Oh won't you sign up your name
We'd like to feel you're
Acceptable, respectable, oh
presentable, a vegetable
(Από το "Λογικό Τραγούδι"
των Supertramp)
Ο Μάριο Μόντι χάνει τις ιταλικές
εκλογές πανηγυρικά. Ο Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι πάνε πολύ καλύτερα από το
αναμενόμενο. Δεν χωράει και πολύ κουβέντα ότι οι ψήφοι και για τους δυο είναι
ψήφοι διαμαρτυρίας∙ κατά της πολιτικής της λιτότητας και κατά της κ. Μέρκελ.
Και όμως, ο πολιτικός αντίπαλος της κ. Μέρκελ τους αποκαλεί και τους δυο
κλόουν. Δεν θεώρησε ότι οι ιταλικές εκλογές αναδεικνύουν την αποτυχία της
υφιστάμενης πολιτικής στην Ευρωζώνη. Δεν θεώρησε ότι πρέπει να πάρει θέση στην
κυρίαρχη αντίφαση της εποχής μας: για τη λιτότητα, για την αρχιτεκτονική της
Ευρωζώνης, για το μέλλον της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Γι' αυτή την αστοχία, για
τη «μια γκάφα μετά την άλλη», που «στρέφει την προσοχή σε λάθος κατεύθυνση»,
του βγαίνει «από τα δεξιά» ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου στο Der Spiegel (Αυγή, 2/3/13).
Μάλλον όταν ήταν μικρός ο κ.
Στάινμπρικ δεν κατάλαβε ότι το συγκρότημα Supertramp ειρωνευόταν όταν
τραγουδούσε τους στίχους για τη σημασία τού να είναι κανείς αποδεκτός,
σεβάσμιος, και παρουσιάσιμος. Και την αναφορά στο «λαχανικό», φυτό θα λέγαμε
στα ελληνικά, θα την πήρε ως μια ακαταλαβίστικη προδιάθεση σουρεαλιστικής
έμπνευσης. Ο κ. Στάινμπρικ δίνει απλώς τα δικά του διαπιστευτήρια για την
καγκελαρία της χώρας του, όπως καταλαβαίνουν σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι
σοσιαλδημοκράτες. Στις αγορές, στις τράπεζες, στις ελίτ. Οι σοσιαλδημοκράτες
στη Γερμανία μπήκαν στην κρίση με το βαρύ φορτίο της ατζέντας 2010. Ο Gerhard
Schröder είχε υποσχεθεί περικοπές στις συντάξεις και στα επιδόματα ανεργίας,
στην υγεία και αλλού. Και βεβαίως, για το καλό της ανάπτυξης, υποσχέθηκε και
μειώσεις στη φορολογία. Το περίεργο είναι ότι ούτε η κρίση δεν ήταν αρκετή να
ανατρέψει αυτή τη ροπή προς την υποτέλεια.
Και από ό,τι φαίνεται αυτή τη στιγμή,
στις εκλογές του φθινοπώρου, ο κ. Στάινμπρικ διεκδικεί το πολύ μια «μεγάλη
συμμαχία» με το κόμμα της κ. Μέρκελ. Ίσως είδε τη ραγδαία πτώση δημοτικότητας
του ομοϊδεάτη του στη Γαλλία, πρωτοφανή για τα δεδομένα της 5ης Δημοκρατίας,
και σκέφθηκε καλύτερα να μην κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία. Προφανώς οι
θεωρίες του Δαρβίνου για την εξέλιξη των ειδών δεν αφορούν την πολιτική. Είναι
αδύνατο κανείς να καταπιεί ότι το κόμμα τού Jean Jaurès κατέληξε στον Ολάντ,
που ήρθε για δουλειές σε μια χώρα εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης. Για να
εντοπίσει κανείς την αλληλεγγύη, τον ουμανισμό ή τον διεθνισμό των σύγχρονων
σοσιαλδημοκρατών πρέπει να έχει μικροσκόπιο του μεγέθους που έχουν μόνον στην
Ιπποκράτους.
Υπάρχουν βέβαια και κεντροαριστερά
κόμματα, στη Βρετανία για παράδειγμα, που εισπράττουν κάτι αν είναι στην
αντιπολίτευση και είναι οι κεντροδεξιοί εκείνοι που διαχειρίζονται τη λιτότητα.
Και ακόμα, πουθενά δεν έχουν φθάσει στον πάτο του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, από την άλλη,
πουθενά δεν έχουν κάποια επιτυχία που να συνδυάζει, έστω και μερικώς, την
οικονομική αποτελεσματικότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς θα μπορούσε να
ήταν αλλιώς τα πράγματα όταν έχουν «ξεχάσει» τα βασικά στοιχεία της Αριστεράς;
Σε μια καπιταλιστική κρίση πρέπει να εμπλακείς στη βασική αντίθεση: να
αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, να αντιπροσωπεύεις την
κοινωνική σου βάση και να την κινητοποιήσεις για να αλλάξουν οι συσχετισμοί
δύναμης. Χωρίς αυτά έχεις τρεις επιλογές: να συνεχίζεις να ρεζιλεύεσαι, να πας
σπίτι σου ή να δημιουργήσεις με τον κ. Σαμαρά ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα που
να συνδυάζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό της Μιράντας Ξαφά και τον πολιτικό
«φιλελευθερισμό» του Ευάγγελου Αβέρωφ.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου