http://nefestoras1.blogspot.gr
Χρειάζεται να κάνει κανείς αυτόν τον
απολογισμό δημόσια. Το επιβάλλει η απουσία του.
Γιατί ένας συναισθηματικός βρόγχος, μας απαγορεύει να τον κάνουμε εν ονόματι των παλιών κοινών αγώνων, και μας εκβιάζει όλους ακατάπαυστα, λαό και αριστερά, να μην κακοκαρδίσουμε τους διπλανούς συντρόφους, αλλά να τους παρακαλάμε ευτελιζόμενοι δημόσια και ζωντανά στα κανάλια, μπας κι ευαρεστηθούν να ενωθούν στη κοινή προσπάθεια, οι Βελουχιώτηδες. Μόνο που οι καιροί άλλαξαν άρδην και θα τα βρουν σκούρα από τον κόσμο αυτή τη φορά. Τα πράγματα σαρώνουν κάθε αμφιβολία για αυτούς και γεννάνε την απαξία των πολιτών.
Το κκε λοιπόν, έκλεισε στις μέρες της μεγάλης μνημονιακής κρίσης τον πολιτικό του κύκλο, γιατί δεν μπόρεσε να παίξει τον ιστορικό του ρόλο. Να ενώσει την εργατική τάξη στη μεγάλη αυτή ευκαιρία. Αυτός είναι ο επαναστατικός του ρόλος. Όποτε σφίγγουν τα πράγματα, δεν μπορεί να τον παίξει. Κι έτσι εκφυλίστηκε κρατώντας τα επαναστατικά λόγια μόνο όπως όλοι, διατηρώντας τα καλά και τα συμφέροντα μαζί με τις τιμές και την ξεροκέφαλη δικαίωση του. Έμαθε στην κακομοιριά της ήττας και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν. Το πολιτικό και κοινωνικό του κύτταρο μαζί με το φυσικό του ακόμα διαστρεβλώθηκαν, μακριά από την οδυνηρή πραγματικότητα, που όλο τάχα την αναφέρει χωρίς να κάνει το ενωτικό βήμα όμως. Αργοπεθαίνει πλέον μίζερο και κακομοίρικο, ξένο σώμα από την κοινωνία που όλα τα βλέπει και όλα τα καταλαβαίνει. Είναι μόνο για γιαλαντζί συνδικαλιστικούς λεονταρισμούς, να θολώνει το τοπίο και να μπερδεύει συνειδήσεις, υποκαθιστώντας την πολιτική με τον περιορισμένο συνδικαλισμό. Χωρίς δηλαδή ελπίδα καμιά.
Η εργατική τάξη, αποχωρίστηκε προ πολλού από αυτή την αποτυχημένη πολιτική ιστορία, που φαίνεται καθαρά ότι έφτασε στο τέλος της ανεπιστρεπτί. Κουρασμένο από μια ανήκουστη ενοχική πορεία σαν τραγικό παραμύθι για μεγάλους, που προσπαθεί να κρύψει και να ξεγελάσει, γεμάτη πελώριες αντιφάσεις, σβήνει από τα αξεπέραστα σύνδρομά του, βουτηγμένο στην επιλεγμένη ανθυπομετριότητα του, που του εξασφαλίζει μια τσιμεντένια ενότητα. Έτσι νομίζει τουλάχιστον γιατί δεν γνωρίζει τι το περιμένει.
Γιατί το πρωτεύον σε κάθε λαό αλλά και κάθε ατομικότητα, είναι να μην χάσει την πίστη του σε ένα όραμα και ένα λελογισμένο έστω στόχο, για μια καλυτέρευση της ταξικής ζωής του, αρμονικά με κάποιες αρχές φυσικά, χωρίς να γίνει απατεώνας κι αυτός. Μετά την παταγώδη κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, με την αριστοτεχνική εξαπάτησή της και τον απύθμενο εκφυλισμό της, έμεινε ορφανός από πίστη και απροστάτευτος από τα αρπάγια του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού συστήματος, να σπαρταράει τελείως αβοήθητος.
Ούτε την ύστατη αυτή στιγμή με το περιλάλητο δημοψήφισμα της ΔΕΗ για την ιδιωτικοποίηση της, δεν συμπαρατάχθηκε στις ελπίδες του κόσμου. Με μια φανερή μανία για τον Σύριζα, να αποτύχει πάση θυσία, να μην πετύχει μια όποια μικρή συσπείρωση επί πλέον, έστω σε αυτό το κίβδηλο κοινοβουλευτικό μαγειρειό της εκπροσώπησης, που τόσο ανάγκη την έχει η συγκυρία και όλα παίζονται στο χιλιοστό. Μπέρδευαν το πρωτεύον με το τριτεύον. Το κορυφαίο με το ασήμαντο.
Ένα μίσος που δεν κρύβεται πια. Γιατί το τυφλό μίσος είναι και αυτό μια ήττα καλά κρυμμένη πίσω από την ταξικότητα. Που βγάζει με το ινάτι τα μάτια της, χωρίς να βγάζει των άλλων όπως νομίζει. Που δεν τα βάζει με τον εαυτό της, που αδυνατεί να κάνει την ηγετική αυτοκριτική της στοιχειωδώς. Που οι προβοκάτορες δημοσιογράφοι των βραδινών δελτίων τόχουν πάρει είδηση και τους κάνουν φανερά πλάκα: ποιον θεωρείται ποιο επικίνδυνο για την χώρα, την ΝΔ και το πασόκ ή τον Σύριζα; Γιατί Σύριζα πλέον σημαίνει κόσμος πολύς από πίσω, που αυτός την πληρώνει και μετατρέπεται σε εχθρό τους όταν τους ακούει. Αυτό δεν κατάλαβαν. Αυτή είναι αλήθεια των κοινωνικών πραγμάτων
Έγινε δε εμφανές αυτό σήμερα, στον κάθε συμπολίτη μας που του φαίνεται ακατανόητο αυτό που συμβαίνει και ασφυκτιά στο κοινό μας αδιέξοδό. Το ζήσαμε ολόγυμνο όπως είναι τα μνημονιακά χρόνια, χωρίς τον καλοστημένο μύθο του, που επιμελημένα καλαφατίζει διαρκώς. Όλα ήταν μια μακρόχρονη μεθοδευμένη προπαγάνδα, που αρχίζει από πολύ παλιά, από την εποχή της μεγάλης ήττας..
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, δεν προσφέρει πια τίποτα σε αυτόν τον λαό που ακατάπαυστα ρημάζεται, παρά μια ακατανόητη διαρκή άρνηση στην άλλη αριστερά, φοβούμενο μόνο την απώλεια της καρέκλας. Αυτά λέει ο κόσμος υπερπλειοψηφικά και ρωτήστε τον. Και αυτή είναι η αλήθεια που ξέρει και ο ίδιος ο λαός της αριστεράς, αλλά δεν ξέρουν και δεν ενστερνίζονται ακόμη τουλάχιστον οι ηγετικές ομάδες της αριστεράς. Κάποτε, σύντομα κιόλας, θα λυθεί και αυτό δραματικά πάλι, λες και είναι η μοίρα αυτού του τόπου να συμβαίνουν όλα καθυστερημένα και τραγικά, χάνοντας τα τραίνα το ένα μετά το άλλο.
Αντίθετα μιλάει ανεπίσημα τώρα πια μέσα από τα μέλη του, για μια θρησκευτικού τύπου αναμονή σε αυτόν τον κόσμο των ζωντανών, σε ατέλειωτο χρόνο αιώνων προετοιμασίας, ακριβώς αυτό που λέγεται μεσσιανισμός, πασπαλισμένο με πολιτικό λόγο, να μην καταλαβαίνεται και να μην φαίνεται η κατάστασή του. Τορπιλίζει τις προσπάθειες του λαού και τον αποκαρδιώνει από κάθε ελπίδα επίτηδες και συστηματικά και στη συνέχεια ζητάει ψηφοφόρους. Μια τρέλα κι αυτή από τα Αριστερά. Είναι μια πλήρης άρνηση διαρκώς, μπροστά στην τηλεόραση πρωί και βράδυ. Χωρίς εμένα το χάος λέει. Φαινόμενο ενός επερχόμενου τέλους.
Απεναντίας, δεν έχει καταλάβει κανείς καλά, αν του φταίει περισσότερο η ΝΔ ή ο Σύριζα. Μα κανείς. Ποιόν μισεί ταξικά περισσότερο από τους δυό. Την δε γλώσσα του δεν την καταλαβαίνει κανείς πτυχιούχος ή αγράμματος συμπολίτης. Τόσο ξύλινη στα τελευταία του είναι, ωσάν να είναι ξένη. Και δεν παραδειγματίζεται καν από το θαύμα των σοφών γλωσσών του κόσμου παγκόσμια, που ανανεώνονται αδιάκοπα και ξέρουν περισσότερα από τις ιδεολογίες και από το κκε. Αυτά, γιατί θα ξανασυναντηθούμε σύντομα με τις απόψεις μας, με μια κουκουόπληκτη ομάδα μέσα στον Σύριζα και εκτός, που πιστεύει ακόμα σε μια νεκρανάσταση νεκρών, όταν ο κόσμος γελάει με την περίπτωση του κόμματος, όταν δεν βρίζει οργισμένος.
Κανονικά, για να μην παίζουμε και να μην υποτιμάμαι το λαό και τα ίδια τα μέλη και τους ψηφοφόρους του, έπρεπε όλη η ηγεσία χωρίς εξαίρεση στην κ.ε, το πολιτικό γραφείο και φυσικά τον αρχηγό Ζαχαριάδη, να παραιτηθούν σύσσωμοι το φλεβάρη του1945 και να επανιδρυθεί το κόμμα, ως νέο κκε. Ή αυτοκαταργείσαι βροντερά να σε ακούσει αυτός ο ανταρτολαός απ άκρη σ άκρη γιαυτό που του έκανες, ή τουλάχιστον επανιδρύεσαι. Έτσι γίνεται κανονικά αν δεν σε νοιάζει να χάσεις την εξουσία. Αυτή είναι η πρακτική και η κοινή δημοκρατική λογική παγκόσμια. Για να μην τους ακολουθεί το στίγμα της ιστορίας. Κάτι που η αφροσύνη της αριστερής εξουσίας δεν τους επέτρεψε. Ο τίτλος του κκε ως επαναστατικό κόμμα, χρειαζόταν τότε εξόφθαλμα επανίδρυση. Η έξαλλη φράση του Μάο Τσε Τουνκγ : πρώτη φορά βλέπω νικηφόρα επανάσταση να καταθέτει τα όπλα, έπρεπε να ήταν το τέλος μιας φαρσοκωμωδίας αρπαγής της Αριστερής εξουσίας από μια κλίκα ανθυπομετρίων. Όποιος είχε ένα σπυρί μυαλό του έριχναν το ανάθεμα του κόμματος. Εκεί έπρεπε να είχε τελειώσει αυτή η περιπέτεια της αριστεράς και του τόπου, για να γίνει η κάθαρση στο αριστερό λαϊκό κίνημα της Ελλάδας τότε. Για να αποφεύγαμε τον εμφύλιο. Για να μην γράφουμε εμείς τώρα.
Και μάλιστα χωρίς κόλπα και τακτικισμούς αριστερής μαστοριάς, χωρίς όλους αυτούς να συμμετέχουν στα επόμενα όργανα, εθελοντικά μάλιστα, παρά σαν απλά μέλη αν ήθελαν. Γιατί δεν είχαν το απαιτούμενο ανάστημα των καιρών να καταλάβουν τι είχαν κάνει στο λαϊκό κίνημα και στη χώρα. Ήταν κατώτερο προφανέστατα των περιστάσεων και των συγκλονιστικών γεγονότων τότε. Κατώτερο και υποδεέστερο του ΕΑΜ και του ελληνικού μεγαλειώδους αντάρτικου της Ελλάδας, πού ένωσε αυτό το λαό. Κατώτερο της εθνικής μας αντίστασης. Ούτε που κατάλαβαν τι είχαν κάνει και συνέχισαν να κυνηγάνε τον φυσικό τους ηγέτη. Κρυμμένοι στα λαγούμια των ενοχών τους 65 ολόκληρα χρόνια δεν έβγαζαν τσιμουδιά και συμπεριφερόντουσαν με το κνούτο στους παλιούς αντάρτες που τολμούσαν να μιλήσουν για τον Άρη. Ενώ μιλούσε τότε όλη η Ευρώπη για τους έλληνες και τον αρχηγό τους. Από τότε το κόμμα αυτό έζησε χωλό.
Βγάνανε δε και μια πρωτάκουστη άποψη, ότι ο αρχηγός δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο στην ιστορία και ότι θα βρεθεί λέγαν και λένε μέχρι σήμερα ακόμα οι μωροί, εάν αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα. Το πρώτο αριστερό ή δεξιό κόμμα παγκόσμια που έβγαλε τέτοιες ανοησίες από το στόμα του.
Γιατί ιστορικό κόμμα βέβαια δεν είναι αυτό που συμπληρώνει πολλά χρόνια από την ίδρυσή του, αλλά εκείνο που γεννιέται για να επιτελέσει έναν ιστορικό ρόλο κοινωνικής ανατροπής. Και δεν τον επιτυγχάνει παταγωδώς περισσότερο από όποιο άλλο τέτοιου είδους κόμμα διεθνώς στον πλανήτη. Σημειώστε το αυτό.
Τέλειωσε την αναγκαιότητά του, τον πολιτικό του βίο, για να υπάρχει όχι ως κόμμα αλλά ως επαναστατικό. Γιατί το πουλάκι πετάει διαρκώς και αλλάζει το νόημα του περί επαναστατικού. Το, κάθε πράγμα στον καιρό του, δεν το κατάλαβαν ποτέ.
Το κκε είναι ένα ενοχικό κόμμα που το ξέρει καλά και το κρύβει καλά, ευχολογώντας μέσα του πως οι άλλοι δεν θα καταλάβαιναν τίποτα.
Και δεν πρόκειται περί λαθών όπως βολεύεται να επαναλαμβάνει κάθε τόσο φορτικά μπας και μπερδέψει τα μέλη του όσο μπορεί ακόμα, αλλά περί πλήρους ανικανότητας συνειδητά, μια πονηριά, για να μπορεί να ελέγχει με ασφάλεια τους πάντες εκεί μέσα. Ανθυπομετριότητες ηγεσίας διαρκώς στην πορεία του έχει να επιδείξει.
Η ύπαρξή του υπάρχει πλέον καθαρά επαγγελματικά και μόνο, σαν ένα αστικό κόμμα όπως τα άλλα, που πλειοδοτεί ανοήτως σε μεγαλοστομίες για έναν γήινο παράδεισο στο βάθος του αχανούς χρόνου. Που συντηρεί με απεγνωσμένη προσπάθεια, έναν μύθο για τα μέλη του μόνο και την συσπείρωσή τους, αποκομμένο τελείως από την ήδη μεταλλαγμένη εργατική τάξη που ουδόλως το ακούει, γιατί δεν την έπεισε ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Ένα μεσσιανικό πεθαμένο κόμμα, που ζητάει την θυσία μιας ολόκληρης ζωής των ανθρώπων στο βωμό της Ιφιγένειας του κουμμουνισμού, ποιος ξέρει πόσων γενεών, στην αναμονή του Μεσσία, φαντασιώνοντας περασμένα μεγαλεία που τους έφυγαν μέσα από τα χέρια.
Επιμένει δε στην απομόνωσή του, λες και είναι δικαίωμά του, λες και η πάλη των τάξεων είναι αποκλειστικά προνομιακός του χώρος, παραχωρημένος ειδικά σε αυτό από ιδεολογικά θέσφατα, λες και η εθνική μας αντίσταση είναι ιδιοκτησία του και εκνευρίζει τα μάλα. Έμεινε εκεί αδιάλλακτο στην επιμονή του, δέσμιο των επιλογών του για τα πεπραγμένα του μαύρου Φλεβάρη, προσθέτοντας τώρα την πλήρη απομάκρυνσή του από την αγωνία του λαού για μια πολιτική αλλαγή, να βγάλει το ταπεινωμένο κεφάλι του από τον οικονομικοπολιτικό βόθρο που τον έχουν ρίξει οι μνημονιακοί τυχοδιώκτες, έστω και με την δευτερεύουσα δική του συνευθύνη, ποτίζοντάς τον και πάλι με τα γνωστά μαντζούνια του σχιζοφρενούς μαξιμαλισμού του, ή κομουνισμός η τίποτα. Την ώρα μάλιστα που η μνημονιακή μπουλντόζα κατεδαφίζει τα πάντα στο πέρασμά της, προσπάθειες 100 χρόνων, ενώ η εργατική τάξη περιμένει επαίτης την ελάχιστη συνένωση της αριστεράς.
Ρόλο επαναστατικό, που δεν έπαιξε ποτέ από την μεταπολίτευση ούτε κατ ελάχιστον, άλλοτε επειδή του έφταιγε ο Α. Παπανδρέου που το καταλήστεψε, (θα μιλήσουμε από εδώ γι’αυτό σύντομα), άλλοτε αφήνοντας αντιενωτικά μόνη την εργατική τάξη να βολοδέρνει από δω κι από κει, άλλοτε προπαγανδίζοντας την διάσπασή της ακόμη με την ΕΔΑ και το αλησμόνητο κκε εσωτερικού, και γαία πυρί μιχθήτω, εξαιρώντας προκλητικά τις δικές του ευθύνες, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια τους κάτι αλλοιωμένα περί λαθών βρε αδερφέ, εάν η ενότητα δεν ήταν να προσχωρήσουν οι άλλοι σε αυτό υπό την απόλυτη ηγεμονία του. Αλλά ήταν αδιάβαστο και φιλοσοφικά ανύπαρκτο. Τώρα πια είναι αργά για την δική τους σωτηρία, προηγείται η σωτηρία του λαού.
Δεν κάνει συμμαχίες με την άλλη αριστερά, τώρα που αναδύθηκε η μεγάλη κοινωνική ευκαιρία, αλλά ξέρει να κάνει συγκυβέρνηση με την Δεξιά, όταν τα ίδια του τα μέλη ανατρίχιαζαν και κραύγαζαν τότε στην πλατεία συντάγματος, όχι σε αυτή την πολιτική λούμπα, όχι αγκαλιές με την ακροδεξιά που καιροφυλακτούσε, και το χειρότερο, με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό των τζακιών. Αλλά το αντιπαπανδρεΐκό μίσος τους είχε τυφλώσει το ΄89. Κι εμείς οι άλλοι φωνάζαμε τότε, μόνοι σας ενάντια στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ναι στο ειδικό δικαστήριο, χωρίς την δεξιά μαζί σας.
•
Όποιος νομίζει ότι από αυτή την μεγάλη κρίση του καπιταλισμού που διαδραματίζεται και πειραματίζεται για το μέλλον του εδώ στην Ελλάδα κυρίως και πρωτίστως, θα την γλυτώσει, είναι γελασμένος. Συλλογικότητα ή άτομο. Αυτά βλέπω και εύχομαι να πέφτω έξω, γιατί οι δρόμοι είναι όλοι κλειστοί. Γιατί το τοπίο πρέπει να ξεκαθαρίσει επιτέλους από φίλους και οστρακοκλεισμένους ενοχικούς. Τίποτα δεν θα αφήσει πίσω της όρθιο.
Όποιος νομίζει ότι θα ξαναδουλέψουν και πάλι οι γνωστές παρελθούσες διαφυγές και θα τα ξανακαταφέρει, όπως η ελληνική Δεξιά ονειρεύεται και πάλι, πλανάται. Όποιος νομίζει ότι θα παραμείνουν τα παλιά κόμματα, ξημερώθηκε αλλού. Πάνω από τρία-τέσσερα κόμματα θα εξαφανιστούν σύντομα.
Ευτυχώς που η γενιά μου πεθαίνει. Που δεν είναι αιώνια. Αλλιώς η ελπίδα της επανάληψης θα ξαναζούσε ακλόνητη στο χρόνο. Τόσο ξεροκέφαλα μάθαμε.
Γιατί μια μεγάλη παγκόσμια κρίση με επίκεντρο την χώρα και την ισοπέδωσή της, που επιδιώκεται από παντού και φανερά, έχει και ένα άλλο ισότιμο και παράλληλο πρόσωπο. Σημαίνει εσωτερική κρίση. Παρελθούσα και παρούσα που δεν αναφέρεται πουθενά στα κιτάπια. Κρίση τέτοιου μεγέθους σημαίνει απολογισμός πάνω από όλα. Απολογισμός που δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα. Παρά στα κρυφά, στα μουλωχτά από δω κι από κει για το άλλοθι και το δημόσιο θεαθήναι, σε κάτι στημένες κλειστές μαζώξεις υψηλόβαθμων ιερωμένων. Για να κουκουλώνουμε τα μεγάλα θέματα αντί να τα συζητάμε.
Τώρα βέβαια που γράφονται αυτές οι σελίδες δεν έχει και τόση σημασία, δεν είναι καμιά αναγγελία αφανών γεγονότων που μάθαμε ξαφνικά, αλλά καταφανών και παρόντων ήδη αποφάσεων της εργατικής τάξης και των πολιτών, να αναζητήσουν βοήθεια και καταφυγή αλλόφρονες προς πάσα κατεύθυνση σωτηρίας, αφού ο λαός σκόρπισε προς σε όλα τα σημεία του πολιτικού ορίζοντα.
Η Ελλάδα, η χώρα μας, πρέπει να ξεμπλέξει από όλα αυτά.
Γιατί ένας συναισθηματικός βρόγχος, μας απαγορεύει να τον κάνουμε εν ονόματι των παλιών κοινών αγώνων, και μας εκβιάζει όλους ακατάπαυστα, λαό και αριστερά, να μην κακοκαρδίσουμε τους διπλανούς συντρόφους, αλλά να τους παρακαλάμε ευτελιζόμενοι δημόσια και ζωντανά στα κανάλια, μπας κι ευαρεστηθούν να ενωθούν στη κοινή προσπάθεια, οι Βελουχιώτηδες. Μόνο που οι καιροί άλλαξαν άρδην και θα τα βρουν σκούρα από τον κόσμο αυτή τη φορά. Τα πράγματα σαρώνουν κάθε αμφιβολία για αυτούς και γεννάνε την απαξία των πολιτών.
Το κκε λοιπόν, έκλεισε στις μέρες της μεγάλης μνημονιακής κρίσης τον πολιτικό του κύκλο, γιατί δεν μπόρεσε να παίξει τον ιστορικό του ρόλο. Να ενώσει την εργατική τάξη στη μεγάλη αυτή ευκαιρία. Αυτός είναι ο επαναστατικός του ρόλος. Όποτε σφίγγουν τα πράγματα, δεν μπορεί να τον παίξει. Κι έτσι εκφυλίστηκε κρατώντας τα επαναστατικά λόγια μόνο όπως όλοι, διατηρώντας τα καλά και τα συμφέροντα μαζί με τις τιμές και την ξεροκέφαλη δικαίωση του. Έμαθε στην κακομοιριά της ήττας και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν. Το πολιτικό και κοινωνικό του κύτταρο μαζί με το φυσικό του ακόμα διαστρεβλώθηκαν, μακριά από την οδυνηρή πραγματικότητα, που όλο τάχα την αναφέρει χωρίς να κάνει το ενωτικό βήμα όμως. Αργοπεθαίνει πλέον μίζερο και κακομοίρικο, ξένο σώμα από την κοινωνία που όλα τα βλέπει και όλα τα καταλαβαίνει. Είναι μόνο για γιαλαντζί συνδικαλιστικούς λεονταρισμούς, να θολώνει το τοπίο και να μπερδεύει συνειδήσεις, υποκαθιστώντας την πολιτική με τον περιορισμένο συνδικαλισμό. Χωρίς δηλαδή ελπίδα καμιά.
Η εργατική τάξη, αποχωρίστηκε προ πολλού από αυτή την αποτυχημένη πολιτική ιστορία, που φαίνεται καθαρά ότι έφτασε στο τέλος της ανεπιστρεπτί. Κουρασμένο από μια ανήκουστη ενοχική πορεία σαν τραγικό παραμύθι για μεγάλους, που προσπαθεί να κρύψει και να ξεγελάσει, γεμάτη πελώριες αντιφάσεις, σβήνει από τα αξεπέραστα σύνδρομά του, βουτηγμένο στην επιλεγμένη ανθυπομετριότητα του, που του εξασφαλίζει μια τσιμεντένια ενότητα. Έτσι νομίζει τουλάχιστον γιατί δεν γνωρίζει τι το περιμένει.
Γιατί το πρωτεύον σε κάθε λαό αλλά και κάθε ατομικότητα, είναι να μην χάσει την πίστη του σε ένα όραμα και ένα λελογισμένο έστω στόχο, για μια καλυτέρευση της ταξικής ζωής του, αρμονικά με κάποιες αρχές φυσικά, χωρίς να γίνει απατεώνας κι αυτός. Μετά την παταγώδη κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, με την αριστοτεχνική εξαπάτησή της και τον απύθμενο εκφυλισμό της, έμεινε ορφανός από πίστη και απροστάτευτος από τα αρπάγια του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού συστήματος, να σπαρταράει τελείως αβοήθητος.
Ούτε την ύστατη αυτή στιγμή με το περιλάλητο δημοψήφισμα της ΔΕΗ για την ιδιωτικοποίηση της, δεν συμπαρατάχθηκε στις ελπίδες του κόσμου. Με μια φανερή μανία για τον Σύριζα, να αποτύχει πάση θυσία, να μην πετύχει μια όποια μικρή συσπείρωση επί πλέον, έστω σε αυτό το κίβδηλο κοινοβουλευτικό μαγειρειό της εκπροσώπησης, που τόσο ανάγκη την έχει η συγκυρία και όλα παίζονται στο χιλιοστό. Μπέρδευαν το πρωτεύον με το τριτεύον. Το κορυφαίο με το ασήμαντο.
Ένα μίσος που δεν κρύβεται πια. Γιατί το τυφλό μίσος είναι και αυτό μια ήττα καλά κρυμμένη πίσω από την ταξικότητα. Που βγάζει με το ινάτι τα μάτια της, χωρίς να βγάζει των άλλων όπως νομίζει. Που δεν τα βάζει με τον εαυτό της, που αδυνατεί να κάνει την ηγετική αυτοκριτική της στοιχειωδώς. Που οι προβοκάτορες δημοσιογράφοι των βραδινών δελτίων τόχουν πάρει είδηση και τους κάνουν φανερά πλάκα: ποιον θεωρείται ποιο επικίνδυνο για την χώρα, την ΝΔ και το πασόκ ή τον Σύριζα; Γιατί Σύριζα πλέον σημαίνει κόσμος πολύς από πίσω, που αυτός την πληρώνει και μετατρέπεται σε εχθρό τους όταν τους ακούει. Αυτό δεν κατάλαβαν. Αυτή είναι αλήθεια των κοινωνικών πραγμάτων
Έγινε δε εμφανές αυτό σήμερα, στον κάθε συμπολίτη μας που του φαίνεται ακατανόητο αυτό που συμβαίνει και ασφυκτιά στο κοινό μας αδιέξοδό. Το ζήσαμε ολόγυμνο όπως είναι τα μνημονιακά χρόνια, χωρίς τον καλοστημένο μύθο του, που επιμελημένα καλαφατίζει διαρκώς. Όλα ήταν μια μακρόχρονη μεθοδευμένη προπαγάνδα, που αρχίζει από πολύ παλιά, από την εποχή της μεγάλης ήττας..
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, δεν προσφέρει πια τίποτα σε αυτόν τον λαό που ακατάπαυστα ρημάζεται, παρά μια ακατανόητη διαρκή άρνηση στην άλλη αριστερά, φοβούμενο μόνο την απώλεια της καρέκλας. Αυτά λέει ο κόσμος υπερπλειοψηφικά και ρωτήστε τον. Και αυτή είναι η αλήθεια που ξέρει και ο ίδιος ο λαός της αριστεράς, αλλά δεν ξέρουν και δεν ενστερνίζονται ακόμη τουλάχιστον οι ηγετικές ομάδες της αριστεράς. Κάποτε, σύντομα κιόλας, θα λυθεί και αυτό δραματικά πάλι, λες και είναι η μοίρα αυτού του τόπου να συμβαίνουν όλα καθυστερημένα και τραγικά, χάνοντας τα τραίνα το ένα μετά το άλλο.
Αντίθετα μιλάει ανεπίσημα τώρα πια μέσα από τα μέλη του, για μια θρησκευτικού τύπου αναμονή σε αυτόν τον κόσμο των ζωντανών, σε ατέλειωτο χρόνο αιώνων προετοιμασίας, ακριβώς αυτό που λέγεται μεσσιανισμός, πασπαλισμένο με πολιτικό λόγο, να μην καταλαβαίνεται και να μην φαίνεται η κατάστασή του. Τορπιλίζει τις προσπάθειες του λαού και τον αποκαρδιώνει από κάθε ελπίδα επίτηδες και συστηματικά και στη συνέχεια ζητάει ψηφοφόρους. Μια τρέλα κι αυτή από τα Αριστερά. Είναι μια πλήρης άρνηση διαρκώς, μπροστά στην τηλεόραση πρωί και βράδυ. Χωρίς εμένα το χάος λέει. Φαινόμενο ενός επερχόμενου τέλους.
Απεναντίας, δεν έχει καταλάβει κανείς καλά, αν του φταίει περισσότερο η ΝΔ ή ο Σύριζα. Μα κανείς. Ποιόν μισεί ταξικά περισσότερο από τους δυό. Την δε γλώσσα του δεν την καταλαβαίνει κανείς πτυχιούχος ή αγράμματος συμπολίτης. Τόσο ξύλινη στα τελευταία του είναι, ωσάν να είναι ξένη. Και δεν παραδειγματίζεται καν από το θαύμα των σοφών γλωσσών του κόσμου παγκόσμια, που ανανεώνονται αδιάκοπα και ξέρουν περισσότερα από τις ιδεολογίες και από το κκε. Αυτά, γιατί θα ξανασυναντηθούμε σύντομα με τις απόψεις μας, με μια κουκουόπληκτη ομάδα μέσα στον Σύριζα και εκτός, που πιστεύει ακόμα σε μια νεκρανάσταση νεκρών, όταν ο κόσμος γελάει με την περίπτωση του κόμματος, όταν δεν βρίζει οργισμένος.
Κανονικά, για να μην παίζουμε και να μην υποτιμάμαι το λαό και τα ίδια τα μέλη και τους ψηφοφόρους του, έπρεπε όλη η ηγεσία χωρίς εξαίρεση στην κ.ε, το πολιτικό γραφείο και φυσικά τον αρχηγό Ζαχαριάδη, να παραιτηθούν σύσσωμοι το φλεβάρη του1945 και να επανιδρυθεί το κόμμα, ως νέο κκε. Ή αυτοκαταργείσαι βροντερά να σε ακούσει αυτός ο ανταρτολαός απ άκρη σ άκρη γιαυτό που του έκανες, ή τουλάχιστον επανιδρύεσαι. Έτσι γίνεται κανονικά αν δεν σε νοιάζει να χάσεις την εξουσία. Αυτή είναι η πρακτική και η κοινή δημοκρατική λογική παγκόσμια. Για να μην τους ακολουθεί το στίγμα της ιστορίας. Κάτι που η αφροσύνη της αριστερής εξουσίας δεν τους επέτρεψε. Ο τίτλος του κκε ως επαναστατικό κόμμα, χρειαζόταν τότε εξόφθαλμα επανίδρυση. Η έξαλλη φράση του Μάο Τσε Τουνκγ : πρώτη φορά βλέπω νικηφόρα επανάσταση να καταθέτει τα όπλα, έπρεπε να ήταν το τέλος μιας φαρσοκωμωδίας αρπαγής της Αριστερής εξουσίας από μια κλίκα ανθυπομετρίων. Όποιος είχε ένα σπυρί μυαλό του έριχναν το ανάθεμα του κόμματος. Εκεί έπρεπε να είχε τελειώσει αυτή η περιπέτεια της αριστεράς και του τόπου, για να γίνει η κάθαρση στο αριστερό λαϊκό κίνημα της Ελλάδας τότε. Για να αποφεύγαμε τον εμφύλιο. Για να μην γράφουμε εμείς τώρα.
Και μάλιστα χωρίς κόλπα και τακτικισμούς αριστερής μαστοριάς, χωρίς όλους αυτούς να συμμετέχουν στα επόμενα όργανα, εθελοντικά μάλιστα, παρά σαν απλά μέλη αν ήθελαν. Γιατί δεν είχαν το απαιτούμενο ανάστημα των καιρών να καταλάβουν τι είχαν κάνει στο λαϊκό κίνημα και στη χώρα. Ήταν κατώτερο προφανέστατα των περιστάσεων και των συγκλονιστικών γεγονότων τότε. Κατώτερο και υποδεέστερο του ΕΑΜ και του ελληνικού μεγαλειώδους αντάρτικου της Ελλάδας, πού ένωσε αυτό το λαό. Κατώτερο της εθνικής μας αντίστασης. Ούτε που κατάλαβαν τι είχαν κάνει και συνέχισαν να κυνηγάνε τον φυσικό τους ηγέτη. Κρυμμένοι στα λαγούμια των ενοχών τους 65 ολόκληρα χρόνια δεν έβγαζαν τσιμουδιά και συμπεριφερόντουσαν με το κνούτο στους παλιούς αντάρτες που τολμούσαν να μιλήσουν για τον Άρη. Ενώ μιλούσε τότε όλη η Ευρώπη για τους έλληνες και τον αρχηγό τους. Από τότε το κόμμα αυτό έζησε χωλό.
Βγάνανε δε και μια πρωτάκουστη άποψη, ότι ο αρχηγός δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο στην ιστορία και ότι θα βρεθεί λέγαν και λένε μέχρι σήμερα ακόμα οι μωροί, εάν αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα. Το πρώτο αριστερό ή δεξιό κόμμα παγκόσμια που έβγαλε τέτοιες ανοησίες από το στόμα του.
Γιατί ιστορικό κόμμα βέβαια δεν είναι αυτό που συμπληρώνει πολλά χρόνια από την ίδρυσή του, αλλά εκείνο που γεννιέται για να επιτελέσει έναν ιστορικό ρόλο κοινωνικής ανατροπής. Και δεν τον επιτυγχάνει παταγωδώς περισσότερο από όποιο άλλο τέτοιου είδους κόμμα διεθνώς στον πλανήτη. Σημειώστε το αυτό.
Τέλειωσε την αναγκαιότητά του, τον πολιτικό του βίο, για να υπάρχει όχι ως κόμμα αλλά ως επαναστατικό. Γιατί το πουλάκι πετάει διαρκώς και αλλάζει το νόημα του περί επαναστατικού. Το, κάθε πράγμα στον καιρό του, δεν το κατάλαβαν ποτέ.
Το κκε είναι ένα ενοχικό κόμμα που το ξέρει καλά και το κρύβει καλά, ευχολογώντας μέσα του πως οι άλλοι δεν θα καταλάβαιναν τίποτα.
Και δεν πρόκειται περί λαθών όπως βολεύεται να επαναλαμβάνει κάθε τόσο φορτικά μπας και μπερδέψει τα μέλη του όσο μπορεί ακόμα, αλλά περί πλήρους ανικανότητας συνειδητά, μια πονηριά, για να μπορεί να ελέγχει με ασφάλεια τους πάντες εκεί μέσα. Ανθυπομετριότητες ηγεσίας διαρκώς στην πορεία του έχει να επιδείξει.
Η ύπαρξή του υπάρχει πλέον καθαρά επαγγελματικά και μόνο, σαν ένα αστικό κόμμα όπως τα άλλα, που πλειοδοτεί ανοήτως σε μεγαλοστομίες για έναν γήινο παράδεισο στο βάθος του αχανούς χρόνου. Που συντηρεί με απεγνωσμένη προσπάθεια, έναν μύθο για τα μέλη του μόνο και την συσπείρωσή τους, αποκομμένο τελείως από την ήδη μεταλλαγμένη εργατική τάξη που ουδόλως το ακούει, γιατί δεν την έπεισε ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Ένα μεσσιανικό πεθαμένο κόμμα, που ζητάει την θυσία μιας ολόκληρης ζωής των ανθρώπων στο βωμό της Ιφιγένειας του κουμμουνισμού, ποιος ξέρει πόσων γενεών, στην αναμονή του Μεσσία, φαντασιώνοντας περασμένα μεγαλεία που τους έφυγαν μέσα από τα χέρια.
Επιμένει δε στην απομόνωσή του, λες και είναι δικαίωμά του, λες και η πάλη των τάξεων είναι αποκλειστικά προνομιακός του χώρος, παραχωρημένος ειδικά σε αυτό από ιδεολογικά θέσφατα, λες και η εθνική μας αντίσταση είναι ιδιοκτησία του και εκνευρίζει τα μάλα. Έμεινε εκεί αδιάλλακτο στην επιμονή του, δέσμιο των επιλογών του για τα πεπραγμένα του μαύρου Φλεβάρη, προσθέτοντας τώρα την πλήρη απομάκρυνσή του από την αγωνία του λαού για μια πολιτική αλλαγή, να βγάλει το ταπεινωμένο κεφάλι του από τον οικονομικοπολιτικό βόθρο που τον έχουν ρίξει οι μνημονιακοί τυχοδιώκτες, έστω και με την δευτερεύουσα δική του συνευθύνη, ποτίζοντάς τον και πάλι με τα γνωστά μαντζούνια του σχιζοφρενούς μαξιμαλισμού του, ή κομουνισμός η τίποτα. Την ώρα μάλιστα που η μνημονιακή μπουλντόζα κατεδαφίζει τα πάντα στο πέρασμά της, προσπάθειες 100 χρόνων, ενώ η εργατική τάξη περιμένει επαίτης την ελάχιστη συνένωση της αριστεράς.
Ρόλο επαναστατικό, που δεν έπαιξε ποτέ από την μεταπολίτευση ούτε κατ ελάχιστον, άλλοτε επειδή του έφταιγε ο Α. Παπανδρέου που το καταλήστεψε, (θα μιλήσουμε από εδώ γι’αυτό σύντομα), άλλοτε αφήνοντας αντιενωτικά μόνη την εργατική τάξη να βολοδέρνει από δω κι από κει, άλλοτε προπαγανδίζοντας την διάσπασή της ακόμη με την ΕΔΑ και το αλησμόνητο κκε εσωτερικού, και γαία πυρί μιχθήτω, εξαιρώντας προκλητικά τις δικές του ευθύνες, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια τους κάτι αλλοιωμένα περί λαθών βρε αδερφέ, εάν η ενότητα δεν ήταν να προσχωρήσουν οι άλλοι σε αυτό υπό την απόλυτη ηγεμονία του. Αλλά ήταν αδιάβαστο και φιλοσοφικά ανύπαρκτο. Τώρα πια είναι αργά για την δική τους σωτηρία, προηγείται η σωτηρία του λαού.
Δεν κάνει συμμαχίες με την άλλη αριστερά, τώρα που αναδύθηκε η μεγάλη κοινωνική ευκαιρία, αλλά ξέρει να κάνει συγκυβέρνηση με την Δεξιά, όταν τα ίδια του τα μέλη ανατρίχιαζαν και κραύγαζαν τότε στην πλατεία συντάγματος, όχι σε αυτή την πολιτική λούμπα, όχι αγκαλιές με την ακροδεξιά που καιροφυλακτούσε, και το χειρότερο, με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό των τζακιών. Αλλά το αντιπαπανδρεΐκό μίσος τους είχε τυφλώσει το ΄89. Κι εμείς οι άλλοι φωνάζαμε τότε, μόνοι σας ενάντια στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ναι στο ειδικό δικαστήριο, χωρίς την δεξιά μαζί σας.
•
Όποιος νομίζει ότι από αυτή την μεγάλη κρίση του καπιταλισμού που διαδραματίζεται και πειραματίζεται για το μέλλον του εδώ στην Ελλάδα κυρίως και πρωτίστως, θα την γλυτώσει, είναι γελασμένος. Συλλογικότητα ή άτομο. Αυτά βλέπω και εύχομαι να πέφτω έξω, γιατί οι δρόμοι είναι όλοι κλειστοί. Γιατί το τοπίο πρέπει να ξεκαθαρίσει επιτέλους από φίλους και οστρακοκλεισμένους ενοχικούς. Τίποτα δεν θα αφήσει πίσω της όρθιο.
Όποιος νομίζει ότι θα ξαναδουλέψουν και πάλι οι γνωστές παρελθούσες διαφυγές και θα τα ξανακαταφέρει, όπως η ελληνική Δεξιά ονειρεύεται και πάλι, πλανάται. Όποιος νομίζει ότι θα παραμείνουν τα παλιά κόμματα, ξημερώθηκε αλλού. Πάνω από τρία-τέσσερα κόμματα θα εξαφανιστούν σύντομα.
Ευτυχώς που η γενιά μου πεθαίνει. Που δεν είναι αιώνια. Αλλιώς η ελπίδα της επανάληψης θα ξαναζούσε ακλόνητη στο χρόνο. Τόσο ξεροκέφαλα μάθαμε.
Γιατί μια μεγάλη παγκόσμια κρίση με επίκεντρο την χώρα και την ισοπέδωσή της, που επιδιώκεται από παντού και φανερά, έχει και ένα άλλο ισότιμο και παράλληλο πρόσωπο. Σημαίνει εσωτερική κρίση. Παρελθούσα και παρούσα που δεν αναφέρεται πουθενά στα κιτάπια. Κρίση τέτοιου μεγέθους σημαίνει απολογισμός πάνω από όλα. Απολογισμός που δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα. Παρά στα κρυφά, στα μουλωχτά από δω κι από κει για το άλλοθι και το δημόσιο θεαθήναι, σε κάτι στημένες κλειστές μαζώξεις υψηλόβαθμων ιερωμένων. Για να κουκουλώνουμε τα μεγάλα θέματα αντί να τα συζητάμε.
Τώρα βέβαια που γράφονται αυτές οι σελίδες δεν έχει και τόση σημασία, δεν είναι καμιά αναγγελία αφανών γεγονότων που μάθαμε ξαφνικά, αλλά καταφανών και παρόντων ήδη αποφάσεων της εργατικής τάξης και των πολιτών, να αναζητήσουν βοήθεια και καταφυγή αλλόφρονες προς πάσα κατεύθυνση σωτηρίας, αφού ο λαός σκόρπισε προς σε όλα τα σημεία του πολιτικού ορίζοντα.
Η Ελλάδα, η χώρα μας, πρέπει να ξεμπλέξει από όλα αυτά.
====================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου