Απόλυτη φρίκη: όπως γράφτηκε στη Lifo, στα σχολεία της περιοχής Αμπελοκήπων υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από πείνα. Να το επαναλάβω γιατί είναι τόσο απόλυτα φρικώδες, ώστε να μην το συνειδητοποιείς με την πρώτη φορά: στα σχολεία της περιοχής Αμπελοκήπων υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία. Αυτό καταγγέλλουν σύλλογοι εκπαιδευτικών, γονέων και κατοίκων της περιοχής, αυτό αναφέρεται σε δελτίο Τύπου του Α' Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αθηνών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Στην πρωτεύουσα της "ισχυρής Ελλάδας", στις παρυφές του κέντρου, εκεί όπου συνεδριάζουν τα θηρία και ψηφίζουν τα ανδράρια και τα γύναια, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το υπουργείο της εκτροχιασμένης υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου (που φυσικά το δικό της παιδί, με τα λεφτά του τίμιου ιδρώτα της, το στέλνει σε πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο), υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν επειδή ο γονιός δεν έχει λεφτά για την τροφή τους. Και, άλλον δεν είναι άσχετη η αυτοκτονία άνεργου γονιού στην ίδια περιοχή.
Η άναυδη απελπισία που οδηγεί στον θάνατο: να μην έχεις λεφτά να ταΐσεις το παιδί σου. Όχι. Δεν είναι αυτοκτονία. Είναι κανονική εκτέλεση. Και όλοι ξέρουμε πια -δεν έχουμε δικαίωμα να μην ξέρουμε επιτέλους- ποιοι είναι οι δήμιοι αυτού του ανθρώπου. Ο μόνος που μοιάζει να μην το ξέρει (έχοντας, βέβαια, υπ' αυτές τις συνθήκες, περάσει από την περιοχή της άγνοιας σ' εκείνη της συνειδητής και γι' αυτό ανάλγητης αδιαφορίας) είναι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Που αντί να πράξει όπως απαιτεί ο υψηλός συμβολισμός του Αξιώματός του, πράττει ως άθυρμα των κανονιστικών όρων που διέπουν τον ρόλο του.
Καλά, για τον πρόεδρο της Βουλής και δεύτερο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα Φίλιππο Πετσάλνικο δεν μιλάω. Και τι να πω για τον άνθρωπο που βγήκε φωτογραφία με τα παιδάκια και τους κουμπαράδες τους που θα έσωζαν την Ελλάδα, ενώ προσποριζόταν τα λεφτά των κουμπαράδων διά της φοροδιαφυγής, φτιάχνοντας αυθαίρετη πισίνα στην άκρη του Θεού εν Κορακοχωρίω Καστοριάς. Τώρα που οι σημερινοί ομήλικοι εκείνων των παιδιών λιποθυμούν από την πείνα μέσα στα σχολεία τους, τι να πει και ο Πετσάλνικος; Το πολύ - πολύ να μην πλύνει τα ποδάρια του και τον δείκτη ευφυίας του μέσα στη γούρνα πολυτελείας εν Κορακοχωρίω Καστοριάς μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Που αναμφιβόλως θα είναι ησυχία θανάτου.
Και βεβαίως δεν μιλάω για τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Τι να πεις για έναν άνθρωπο που προσπάθησε μανιασμένα και κατάφερε να γίνει ο προκαθήμενος της μεγαλύτερης και σκληρότερης φοροκλεπτικής συμμορίας χρημάτων και κλοπής συνειδήσεων που επενδύονται σε off shore εταιρεία ξεπλύματος χρήματος με την επωνυμία "Μέλλουσα ζωή" και η οποία τιτλοφορείται Εκκλησία της Ελλάδος; Μη γελιέστε, δεν πρόκειται για τη θρησκεία. Πρόκειται για "βιτρίνα" άνομων, σε βαθμό τερατωδίας, συναλλαγών με τις άλλες μορφές εξουσίας προς απόκτηση όλο και περισσότερου χρυσίου.
Στο μεταξύ, υπάρχουν παιδιά σήμερα που λιμοκτονούν και λιποθυμούν από ασιτία μέσα στα σχολεία τους. Μα, καλά, είναι δυνατόν; Τόσοι αιώνες φιλανθρωπίας από τους εκπροσώπους μιας σάπιας αγάπης, τόσα χρόνια προστασίας των "ευπαθών ομάδων" από ηλίθιες πολιτικές ασύδοτων Παπανδρέου και λοιπών της εφαρμοσμένης αισχρότητας και πάλι πεινάνε τα παιδιά; Ναι. Πάλι πεινάνε τα παιδιά. Εν έτει 2011.
Φαντάσου τώρα τις σκηνές. Κι αν μπορείς, νιώσε. Φαντάσου ένα παιδί που ξυπνάει και κλαίει. Φαντάσου το βλέμμα του γονιού που το ετοιμάζει για το σχολείο και προσπαθεί όσο γίνεται να το ξεγελάσει με τα ψέματα κάποιας λίγης τροφής, που κι αυτή είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει αύριο. Νιώσε τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή αυτού του παιδιού καθώς πηγαίνει προς το σχολείο. Κοίτα το βλέμμα του στο περίπτερο με τις σοκολάτες. Μπορεί και να παραπατάει μερικές στιγμές. Το απαρηγόρητο χέρι του μέσα στο απαρήγορο χέρι του γονιού. Σχολείο. Σκοτοδίνη. Λιποθυμία. Κι ύστερα; Κι ύστερα τίποτα, αν δεν γίνουν τα πάντα. Τώρα.
Συνεπώς, τώρα είναι βαρύτατη η ευθύνη του καθενός. Και είναι αρκετοί που την αναλαμβάνουν. Είτε ως πρόσωπα είτε ως συλλογικότητες κάθε είδους. Σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία. Θα επαληθευτούν μέσα στο καμίνι της πραγματικότητας ή θα πάψουν να υπάρχουν, αρκεί να αισθανθούν όλοι το μέγεθος της οδύνης και να μην αντικρούονται για ένα πουκάμισο γεμάτο από σφαγή η έπαρση της εξωκοινωνικής πλειοψηφίας με τη δεσποτεία της κάθε βεβαιωμένης, από τα πράγματα, μειοψηφίας.
Πάντως το γεγονός είναι εδώ. Μόνο -πικρότατο να το λες- το ΚΚΕ απουσιάζει. Ή μάλλον όχι. Είναι παρόν καταστρέφοντας κάθε κοινή προοπτική. Λες και εκτελεί συμβόλαιο αποσπώντας την εύνοια ενός Αδώνιδος Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ (Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός). Ιδού η Αλέκα Παπαρήγα ομιλώντας στη γιορτή (του ΚΚΕ) για τα 70 χρόνια ιδιόκτητου ΕΑΜ και Αντίστασης: "Το κήρυγμα για το νέο ΕΑΜ, με όλη τη θολούρα που προβάλλεται, ακουμπάει στην πρόσκαιρη ικανοποίηση των ανυπόμονων λαϊκών μαζών να βρεθεί ένας ήπιος τρόπος να σταματήσει η βαρβαρότητα των μέτρων της κυβέρνησης και έστω να γυρίσουμε στην κατάσταση προ Μνημονίου".
Λοιπόν, απερίφραστα: πρόκειται για την άλλη πλευρά του νομίσματος της φρίκης. Ώστε "πρόσκαιρη ικανοποίηση των ανυπόμονων λαϊκών μαζών" η αγωνία της ανάσας. Ας αφήσουμε κατά μέρος το βλακώδες του πράγματος, όπου οι "ανυπόμονες λαϊκές μάζες" (άκου "μάζα" οι άνθρωποι και άκου τον φρικωδέστερο πληθυντικό του, "μάζες"), εάν τεθούν υπό την εποπτεία του ΚΚΕ, παύουν να είναι "ανυπόμονες" και αυτομάτως επιταχύνουν την Ιστορία.
Ας πάμε στην ουσία: Πότε θα πρέπει να γίνουν "ανυπόμονες" οι "λαϊκές μάζες"; Όταν θ' αρχίσουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από πείνα; Τότε θα επαναστατικοποιηθούν και θα τεθούν στη διάθεση και στις ορέξεις του ΚΚΕ; Ε, τότε, εμπρός για τον μεταφυσικό σοσιαλισμό των νεκρών παιδιών από πείνα. Εμπρός για τη δρεπανηφόρο ισότητα της επαναστατικής απελπισίας. Είναι ντροπή. Είναι φρίκη. Και είναι ύβρις. Στα παιδιά που λιποθυμούν από πείνα. Στον άνεργο γονιό που αυτοκτόνησε. Και είναι λογική τεράτων με ανίκητη αριστερή φρασεολογία. Τελεία και παύλα.
Στην πρωτεύουσα της "ισχυρής Ελλάδας", στις παρυφές του κέντρου, εκεί όπου συνεδριάζουν τα θηρία και ψηφίζουν τα ανδράρια και τα γύναια, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το υπουργείο της εκτροχιασμένης υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου (που φυσικά το δικό της παιδί, με τα λεφτά του τίμιου ιδρώτα της, το στέλνει σε πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο), υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν επειδή ο γονιός δεν έχει λεφτά για την τροφή τους. Και, άλλον δεν είναι άσχετη η αυτοκτονία άνεργου γονιού στην ίδια περιοχή.
Η άναυδη απελπισία που οδηγεί στον θάνατο: να μην έχεις λεφτά να ταΐσεις το παιδί σου. Όχι. Δεν είναι αυτοκτονία. Είναι κανονική εκτέλεση. Και όλοι ξέρουμε πια -δεν έχουμε δικαίωμα να μην ξέρουμε επιτέλους- ποιοι είναι οι δήμιοι αυτού του ανθρώπου. Ο μόνος που μοιάζει να μην το ξέρει (έχοντας, βέβαια, υπ' αυτές τις συνθήκες, περάσει από την περιοχή της άγνοιας σ' εκείνη της συνειδητής και γι' αυτό ανάλγητης αδιαφορίας) είναι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Που αντί να πράξει όπως απαιτεί ο υψηλός συμβολισμός του Αξιώματός του, πράττει ως άθυρμα των κανονιστικών όρων που διέπουν τον ρόλο του.
Καλά, για τον πρόεδρο της Βουλής και δεύτερο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα Φίλιππο Πετσάλνικο δεν μιλάω. Και τι να πω για τον άνθρωπο που βγήκε φωτογραφία με τα παιδάκια και τους κουμπαράδες τους που θα έσωζαν την Ελλάδα, ενώ προσποριζόταν τα λεφτά των κουμπαράδων διά της φοροδιαφυγής, φτιάχνοντας αυθαίρετη πισίνα στην άκρη του Θεού εν Κορακοχωρίω Καστοριάς. Τώρα που οι σημερινοί ομήλικοι εκείνων των παιδιών λιποθυμούν από την πείνα μέσα στα σχολεία τους, τι να πει και ο Πετσάλνικος; Το πολύ - πολύ να μην πλύνει τα ποδάρια του και τον δείκτη ευφυίας του μέσα στη γούρνα πολυτελείας εν Κορακοχωρίω Καστοριάς μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Που αναμφιβόλως θα είναι ησυχία θανάτου.
Και βεβαίως δεν μιλάω για τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Τι να πεις για έναν άνθρωπο που προσπάθησε μανιασμένα και κατάφερε να γίνει ο προκαθήμενος της μεγαλύτερης και σκληρότερης φοροκλεπτικής συμμορίας χρημάτων και κλοπής συνειδήσεων που επενδύονται σε off shore εταιρεία ξεπλύματος χρήματος με την επωνυμία "Μέλλουσα ζωή" και η οποία τιτλοφορείται Εκκλησία της Ελλάδος; Μη γελιέστε, δεν πρόκειται για τη θρησκεία. Πρόκειται για "βιτρίνα" άνομων, σε βαθμό τερατωδίας, συναλλαγών με τις άλλες μορφές εξουσίας προς απόκτηση όλο και περισσότερου χρυσίου.
Στο μεταξύ, υπάρχουν παιδιά σήμερα που λιμοκτονούν και λιποθυμούν από ασιτία μέσα στα σχολεία τους. Μα, καλά, είναι δυνατόν; Τόσοι αιώνες φιλανθρωπίας από τους εκπροσώπους μιας σάπιας αγάπης, τόσα χρόνια προστασίας των "ευπαθών ομάδων" από ηλίθιες πολιτικές ασύδοτων Παπανδρέου και λοιπών της εφαρμοσμένης αισχρότητας και πάλι πεινάνε τα παιδιά; Ναι. Πάλι πεινάνε τα παιδιά. Εν έτει 2011.
Φαντάσου τώρα τις σκηνές. Κι αν μπορείς, νιώσε. Φαντάσου ένα παιδί που ξυπνάει και κλαίει. Φαντάσου το βλέμμα του γονιού που το ετοιμάζει για το σχολείο και προσπαθεί όσο γίνεται να το ξεγελάσει με τα ψέματα κάποιας λίγης τροφής, που κι αυτή είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει αύριο. Νιώσε τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή αυτού του παιδιού καθώς πηγαίνει προς το σχολείο. Κοίτα το βλέμμα του στο περίπτερο με τις σοκολάτες. Μπορεί και να παραπατάει μερικές στιγμές. Το απαρηγόρητο χέρι του μέσα στο απαρήγορο χέρι του γονιού. Σχολείο. Σκοτοδίνη. Λιποθυμία. Κι ύστερα; Κι ύστερα τίποτα, αν δεν γίνουν τα πάντα. Τώρα.
Συνεπώς, τώρα είναι βαρύτατη η ευθύνη του καθενός. Και είναι αρκετοί που την αναλαμβάνουν. Είτε ως πρόσωπα είτε ως συλλογικότητες κάθε είδους. Σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία. Θα επαληθευτούν μέσα στο καμίνι της πραγματικότητας ή θα πάψουν να υπάρχουν, αρκεί να αισθανθούν όλοι το μέγεθος της οδύνης και να μην αντικρούονται για ένα πουκάμισο γεμάτο από σφαγή η έπαρση της εξωκοινωνικής πλειοψηφίας με τη δεσποτεία της κάθε βεβαιωμένης, από τα πράγματα, μειοψηφίας.
Πάντως το γεγονός είναι εδώ. Μόνο -πικρότατο να το λες- το ΚΚΕ απουσιάζει. Ή μάλλον όχι. Είναι παρόν καταστρέφοντας κάθε κοινή προοπτική. Λες και εκτελεί συμβόλαιο αποσπώντας την εύνοια ενός Αδώνιδος Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ (Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός). Ιδού η Αλέκα Παπαρήγα ομιλώντας στη γιορτή (του ΚΚΕ) για τα 70 χρόνια ιδιόκτητου ΕΑΜ και Αντίστασης: "Το κήρυγμα για το νέο ΕΑΜ, με όλη τη θολούρα που προβάλλεται, ακουμπάει στην πρόσκαιρη ικανοποίηση των ανυπόμονων λαϊκών μαζών να βρεθεί ένας ήπιος τρόπος να σταματήσει η βαρβαρότητα των μέτρων της κυβέρνησης και έστω να γυρίσουμε στην κατάσταση προ Μνημονίου".
Λοιπόν, απερίφραστα: πρόκειται για την άλλη πλευρά του νομίσματος της φρίκης. Ώστε "πρόσκαιρη ικανοποίηση των ανυπόμονων λαϊκών μαζών" η αγωνία της ανάσας. Ας αφήσουμε κατά μέρος το βλακώδες του πράγματος, όπου οι "ανυπόμονες λαϊκές μάζες" (άκου "μάζα" οι άνθρωποι και άκου τον φρικωδέστερο πληθυντικό του, "μάζες"), εάν τεθούν υπό την εποπτεία του ΚΚΕ, παύουν να είναι "ανυπόμονες" και αυτομάτως επιταχύνουν την Ιστορία.
Ας πάμε στην ουσία: Πότε θα πρέπει να γίνουν "ανυπόμονες" οι "λαϊκές μάζες"; Όταν θ' αρχίσουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από πείνα; Τότε θα επαναστατικοποιηθούν και θα τεθούν στη διάθεση και στις ορέξεις του ΚΚΕ; Ε, τότε, εμπρός για τον μεταφυσικό σοσιαλισμό των νεκρών παιδιών από πείνα. Εμπρός για τη δρεπανηφόρο ισότητα της επαναστατικής απελπισίας. Είναι ντροπή. Είναι φρίκη. Και είναι ύβρις. Στα παιδιά που λιποθυμούν από πείνα. Στον άνεργο γονιό που αυτοκτόνησε. Και είναι λογική τεράτων με ανίκητη αριστερή φρασεολογία. Τελεία και παύλα.
==================================================================
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου