Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΝΥΧΤΩΝΕΙ ΝΩΡΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΡΕΥΜΑ

Κι ας έγραφε εκείνος εκεί ο ποιητής που λεγόταν Γιάννης Ρίτσος (και έλπιζε πως ο 20ός αιώνας ο λαμπαδηφόρος και λαμπαδιασμένος 20ός αιώνας είναι η τελευταία "προ Ανθρώπου Εκατονταετία") τα παρακάτω: "Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη". Άντε τώρα να εξηγήσεις "τι εννοεί ο ποιητής" στο 8χρονο παιδάκι κάποιας μακρινής Αλεξανδρούπολης (όχι χιλιομετρικά, αλλά μακρινής σαν τοπόσημο ενός ετερότοπου φρίκης και ταυτόχρονα φρικαλέα κοντινού) που πιάστηκε με τα κεριά στο χέρι. Τα είχε πάρει από την εκκλησία, όπως είπε το ίδιο, για να μπορέσει να διαβάσει για το σχολείο. "Δεν έχουμε στο σπίτι ρεύμα", είπε, "μας το έκοψαν και δεν μπορώ να διαβάσω, γιατί νυχτώνει νωρίς". Νυχτώνει νωρίς ακόμα. Και νυχτώνει βαθιά, πουλάκι μου. Κι ας έγραφε εκείνος εκεί ο ποιητής που λεγόταν Γιάννης Ρίτσος, πως "Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα / κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει". 

Τώρα το παιδί κοιμάται και ξυπνάει μέσα στον πόλεμο. Το παιδί κοιμάται και ξυπνάει μέσα στο πηχτό σκοτάδι της απελπισίας που το έχουν καταδικάσει τα πολιτικά κατακάθια τού σήμερα, αυτός ο φασιστικός εσμός που έχει επικαθήσει στην ήδη καθημαγμένη καθημερινότητα σαν κακόηθες μελάνωμα, αυτοί οι μελανοχίτωνες της αριθμητικής και του ίδιου κέρδους, αυτά τα τέρατα από τους Φαήλους Κρανιδιώτηδες και τους Χρύσανθους Λαζαρίδηδες μέχρι τους θιασώτες μιας πυώδους "αγάπης", όπως ο μητροπολίτης Αμβρόσιος. Και ενδιαμέσως όλος ο αχνός της κόλασης που αναδύεται από τις φαιότατες γραβάτες μιας τρικομματικής (και τριτοκοσμικής) κυβέρνησης μαζί το έμεσμα που ονομάζεται Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αυτά τα τέσσερα αφηνιασμένα άλογα της καταστροφής που ποδοπατούν ό,τι βρίσκεται στο διάβα τους. Άλλωστε (και γι' αυτό μίλησα για φαιότατες γραβάτες) μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο περίπλοκους κόμπους της γραβάτας, ονομάζεται "τέσσερα άλογα" επειδή μιμείται τον κόμπο που χρησιμοποιούσαν οι αμαξάδες για να δένουν τα γκέμια στα αριστοκρατικά τέθριππα. Κάτι θα ξέρουν επ' αυτού τα φαιδρά αποπλύματα τύπου Κεδίκογλου και οι εγωμανείς κοκορίσκοι, εκπρόσωποι ενός "Ντίσνεϊλαντ" φασισμού όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος της "κάμπριο" επίδειξης και της παρτίδας τένις με τον Άδωνι Γεωργιάδη από τη μια. Και της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών, καθώς και της ηθικής νομιμοποίησης της Χρυσής Αυγής από την άλλη. Αν δεν θυμάστε, είναι το ίδιο υποκείμενο που κατηγόρησε (φουσκώνοντας γκαιμπελικά τον αριθμό τους) συλλήβδην τους δημόσιους υπαλλήλους ότι ταλαιπωρούν -άκουσον, άκουσον- 9.000.000 Έλληνες, ενώ την ίδια στιγμή φρόντιζε να τακτοποιήσει τη σύζυγό του (άρτι ενθυλακώσασα την παχυλή αποζημίωση από την "Ολυμπιακή") με την υπογραφή τεσσάρων υπουργών (του άλλου του ζώου, του Γιώργου Παπανδρέου, αδερφού του συγγραφέως Νίκου, που περιφέρεται ανά τας οδούς και τας ρύμας της υφηλίου ψάχνοντας το ιερό δισκοπότηρο του σοσιαλισμού), σε προσωποπαγή θέση σ' αυτό το ίδιο το τρισκατάρατο Δημόσιο! Άι στο διάβολο κτήνη της τρυφηλότητας. Ζεμένα στο τέθριππο των κυρίων σας διά του κόμπου της γραβάτας σας. Άντε πηγαίνετε να εξηγήσετε τον βίο σας σ' αυτό το παιδί που παίρνει τα κεριά από το παγκάρι της εκκλησίας -εν έτει 2013- για να διαβάσει επειδή "νυχτώνει νωρίς". Άντε ανδράποδα με το τρελό το μάτι του αφηνιασμένου αλόγου που αφρίζει τρέχοντας προς τον γκρεμό, να εξηγήσετε σ' αυτό το παιδί ότι εκκλησία (μιας αγάπης που κατάντησε φιλανθρωπία) και εκκλησία του δήμου (μιας δημοκρατίας που κατάντησε αισχρό υποχείριο και αισχρότατο υποπόδιο του αχαλίνωτου κέρδους) είναι ένα και το αυτό.

Και επειδή ξεκίνησα με Γιάννη Ρίτσο, ας συνεχίσω με Γιάννη Ρίτσο. "Ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί" γράφει κάπου ο ποιητής. Και επειδή η τρέχουσα διερώτηση συντηρητικής μικρόνοιας επιμένει μεμψιμοιρώντας "τι εννοεί ο ποιητής", νομίζω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα το να εξηγήσει μια πολιτική διάνοια τύπου Κώστα Καραμανλή στο παιδί "τι εννοεί ο ποιητής". Θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ομιλήσει επιτέλους αυτή η σφιγξ της χονδροειδούς κενότητας που, αφού πρωθυπούργησε προς την καταστροφή, περιέπεσε σε διαλογιζόμενη σιωπή. Ως να ήτο δικαίωμά του. Προσφάτως, μάλιστα, διάβασα σε δοξολογητικό δισέλιδο ρεπορτάζ της "Εφημερίδας των Συντακτών" να του αποδίδεται η φράση (τη διηγούμαι) ότι δεν παίρνει θέση (για τα εσωκομματικά μαχαίρια της Ν.Δ. αν θυμάμαι καλά) επειδή τότε θα ήταν σαν να πολιτεύεται, πράγμα το οποίο "δεν επιθυμεί". Τ' ακούς; Τ' ακούς μωρέ και δεν τρελαίνεσαι;

Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, το "κεφάλαιο" κατά μερικούς ηλιθίους όπως ο Στυλιανίδης, ο νυν βουλευτής δεν επιθυμεί αυτοκρατορικώς να πολιτευθεί. Και τότε τι κάνει στη Βουλή η Μεγαλειότητά του; Ρεύεται, πέρδεται και βλέπει με τα μεγάλα ερεβώδη μάτια της γλαρής φαντασίας του τα τρένα να περνούν. Πάνω από το παιδί που παίρνει τα κεριά από το παγκάρι της εκκλησίας επειδή θέλει να διαβάσει αν και "νυχτώνει νωρίς". Τόσο νωρίς, που μπορεί να είναι κιόλας αργά μέσα στην ψυχή του. Τόσο αργά, που μπορεί κι η ψυχή του να λιώνει μαζί το κερί μέσα στο σκοτάδι των λύκων. Εκεί όπου βρίσκουν την τροφή τους τα θηρία της ωμοφαγίας και της πτωματοφαγίας. Εκεί όπου από τα έξι χρόνια των παιδιών αρχίζει την κατήχηση η Χρυσή Αυγή. Εκεί όπου τσαμπουκαλεύεται ότι δεν μασάει το φασιστοειδές υποζύγιο της Μέρκελ, την ίδια στιγμή που του έχουν περάσει το σαμάρι στην πλάτη, εκτιμώντας τις υποκυπτικές του ικανότητες. Εκεί όπου 85 βουλευτές (τρομάρα τους) της Ν.Δ., των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής μαζί με τον αρχηγό όλων των στρατευμάτων της πατρίδας μας Μ. Κωσταράκο ομιλούν με το στόμα γεμάτο αίμα. Το οποίο αίμα (δυστυχώς και της φυλής, και της ορδής) είναι γένους ουδετέρου. Αλλά τι να ξέρει απ' αυτά ένα παιδί. Το παιδί ξέρει μονάχα όσα και ο ποιητής. Ξέρει γιατί νιώθει. Και νιώθει πως όταν δεν υπάρχει ψωμί στο τραπέζι δεν υπάρχει και ο πλούτος των άστρων. Όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος. Και όπως δεν θα το πουν ποτέ τα πιόνια της "μονόπολης" που νομίζουν ότι είναι άνθρωποι.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)