Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ (ΣΤΗΝ ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗ)

Τώρα δηλαδή, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι ένας μυστήριος μιθριδατισμός στην εξαχρείωση διατρέχει όλο το σώμα της κοινωνίας. Ή, για την ακρίβεια, δεν το διατρέχει, αλλά το έχει κατακλύσει. Ένας μιθριδατισμός που υποστέλλει την αξιοπρέπεια υπό το κράτος ενός ανεκδιήγητου φόβου και καταργεί την υπερηφάνεια της ορθοστασίας χάριν μιας επιβίωσης άνευ όρων. Τούτο -πικρά- σημαίνει ότι η κρίση του συστήματος είναι μια επιθετική κρίση, μια κρίση που επιτίθεται σε κάθε σκέψη, σε κάθε αίσθημα, σε κάθε πράξη, ώστε η αφρενής παραζάλη των ιστορικών υποκειμένων να καταλήξει προς όφελος αυτού του ίδιου του συστήματος. Η επίθεση είναι διαρκής, ασταμάτητη και ανελέητη. Με όλα τα μέσα, με όλους τους τρόπους. Αν περπατήσεις -δείγματος χάριν- στους δρόμους της πρωτεύουσας κάποια μέρα δηλωμένης κινητοποίησης (αλλά και, σε μικρότερο βαθμό, κάθε συνηθισμένη μέρα, δηλαδή κάθε μέρα ντροπής για τη δημοκρατία), θα δεις ότι ζούμε σε καθεστώς στρατιωτικής κατοχής που μιθριδατικά ονομάζεται αστυνομία. Και όντως, έτσι αντιμετωπίζεται όλος αυτός ο στρατός του τυφλού χτυπήματος επάνω -προσοχή σ' αυτό- στα άτομα που απαρτίζουν το σύνολο: ως αστυνομία και όχι ως στρατός κατοχής. Αυτό λέγεται μιθριδατισμός στην υποταγή. Λέγεται μιθριδατισμός σε μια δημοκρατία των κατά μόνας υποκειμένων της, που αδυνατούν να συμπήξουν οργή, αδυνατούν να συμπήξουν βαδίζουσα σκέψη, αδυνατούν να συμπήξουν κοινότητα ταξικής συνθετότητας και έτσι γίνονται έρμαια της συστημικής θριαμβεύουσας κρίσης, με τις καλύτερες των προθέσεων.

Η κρίση του συστήματος είναι μια επιθετική κρίση, μια κρίση που επιτίθεται σε κάθε σκέψη, σε κάθε αίσθημα, σε κάθε πράξη, ώστε η αφρενής παραζάλη των ιστορικών υποκειμένων να καταλήξει προς όφελος αυτού του ίδιου του συστήματος

Δες τους. Είναι ολόκληρος στρατός. Οπλοφορούν. Είναι νεαρά κτήνη. Τα έμαθαν να χαίρονται από μίσος όταν χτυπούν. Είναι στρατός. 

ΜΑΤ σε παραλία της Χαλκιδικής

Δεκάδες χιλιάδες στρατού, την ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας Αντώνης Σαμαράς ανταλλάσσει θέσεις εργασίας στον τρόμο: "Θέλετε σχολικούς φύλακες ή νοσηλευτές;". Και δεν πέφτει την ίδια στιγμή η οργή ενός ολόκληρου λαού να τον καταπλακώσει. Και χαριεντίζονται τα ζωάρια του τρόμου στις γωνίες μεταξύ τους και την επόμενη στιγμή δέρνουν, ψεκάζουν και σέρνουν αθώους στα αισχρά δικαστήρια  μιας τρομοκρατικής δημοκρατίας. Αυτής της δημοκρατίας στην οποία έχουμε εθιστεί. Σ' αυτό τον μιθριδατισμό που μας βολεύει και δικαιώνει την απόσυρση στην ιδιωτική μας Μακρόνησο που είναι η εξορία μέσα στο σπίτι μας. Και στους δρόμους παρελαύνουν οι τύραννοι. Ωραίοι μέσα στην αιματοβαμμένη τους αθωότητα και σίγουροι για τη θανατηφόρα κομψότητα των επιχειρημάτων τους. Πώς να μην ανθρωπομορφίζεται ο Δένδιας όταν κάνει επίδειξη γλωσσομάθειας ομιλώντας τη γλώσσα των ανθρώπων, πώς να μην κομψεύεται σιωπών ένας Παύλος Τσίμας σα να μην άκουσε ποτέ τα ναζιστικά ελληνικά του Πρετεντέρη και σα να μην είδε ποτέ τα δάκρυα πολυτελείας της Όλγας Τρέμη; Κι εμείς εκεί. Πεφυσιωμένοι. Να νομίζουμε -στην καλύτερη περίπτωση- ότι υπάρχουν αναιτίως οι προσωπικές ένστολες ιδεολογικώς φρουρές των επωνύμων. Άρα να θεωρούμε ότι υπάρχουν τυπικές προστασίες εκείνων τους οποίους θα έπρεπε να προστατεύει το ίδιο το πολίτευμα. Παρένθεση: αν δεις τα ζώα να περιφέρονται με μάτι γλαρό, τα αυτοκίνητα να σπαταλούν δημόσιο χρήμα έχοντας (σε ακινησία) τις μηχανές αναμμένες (χώρια η ρύπανση, χώρια ο θόρυβος) μόνο για να ψύχονται στη βάρδια τους φυλάσσοντας όλο το εικοσιτετράωρο, όλες τις μέρες, το σπίτι του Δένδια, τότε ίσως και να νιώσεις μια κάποια πίκρα οργής. Τα κορίτσια βέβαια, που υφίστανται τα σεξιστικά πειράγματα των ζώων, ακόμα περισσότερο. Κλείνει η παρένθεση. Ο Δένδιας κοιμάται ήσυχος. Κι εμείς ακόμα -στην καλύτερη περίπτωση- πιστεύουμε ότι ούτως η πόλις ξοδεύεται εν δικαίω προκειμένου να φρουρείται η ήσυχη ορθοκρισία εκείνων οι οποίοι επιλαμβάνονται την λειτουργία της. Δηλαδή, την παραγωγή του ελεύθερου, καθολικού έργου το οποίο συνιστά τη Δημοκρατία.

Σα δεν ντρεπόμαστε, λέω εγώ. Αυτός είναι ο μιθριδατισμός. Ο εθισμός στην ολιγότητα. Ακόμα και στην ολιγότητα του φόβου. Δεν ομιλώ για το φιλοσόφημα του φόβου που ωθεί το υπάρχειν. Φαντάζομαι μάλιστα ότι η προηγούμενη φράση θα προκαλούσε τον γέλωτα ενός Άδωνι Γεωργιάδη την ώρα που κλοτσάει ορρούς, φάρμακα, κλίνες, γιατρούς και αρρώστους, ως μη συμφέροντες σε μια οικονομία του θανάτου έξω από τα νοσοκομεία. Ομιλώ για τον φόβο που μας κάνει να ηττώμεθα ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Από την πρωινή ουρά στο ΙΚΑ, στο ταμείο ανεργίας,

στο κλειστό σχολείο, που θα πει κλειστό παιδί, που θα πει χώρα κλειστή, μέχρι το κομψοτέχνημα του Τσίμα και του αισχρότατου Διονύση Σαββόπουλου, που από το ιερό βήμα της Επιδαύρου ως αγκιτάτορας κατάργησε όλες τις διαμεσολαβήσεις μεταξύ Πάγκαλου και Αριστοφάνη. Και στο μεταξύ δεκάδες χιλιάδες άνεργοι. Και στο μεταξύ μιθριδατισμός. Και στο μεταξύ καινούργιες τοποθεσίες του φόβου, καινούργια λασπώδη εδάφη. Και στο μεταξύ μιθριδατισμός. Δύσκολο το έργο της Αριστεράς. Γιατί είναι έργο διμέτωπου μιθριδατισμού.

ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"- 21/7/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)