Μνήμη Δάντη Χρυσικού
(1946-2003)
και Διαμαντή Διαμαντόπουλου
(1949-2012)
Ενδεχομένως να ενδιαφέρουν ελάχιστους
οι παρακάτω σκέψεις. Στις σημερινές εκλογές πλειοδοτούν ούτως ή άλλως η
πολυφωνία, η αμετροέπεια, αλλά και μια περίεργη, υπόκωφη σιωπή. Σε όλη μου τη
ζωή ψηφίζω Αριστερά, ενώ δεν έχω ποτέ σταυρώσει το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ (αντιθέτως,
το τελευταίο μ' έχει σταυρώσει πλειστάκις). Ειδικά τώρα όμως προβληματίστηκα
πολύ. Κατ' αρχάς απέκλεισα τα δύο κόμματα εξουσίας και τα ψευτοδιλήμματά τους
θεωρώντας πως το πρώτιστο κέρδος αυτής της αναμέτρησης θα είναι ο εξευτελισμός
του δικομματισμού. Έπειτα στράφηκα προς τα μικρά κόμματα ψάχνοντας κυρίως όχι
το τέλειο, αλλά το εφικτό, ψάχνοντας κυρίως όχι κούφια συνθήματα και ξύλινες
γενικολογίες, αλλά πρακτικές και εφαρμόσιμες πολιτικές που θα μας ξαναδώσουν τη
χαμένη μας προοπτική.
Δεν είμαι τόσο οργισμένος για ό,τι
συμβαίνει όσο είμαι πικραμένος για τη συνεχή κακοδαιμονία αυτού του τόπου, για
τις χαμένες ευκαιρίες, για τον εύκολο τρόπο που τόσο συχνά μεταμορφώνει η Κίρκη
τους συντρόφους μας -κι εμάς τους ίδιους- σε γουρούνια. Πικραμένος για τη
διάχυτη αναξιοπρέπεια, τον μπλαζεδισμό, την επιδειξιομανή νεοπλουτίλα, τη
γενικευμένη διαφθορά και την απόλυτη έλλειψη ηθικής στάσης και συνείδησης
ιστορίας.
Για να μη μακρηγορώ, σκέφτηκα πρώτα
τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τη διακηρυγμένη πρόθεσή της να μην αρκεστεί σε καταγγελτικό
λόγο, αλλά να ανακατευτεί και με "τα σκατά της πολιτικής πράξης,
απεμπλεκόμενη από τις στρατηγικές επιλογές μιας άλλης εποχής και από τις
δυσανεξίες του '80" (οι εκφράσεις δικές μου). Πόσο μάλλον που είχα ο ίδιος
εκτεθεί ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον Καμίνη, επιλογή της ΔΗΜ.ΑΡ.,
επιδιώκοντας να φύγει η Δεξιά και ο Κακλαμάνης από τον Δήμο της Αθήνας. Η
μετέπειτα απογοήτευσή μου από τον άχρωμο και γραφειοκράτη δήμαρχο είναι μια
άλλη ιστορία. Η απογοήτευσή μου όμως από τη ΔΗΜ.ΑΡ. οφειλόταν κυρίως στον
στρογγυλεμένο και κάπως "παπαδίστικο" λόγο της, αλλά και στην
ουρανομήκη ανοησία της ηγεσίας της να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για
πράσινα τζάνκι όπως ο Μπίστης, ο ΠΑΝ ΠΑΝ, ο Νεονάκης ή η σταθερά προκλητική ως
σκηνοθέτρια της "ιστορικής" αλήθειας Ρεπούση. Τόσοι πολλοί
τυχοδιώκτες, τόσοι επαγγελματίες της Αριστεράς, τόσοι αριστεροί παντός καιρού
ήταν πολύ βαρείς για το στομάχι μου.
Παρ' ότι ξέρω πως το πρόγραμμα ενός
κόμματος δεν προσφέρεται à la carte, αλλά είναι table d'hôte. Με
άλλα λόγια, όταν ψηφίζεις περισσότερο συμβιβάζεσαι και λιγότερο εκφράζεσαι.
Περισσότερο καταστέλλεις τις διαφωνίες σου και λιγότερο επιλέγεις. Θα ήθελα,
λοιπόν, να στείλω ένα μήνυμα και προς την Αριστερά θεωρώντας ότι θα μπορούσε,
θα μπορούσαμε όλοι μαζί να κάνουμε περισσότερα ώστε να αποφύγουμε αυτό το δράμα
που δεν μας αξίζει. Όμως τώρα είναι ώρα μάχης και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πιο
επαρκές μετερίζι όχι τόσο για να καταγγείλει κανείς το Μνημόνιο όσο για να
αλλάξει τον τόπο, αλλάζοντας νοοτροπίες και παγιωμένες συμπεριφορές δεκαετιών.
Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ γιατί:
* Με ενδιαφέρει η προσπάθεια του
κόμματος να συνενώσει την Αριστερά σ' ένα μίνιμουμ, έστω, κοινού προγράμματος
και βρίσκω την ιδέα μιας κοινής καθόδου στις μονοεδρικές ελπιδοφόρα και μακριά
από προκάτ αποκλεισμούς, μεσιανισμούς και στείρες προβοκάτσιες.
* Με ενδιαφέρει η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ
σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, σε μια Ευρώπη των λαών που με συντονισμένες δράσεις
θα διεκδικήσει ένα άλλο μέλλον για τους χειμαζόμενους πολίτες της σε έναν χάρτη
που όσο φαίνεται αμετακίνητος, άλλο τόσο διαφοροποιείται και αλλάζει ριζικά.
Αλλάζει δραματικά.
* Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα στην
ανάλγητη επίθεση εναντίον των πιο αδύναμων ομάδων της κοινωνίας μας, ψηφίζω
τόσο λογικά όσο και συναισθηματικά. Στη μνήμη των συντρόφων μας, η ψήφος των
οποίων θα μας λείψει τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ
γιατί οι προτάσεις του και στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση κρίνω πως
μας λυτρώνουν από μια σειρά διατεταγμένων αδιεξόδων. Κυρίως γιατί δίνουν για
πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μια προοπτική εξουσίας για την Αριστερά.
Δηλαδή το αυτονόητο στις παρούσες συνθήκες και μετά από τέτοια και τόση εθνική
διαπόμπευση, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως συμφωνώ σε όλα με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις
θέσεις ή τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν. Είπα όμως ήδη ότι στις εκλογές
συμβιβαζόμαστε με το σχετικό και δεν αιθεροβατούμε με το απόλυτο.
Και κάτι τελευταίο: Οι άνθρωποι της
Αριστεράς δεν έχουμε με το κόμμα μας σχέση πελατειακή ή οπαδική, αλλά σχέση
συναισθηματική - ερωτική. Εξ ου και τα πείσματα, οι ζήλιες, οι χωρισμοί, τα
πάθη, οι σπαραξικάρδιες επανασυγκολλήσεις, οι αλληλοσπαραγμοί και οι αγάπες.
Επειδή η ιδιότητα του αριστερού δεν είναι μια οιονεί επαγγελματική σχέση, ένας
τίτλος που απονέμεται εφάπαξ ή κληρονομείται, αλλά μια αξία που συνεχώς
επαναδιεκδικείται. Είπαμε: Αν θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να
αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Τόσο απλά, τόσο δύσκολα...
ΥΓ.: Το ότι ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ δεν
σημαίνει πως είμαι ικανοποιημένος από την πολιτιστική του πολιτική ή τη σχέση
του με τις τέχνες. Ένας λόγος ίσως για να τα επανεξετάσουμε αμφότερα την
επαύριο των εκλογών.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου