Παναγιώτη Καμμένου, ενώ εξακολουθεί να δηλώνει αριστερός. Για να συναντήσει σπουδαίες προσωπικότητες. Όπως τον Τέρενς Κουίκ και τον Παύλο Χαϊκάλη. Ο πολιτικός του λόγος, άλλωστε, έχει φτάσει σε επίπεδο Ιμαλαΐων.

Δηλώνει ότι συμφωνεί και με τον Βαρουφάκη και με τον Τσίπρα και χαρακτηρίζει αυτή την τακτική "συναμφότερον". Και σαν δεύτερος Νίκος Αλέφαντος, "στα λέω καλά στα εξηγώ ωραία" διευκρινίζει: "Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, τι το κάνεις; Το γλύφεις για να το δαγκώσεις μετά. Ολίγον δάγκωμα, ολίγον γλύψιμο. Αυτό λέγεται “συναμφότερον” στον ελληνικό πολιτισμό.

Και υποχωρούμε και προχωρούμε". Θεός. Ο ελληνικός λαός παύει να είναι αχάριστος. Αναγνωρίζοντας το μεγαλείον του ανδρός τον στέλνει στη Βουλή. Κι έρχεται η 6η Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο. Έρχεται η στιγμή που όπως έχει πει ο ποιητής, "να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση". Όταν ο Πρωθυπουργός κάλεσε τους κυβερνητικούς βουλευτές στο Μαξίμου. Να πιούν ένα λικεράκι και να ξαλεγράρουνε. Εκεί, ο Αλέξης γνώρισε τον Κώστα. Εκεί, είδε με τα μάτια του, τον Κώστα Ζουράρι να παίζει πιάνο. Από το "άσε με να φύγω σε παρακαλώ" με την Έλενα Κουντουρά και τον Τέρενς Κουίκ στα φωνητικά, μέχρι αντάρτικα τις μικρές πρωϊνές ώρες.

Όταν δε ο μικρός (κατά το διαφημιστικό του Καμμένου) Αλέξης, άκουσε τον καθηγητή να του μιλάει, όλη του η ζωή, πέρασε μπροστά του σαν κινηματογραφική ταινία, σε κλάσματα του δευτερολέπτου: "Τι κορόιδο ήμουνα, που έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια με τους Αλαβάνους και τους Φλαμπουράρηδες; Τι ταλαιπωρία είναι αυτή να τρώω όλη μέρα κάθε μέρα αυτή την ξινίλα του Παπά".

Ο ΑΛΕΞΗΣ, απέναντι στον Κώστα Ζουράρι, αισθάνθηκε όπως ο Μέγας Αλέξανδρος απέναντι στον Αριστοτέλη. Όπως οι Μπίτλς, ο Τζων, ο Πωλ, ο Τζωρτζ κι ο Ρίνγκο μαγεύτηκαν από τον υπερβατικό διαλογισμό του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, έτσι κι ο Πρωθυπουργός, γοητεύθηκε από τον Καθηγητή Κώστα Ζουράρι. "Μετεβλήθη εντός του και ο ρυθμός του κόσμου" όπως έχει πει ο ποιητής. Το λιγότερο που θα μπορούσε, ήταν να τον κάνει Υπουργό. Να του αποδόσει την τιμή που του πρέπει. Έστω και με τόση καθυστέρηση, στα 76 του χρόνια. Με τον αγαπημένο μας καθηγητή να κάνει την εξής συγκλονιστική δήλωση: "Αισθάνομαι σαν τον Άρη Βελουχιώτη. Η Ελλάδα είναι υπό Κατοχή. Αισθάνομαι Υπουργός σε μια χώρα υπό Κατοχή. Όπως ο Άρης Βελουχιώτης. Ο αρχηγός του μεγαλύτερου στρατού που ελευθέρωσε την Ελλάδα από την Κατοχή".

Με το ημερολόγιο να δείχνει Νοέμβριο. Σκέψου τι έχει να γίνει το καλοκαίρι, όταν θα έχουνε σφίξει οι ζέστες.

===================================================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)