του Σταύρου Χριστακόπουλου
από το Ποντίκι
Το «μήνυμα» που έστειλε
τελικά η ευρωψήφος της Κυριακής ήταν απολύτως ευανάγνωστο: η κυβέρνηση
βρίσκεται σε κρίση και η Ν.Δ. σε ακόμη μεγαλύτερη. Όσο για τον
ΣΥΡΙΖΑ, τον μεγάλο νικητή των εκλογών, οφείλει να ψάξει στρατηγική εν
όψει των εθνικών εκλογών, όποτε και αν γίνουν.
Αρχίζοντας από την κυβερνώσα Ν.Δ., το προφανές είναι ότι βρέθηκε στην πολύ δυσάρεστη θέση να βυθίζεται σε εκλογικό ποσοστό το οποίο τοποθετείται πολύ πιο κοντά στον εφιαλτικό Μάιο του 2012 και το 18,85% που «έγραψε» τότε, παρά στο 29,66% που οδήγησε τον Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργική καρέκλα. Όμως τα δυσάρεστα για τον πρόεδρο της Ν.Δ. δεν τελειώνουν εδώ:
● Πρώτη φορά βλέπει από μια υπολογίσιμη απόσταση την πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ και είναι πια υποχρεωμένος να κυνηγάει αυτός την... ανατροπή.
● Η Χρυσή Αυγή – η οποία αύξησε κατά 50% την εκλογική δύναμή της του 2012 – αποσπά εκ νέου δυνάμεις από τη Ν.Δ. εγκαθίσταται για τα καλά στον χώρο της Δεξιάς και διεκδικώντας ευθέως ρυθμιστικό ρόλο στην ανασύνθεσή της. Επιπλέον οι ΑΝ.ΕΛΛ. επέζησαν και δίπλα σε όλους επιστρέφει και ο «ξεχασμένος» ΛΑΟΣ επιτείνοντας τη σύγχυση για το είδος της Δεξιάς που θα ανατείλει τα επόμενα χρόνια και αυξάνοντας τα προβλήματα της Ν.Δ.
● Με τη δική του τραγική εκλογική επίδοση ο Σαμαράς δεν διαθέτει πλέον το πλεονέκτημα να πάει σε εκλογές όποτε του καπνίσει, αφού ο φόβος μιας ακόμη μεγαλύτερης καταβύθισης θέτει και το δικό του πολιτικό μέλλον υπό αμφισβήτηση.
● Ο εκβιασμός του Βενιζέλου προς τους ψηφοφόρους, με τον οποίο μεταξύ άλλων έθεσε ζήτημα δικής του ενίσχυσης βάζοντας, μεταξύ άλλων, απέναντί του και τη Ν.Δ., πέτυχε: η Ελιά / ΠΑΣΟΚ κατάφερε όχι μόνο να μην εξαφανιστεί, όπως έδειχναν τελευταία πολλές δημοσκοπήσεις, αλλά να συγκρατηθεί σε επίπεδο επιβίωσης. Το αποτέλεσμα αυτό στερεί από τον Σαμαρά την ευχέρεια να «καταπιεί» το κόμμα του Βενιζέλου ενσωματώνοντάς το στο υπό σχεδιασμό νέο κεντροδεξιό του κόμμα.
Δεδομένων όλων των παραπάνω, το ίδιο το εγχείρημα να δημιουργηθεί νέο «σαμαρικό» κόμμα τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθώς τώρα ο Σαμαράς υποχρεώνεται να συμβιβαστεί στο εσωτερικό του κόμματός του με καραμανλικούς και μητσοτακικούς για να αποφύγει την εκλογική συντριβή. Με ό,τι αυτό σημαίνει...
Η εκκρεμότητα του ΣΥΡΙΖΑ
Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την πλευρά της, κατέγραψε ένα αδιαμφισβήτητο κέρδος: την καθαρή και μεγάλη εκλογική νίκη, πρώτη φορά στην Ιστορία του – και σε αυτήν της Αριστεράς –, με διαφορά που του δίνει μερικά σαφή πλεονεκτήματα στη διεκδίκηση της εξουσίας στην επόμενη εθνική κάλπη:
● Καταρρίπτει τον μύθο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές: μπορεί και παραμπορεί.
● Καταρρίπτει τον μύθο ότι οι ωμοί κυβερνητικοί, γερμανικοί και μιντιακοί εκβιασμοί – οι οποίοι πάλι ξεδιπλώθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο – είναι ντε και καλά αποτελεσματικοί.
● Πιστοποιεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ενώ το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να ανασυντίθεται και οι «παραδοσιακές» δυνάμεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να χάνουν δυνάμεις – δεν είναι περαστικός από το κουρμπέτι της εξουσίας, αλλά παίκτης που σταθεροποιεί τη θέση του και διεκδικεί από πλεονεκτική θέση την πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές.
Ωστόσο δεν είναι όλα ρόδινα για την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία παρέμεινε περίπου στο εθνικό ποσοστό του Ιουνίου του 2012 και αναδείχθηκε νικήτρια κυρίως χάρη στην πτώση των άλλων και την εξελισσόμενη αναδιάταξη και την ανακατανομή δυνάμεων στο εσωτερικό της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς.
Με τη Ν.Δ. να χάνει από 6,5% έως 7% και το ΠΑΣΟΚ να χάνει κάπου 4% συγκριτικά με τον Ιούνιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ, απλώς επιβεβαιώνοντας την ποσοστιαία δύναμη των ίδιων βουλευτικών εκλογών, προφανώς πιστώνεται τη σαφέστατη υποχώρηση του δύο εταίρων της συγκυβέρνησης. Όμως είναι εμφανές ότι δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα που θα τον οδηγήσει στην εξουσία.
Γιατί έχει σημασία αυτό το ρεύμα; Διότι, απλούστατα, αν δεν το δημιουργήσει, σε περίπτωση νίκης στις εθνικές εκλογές θα κληθεί να προχωρήσει σε συμμαχίες που σήμερα του φαίνονται εξαιρετικά δυσάρεστες – και ίσως με όχι πολύ ευνοϊκούς όρους.
Ήδη ο ίδιος ο Τσίπρας χθες το βράδυ αναγνώρισε αυτήν ακριβώς την ανάγκη: «Να ανταποκριθούμε στο αίτημα των καιρών για τη συγκρότηση μιας πλατιάς δημοκρατικής, προοδευτικής και πατριωτικής συμμαχίας, που όχι μόνο θα κερδίσει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, αλλά θα αποτελέσει τη νέα μεγάλη και απόλυτη πλειοψηφία».
Αυτή είναι η μεγάλη του εκκρεμότητα.
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Αρχίζοντας από την κυβερνώσα Ν.Δ., το προφανές είναι ότι βρέθηκε στην πολύ δυσάρεστη θέση να βυθίζεται σε εκλογικό ποσοστό το οποίο τοποθετείται πολύ πιο κοντά στον εφιαλτικό Μάιο του 2012 και το 18,85% που «έγραψε» τότε, παρά στο 29,66% που οδήγησε τον Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργική καρέκλα. Όμως τα δυσάρεστα για τον πρόεδρο της Ν.Δ. δεν τελειώνουν εδώ:
● Πρώτη φορά βλέπει από μια υπολογίσιμη απόσταση την πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ και είναι πια υποχρεωμένος να κυνηγάει αυτός την... ανατροπή.
● Η Χρυσή Αυγή – η οποία αύξησε κατά 50% την εκλογική δύναμή της του 2012 – αποσπά εκ νέου δυνάμεις από τη Ν.Δ. εγκαθίσταται για τα καλά στον χώρο της Δεξιάς και διεκδικώντας ευθέως ρυθμιστικό ρόλο στην ανασύνθεσή της. Επιπλέον οι ΑΝ.ΕΛΛ. επέζησαν και δίπλα σε όλους επιστρέφει και ο «ξεχασμένος» ΛΑΟΣ επιτείνοντας τη σύγχυση για το είδος της Δεξιάς που θα ανατείλει τα επόμενα χρόνια και αυξάνοντας τα προβλήματα της Ν.Δ.
● Με τη δική του τραγική εκλογική επίδοση ο Σαμαράς δεν διαθέτει πλέον το πλεονέκτημα να πάει σε εκλογές όποτε του καπνίσει, αφού ο φόβος μιας ακόμη μεγαλύτερης καταβύθισης θέτει και το δικό του πολιτικό μέλλον υπό αμφισβήτηση.
● Ο εκβιασμός του Βενιζέλου προς τους ψηφοφόρους, με τον οποίο μεταξύ άλλων έθεσε ζήτημα δικής του ενίσχυσης βάζοντας, μεταξύ άλλων, απέναντί του και τη Ν.Δ., πέτυχε: η Ελιά / ΠΑΣΟΚ κατάφερε όχι μόνο να μην εξαφανιστεί, όπως έδειχναν τελευταία πολλές δημοσκοπήσεις, αλλά να συγκρατηθεί σε επίπεδο επιβίωσης. Το αποτέλεσμα αυτό στερεί από τον Σαμαρά την ευχέρεια να «καταπιεί» το κόμμα του Βενιζέλου ενσωματώνοντάς το στο υπό σχεδιασμό νέο κεντροδεξιό του κόμμα.
Δεδομένων όλων των παραπάνω, το ίδιο το εγχείρημα να δημιουργηθεί νέο «σαμαρικό» κόμμα τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθώς τώρα ο Σαμαράς υποχρεώνεται να συμβιβαστεί στο εσωτερικό του κόμματός του με καραμανλικούς και μητσοτακικούς για να αποφύγει την εκλογική συντριβή. Με ό,τι αυτό σημαίνει...
Η εκκρεμότητα του ΣΥΡΙΖΑ
Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την πλευρά της, κατέγραψε ένα αδιαμφισβήτητο κέρδος: την καθαρή και μεγάλη εκλογική νίκη, πρώτη φορά στην Ιστορία του – και σε αυτήν της Αριστεράς –, με διαφορά που του δίνει μερικά σαφή πλεονεκτήματα στη διεκδίκηση της εξουσίας στην επόμενη εθνική κάλπη:
● Καταρρίπτει τον μύθο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές: μπορεί και παραμπορεί.
● Καταρρίπτει τον μύθο ότι οι ωμοί κυβερνητικοί, γερμανικοί και μιντιακοί εκβιασμοί – οι οποίοι πάλι ξεδιπλώθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο – είναι ντε και καλά αποτελεσματικοί.
● Πιστοποιεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ενώ το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να ανασυντίθεται και οι «παραδοσιακές» δυνάμεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να χάνουν δυνάμεις – δεν είναι περαστικός από το κουρμπέτι της εξουσίας, αλλά παίκτης που σταθεροποιεί τη θέση του και διεκδικεί από πλεονεκτική θέση την πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές.
Ωστόσο δεν είναι όλα ρόδινα για την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία παρέμεινε περίπου στο εθνικό ποσοστό του Ιουνίου του 2012 και αναδείχθηκε νικήτρια κυρίως χάρη στην πτώση των άλλων και την εξελισσόμενη αναδιάταξη και την ανακατανομή δυνάμεων στο εσωτερικό της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς.
Με τη Ν.Δ. να χάνει από 6,5% έως 7% και το ΠΑΣΟΚ να χάνει κάπου 4% συγκριτικά με τον Ιούνιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ, απλώς επιβεβαιώνοντας την ποσοστιαία δύναμη των ίδιων βουλευτικών εκλογών, προφανώς πιστώνεται τη σαφέστατη υποχώρηση του δύο εταίρων της συγκυβέρνησης. Όμως είναι εμφανές ότι δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα που θα τον οδηγήσει στην εξουσία.
Γιατί έχει σημασία αυτό το ρεύμα; Διότι, απλούστατα, αν δεν το δημιουργήσει, σε περίπτωση νίκης στις εθνικές εκλογές θα κληθεί να προχωρήσει σε συμμαχίες που σήμερα του φαίνονται εξαιρετικά δυσάρεστες – και ίσως με όχι πολύ ευνοϊκούς όρους.
Ήδη ο ίδιος ο Τσίπρας χθες το βράδυ αναγνώρισε αυτήν ακριβώς την ανάγκη: «Να ανταποκριθούμε στο αίτημα των καιρών για τη συγκρότηση μιας πλατιάς δημοκρατικής, προοδευτικής και πατριωτικής συμμαχίας, που όχι μόνο θα κερδίσει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, αλλά θα αποτελέσει τη νέα μεγάλη και απόλυτη πλειοψηφία».
Αυτή είναι η μεγάλη του εκκρεμότητα.
====================================================================================
Κεραμιδόγατος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου