Πηγή:
Αριστείδης Μπαλτάς
Ο όρος "αριστερή
αντιπολίτευση" έχει σαφή ιστορική αναφορά. Αφορά μια κρίσιμη περίοδο της
σοβιετικής ιστορίας παραπέμποντας σε δυνάμεις που διαφωνούσαν ενόσω μετείχαν στην
άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Διαφωνίες επί του συγκεκριμένου: η
αντιπολίτευση διαπερνούσε το φράγμα των οργάνων όταν έκρινε ότι μια αλληλουχία
μέτρων συγκροτούσε διαφορετική πολιτική γραμμή από εκείνη που είχε αρχικά
διαμορφώσει το κοινό πλαίσιο. Και επιχειρηματολογούσε δημόσια επιδιώκοντας να
πείσει την κοινωνία. Όχι τον εαυτό της.
Σήμερα ο όρος έχει αλλάξει
περιεχόμενο. Η Αριστερά έχει διασπαστεί σε μύρια κομμάτια, με το καθένα να
αυτοσυστήνεται σιωπηρά ως η "αριστερή αντιπολίτευση" των υπολοίπων.
Γιατί, βέβαια, κανένα δεν αποδέχεται να τοποθετηθεί 'δεξιότερα' των άλλων. Το
απαιτεί, φαίνεται, η νομή της κληρονομιάς του Μαρξ. Περίπου όπως η νομή της
κληρονομιάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου καθιστούσε μάλλον αναπόφευκτη τη διαμάχη των
επιγόνων. Αναλογία εξωφρενική; Ίσως αλλά παρασύρθηκα από τον κ. Σαμαρά που μας
θυμίζει, μέρες που' ναι, τον στρατηλάτη.
Σε όσα αφορούν την Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ
ιδρύθηκε ως δύναμη κεντρομόλος. Σεβόμενος ιστορικές και ιδεολογικές ευαισθησίες
και αρνούμενος να υποτάξει την εσωτερική λειτουργία του στη δύναμη των αριθμών,
επιδιώκει να υπερβεί την πολυδιάσπαση και να ανοίξει δρόμο στην Αριστερά του
21ου αιώνα. Το ίδιο επιδιώκει, εκτιμώ, και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι
επαναστατική. Μάλλον ούτε προεπαναστατική. Άρα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν
μπορεί να προκύψει παρά διά της κοινοβουλευτικής οδού. Υπό συνθήκες όπου δεν
ηγεμονεύει το αριστερό φρόνημα, αλλά μάλλον το "να φύγουν αυτοί και
βλέπουμε". Με όσα έπονται ως προς ό,τι η ίδια θα κληθεί να αντιμετωπίσει.
Ιδιωτικά όλοι ανεξαιρέτως
συνομολογούν τα παραπάνω. Αλλά στον δημόσιο χώρο ορθώνεται αγέρωχα μια
ιδιάζουσα "αριστερή αντιπολίτευση". Μειοψηφικά εντός ΣΥΡΙΖΑ, από την
ΑΝΤΑΡΣΥΑ σύσσωμη, από το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις.
Οπότε αρχίζω να μην καταλαβαίνω.
Βεβαίως οφείλουμε να συζητήσουμε διεξοδικά τα επίδικα. Ειδικά σήμερα. Αλλά ποια
ακριβώς είναι αυτά; Η Ευρώπη; Ακόμη περιμένω το πολιτικό σχέδιο που θα αναγνώριζε τις επιπτώσεις μιας εθελούσιας εξόδου
από το ευρώ. Το αν θα διαγραφεί μεγάλο, το μεγαλύτερο ή το συντριπτικά
μεγαλύτερο μέρος του χρέους; Προτιμώ ολόκληρο. Αλλά μπορούμε να επιβάλουμε
παράδοση άνευ όρων; Το αν οι τράπεζες θα εθνικοποιηθούν, θα κοινωνικοποιηθούν ή
θα τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο; Ποιος θα μου εξηγήσει τη μικρή διαφορά και τις
συνέπειές της; Το ότι ο Τσίπρας όφειλε να επιλέξει τη Θεσσαλονίκη έναντι του
Κόμο; Αλλά εδώ απογειωνόμαστε. Γιατί πώς φανταζόμαστε ότι θα λειτουργεί ένας
αριστερός πρωθυπουργός; Μόνον όπως υπαγορεύει ο εθισμός σε αφυδατωμένα αριστερά
στερεότυπα;
"Αριστερές αντιπολιτεύσεις"
επί του εκάστοτε συγκεκριμένου οφείλουν να θεωρούνται ευλογία. Αλλά όχι όταν
κρύβονται πίσω από συνθήματα - προσχήματα που εξόφθαλμα δεν ενδιαφέρονται να
πείσουν. Αλλά να υψώσουν διαχωριστικές γραμμές για να περιφρουρήσουν
ταυτότητες. Τότε διαχέεται καχυποψία ("ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να ξεπουλήσει
τα πάντα") ενώ η προεξόφληση της αποτυχίας καθίσταται για λίγους επένδυση
μελλοντικής δικαίωσης. Κλασική αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Που καθορίζεται από
μνησικακία και ανομολόγητο φόβο. Φόβο μπροστά στο γενικό ξεβόλεμα και τις
ευθύνες ενός πρωτόγνωρου εγχειρήματος.
Τίποτα δεν εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα
πετύχει. Μόνον ο υπεύθυνος μόχθος όσων μετέχουν
ολόκαρδα στην προσπάθεια. Με όλο το συνεπαγόμενο κόστος.
===================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου