Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΑΡΟΝ, ΑΡΟΝ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΙΔΗ)

Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Αυτή η παροιμία ταιριάζει απόλυτα στον θόρυβο που ξεσηκώθηκε την περασμένη Κυριακή επειδή ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Γ. Κατίδης πανηγύρισε χαιρετώντας ναζιστικά το γκολ που πέτυχε εναντίον της Βέροιας. Και ανατρίχιασε από οργή ολόκληρο το πανελλήνιο (το οποίο παρεμπιπτόντως δίνει κι ένα δημοσκοπικό 12% στη Χρυσή Αυγή) εναντίον του νεαρού (μόλις 20 χρόνων) μισοτρελαμένου με τη φήμη και αηδιαστικά αμόρφωτου ποδοσφαιριστή. 

Και καταδίκασε με ιερό μένος, στα όρια μιας μεταφυσικής δημοκρατικής υστερίας, διαγκωνιζόμενο (αυτό το ίδιο πανελλήνιο) ποιος πρώτος θα καταδικάσει πιο βαριά το γεγονός, ποιος πρώτος θα αντιτάξει τα δημοκρατικά του στήθη στη φασιστική εισβολή εντός της παρθενίας των γηπέδων, ποιος πρώτος θα δείξει περισσότερο αποτροπιασμό και εκστατική φρίκη για το γεγονός.

Άπαντα τα κόμματα, πλην φυσικά της Χρυσής Αυγής, καταδίκασαν, η Original καταδίκασε (ελαφρώς ανορθόγραφα, αλλά ποιος ζητάει ορθογραφία από της δημοκρατικής μυλωνούς τον πισινό), η ΕΠΟ (αυτή η ίδια η αμαρτωλή ΕΠΟ, που σε συνθήκες κανονικής δημοκρατίας θα ήταν -όπως και άλλοι θεσμισμένοι οργανισμοί- αντικείμενο εξαιρετικού εισαγγελικού ενδιαφέροντος) τον απέπεμψε διά βίου από τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου και, με μια κουβέντα, η φασιστική συμπεριφορά και η βλακεία ενός νεαρού, αντί να καταλήξει σε ουσιαστική καταδίκη του νεοναζισμού, μετατράπηκε λόγο αμετροέπειας σε επικίνδυνη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου η δημοκρατία δεν αναβαθμίζεται, αλλά απλώς επιπλέει σαν φελός. Γιατί μόνο μια δημοκρατία - φελός θα καταγινόταν με την καταδίκη του ναζισμού σαν να ήταν βίντεο γκέιμ. Γιατί μόνο μια δημοκρατία - φελός θα επέπλεε ελαφρά τη καρδία στο καταδικαστέο έτσι κι αλλιώς γεγονός, αντί να καταβυθιστεί με οδύνη στο φαινόμενο συνειδητοποιώντας, όσο επώδυνο κι αν είναι, τις ελλείψεις, τις αβλεψίες και τις αβελτηρίες της που οδηγούν στην εξάπλωση της φρίκης που ονομάζεται ναζισμός.

Μα, δεν θα έπρεπε να καταδικαστεί η ενέργεια του νεαρού ποδοσφαιριστή; Απολύτως. Και με κάθε αυστηρότητα. Όχι μόνο για την πραγματική αλλά και για τη συμβολική της διάσταση. Πράγμα που σημαίνει ότι η καταδίκη έπρεπε να γίνει με σοβαρότητα. Αλλά τότε θα έπρεπε όλοι μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο φαινόμενο. Ιδιαίτερα το κράτος, ιδιαίτερα η τρικομματική κυβέρνηση, ιδιαίτερα η Ν.Δ., που ένα ολόκληρο φασιστικό σκυλολόι κάνει πάρτι στους κόλπους της μέσα από κομβικές θέσεις στο σύστημα εξουσίας, υπό την αισχυντηλή σιωπή και την ευμενή αποστασιοποίηση του πιο δεξιού (και ακροδεξιό να τον πεις, μέσα είσαι) αρχηγού που είχε το κόμμα αυτό από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν.

Δεν πάει πολύς καιρός που ο Σαμαράς ξεπάστρευε χωρίς να παίξει βλέφαρο όσους βουλευτές τολμούσαν να σταθούν αντιρρητικά στη βαρβαρότητα του Μνημονίου. Πλην όμως δεν έπραξε το ίδιο όταν τρεις βουλευτές του αψήφησαν την κομματική "γραμμή" αρνούμενοι να άρουν τη βουλευτική ασυλία του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Λιάνας Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ, και τον προπηλακισμό της Ρένας Δούρου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτή τους η άρνηση στη συγκεκριμένη περίπτωση, από πλευράς πολιτικής ηθικής, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν αντέδρασε ούτε όταν ο γίγας Μανώλης Κεφαλογιάννης ειρωνευόταν κατάμουτρα το κοινό δημοκρατικό (το ποιο;) αίσθημα, λέγοντας πως ήθελε να δώσει στον Κασιδιάρη μια ευκαιρία συγνώμης και ζητούσε (το γέννημα της λεβεντογέννας Κρήτης) να μπει μια καλή φωτογραφία του στην είδηση. Ή μήπως αντέδρασε ο πρωθυπουργός όταν η "Αυγή" αποκάλυψε ότι σύμβουλος για θέματα μετανάστευσης (!) του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Χαράλαμπου Αθανασίου, είναι ο Ιωάννης Κωτούλας, ένας παντερισμένος απολογητής του Γ' Ράιχ.

Κατά τα άλλα, μας έφταιξε ο Κατίδης. Που ζήτησε και συγνώμη με σκεπτικό το οποίο θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη φράση "συγνώμη, ρε παιδιά, είμαι πολύ μαλάκας". Δεν έφτασε όμως η ομολογία του και προτροπάδην, όπως είπαμε, εξεδιώχθη από τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου. Αντιθέτως, ο υφυπουργός Αθλητισμού (του ιδίου αθλητισμού εντός του οποίου δραστηριοποιούνται διάφοροι ελληνόπαιδες με το DNA του νικητή έστω και ανασκολοπισμένο από τα αναβολικά), ο αρκούντως αψίκορος (και τζάμπα μάγκα να τον πεις, μέσα είσαι) Γιάννης Ιωαννίδης, που με το ίδιο περίπου σκεπτικό με τον Κατίδη αιτιολόγησε την αρνητική του ψήφο στην υπόθεση Κασιδιάρη, παρέμεινε στη θέση του δόξη και τιμή. Ίσως επειδή στο μυαλό όλων αυτών των φρικαλέων τύπων οι υψηλές χειρωνακτικές επιδόσεις στις κατά μόνας ηδονές αποτελούν απόδειξη υψηλής δημοκρατικής επάρκειας.

Και δεν είναι μόνο αυτοί, δεν είναι μόνο τα τρωκτικά των υπογείων της Συγγρού, όπου και τα γραφεία της Ν.Δ. Δεν είναι μόνο οι 85 της τροπολογίας για τους "Έλληνες το γένος" εισαγόμενους σε στρατιωτικές σχολές. Είναι και οι Λοβέρδοι που θεωρούν ότι η Χρυσή Αυγή κάνει ακτιβισμό. Οι ίδιοι Λοβέρδοι που διαπομπεύουν ιερόδουλες χωρίς καν (έστω όπως ο Κατίδης) μια συγνώμη όταν αυτές αθωώνονται. Είναι οι Χρυσοχοΐδηδες με τις εμετικές τους δηλώσεις, που από μόνες τους συνιστούν "υγειονομική βόμβα" στο σώμα της κοινωνίας και της δημοκρατίας και που, αντί να καταδικαστούν, υπερψηφίζονται (όπως και του Λοβέρδου) από την άσπιλη, αμόλυντη και προπαντός δημοκρατική ελληνική κοινωνία, με τη συγκατάθεση και την έγκριση της οποίας το Κοινοβούλιο σε μεγάλο βαθμό έχει μετατραπεί σε ερπετάριο.

Αλλά όμως ο Κατίδης χαιρέτισε ναζιστικά. Άρον-άρον σταύρωσον αυτόν και πάμε γι' άλλα. Η δημοκρατία πλέον μπορεί να καταδικάζει τα παιδιά της στη φρίκη της ανυπαρξίας μέλλοντος, μπορεί να "παιδεύει τα δροσερά Ελληνόπουλα και να ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους", αλλά σε θέματα δημοκρατικής ευαισθησίας είναι άτεγκτη. Καταδίκασε τον Κατίδη. Και αντιστοίχως, διά της δικαστικής εξουσίας, αθώωσε τον Κασιδιάρη.
                                                            ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΥΓΗ"-23/3/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)