Ο ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΠΟΣ

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΔΕΜΟΥΡΤΖΙΔΗ

ΠΗΓΗ:

28/9/2014

Υποκλινόμαστε σήμερα, 9 χρόνια μετά το θάνατό του, στη μνήμη του σύντροφου και φίλου μας, Κώστα Κάππου, του αγνού και άδολου αγωνιστή, του αταλάντευτου κομμουνιστή, που άφησε έντονα τα σημάδια στην πορεία της ζωής του.

Ο σύντροφος Κώστας υπήρξε εμβληματική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα. Αγωνίστηκε στην παρανομία από την πρώτη στιγμή. Ακολούθησαν τα στρατόπεδα, πάλι η παρανομία και στο τέλος η φυλακή. Δεν τον λύγισαν τα απάνθρωπα βασανιστήρια στην ασφάλεια της Αθήνας, στον Διόνυσο και στο Μπογιάτι. Λίγοι άνθρωποι στη μεταπολεμική Ελλάδα βασανίστηκαν και διώχθηκαν τόσο σκληρά για τις ιδέες και τους αγώνες τους. Δεν τον λύγισε ούτε και η διαγραφή του από το κόμμα του, το ΚΚΕ, που το αγάπησε και το υπηρέτησε, τόσο στις δύσκολες στιγμές του όσο και μετά τη μεταπολίτευση, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και μέλος της Κ.Ε. του. Έφυγε με το κεφάλι ψηλά.

Δεν συμφώνησε και διαχώρισε τη θέση του με την κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ. - ενιαίου ΣΥΝ. Αρνήθηκε να ψηφίσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Τζανετάκη και διαγράφτηκε (...).

Πώς γνώρισα τον Κώστα Κάππο

Μετά τη διάλυση του στρατοπέδου της Γυάρου, όπου ήμουν κρατούμενος, τον Νοέμβρη του 1968 μας μετέφεραν σε άλλο στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων στο Λακκί της Λέρου, όπου γνώρισα τον σ. Κώστα, κρατούμενο εκεί από την άνοιξη του 1968. Είχαν προηγηθεί η σύλληψή του και τα φριχτά βασανιστήρια στον Διόνυσο, με τα σημάδια ακόμη στο σώμα του.

Γίναμε φίλοι. Ο Κώστας εκτιμήθηκε και αγαπήθηκε για το ήθος του, την εργατικότητα και τη συνέπειά του, από όλους ανεξαιρέτως τους συγκρατούμενούς μας, που ήταν περίπου 1.500. Είχε προηγηθεί η διάσπαση του ΚΚΕ στη δωδέκατη ολομέλεια της Κ.Ε. τον Φλεβάρη του 1968(...). Ο σ. Κώστας και στο στρατόπεδο και στην παρανομία αργότερα, ενώ πάλευε σκληρά για την πολιτική και ιδεολογική καθαρότητα, όπως λέγαμε τότε, των γραμμών του κόμματος, σε προσωπικό επίπεδο ήταν πάντοτε συγκρατημένος και φιλικός προς όλους και γι' αυτό είχε την εκτίμηση και αγάπη όλων των συγκρατουμένων μας.

Το στρατόπεδο στο Λακκί είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο μορφωτικό εργαστήρι(...). Δυστυχώς σε αυτήν την προσπάθεια είχαν επιλέξει να μη συμμετέχουν οι σύντροφοι-συγκρατούμενοι της άλλης πλευράς, οι μη δωδεκατικοί. Όσοι δηλαδή εναντιώθηκαν στις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας της Κ.Ε. (Σήμερα, σε πολιτικό επίπεδο, συμβαίνει το ανάποδο μέσα στην αριστερά, με το ΚΚΕ στον ρόλο των αντίθετων).

(...) Η συμβολή του Κώστα στη μορφωτική προσπάθεια του στρατοπέδου και ειδικότερα στα μαθήματα της πολιτικής οικονομίας ήταν τεράστια. Εγώ είχα τη χαρά να είμαι και με τους δύο και άλλους συντρόφους, στη Μορφωτική Επιτροπή του Στρατοπέδου και να τους γνωρίσω από κοντά(...).

Στα μέσα του 1971 συγκροτήθηκε το Γραφείο του Κ.Σ. της ΚΝΕ, Γραμματέας τοποθετήθηκε ο Δημήτρης Γόντικας και μέλη ο Κώστας Κάππος, ο Νίκος Μπερτσιάς, ο Τζεβρένης και αργότερα, το 1972, εγώ από την οργάνωση της Θεσσαλονίκης. Έτσι, ξαναβρεθήκαμε μαζί, στη δύσκολη προσπάθεια συγκρότησης οργανώσεων της ΚΝΕ, μέσα σε σκληρή παρανομία. Αυτός, ως γραμματέας στην οργάνωση της Αθήνας, με το ψευδώνυμο Αριστοτέλης (όπως μου υπενθύμισε ο σ. Βαγγέλης Κουρής) και εγώ στη Θεσσαλονίκη.

Τον Φλεβάρη του 1974 χτυπήθηκε από την ασφάλεια το κλιμάκιο της Κ.Ε. του ΚΚΕ στην Αθήνα. Συνέλαβαν μέλη της Κ.Ε., στελέχη του ΚΚΕ και αρκετά στελέχη της ΚΝΕ, μεταξύ των οποίων τον Γόντικα και τον Κάππο. Ο Κώστας πέρασε από φρικτά βασανιστήρια, όπως και οι άλλοι σύντροφοί μας, μα δεν λύγισε. Τα σημάδια στο κορμί και στο πρόσωπό του, από τα άγρια βασανιστήρια, δεν έσβησαν μέχρι το θάνατό του, 31 χρόνια μετά. Τα πήρε μαζί του. Τρεις ή τέσσερις μέρες μετά, χτυπήθηκε η δική μας οργάνωση στη Θεσσαλονίκη. Πιαστήκαμε δεκάδες μέλη και στελέχη της οργάνωσης της ΚΝΕ. Είχαμε την ίδια τύχη με αυτήν των συντρόφων της Αθήνας. Απολυθήκαμε όλοι από τις φυλακές με την πτώση της δικτατορίας και ριχτήκαμε με τα μούτρα στη συγκρότηση των οργανώσεων της ΚΝΕ, για να διαγραφούμε ως αντικομματικοί, εγώ το 1981 και ο Κώστας το 1989.

Ο σ. Κώστας Κάππος, συγκροτημένος κομμουνιστής, δεν έκανε ποτέ έκπτωση στις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές του. Ωστόσο, ποτέ δεν ήταν κατά των συνεργασιών του ΚΚΕ με τις άλλες αριστερές πολιτικές δυνάμεις. Για τον Κώστα η Αριστερά σαν έννοια κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Τα πολιτικά κόμματα ως εκφραστές τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας ποτέ δεν χωρίζονται μόνο σε μαύρα και κόκκινα. Άλλωστε, η ιστορία του ΚΚΕ, όπως και όλων των Κ.Κ. μας δείχνει άπειρα παραδείγματα άψογης συνεργασίας με άλλα αριστερά, σοσιαλιστικά και δημοκρατικά κόμματα. Ο σ. Κώστας Κάππος, όντας ανυποχώρητος από τις αρχές του κομμουνιστής, προσηλωμένος στην ταξική πάλη, ίσως να νόμιζε κανείς ότι σήμερα θα επικροτούσε την άκαμπτη και άκρως εχθρική στάση του ΚΚΕ απέναντι στην άλλη Αριστερά και ειδικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Στα γραπτά του ο Κώστας αναφέρεται πολλές φορές στην Αριστερά συνολικά και στον ρόλο που έχει να παίξει. Είμαι βέβαιος, και αυτή τη γνώμη έχουν όσοι τον γνώριζαν καλά και όσοι διάβασαν τα γραπτά του, ότι ο Κώστας σήμερα θα ήταν σημαιοφόρος στην προσπάθεια για συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου όλης της Αριστεράς, για να βγει η χώρα και ο λαός της από το τέλμα της οικονομικής κρίσης και τα δεσμά των Μνημονίων, για να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας, ο δρόμος που οδηγεί μακριά στον σοσιαλισμό.

Τη συνάντηση Χαρίλαου Φλωράκη - Λεωνίδα Κύρκου, που οδήγησε στη δημιουργία του ΣΥΝ, δεν την απέρριψε αυτήν καθεαυτήν, όπως νομίζουν πολλοί. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, λέει: «Δεν ήταν λάθος η συνάντηση Χ.Φ. - Λ.Κ., λάθος ήταν που το ΚΚΕ αρνήθηκε βασικές του θέσεις» (σελ. 241 Η επανάσταση που έρχεται). «Ο ΣΥΝ ήταν μία ιδεολογική υποχώρηση, σύμφωνα με τους όρους που έγινε», έλεγε. Συνεπώς δεν διαφωνούσε με τη δημιουργία του ΣΥΝ, αλλά είχε ενστάσεις σχετικά με κάποιους όρους της συμφωνίας, που έχουν σχέση με βασικές αρχές του ΚΚΕ.

Στη σελίδα 301 του ίδιου βιβλίου, σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος», απαντά ως εξής: «Το ΚΚΕ πρέπει να επεξεργαστεί καλύτερα τη θεωρία του και κυρίως το κομμάτι αυτό που αφορά τον σοσιαλισμό τον οποίον θέλει να οικοδομήσει. Να εξετάσει τις αιτίες που οδήγησαν στην αντεπανάσταση και να καταλήξει στο τι πρέπει να αλλάξει, με βάση την πείρα των 70 χρόνων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Άρα, πρέπει να διαμορφώσει το όραμα για τον σοσιαλισμό, να τροποποιήσει ορισμένα πράγματα που τα θεωρούσε δεδομένα, όσο υπήρχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, όπως το δικαίωμα ενός μέλους του κόμματος να διαφωνεί. 

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να κληθούν όσοι απομακρύνθηκαν για διάφορους λόγους από το κόμμα να επανέλθουν, χωρίς όρους και προϋποθέσεις». Θέσεις πολύ προωθημένες για τα δεδομένα του Κόμματος. Και στην ερώτηση, αν θα πρέπει το ΚΚΕ να εξετάσει και το ενδεχόμενο να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσει με τον Συνασπισμό θέμα συνεργασίας των δύο χώρων, ο σ. Κάππος απαντά: «Νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο θέμα και πρέπει να προβληματιστεί το ΚΚΕ. Δεν είναι δυνατόν να καλείται η Ν.Δ. στο συνέδριο του ΚΚΕ και να μην προσκαλείται ο Συνασπισμός». Αυτά το 2002.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το βιβλίο του «Η κριτική του σοβιετικού σχηματισμού». Γράφτηκε ότι ίσως ήταν ο μοναδικός στον κόσμο που ένιωσε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Έπεσε με τα μούτρα να βρει τις αιτίες της πτώσης και της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Γράφει ο Σπύρος Κομίνης για το σ. Κάππο: «Με την καρδιά κομματιασμένη ζήτησε συγγνώμη για τα λάθη του. Γι' αυτά που δεν είχε καταλάβει. Γι' αυτά που είχε καταλάβει λάθος». Είχε την αίσθηση της ευθύνης του ως στέλεχος του ΚΚΕ.

Αναρωτιέται ο σ. Κώστας, και δεν έχει καθόλου άδικο, πώς είναι δυνατόν να οικοδομηθεί σοσιαλισμός από ένα Πολιτικό Γραφείο Κομμουνιστικού Κόμματος, του οποίου τα μέλη οδήγησαν τις χώρες τους, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στον πιο άγριο καπιταλισμό.

Ο σύντροφος και φίλος Κώστας ήταν ένας εργαζόμενος επιστήμονας, ένας διανοούμενος επαναστάτης, πρωτοπόρος της εποχής του. Ο σ. Κώστας Κάππος ζει στις καρδιές μας μέσα από τους ανυποχώρητους αγώνες του, τη βαθιά ανθρώπινη στάση ζωής του, τη μαρξιστική ηθική του. Πέρασε όλη τη ζωή του λιτά, μπορώ να πω φτωχικά, παρότι ήταν αρχιλογιστής και επί 17 χρόνια βουλευτής. Τη βουλευτική του σύνταξη από το 1991 την πρόσφερε στην Κουβανική Επανάσταση, γιατί θεωρούσε ότι δεν του ανήκει. Αυτή η χειρονομία του και μόνο αποτελεί το χαρακτηριστικό της μοναδικότητάς του.

Τελειώνοντας, σύντροφε Κώστα Κάππο, ήθελα να σου πω πως λοιδορήθηκες και διαγράφτηκες από το κόμμα. Είχες, όμως, την «τύχη», να είναι κοντά σου οι παλιοί σύντροφοί σου από το Κόμμα, όταν σε συνοδέψαμε στην τελευταία κατοικία σου, εκεί στη μαρτυρική Καισαριανή. Ένας άλλος σύντροφος και φίλος, που έφυγε μετά από σένα, εμβληματική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα, στον οποίον χρωστάει πολλά το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και ιδιαίτερα η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, η ΑντιΕΦΕΕ, ο σύντροφος Κώστας Τζιαντζής, δεν είχε τέτοια «τύχη». Δεν ήταν κανένας τους εκεί. Τέτοια μικροψυχία;

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)