Η ΜΥΤΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΧΙ ΜΟΥ

Μάνος Στεφανίδης

We cannot revive old factions

We cannot restore old policies

Or follow an antique drum.

T.S. Eliot

Ο Αντώνης Σαμαράς δικαιώθηκε! Κάτι έχει αλλάξει αληθινά στον τόπο, το μυρίζομαι ακόμα και εγώ που είμαι αιωνίως συναχωμένος.

 Μόλις μιας εβδομάδας κυβέρνηση  o ΣΥΡΙΖΑ, και παρά την απειρία ή και την αμηχανία μερικών μελών του, κατάφερε να ταρακουνήσει έναν ολόκληρο τόπο από τον πιο παθητικό λήθαργο και την πλέον διαλυτική μοιρολατρία.

Η θεωρία του υποχρεωτικού μονόδρομου κατέρρευσε εν μια νυκτί και η Ελλάδα επιχειρεί πλέον να ξαναμπεί σε τροχιά ιστορίας.

 Η "παλαβή" Αριστερά  και ο "ανεύθυνος" αρχηγός της, όπως σταθερά μας ήθελαν τα συστημικά μήντια, απέδειξαν ότι διαθέτουν πολύ περισσότερο κύρος από τους "έμπειρους" εκπροσώπους των δυο κομμάτων εξουσίας που επί δεκαετίες μονοπωλούσαν την εξουσία.

Η διαπραγμάτευση που σε λίγο κορυφώνεται δεν είναι ούτε εύκολη ούτε είναι αυτονόητα τα αποτελέσματα της. Για να μην υπάρξει σύγκρουση πρέπει να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, και εν πολλοίς επώδυνοι – και όχι μόνο για εμάς- συμψηφισμοί.

 Ένα όμως είναι σίγουρο: οι βασικές επιλογές της πολιτικής του Βερολίνου και των Βρυξελλών αναθεωρούνται, η δεξιά εμμονή των Μέρκελ- Σόιμπλε στη μονόπλευρη λιτότητα και το ψυχροπολεμικό, συγκρουσιακό μοντέλο Βορρά-Νότου τίθενται υπό κριτική αλλά και υπό αμφισβήτηση από το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων της Γηραιάς ηπείρου. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, ασχέτως του τελικού αποτελέσματος. Η χώρα μας επιτέλους διαπραγματεύεται καθιστώντας το ελληνικό πρόβλημα διεθνές ζήτημα.

Πέντε χρόνια μνημονίου απέδειξαν πως ούτε η ανάπτυξη ήρθε ούτε η ανθρωπιστική κρίση απεφεύχθη. Αποδείχθηκε τέλος, πως οι κεντρικές επιλογές του Βερολίνου είναι λανθασμένες όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την υπόλοιπη Ευρώπη ενώ η πεισματική άρνηση της γερμανικής κυβέρνησης να το παραδεχτεί οφείλεται απλώς σε μιαν ξεπερασμένη αντίληψη περί γοήτρου. Τόσο απλά... Τη στιγμή αυτή η ιστορία μας κοιτάει και αυτό δεν συνιστά ψευδοπατριωτική φαντασίωση. Η Αριστερά, παρά τις αδυναμίες της ψάχνει έναν δρόμο ελπίδας. 

Γράφαμε παλιότερα πως ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει σωστή πολιτική αλλά λανθασμένες στρατηγικές. Μιας εβδομάδας διακυβέρνηση αποδεικνύει πως και οι στρατηγικές που εφαρμόζονται είναι οι ενδεδειγμένες. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί είδαν σε πέντε μέρες όσους πολιτικούς ηγέτες δεν είδε το δίδυμο Σαμαρά- Βενιζέλου τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια.

Το πιο σπουδαίο είναι η ανάταση ενός ολόκληρου κόσμου και η ανακούφιση που εκφράζουν παντού ψηφοφόροι και μη της κυβέρνησης. Κυρίως επειδή επιδιώκεται η επανάκτηση της χαμένης ισορροπίας και η απόσειση από τους ώμους μας μιας σκηνοθετημένης ενοχής που μας ξεπερνάει.

 Οι "τεμπέληδες" και οι "αμαρτωλοί" δεν έγιναν ξαφνικά "άγγελοι", έπαψαν όμως να είναι γονατισμένοι.

Το ρίσκο της κυβέρνησης είναι τεράστιο άλλο τόσο όμως είναι και αναγκαίο, ως παράδειγμα όχι μόνο για το εξωτερικό αλλά και για το εσωτερικό. Εφόσον ο κυρίαρχος επί χρόνια λαϊκισμός και ο αυτάδελφος του ατομικισμός είχαν μετατρέψει το κοινωνικό σύνολο σε αυτάρεσκες όσο και ψοφοδεείς μονάδες με την μικροαστική αντίληψη να θριαμβεύει και την έλλειψη αλληλεγγύης να κυριαρχεί.

 Τώρα αισθάνομαι πως κάτι αλλάζει, το χιόνι μοιάζει να μας αποκαθαίρει από χρόνιες αβελτηρίες  και ιδεολογικά ατοπήματα, το μυρίζομαι και εγώ παρά τη συναχωμένη μου μύτη.

Υ.Γ. 1​ Η Ελλάδα, αν και στραγγαλισμένη, επί πέντε χρόνια εφαρμόζει πιστά το μνημόνιο, γεγονός που επέτρεψε στην «χρηματοδότρια» μας Γερμανία να κερδίσει από το εγχώριο δράμα μας περισσότερο από ενάμιση δις ευρώ. Ας το έχουν αυτό υπόψη οι αμύντορες του κυρίου Σόιμπλε του ανθρώπου με το γυάλινο βλέμμα που ενεργεί εκδικητικά και τιμωρητικά όχι ως πολιτικός αλλά ως επικεφαλής κάποιας σκοταδιστικής ιεράς εξέτασης. Και να σκεφτεί κανείς πως έχει διαδεχτεί στο τιμόνι της Ευρώπης πολιτικούς όπως ο Βίλλυ Μπράντ,ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ούλοφ Πάλμε, ο Βαλερύ Ζισκάρ ντ´Εστεν, ο Ζακ Ντελόρ, ο Χέλμουτ Σμίτ, ο Φελίπε Γκονζάλες, κ.α. Δεξιοί και αριστεροί πολιτικοί συνέκλιναν στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης χρησιμοποιώντας ισόρροπα μείγματα ρεαλισμού και φαντασίας. Πρόκειται για αυτο το υλικό που απαρνιέται σήμερα ο εργαλειακός λόγος του Βερολίνου. 

Υ.Γ. 2  Ο καινούργιος αέρας πρέπει να φέρει νέα πρόσωπα στις δημόσιες θέσεις όχι από διάθεση ρεβανσισμού αλλά από λόγους αξιοκρατίας. Ας μη ξεχνάμε ότι υπήρξαν δεκάδες, εκατοντάδες οι αποκλεισμένοι από τα κέντρα αποφάσεων ή το προνομιακό βήμα των συστημικών ΜΜΕ ή της κρατικής τηλεόρασης επειδή απλώς δεν ήταν γονατισμένοι και δεν αναπαρήγαγαν τον κυρίαρχο λόγο της εξουσίας. Η νέα ΕΡΤ ας μη γίνει φέουδο συνδικαλιστών αλλά πολύτιμο εργαλείο παιδείας. Από την άλλη πλευρά εκατοντάδες ήσαν οι οργανικοί διανοούμενοι που μονοπωλούσαν σταθερά θέσεις και αξιώματα παρά τις κυβερνητικές αλλαγές μόνο και μόνο επειδή συγκατένευαν με την διακοσμητική φλυαρία τους στην εκκωφαντική σιωπή των αμνών που κυριαρχούσε στο πολιτιστικό πεδίο. Γεροντοκρατία και αναξιοκρατία, "ημέτεροι", τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα που εναλλάσσονται από την μία θέση στην άλλη ακριβώς για να μην αλλάξει τίποτα. Φτάνει πια.

Υ.Γ. 3  Μιλώντας για αξιοκρατία και αριστεία είναι λάθος η κατάργηση των πρότυπων σχολείων. Είμαι γιος εργάτη από τα Ταμπούρια του Πειραιά και τελείωσα την Ιωνίδειο σχολή δίπλα σε γιούς και άλλων εργατών ή αστών. Στη τάξη μου χωρούσαν ο Σάκης Μπουλάς, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης, οι καθηγητές της Νομικής Μιχάλης Σπουρδαλάκης και Χρίστος Μυλωνόπουλος, ο πρέσβης, Γιώργος Πουκαμισάς, ο ποιητής-διπλωμάτης Γιώργος Βέης, ο δήμαρχος  Νίκαιας-Ρέντη Γιώργος Ιωακειμίδης, ο ωκεανολόγος Σπύρος Σταυρακάκης, ο ιστορικός Βαγγέλης Φιλίππου, κ.α.  Τα πρότυπα σχολεία λειτουργούν ως σημείο αναφοράς για την υπόλοιπη εκπαίδευση και δεν αποτελούν ελιτισμό. Αντίθετα, λαϊκισμός είναι η κατάργηση τους (όπως εξάλλου και η επιστροφή των "αιώνιων" φοιτητών). Ή, η υπόθαλψη της υποκουλτούρας των καταλήψεων και του κομματισμού στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αμφότερα πρέπει να συμμαζευτούν χωρικά, να εξορθολογιστούν οικονομικά και να αναβαθμιστούν ποιοτικά, με νέες πρωτοποριακές ιδέες. Στη συνείδηση μου, η Αριστερά είναι ταυτισμένη με την πρόοδο όχι την οπισθοδρόμηση, αριστερό είναι το διαρκώς νέο και το ρηξικέλευθο και όχι βέβαια η εμμονή σε παλαιοαριστερά συνθήματα που αντανακλούσαν άλλες εποχές και άλλες νοοτροπίες. Η ιδεοληπτική πεπατημένη δεν υπήρξε ποτέ συνταγή επιτυχίας.

Υ.Γ. 4  Αν απαλλάξουμε τα μουσεία μας από την γραφειοκρατική καθήλωση και τα φθαρμένα και πολυχρησιμοποιημένα πρόσωπα, θα απελευθερώσουμε ένα έμψυχο δυναμικό που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η πολιτεία οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην τις παραχωρεί σε ιδιώτες ή σε οικονομικά τραστ. Η φαντασμαγορία και το κιτς δεν ίσαν ποτέ ενδείξεις πολιτισμού. Ας κάνουμε τη διαφορά, χωρίς επιπλέον χρήματα, αλλά με περισσότερες ιδέες. 

Υ.Γ. 5 Όπως το είπε ο ποιητής, ας μην ακολουθήσουμε το παλιό, ξεθυμασμένο τύμπανο. 

===================================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)