ΝΙΚΗΣΕ Ο ΜΑΚΡΟΝ ΤΗΝ ΛΕΠΕΝ. ΚΑΤΑ ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΝΙΚΗΣΕ Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΤΟΝ ΤΖΕΚΙΝΓΚΣ ΧΑΝ. Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΗ ΦΑΚΑ

Πιπίνος ο Μακρόν

πηγή:

Στάθης

Λοιπόν στη Γαλλία νίκησε η Δημοκρατία. Ποια δημοκρατία; εκείνη της Ατζέντας Σρέντερ που στη Γαλλία μεταμορφώθηκε σε Εργατικό Νόμο Ολάντ. Αν στη Γαλλία εκατομμύρια είναι άνεργοι, εκατομμύρια υποαμείβονται και εκατομμύρια εργάζονται υπό καθεστώς ευέλικτης εργασίας, τότε ναι, στη Γαλλία η Δημοκρατία νίκησε τον λαό της.

Η βαρύτητα αυτής της διαπίστωσης υπογραμμίζεται από τις πρώτες πέντε μετεκλογικές υποσχέσεις του ίδιου του κ. Μακρόν. Η πρώτη από τις οποίες αφορά στην Εργασία. Ο νέος Πρόεδρος εξήγγειλε (έτι περαιτέρω) «απλοποίηση του εργατικού δικαίου» (σ.σ.: ωχ-ωχ) και μάλιστα στο τσακ-μπαμ, μέσω «Προεδρικών Διαταγμάτων» (σ.σ.: ωχ-ωχωχ),οδηγώντας έτσι τη Γαλλική Δημοκρατία σε μιαν ακόμα νίκη, αυτήν τη φορά εναντίον των κοινοβουλευτικών διαδικασιών.

Όντως στη Γαλλία νίκησε η δημοκρατία που βρίσκεται υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης (ψιλοστρατιωτικού νόμου) εδώ και κοντά δύο χρόνια.

Νίκησε η «Λιμπερασιόν» (τωνΡότσιλντ) που παρότρυνε ωμά τους Γάλλους να υπερψηφίσουν τη μαριονέτα (των Ρότσιλντ). Πράγματι στη Γαλλία νίκησε η δημοκρατία της γερμανικής (και όχι μόνο) οικονομικής δικτατορίας.

Και νικήθηκε η κυρία Λεπέν - αυτό το χρήσιμο ακροδεξιό σκιάχτρο. Για να μη νικήσει η ακροδεξιά, νίκησαν αυτοί που την εκτρέφουν και τη χρησιμοποιούν. Κατ’ αυτήν την έννοια ο Αττίλας νίκησε τον Τζένγκις Χαν.

Και ο λαός;

στη φάκα!

Για να μη νικήσουν οι Οστρογότθοι εκλήθη να ψηφίσει Βησιγότθους. Πράγματι ο άνθρωπος των τραπεζών νίκησε το τσιράκι τους. Πράγματι η δημοκρατία νίκησε τον λαϊκισμό - κάθε μορφής. Διότι σύμφωνα με τη θεωρία των δύο άκρων υπάρχουν δύο λαϊκισμοί, ο δεξιός και ο αριστερός.

Ο αριστερός λαϊκισμός, φερ’ ειπείν, είναι εκείνος που... εκστρατεύει στη Συρία, την κάνει Κρανίου Τόπο και παράγει πρόσφυγες που με τη σειρά του θέλει να απωθήσει ο δεξιός λαϊκισμός.

 Τι; δεν σας αρέσει αυτό το «αφήγημα»;

Ας δοκιμάσουμε ένα άλλο, δίνοντας τον λόγο στον ίδιο τον κ. Μακρόν. Λέει ο άνθρωπος που ομιλεί χωρίς να λέει τίποτα: «Θα διαχειρισθώ τον θυμό της Γαλλίας». Ποιος τον προκάλεσε αυτόν τον θυμό; Οι πολυεθνικές και οι τράπεζες; και αν ναι, ο εκλεκτός της δημοκρατίας πρόκειται να τις συνετίσει; Βεβαίως - το συμπεριέλαβε στη δεύτερη εξαγγελία του: «Οι Εταιρείες μπορούν να κάνουν λάθη» - και τα Μνημόνια επίσης, και η Βέρμαχτ - αλάνθαστος είναι μόνον ο Θεός (αλλά αν είναι κι αυτός Μουσουλμάνος, του σκοτώνεις 400-500 παιδάκια μηνιαίως, ώσπου να αποκτήσει την ευρωπαϊκή ανωτερότητα που χρειάζεται ένας Θεός).

«Θα διαχειρισθώ τον διχασμό» συνεχίζει ο Μακρόν. Ποιον διχασμό; αυτόν που προκαλεί η ταξική αγριότητα των αφεντικών του και του ίδιου; Θα προχωρήσει δηλαδή σε σεισάχθεια; θα σώσει σπίτια απ’ τους πλειστηριασμούς; θα αυξήσει τους μισθούς; θα αποφορολογήσει τα υποζύγια; θα οδηγήσει τη Γαλλία σε έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο; 

Τι καλός άνθρωπος! όμως θα αποτύχει. Διότι η αστική τάξη, οι μπουρζουάδες, δεν μισούν τον λαό. Τους αρκεί απλώς να τον εκμεταλλεύονται. Τον λαό τον μισούν οι μπιστικοί των μπουρζουάδων. Για να μπορούν να υπηρετούν τους Εχθρούς του Λαού, οι μπιστικοί τους καταλήγουν να μισούν τον λαό - αυτόν τον λαϊκιστή και διεφθαρμένο, τον τεμπέλη που θέλει να ζει τζάμπα. Και ήδη ο κ. Μακρόν έχει εκφρασθεί για τους «βρωμοεργάτες» ακριβώς όπως τους αξίζει. Με το μίσος που τους αξίζει. Και την περιφρόνηση.

Κατά τα άλλα ο μεσιέ Μακρόν «θα επανιδρύσει» -και αυτός- την Ευρώπη. Μετά τον κ.Τόνυ Μπλαιρ, τον κ. Σρέντερ, τον κ. Σόιμπλε και τον κ. Ρέντσι, θα επανιδρύσει την Ευρώπη και ο κ. Μακρόν. Είναι αλήθεια ότι οι χούλιγκανς του νεοφιλελευθερισμού, όσον και οι χούλιγκανς της ενσωματωμένης αριστεράς, χρησιμοποιούν μια γλώσσα γεμάτη «αφηγήματα», «διακυβεύματα», «δράσεις» - μια γλώσσα που ιδιωτικοποιεί την Ιστορία.

Διότι αυτό είναι το κορυφαίο φαινόμενο της εποχής μας. Η ιδιωτικοποίηση της Ιστορίας. Που σημαίνει την αφαίρεση της μνήμης των προσώπων και των κοινωνιών, ενώ ταυτοχρόνως η καταγραφή του τρέχοντος χρονικού (θα) γίνεται σε μία γλώσσα παρενδύσεων ακατανόητων και εχθρικών προς τον λαό, ένα είδος σύγχρονων ιερογλυφικών (ένα άθλημα στο οποίον διαπρέπει και η δημοσιογραφία). Αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης τέχνης. Ο εξοστρακισμός του λαού από την Ιστορία επιτυγχάνεται με την ιδιωτικοποίησή της. Έτσι στο κυρίαρχο ιδιόλεκτο της εξουσίας το «αφήγημα» του καθενός δεν χρειάζεται την απόδειξή του, αλλά την κατά κόρον επανάληψή του.

Κατ’ ακολουθίαν, στη Γαλλία η «δημοκρατία νίκησε» και κατά τον κ. Παπαδημούλη, και κατά τον κ. Γεωργιάδη. Στην Ελλάδα, ευτυχώς το 4ο Μνημόνιο είναι ante portas, και κατά τον κ. Παπαδημούλη,  και κατά τον κ. Γεωργιάδη. Οι όποιες μικρές ή μεγάλες διαφορές στις αποχρώσεις ανάμεσα στους όποιους τέτοιους δύο είναι μόνον πρώτη ύλη στον αγώνα για τη νομή της εξουσίας.

Και οι δύο δρόμοι οδηγούν στον ίδιο οδικό χάρτη, τη νίκη μιας δημοκρατίας που αποξενώνει τους πολίτες απ’ το πολίτευμα, που αναπαράγει διαρκώς επί τα χείρω την ταξική εκμετάλλευση, μιας

δημοκρατίας που, συνελόντι ειπείν, είναι το προσωπείο μιας οικονομικής δικτατορίας και μιας πολιτικής ολιγαρχίας.

Βεβαίως νίκησε η δημοκρατία του κ. Μακρόν, η δημοκρατία των τραπεζών, των πολέμων και της εκμετάλλευσης. Βεβαίως ηττήθηκε η μαύρη απειλή της κυρίας Λεπέν που εκτρέφει η δημοκρατία των τραπεζών, των πολέμων και της εκμετάλλευσης. Και βεβαίως έχασε ο γαλλικός λαός, διχασμένος, θυμωμένος, αποξενωμένος, καταδικασμένος να ζει στο περιθώριο μιας Ιστορίας που έχει ιδιωτικοποιηθεί, με αποτέλεσμα να ιδιωτικοποιεί και τη μάνα της. 

Έχασαν όσοι ψήφισαν Μακρόν, έχασαν όσοι ψήφισαν Λεπέν. Έχασαν όσοι ψήφισαν το σύστημα, έχασαν και όσοι ψήφισαν το αντισύστημα (του συστήματος).

Μόνον που για πρώτη φορά μετά από πολύν καιρό η Αριστερά που δεν έχει ενσωματωθεί, έκανε αισθητή την παρουσία της. Ιδωμεν...

===================================================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταροδός-(Β.Π)