Από τον Πιτσιρίκο
Τους παραδέχομαι γιατί ξέρουν καλά
από που να ξεκινήσουν τις απολύσεις στο Δημόσιο.
Όταν τα συνθήματα που κυριαρχούν
στους δρόμους είναι τα «Αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» και «Μπάτσοι,
γουρούνια, δολοφόνοι», ξεκινάς από την ΕΡΤ -που έχει πολλούς δημοσιογράφους-
και συνεχίζεις με την δημοτική αστυνομία.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο πως
στην Νότιο Κορέα οι 4 στους 5 αριστούχους μαθητές θέλουν να γίνουν γιατροί.
Αυτό δεν οφείλεται σε μαζική λατρεία
για την ιατρική αλλά επειδή στην Νότιο Κορέα έχουν κυριαρχήσει οι νόμοι της
ελεύθερης αγοράς και οι νέοι ξέρουν πως στα 40 τους θα ψάχνουν για καινούργια
δουλειά, οπότε στρέφονται στην ιατρική για να έχουν μια σίγουρη δουλειά μέχρι
να βγουν στην σύνταξη.
Οπωσδήποτε, είναι εντελώς λάθος να
γίνεσαι γιατρός μόνο και μόνο για να έχεις μια σίγουρη δουλειά και να μην
βρεθείς άνεργος αλλά, από την άλλη, σκεφτείτε την ανασφάλεια αυτών των ανθρώπων
και, κυρίως, σκεφτείτε πως η ανάλογη «σίγουρη» δουλειά στην Ελλάδα είναι αυτή
του αστυνομικού.
Χιλιάδες μορφωμένοι νέοι Έλληνες, με
προσόντα και όνειρα, γίνονται μπάτσοι -και θα ζήσουν την μια και μοναδική ζωή
τους ως μπάτσοι- μόνο και μόνο επειδή θέλουν να έχουν μια σίγουρη δουλειά.
Αν δεν βλέπετε το λάθος, δεν νιώθω
καμία ανάγκη να σας το εξηγήσω.
Δηλαδή τώρα θα πρέπει να δείξω την
αλληλεγγύη μου και στους υπαλλήλους της Δημοτικής Αστυνομίας.
Γιατί;
Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους αλλά
οι εικόνες που έχω από αυτούς είναι να τρομοκρατούν Έλληνες και ξένους
μικροπωλητές και να πίνουν επί ώρες καφέ, αραχτοί στο λόφο του Φιλοπάππου.
Τις φορές που προσπάθησα να επέμβω
για να τους πω πως δεν είναι τρόπος αυτός που φέρονται στους μικροπωλητές -σε
μια περίπτωση ένα τσούρμο από αυτούς είχαν εξευτελίσει έναν μικροκαμωμένο
μετανάστη που μάλλον ήταν από την Σρι Λάνκα-, εισέπραξα βρισιές, απειλές και,
στην καλύτερη περίπτωση, ειρωνεία.
Επειδή υπάρχουν και όρια, και επειδή
είμαι ένας απλός άνθρωπος και όχι η Μητέρα Τερέζα, θέλω να πω πως εμένα η
αλληλεγγύη μου τελείωσε.
Έδειξα όση αλληλεγγύη μπορούσα,
έγραψα άπειρα κείμενα για την ανάγκη ενότητας και αλληλεγγύης, δημοσίευσα
άπειρα κείμενα και ανακοινώσεις εργατών και υπαλλήλων που έχαναν τις δουλειές
τους, πήγα σε άπειρες πορείες και διαδηλώσεις, και έκανα ακόμα και την μεγάλη
υπέρβαση να πάω στη διαδήλωση των αστυνομικών -που αποδείχτηκε μια
εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία- αν και είχα βιώσει κι εγώ, στους δρόμους της
Αθήνας, την βαρβαρότητά τους.
Παράλληλα, επί τρία χρόνια, αρνήθηκα
να δουλέψω σε καθεστωτικά μέσα και, με μια μόνο εξαίρεση, δεν μίλησα και δεν
έδωσα συνέντευξη σε κανένα από τα κυρίαρχα μέσα.
Έδωσα, φτάνει.
Και μετά από τρία χρόνια, με μια
κοινωνία να έχει πια διαλυθεί, και ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει και
δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για άγνοια, βλέπω τους δημοσίους υπαλλήλους να
κοιτάει ακόμα ο καθένας τον κώλο του και να ελπίζει πως δεν θα είναι αυτός που
θα απολυθεί ή πως θα βρεθεί κάποιος πολιτικός να τον βολέψει.
Οι συνάδελφοί τους δημόσιοι υπάλληλοι
που απολύονται ή θα απολυθούν, να πάνε να γαμηθούνε. Δεν τους νοιάζει καθόλου.
Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι θέλουν να με
πείσουν πως αξίζουν την αλληλεγγύη μου, να δείξουν αλληλεγγύη στους συναδέλφους
τους.
Αλληλεγγύη σε ανθρώπους που δεν
αγωνίζονται ή που βάζουν τις φωνές μόνο όταν η φωτιά φτάσει στον κώλο τους, εγώ
δεν πρόκειται να δείξω άλλη φορά.
Δεν ξαναπάω σε διαδηλώσεις που οι
αλληλέγγυοι είναι περισσότεροι από αυτούς που απολύονται.
Υπάρχουν και όρια. Δεν είμαι
«επαγγελματίας» αγωνιστής, ούτε «επαγγελματίας» διαδηλωτής.
Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αισθάνονται
αλληλεγγύη για τους συναδέλφους τους, έχουν έναν μόνο τρόπο να το αποδείξουν:
Γενική απεργία διαρκείας. Τώρα.
Αν την κάνετε, εγώ μαζί σας. Αλλιώς,
καλή τύχη.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου