Και η αντίδρασή τους μας λέει κάτι σημαντικό: ότι οι εξτρεμιστές που απειλούν τις αμερικανικές αξίες δεν είναι άλλοι από αυτό που ο Ρούζβελτ αποκαλούσε "οικονομική αριστοκρατία" και όχι οι άνθρωποι που κατασκηνώνουν στο Πάρκο Ζουκότι. Αναλογιστείτε πρώτα τον τρόπο με τον οποίο οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί παρουσιάζουν τις κινητοποιήσεις. Πρόκειται για κινητοποιήσεις που έχουν οδηγήσει σε ορισμένες περιπτώσεις σε αντιπαράθεση με τις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν πολλές φορές αντιδράσει υπερβολικά. Παρ' όλα αυτά δεν έχουμε δει τίποτε μέχρι στιγμής που να θυμίζει ταραχές. Και φυσικά τίποτε που να θυμίζει την συμπεριφορά των υποστηρικτών του Tea Party το καλοκαίρι του 2009.
Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τον Ερικ Κάντορ, επικεφαλής της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο, να καταγγέλλει τον "όχλο" και τον τρόπο με τον οποίο "Αμερικανοί στρέφονται εναντίον Αμερικανών". Στο θέμα παρενέβησαν και οι υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσμα με τον Μιτ Ρόμνει να καταγγέλλει τους διαδηλωτές για "πάλη των τάξεων" και τον Χέρμαν Κέιν να τους αποκαλεί "αντιαμερικανούς". Ο αγαπημένος μου, πάντως, είναι ο γερουσιαστής Ραντ Πολ, που για κάποιο λόγο ανησυχεί ότι οι διαδηλωτές θα αρχίσουν να αρπάζουν iPads, καθώς πιστεύουν ότι οι πλούσιοι δεν δικαιούνται να κατέχουν αυτούς τους φορητούς υπολογιστές.
Ο Μάικλ Μπλούμπεργκ, δήμαρχος της Νέας Υόρκης και τιτάνας της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, εμφανίστηκε πιο μετριοπαθής, αλλά κατηγόρησε επίσης τους διαδηλωτές ότι προσπαθούν "να στερήσουν τις δουλειές των ανθρώπων που εργάζονται στο κέντρο της πόλης", ένας ισχυρισμός που δεν έχει καμία σχέση με τους πραγματικούς στόχους του κινήματος. Και αν ακούγατε τις ομιλούσες κεφαλές στο τηλεοπτικό δίκτυο CNBC, θα μαθαίνατε ότι διαδηλωτές "ανεμίζουν τις τερατώδεις σημαίες τους" και πως "ευθυγραμμίζονται με τον Λένιν".
Για να τα κατανοήσει κανείς πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι εντάσσονται σε ένα γενικότερο σύνδρομο. Οι Αμερικανοί που ευνοούνται τερατωδώς από ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους αντιδρούν υστερικά σε οποιονδήποτε υποστηρίζει ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Πέρσι, μια σειρά βαρόνων της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας αφήνιασαν εξαιτίας της ήπιας κριτικής του προέδρου Ομπάμα. Τον κατήγγειλαν ως σοσιαλιστή επειδή τάχθηκε υπέρ της εφαρμογής του αποκαλούμενου κανόνα Βόλκερ, που απλώς θα απαγόρευε στις τράπεζες που λειτουργούν με ομοσπονδιακές εγγυήσεις να εμπλέκονται σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Και συνέκριναν με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία την πρόταση για κατάργηση των παραθύρων που τους επιτρέπουν να πληρώνουν εξαιρετικά χαμηλούς φόρους.
Και έπειτα υπάρχει η καμπάνια κατά της εκλογής της Ελίζαμπεθ Γουόρεν στη Γερουσία. Πριν από λίγο καιρό, η Γουόρεν υποστήριξε ότι θα έπρεπε να αυξηθεί η φορολογία των πλουσίων. Δεν υπήρχε τίποτε ριζοσπαστικό σε αυτά που είπε, ήταν κάτι σαν σύγχρονη παραλλαγή της ρήσης του Ολιβερ Χολμς ότι "οι φόροι είναι το αντίτιμο μιας πολιτισμένης κοινωνίας".
Ακούγοντας όμως τους υποστηρικτές των πλουσίων, θα νόμιζε κανείς ότι η Γουόρεν είναι η σύγχρονη ενσάρκωση του Λέον Τρότσκι. Ο Τζορτζ Γουίλ την κατηγόρησε για "σχέδια κολεκτιβισμού", ενώ ο Ρας Λίμπο την αποκάλεσε "παράσιτο που μισεί τον ξενιστή του, τον οποίο είναι έτοιμη να τον καταστρέψει αφού πρώτα τον αφαιμάξει".
Τι συμβαίνει εδώ; Η απάντηση είναι, προφανώς, ότι οι κυρίαρχοι της Γουόλ Στριτ συνειδητοποιούν κατά βάθος πόσο αδύνατο είναι να υπερασπιστούν τις θέσεις τους με ηθικούς όρους. Δεν είναι καν ο Στιβ Τζομπς. Είναι άνθρωποι που πλούτισαν με περίπλοκα χρηματιστηριακά κόλπα τα οποία, αντί να ωφελήσουν τον αμερικανικό λαό, μας βύθισαν όλους σε μια κρίση, οι επιπτώσεις της οποίας συνεχίζουν να καταδυναστεύουν τις ζωές δεκάδων εκατομμυρίων.
Παρ' όλα αυτά, δεν πλήρωσαν κανένα τίμημα. Τα ιδρύματά τους υποστηρίχθηκαν από τους φορολογούμενους ύστερα από κάποιες πιέσεις. Συνεχίζουν να επωφελούνται από τις φανερές και κρυφές εγγυήσεις. Το παιχνίδι τους σε γενικές γραμμές είναι: κορώνα κερδίζουμε, γράμματα οι φορολογούμενοι χάνουν. Και εκμεταλλεύονται τα παραθυράκια στις φοροαπαλλαγές που επιτρέπουν σε πολλούς εκατομμυριούχους να πληρώνουν λιγότερους φόρους από ό,τι οι οικογένειες της μεσαίας τάξης.
Κανείς όμως δεν πρέπει να υποδεικνύει το προφανές. Καθένας που το κάνει -ανεξάρτητα αν το κάνει ψύχραιμα και με μετριοπάθεια- πρέπει να δαιμονοποιείται και να εξοβελίζεται από την κεντρική σκηνή. Στην πραγματικότητα, όσο πιο βάσιμη και μετριοπαθής ακούγεται μια κριτική τόσο πιο άμεση γίνεται η ανάγκη δαιμονοποίησης, όπως δείχνει και η περίπτωση της Ελίζαμπεθ Γουόρεν. Επομένως, ποιος είναι τελικά ο αντιαμερικανός; Οχι οι διαδηλωτές που απλώς εκφράζουν τις απόψεις τους. Οι πραγματικοί εξτρεμιστές είναι η αμερικανική ολιγαρχία που θέλει να καταστείλει οποιαδήποτε κριτική σχετικά με τις πηγές του πλούτου της
==================================================================ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου