Δ.ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ:ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ή ΣΕΝΑΡΙΟ

Είναι αξιοθαύμαστη η νέα αγωνία για το συγκεκριμένο, για την απαλλαγμένη από αντιφάσεις κυβερνητική πρόταση. Αυτή η πολεμική μέριμνα των κομμάτων εξουσίας ν' αποκαλύψουν το «σκοτεινό και ύποπτο» πρόσωπο μιας αριστερής αντίφασης, μιας διχογνωμίας στελεχών, αυτή η μανιώδης έρευνα στα έγκατα των σημείων στίξης, στα κενά ανάμεσα στις φράσεις, στις συντακτικές αρρυθμίες των Συριζαίων.

Αξιοθαύμαστη αυτή η καταδιωκτική αγωνία για τις διατυπώσεις, τα ρήματα, τα υποκείμενα, την ακρίβεια, την πειθαρχία της γλώσσας των στελεχών. «Τι θα κάνετε αν ο Ραχόι κακοξυπνήσει;». Εκτός της κρίσης, εκτός της λύπης, εκτός της κοινωνικής εκμηδένισης, ζούμε και μια επανάσταση της γλώσσας, μια ανακαίνιση των φλύαρων σημασιών. Ο νέος λόγος πρέπει να στερείται αντιφάσεων. Να μην ενσωματώνει το πολύπλοκο κοινωνικό θυμικό, τα σύνθετα επίδικα. Ο νέος λόγος πρέπει να είναι καθαρός, δυσκίνητος και αμόλυντος.

ΠΟΙΟΙ αγωνιούν; Αυτοί που παρέλειψαν αδίστακτα και αναίσθητα το θεσμικό τους καθήκον -για το οποίο πληρώνονταν κιόλας-, να μελετήσουν δηλαδή, να αντισταθούν ή έστω να προβλέψουν, να διαχειριστούν κρίσιμες υποθέσεις διοίκησης ή στρατηγικής. Αυτοί που δεν είχαν καμιά αμφιβολία για τις νοηματοδοτήσεις, τα ελληνικά και την ευθυκρισία του κ. Γ. Παπανδρέου, που δεν είχαν καμιά αντίρρηση για τις γλωσσικές και πολιτικές παλινωδίες του κ. Σαμαρά, για τις, εκφραστικά, πληθωρικές ακυρολεξίες και ταυτολογίες του κ. Βενιζέλου.

Αυτή η γραμματική και συντακτική ανισοτιμία, από τη μια συγχώρεση και ευρυχωρία για τα αλλεπάλληλα εξουσιαστικά ψεύδη, τις ασυνέπειες, τις ανεπάρκειες των κυβερνητικών στελεχών και από την άλλη αυστηρότητα χουντικού γυμνασιάρχη για τις αδεξιότητες των Συριζαίων, είναι ενδιαφέρουσα. Δεν μπορεί. Κάτι έχει αλλάξει στους κώδικες και την αισθητική. Κάτι οδήγησε τους επαγγελματίες της εξουσίας να αναθεωρήσουν τις γλωσσικές και εκφραστικές προτεραιότητες. Και μάλιστα τις πασοκικές «πρώτες προτεραιότητες» όχι τις «δεύτερες ή τις τρίτες προτεραιότητες »! Νέα γλώσσα, νέα απαιτητή ακρίβεια, νέος casual φανατισμός, νέα επιχειρήματα «αμφιθεάτρου».

ΑΛΗΘΕΙΑ, από τον ΣΥΡΙΖΑ ζητείται πρόγραμμα θέσεων ή σενάριο ; Αν και όχι απ' όλους. Ο κ. Χριστοδουλάκης π.χ. μέμφεται τον ΣΥΡΙΖΑ ότι (δογματικά) δεν μπορεί να παρεκκλίνει, επειδή το «γράφει στη σελίδα 18 του προγράμματος” (“το οποίο δεν το 'χει διαβάσει και κανένας» προσθέτει). Είναι γεγονός ότι τα κυβερνητικά προγράμματα μέχρι σήμερα ήταν διάτρητα, κάτι σαν τον προϋπολογισμό που είναι ένα ανοικτό αφήγημα, μια διαδικασία, μια αισθητική πράξη εν εξελίξει, μια περφόρμανς, μια στιγμιαία τέλεση.

Ναι, αυτή η κουλτούρα του «κάνω ό,τι θέλω», ερήμην κάθε δέσμευσης, η θεώρηση «στάχτης και μπούρμπερης», αυτή η αντίληψη «κομμάτια να γίνει» υπήρξε το κεντρικό εργαλείο διακυβέρνησης. Ένα ανοιχτό μεταβαλλόμενο «σχέδιο», ένας ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, που έφερε το Μάαστριχτ, το Δουβλίνο 2, την Κοινή Αγροτική Πολιτική και το εγκληματικό τέλος της αγροτικής οικονομίας, το κλείσιμο των εργοστασίων (ζάχαρης κ.λπ.) έναντι της εισαγωγής αυτοκινήτων, που έφερε το Μνημόνιο 1, το 2, το PSI, αλλά και την πλήρη καταστροφή του λεγόμενου ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Κι αυτή η μορφή πολιτικής διεύθυνσης πράγματι έχει συνέπεια και ενότητα. Δεν υπάρχουν αντιφάσεις στο εσωτερικό της διοικητικής ηλιθιότητας, της αμορφωσιάς, της διαφθοράς. Δεν υπάρχει εκεί μέσα κανένας Γλέζος ή Λαφαζάνης ή Σταθάκης ή Στρατούλης ή Δραγασάκης ή Τσίπρας να αποκλίνουν, να απειθαρχούν, να λένε την κουβέντα παραπάνω. Υπάρχει ο κομματικός και κυβερνητικός μουφτής και η ενιαία κομματική εκφώνηση.

ΒΕΒΑΙΩΣ η κοινοτοπία δεν κρύβει αντιφάσεις, ούτε αδεξιότητες η πολιτική στρατόσφαιρα. Αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας που έλεγε «για έξοδό μας στις αγορές το 2012» (Παπακωνσταντίνου) ή αυτή που έλεγε για «πρωτογενές πλεόνασμα τον Μάρτιο - Απρίλιο του 2012» (Βενιζέλος). Αυτή η πραγματικότητα εκτός πραγματικότητας πράγματι δεν έχει αντιφάσεις, πράγματι έχει πειθαρχίες. Κάθε θρησκοληψία (και ο κρατικοδίαιτος νεοφιλελευθερισμός και ο πολιτικός υπαλληλισμός και οι εξουσιαστικοί ψυχαναγκασμοί) έχουν γραμμένο το αφήγημα. Τέλειο και νεκρό.

Η άλλη πλευρά έχει το πρόβλημα. Η πλευρά των κοινωνικών αναγκών και της συλλογικής νοημοσύνης. Η πλευρά που κοιτάζει την πραγματικότητα στην έξοχη και οδυνηρή, μικρή πλευρά της και πρέπει να απαντήσει και να λύσει. Αυτή πράγματι έχει το πρόβλημα. Η πλευρά της Αριστεράς, που βγαίνει πιο αδέξια, πιο κακοντυμένη, αλλά και πιο βαθιά, βασανιστική και δύσκολη.

ΔΙΚΑΙΩΣ την κακίζουν, την πιέζουν, τη στριμώχνουν. Η Αριστερά πρέπει να δουλεύει ακατάπαυστα και με τον εαυτό της και με τους αντιπάλους της. Η Αριστερά πρέπει να κτίζεται και με τη γλώσσα της αλλά και με τη γλώσσα των διαφορών. Πρέπει να αποδεικνύει αυτό που οι άλλοι απλώς ισχυρίζονται. Καλά της κάνουν και την πιέζουν. Νομίζω ότι με απροσδόκητο και ελπιδοφόρο τρόπο, για την ώρα, αντέχει και αντιστέκεται.

* Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, 

επ. καθηγητής ΕΜΠ 

========================================================

Κεραμιδόγατος

 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)