ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ
Ακούγοντας κάποιος όλες αυτές τις
μέρες τα θηρία να ουρλιάζουν και να αγκομαχούν για το μέλλον του Έθνους (όχι
της εφημερίδας του Μπόμπολα, αλλά του άλλου έθνους, εκείνου του πολύπλοκο
συνονθυλεύματος από Ελλάδες και Ελλάδες για χρόνια και χρόνια, για χρόνια μέσα
στα χρόνια και λοιπά αντερείσματα του τόπου, του χρόνου και των ανθρώπων μέσα
σε πολύπλοκες ιστορικές διαδικασίες), ακούγοντας λοιπόν την "υπεύθυνη
αγωνία" των θηρίων όπως ονόμασε ο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος την αγωνία
για υποταγή χάριν της αδιάκοπης λειτουργίας του συστήματος, κινδυνεύεις να
ξεχάσεις την πραγματικότητα των λογικών σχημάτων.
Μα, πείτε μου: έχετε ακούσει πολλές
φορές πιο ηλίθια διατύπωση από την έκφραση "υπεύθυνη αγωνία"; Τίποτα
δεν αντηχεί και τίποτα δεν απηχεί. Ένας τυχαίος ήχος είναι, που καμώνεται την
ευστροφία, ενώ στην πραγματικότητα είναι η βαριά απουσία της πάσχουσας σκέψης.
Ένα λεκτικό ανάχωμα που εμποδίζει την αλήθεια και τίποτε άλλο. Βρίθει το
λεκτικό μητρώο του Βενιζέλου από τέτοια λεκτικά σχήματα, και μάλιστα μοιάζει να
το χαίρεται την ώρα που το εκφωνεί. Κι ας αποδεικνύονται κάθε φορά λόγια
μπροστά στην αδηφάγο ανάγκη ενός λόγου που θα εκπηγάζει από την ασθμαίνουσα
αναπνοή της τραυματισμένης αλήθειας που ψάχνει την φαρμακεία μιας ολόκληρης
πράξεως -εν ουσία διατυπώσεως- για να θεραπεύσει τη χαίνουσα πληγή της. Να τη
θεραπεύσει, διότι αλλιώς θα πεθάνει.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας νάρκισσος
της πρόχειρης εκθάμβωσης, ένας αυτιστικός της κοινωνικής νοημοσύνης, αδυνατεί
να το κατανοήσει. Γι' αυτό και προθυμοποιείται κάθε φορά να υποταγεί χάριν της
ανερμάτιστης βουλιμίας του, που καταβροχθίζει κάθε δυνατότητα ιεραρχημένης
σκέψεως προς χάριν της απίστευτης λατρείας προς τον εαυτό του. Είναι δε τέτοια
η λατρεία που σιγά - σιγά, όλα αυτά τα χρόνια, σπάζει τα φράγματα της
αυτοσυγκράτησης, του συνειδησιακού αυτοελέγχου, της επίγνωσης των ατομικών
ορίων. Γι' αυτό και ο Ευάγγελος Βενιζέλος διολισθαίνει διαρκώς, και μάλιστα
ραγδαίως όσο περνάει ο καιρός, προς την ολιγότητα. Δεν είναι πια ο επηρμένος
νεαρός συνταγματολόγος που εισήλθε στην πολιτική κονίστρα πριν από λίγες
δεκαετίες. Σήμερα είναι -και λυπάμαι στ' αλήθεια που το λέω- ένας ολιγοφρενής
κοινωνικός φασίστας. Απίστευτα δουλικός με τους ισχυρούς και απίστευτα
καταφρονητικός με τους αδυνάτους. Ας προσέξει κάποιος την καλπαστική υπέρβαση
των πολιτικών όρων, τη δυναστική προσπάθεια επιβολής φόβου, την κατακλυσμιαία
λογόρροια ασύμπτωτων σχημάτων, την τσαρλανική εκμάγευση των υστερήσεων που ο
ίδιος και οι όμοιοί του (από Ανδρέα Παπανδρέου) δημιούργησαν στον κόσμο και θα
κατανοήσει τον κοινωνικό φασισμό στον οποίο έχει προσχωρήσει ο κύριος αυτός.
Που δεν είναι βέβαια αυτός, είναι αυτοί. Όλοι αυτοί (και αυτές) οι Βενιζέλοι,
οι Βενιζελίσκοι και Βενιζελιτζήδες κατ' επάγγελμα, καθ' έξιν και κατ' εξακολούθησιν
εις τους αιώνες των αιώνων που ταλαιπωρούν τη λογική, την ηθική και την
αισθητική των φυσιολογικών ανθρώπων. Όλο αυτό το αφύσικο συμπίλημα αναίτων
φόβων που προσπαθεί να οδηγήσει (κι έχει γερό υπόστρωμα γι' αυτό) στην ανοησία
μια κοινωνία ολόκληρη. Και μάλιστα με μια διαδικασία που ακολουθείται εν ψυχρώ.
Με κείνο το τερατώδες στρατηγικό θάρρος που θεωρεί τα θύματα και τους νεκρούς
λογιστικές εγγραφές και παράγοντες συγκέντρωσης, συγκεντροποίησης και αύξησης
του πλούτου. Προθυμότατος είναι σ' αυτή τη διαδικασία ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Προθυμότατο είναι και το άλλο μουντό
υποκείμενο, ο Αντώνης Σαμαράς. Ένας καθυστερημένος της πολιτικής σκέψης ακόμα
και της ίδιας του της παράταξης και γι' αυτό ένας βραδυπορών πολιτικός
φασίστας. Κάποτε πολιτικό τέκνο της "μεγαλοφυίας" που άκουγε στο
όνομα Ευάγγελος Αβέρωφ και νυν πολιτικό κνώδαλο εκείνων των ιδεών. Ένας
πολιτικός φασίστας βγαλμένος από τις "αξιοπρεπέστερες" στιγμές του
δωσιλογισμού, ένα εμετικό γλωσσικά ιδίωμα μιας περηφάνειας που τη γνωρίσαμε σε
όλες τις οριακές στιγμές της νεότερης Ιστορίας μας. Μιας περηφάνειας πάντοτε
σκυμμένης, πάντοτε πρόθυμης για βιασμό, πάντοτε ξεσκισμένης, πάντοτε αισχρής,
προς χάριν ενός ρεαλισμού επιβίωσης. Ενός ρεαλισμού τον οποίο φυσικά δεν
διέθεταν οι 200 της Καισαριανής, για να χρησιμοποιήσουμε ένα προβιβασμένο
παράδειγμα της Ιστορίας.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Αντώνη
Σαμαρά. Σ' αυτό το μεθυστικό ιδίωμα της υπνηλασίας σε πρώτο πρόσωπο. Σ' αυτόν
τον καθησυχαστικό ορυμαγδό τού τίποτα που θέλει να κυβερνήσει. Όπως και ο
Ευάγγελος Βενιζέλος φυσικά. Το λογικό άλμα από τη μια υποταγή στην άλλη. Κι από
κοντά χιλιάδες ένθρονοι αριθμοί να τους υποστηρίζουν ως εξαπτέρυγα αιτίων.
Μυριάδες τελεσιδικίες της ανημπόριας. Άπειρα λογικά σχήματα που εκκινούν από το
μηδέν, όχι ως Λόγος ακέραιος, αλλά υποχρεωτικά, προκειμένου να καταδείξουν ότι
άπειρο δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Επιχειρήματα, λοιπόν,
εκτός πραγματικότητας. Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που λέει πως είναι
ο κάθε φασισμός και ο κάθε φασίστας. Η πραγματικότητα είναι αυτό που είμαστε.
Αυτή η πραγματικότητα μάς αξίζει. Κι όσο γι' αυτούς που θέλουν να κυβερνήσουν
εις βάρος μας, ας τους επιστρέψουμε κάποιους στίχους του Γιάννη Ρίτσου από την
"Ισμήνη": "Μόνον αυτοί που φοβούνται τον εαυτό τους επιδιώκουν
τ' αξιώματα, ή, μάλλον, / αυτοί που μισούν τη ζωή και τους ανθρώπους".
Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, τους
φοβικούς φασίστες να μας κυβερνήσουν. Ας πούμε ώς εδώ, εννοώντας φυσικά μέχρι
το άπειρο. Αυτό που θα αποπειραθούμε αύριο.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου